Ρέκβιεμ για έναν εφιάλτη

Ο διασυρμός της ομάδας μας στο Καυταντζόγλειο από τον Αγροτικό Αστέρα δυστυχώς δε μοιάζει παράταιρος, αλλά απόλυτα συμβατός με την κιτρινόμαυρη καθημερινότητα του 2013. Όπως πολύ σωστά παρατηρήθηκε ήδη, δε θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερος τρόπος για να αποχαιρετήσουμε τη χειρότερη χρονιά στην Ιστορία μας, παρά με άλλη μία ιστορική ξεφτίλα.

Οι προπολεμικοί τερματοφύλακες της ΑΕΚ

Ανατρέχοντας στο ένδοξο παρελθόν της ΑΕΚ, διαπιστώνουμε ότι εκτός από κορυφαίους επιθετικούς, η ομάδα μας διέθετε ανέκαθεν μεγάλης αξίας τερματοφύλακες. Τα παραδείγματα πολλά: Σορεντίνο στα μέσα της δεκαετίας του 2000, Ατματζίδης και Μήνου στα ‘90s, το δίδυμο Στεργιούδα-Χρηστίδη στη χρυσή εποχή Μπάρλου και ακόμη παλιότερα ο Στέλιος Σεραφείδης. Εδικά όμως την προπολεμική περίοδο, στην Ένωση αγωνιζόταν η αφρόκρεμα της θέσης. Από τους 6 τερματοφύλακες που υπερασπίστηκαν τα κιτρινόμαυρα δίχτυα την περίοδο 1924-1940, οι 4 έγιναν διεθνείς και μάλιστα βασικοί, ενώ οι 3 θεωρούνται ακόμη και σήμερα από πολλούς αθλητικογράφους ως οι καλύτεροι που εμφανίστηκαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα. Ας τους δούμε αναλυτικά.

Ο κύκλος των χαμένων ταλέντων

«Δεν υπάρχει πιο λυπηρό πράγμα στη ζωή από το ταλέντο που πάει χαμένο» προειδοποιεί το γιο του ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην ταινία «Ιστορίες του Μπρονξ». Στη σημερινή «Σταγόνα Ιστορίας» περικλείεται μια ετερόκλητη 11άδα ποδοσφαιριστών, οι οποίοι έχουν καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των ΑΕΚτζήδων ως «χαμένα ταλέντα». Άλλοι επειδή δεν πήραν τις ευκαιρίες που τους αναλογούσαν, άλλοι γιατί αδίκησαν τον εαυτό τους και άλλοι που απλά στάθηκαν άτυχοι. Συμπεριλαμβάνονται επίσης και κάποιοι που δεν εκτιμήθηκαν σωστά από τους υπεύθυνους της ομάδας και έτσι η ΑΕΚ τους απώλεσε νωρίς, χωρίς να αξιοποιήσει τις διαπιστωμένες έμφυτες ικανότητές τους.

Κορυφαία «ονόματα» του ελληνικού βόλεϊ που πέρασαν από την ΑΕΚ

Η «ΑΕΚ της καρδιάς», η ομάδα βόλεϊ του συλλόγου μας, ξεκίνησε ουσιαστικά την ιστορική της διαδρομή μόλις το 1982. Τα περισσότερα από αυτά τα 30 χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα, τα πέρασε σε μικρότερες κατηγορίες και όχι στην Α1. Δεν κατόρθωσε επομένως να προσελκύσει κορυφαίους πετοσφαιριστές και να τους κρατήσει για πολλά χρόνια στο δυναμικό της, ώστε να φτάσουν στο σημείο να θεωρούνται «δικοί της θρύλοι». Να συμβεί δηλαδή κάτι ανάλογο με το ποδόσφαιρο (Νεστορίδης, Παπαϊωάννου, Μαύρος, Ντέμης κ.α.) ή το μπάσκετ (Αμερικάνος, Γκέκος, Χατζής κ.α.). Το ίδιο ισχύει και για το ιδρυθέν ακόμα αργότερα (1995) γυναικείο τμήμα. Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποια κορυφαία «ονόματα» του χώρου που, έστω για μικρό χρονικό διάστημα, ντύθηκαν στα κιτρινόμαυρα, κερδίζοντας μια μικρή θέση και στην ένδοξη Ιστορία της ΑΕΚ.