Η νίκη της 5ης Φάλαγγας και η επόμενη μέρα

Τα μεγάλα κάστρα πέφτουν από μέσα. Υπεύθυνος για την Άλωση του 1204 δεν ήταν μόνο ο πάπας Ιννοκέντιος ή ο Βενετός δόγης Δάνδολος, αλλά και ένας προδότης: ο Αλέξιος Άγγελος, ένας έκπτωτος πρίγκιπας, ο οποίος μπροστά στη φιλοδοξία του να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο, δε δίστασε να προσκαλέσει τον εχθρό μπροστά στα τείχη της Βασιλεύουσας. Η οριστική πτώση του Βυζαντίου, το Μάιο του 1453, δεν οφείλεται τόσο στην στρατιωτική ισχύ των Οθωμανών, όσο στη διχόνοια και την πλήρη ηθική εξαθλίωση της βυζαντινής κοινωνίας. Την ώρα που ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και οι σύντροφοί του πέφτανε στην Πύλη του Ρωμανού, οι «Δυνατοί» της Πόλης, κλεισμένοι στους πύργους τους, επιχαίρανε: δεν ήταν υποχρεωμένοι πλέον να συνεισφέρουν οικονομικά στην άμυνα της πατρίδας. Αντιθέτως, με το νέο καθεστώς, ίσως (όπως και έγινε) να απολάμβαναν και προνόμια. Πιστεύω ακράδαντα πως η ΑΕΚ, η ομάδα με τη βαριά βυζαντινή κληρονομιά, είχε ακριβώς την ίδια μοίρα.

Βασίλισσα της Ευρώπης

«Οκτώ δευτερόλεπτα. ΑΕΚ 89, Σλάβια 82. Ο Τρόντζος παίρνει την μπάλα, κρατάει, δίνει στο Βασιλειάδη, σουτάρει, δύο, ένα και λήγει, λήγει αυτή τη στιγμή ο αγών, είμαστε πρωταθλητές (…) κλαίμε όλοι, χιλιάδες κεριά έχουν ανάψει, χιλιάδες φωτοβολίδες, βαρελότα, η ατμόσφαιρα είναι φανταστική (…) να έρχεται ο Σαπόρτα να δώσει το Κύπελλο Ευρώπης στην ομάδα μας (…) είναι η Βασίλισσα της Ευρώπης, η ΑΕΚ…». Πέρασαν ήδη 45 χρόνια από εκείνο το μαγικό βράδυ της 4ης Απριλίου 1968, όταν η ΑΕΚ έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα σε όλα τα σπορ που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο και η φωνή του Βασίλη Γεωργίου συνεχίζει να αντηχεί στα αυτιά των Ενωσιτών και να γεμίζει τις καρδιές μας με δέος και συγκίνηση. Με soundtrack την επική αυτή περιγραφή, γυρίζουμε πίσω το χρόνο για να θυμηθούμε την πορεία του Δικεφάλου προς την αιώνια δόξα.

Σκόρπιες σκέψεις για τη χειρονομία Κατίδη

Εδώ και δυο ημέρες το θέμα που κυριαρχεί στην κιτρινόμαυρη –και όχι μόνο- επικαιρότητα είναι η χειρονομία του Γιώργου Κατίδη, μετά το γκολ που σημείωσε κόντρα στη Βέροια. Επί του θέματος τοποθετήθηκαν σχεδόν άπαντες, όσοι πληροφορήθηκαν την είδηση. Ως απλός οπαδός θα προσθέσω μερικές σκόρπιες σκέψεις στις ήδη υπάρχουσες απόψεις που έχουν κατατεθεί.

Mythbuster

Πρώτα απ’ όλα και προς αποκατάσταση της έρμης της ιστορικής αλήθειας, ο χαιρετισμός «διά ζωηράς προτάσεως της δεξιάς χειρός τεταμένης με δακτύλους υψωμένους και την παλάμη εις το ύψος του δεξιού οφθαλμού» (ζητώ συγγνώμη από τα μάτια σας για την εκτρωματική «καθαρεύουσα»), δεν είναι ούτε σπαρτιατικός, ούτε δωρικός, ούτε γενικότερα αρχαιοελληνικός. Πρόκειται για έναν ακόμα αστικό μύθο εντασσόμενο στην κατηγορία «τα πάντα στον κόσμο είναι ελληνικά/αντιγραμμένα από την Αρχαία Ελλάδα». Δεν υπάρχει καμία αναφορά από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς για τέτοιου είδους χαιρετισμό, ούτε συναντάμε απεικόνισή του σε έργα τέχνης της εποχής. Λανθασμένη είναι και η εντύπωση περί ρωμαϊκής προέλευσης. Η ιστορική διαδρομή αυτού που από το 1933 ονομάζουμε «Hitlergruß», ξεκινά το 18^ο αιώνα, όταν και εμφανίζεται σε ζωγραφικούς πίνακες που αναπαριστούσαν σκηνές της Αρχαίας Ρώμης, όπως ο πίνακας «Ο Όρκος των Ορατίων» του Jacques-Louis David. Δύο αιώνες αργότερα, η καλλιτεχνική αυτή επινόηση πέφτει θύμα του Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος την εντάσσει στη φασιστική ιδεολογία και τη βαφτίζει «saluto romano», θέλοντας να δημιουργήσει δεσμούς ανάμεσα στο καθεστώς του και την ρωμαϊκή παράδοση (κλασική τακτική κάθε φασίστα η διαστρέβλωση της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών και η πατριδοκαπηλία). Ο χαιρετισμός περνά σύντομα τα σύνορα της Ιταλίας και αντιγράφεται από τον Χίτλερ (επίσης κλασική η έλλειψη φαντασίας των φασιστών) ο οποίος τον καθιερώνει (μαζί με τη σβάστικα) ως το σήμα κατατεθέν του Γ’ Ράιχ. Ας σταματήσουμε λοιπόν να κακοποιούμε την Ελληνική Ιστορία με τερατώδεις ανακρίβειες (περισσότερες πληροφορίες για το θέμα στο βιβλίο του Martin Winkler «Ο ρωμαϊκός χαιρετισμός. Κινηματογράφος, Ιστορία, Ιδεολογία»).

Το ντέρμπι έληξε, ο πόλεμος ξεκινά

Ο αγώνας στο Καραϊσκάκη έχει τελειώσει με νικητή τον ΟΣΦΠ, στη Βέροια η τοπική ομάδα και ο ΟΦΗ μοιράζονται από ένα βαθμό και η ΑΕΚ, πέντε αγωνιστικές πριν τη λήξη της φετινής ΣούπερΛιγδ, κατρακυλά στην 14η θέση, ένα βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Εξέλιξη, δυστυχώς, αναμενόμενη για όσους είχαν συνειδητοποιήσει εξαρχής τι σήμαινε η μη αδειοδότηση του περασμένου Μαΐου.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Το πολλάκις;

Δε χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος του ποδοσφαίρου για να διαπιστώσει σε τι σφάλματα υπέπεσε η ομάδα και δεν κατάφερε να διεκδικήσει έστω τον βαθμό. Είναι τα ίδια λάθη που διαπράττει ολόκληρη τη σαιζόν. Σαν να έχουν βαλθεί οι παίκτες μας να αποδείξουν πως η μάθηση δεν είναι κόρη της επανάληψης. Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε με ασφάλεια για ένα ακόμα ιδιότυπο ρεκόρ της φετινής ΑΕΚ, πέρα από τις αρνητικές αγωνιστικές επιδόσεις: διάψευση όλων των ρητών, γνωμικών και παροιμιών του κάθε αρχαίου ατακαδόρου.

-Τα δύο γκολ που δεχόμαστε από τον στοιχηματολάγνο Αβραάμ προέρχονται από απίστευτες γκάφες των παικτών μας στην προσπάθεια αντιμετώπισης στημένων φάσεων του αντιπάλου. Ειδικά το 2-0, όπου (α) ο Χολέμπας βρίσκεται ανενόχλητος με την μπάλα στα πόδια μέσα στην περιοχή, (β) χάνει το κοντρόλ και όμως κανείς δεν πέφτει επάνω του, (γ) βγάζει μια απαράδεκτη σέντρα, την οποία κανείς δεν προσπαθεί να αποκρούσει στον αέρα, προς το δεύτερο δοκάρι, όπου (δ) ο Φέτσης μαρκάρει με την πλάτη τον Αβραάμ, πρέπει να περάσει στο πάνθεον των πιο γελοίων γκολ που έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια η Ένωση. Δεν νομίζω να υπάρχει ακόμα ΑΕΚτζής που να μην έχει καταλάβει ότι ο συγκεκριμένος τομέας αποτελεί την αχίλλειο φτέρνα μας. Και δυστυχώς δεν βλέπω να σημειώνεται βελτίωση στους εναπομείναντες αγώνες. Οι ποδοσφαιριστές μας απλά είναι ανίκανοι να μείνουν συγκεντρωμένοι, τακτικά πειθαρχημένοι και να αντιδράσουν γρήγορα. Τελεία και παύλα. Για τα επόμενα πέντε ματς γούρια, ξόρκια, προσευχές, σταύρωμα δακτύλων και ποντάρισμα στην ανικανότητα των αντίπαλων εκτελεστών στημένων φάσεων και όσων παίρνουν θέση για κεφαλιά μέσα στην περιοχή.

Γνώθι σαυτόν και μην προτρέχεις

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Ένα αήττητο σερί έξι αγωνιστικών ήταν αρκετό για να επιδοθούμε σε μια άνευ προηγουμένου παραφιλολογία περί άνετης εισόδου στα πλέι-οφ και διεκδίκησης της εξόδου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Θα περίμενε κανείς ότι το πάθημα του καλοκαιριού, με την τότε διοίκηση να εξαγγέλλει ότι η ομάδα θα γα**σει τους αντιπάλους με τα πιτσιρίκια, την ίδια ώρα που οι αντίπαλοι ήταν αυτοί που αναλάμβαναν τον …ενεργητικό ρόλο, θα μας γινόταν μάθημα. Μάταια. Η σφαλιάρα στα Χανιά δικαίωσε με τον καλύτερο τρόπο την κοσμοθεωρία των αρχαίων μας προγόνων: η ύβρις στο τέλος επιφέρει την τίσιν. Η δε απότομη κατρακύλα στο μόλις +4 από τη ζώνη του υποβιβασμού, κατέδειξε για άλλη μια φορά τον πρωταρχικό στόχο με τον οποίο πρέπει να πορευτεί η ομάδα φέτος: παραμονή στην κατηγορία. Επιβίωση.