Όλα τα απολογιστικά αφιερώματα στη μεγαλειώδη φετινή πορεία της ΑΕΚ προς το νταμπλ εκκινούν αντιπαραβάλλοντας τη θέση τερματισμού και τα στατιστικά της Ένωσης αφενός τον περασμένο, αφετέρου το φετινό Μάιο, θέτοντας το κλισέ ερώτημα: Ποιος θα το πίστευε ότι από την 5η θέση και τον αποκλεισμό από την Ευρώπη, τις διψήφιες ήττες, τα δεκάδες γκολ παθητικό, τα αρνητικά ρεκόρ σε ντέρμπι, η Ένωση μέσα σε 12 μήνες θα μετατρεπόταν σε απόλυτη κυρίαρχο του αθλήματος στη χώρα; Ωστόσο, δεν ήταν (ή καλύτερα δεν θα έπρεπε να ήταν) οι αριθμοί που καθιστούσαν δικαιολογημένα δύσπιστο και απαισιόδοξο κάθε νοήμονα Ενωσίτη οπαδό. Ήταν (και θα έπρεπε να ήταν) η αδιαλλαξία της μελισσανίδειας διοίκησης στις επιζήμιες για το «μέγεθος» της ΑΕΚ πρακτικές και νοοτροπίες της για 7 σερί χρόνια. Και αυτό θα έπρεπε να είναι το κρίσιμο ερώτημα στην αυλαία της φετινής σαιζόν: άλλαξε όντως κάτι; Ή πάλι ευθυγραμμίστηκαν τυχαία οι πλανήτες, όπως το 2018; Κι όμως, το τιμόνι αυτή τη φορά δείχνει κάπως να έστριψε.
