Για τα εισιτήρια διαρκείας 2022-2023

Από το μεσημέρι της Κυριακής, όταν κυκλοφόρησε το νον-πέιπερ για τη διεξαγωγή των δύο πρώτων εντός έδρας αγώνων της ΑΕΚ στη Ριζούπολη των 14.000 θέσεων, παρά την πώληση ήδη άνω των 20.000 εισιτηρίων διαρκείας και ακόμα εντονότερα από το μεσημέρι της Δευτέρας, μετά τη χυδαία ανακοίνωση της ΠΑΕ ύφους «σε όποιον αρέσουμε», ζούμε για πολλοστή φορά τη μέρα της μαρμότας με τα σύννεφα να βρέχουν εξαπατημένους ΑΕΚτζήδες.
 
Στο παρόν ιστολόγιο ο θεσμός του «εισιτηρίου διαρκείας» έχει ξανασχολιαστεί σε παλαιότερη ανάρτηση, το Σεπτέμβριο του 2017. Η τότε διατυπωθείσα άποψη δεν έχει αλλάξει. Θεωρώ ότι ο γνήσιος σκοπός του εισιτηρίου διαρκείας δεν είναι άλλος παρά η διευκόλυνση, η εξυπηρέτηση του οπαδού εκείνου που δύναται και επιθυμεί να παρακολουθήσει το σύνολο των εντός έδρας αγώνων της ομάδας του. Αντί να εξαναγκάζεται σε 16 ή 18 ή 20 λ.χ. ξεχωριστές αγορές εισιτηρίου μέσα στη σαιζόν, του παρέχεται η δυνατότητα να προπληρώσει μια και καλή για όλα τα ματς και μάλιστα σε συμφέρουσα τιμή. Τούτο διότι σύμφωνα με τα ισχύοντα συναλλακτικά ήθη πάντα επιφυλάσσεται έκπτωση όταν μεταξύ προσφερόμενων τρόπων πληρωμής, αφενός μεν μετρητοίς, αφετέρου δε με δόσεις, προτιμάται ο πρώτος. Ασφαλώς, ως παράπλευρο παράγωγο του θεσμού του εισιτηρίου διαρκείας προκύπτει και μια σημαντική και απότομη τόνωση της ρευστότητας των ΠΑΕ τους κρίσιμους μεταγραφικούς καλοκαιρινούς μήνες.

Κατά τα φαινόμενα, επί των ημερών της προεδρίας Νικολαΐδη (2004-2008), επιλέχθηκε από την τότε διοίκηση να υπερτονιστεί επικοινωνιακά το ως άνω παράπλευρο αποτέλεσμα, ίσως ακόμα και να υποκαταστήσει τον αυθεντικό σκοπό του εισιτηρίου διαρκείας. Δεδομένου του τότε διαμορφωθέντος πλαισίου συνθηκών, ήτοι από τη μια πλευρά της κατεπείγουσας ανάγκης της ΠΑΕ για μεγιστοποίηση των εσόδων της, ούσας υπό τη δαμόκλειο σπάθη των –έστω και ρυθμισμένων– χρεών που είχε κληρονομήσει, από την άλλη των ευνοϊκών κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που επέτρεπαν σε μεγάλη μερίδα του κόσμου ένα οικονομικό «άνοιγμα», επρόκειτο για μια έξυπνη κίνηση. Ξέχωρα από τη συμβατότητα με τις απαιτήσεις και το πνεύμα της εποχής, ο τότε Ντέμης δεν είχε προλάβει να μεταβληθεί στη θλιβερή φιγούρα των τελευταίων ετών, αλλά αντιθέτως αποτελούσε ακόμα ένα πρόσωπο-σύμβολο που βάσιμα μπορούσε να υποστηρίξει μια καμπάνια επίκλησης στο συναίσθημα του οπαδού.
 
Την πολιτική αυτή της ΑΕΚ τη μιμήθηκε αργότερα τόσο ο ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη, όσο και ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός. Το συγκυριακό ιδεολόγημα του 2004 δημιούργησε «ρεύμα» και διαιωνίστηκε. Παγιώθηκε σιγά-σιγά, με το πέρασμα των ετών, η αντίληψη πως το εισιτήριο διαρκείας δεν αγοράζεται ως μέσο εξυπηρέτησης προσωπικών αναγκών συγκεκριμένης κατηγορίας οπαδών (και ας «επιβραβευτεί» συνάμα με προσαυξημένη ρευστότητα και η ΠΑΕ ως πάροχος υπηρεσιών για την εν λόγω εξυπηρέτηση), αλλά ως άνευ όρων συνεισφορά στο ταμείο της ομάδας. Ως απόδειξη της αγάπης του οπαδού προς αυτήν, άσχετα αν υπάρχει πρόθεση ή δυνατότητα παρακολούθησης των αγώνων της. Κάτι σαν έρανος. Σαν δωρεά «για καλό σκοπό». Παράλληλα, στο επίπεδο της οπαδικής κουλτούρας η πώληση των διαρκείας μετατράπηκε σε ψύχωση, με τους οπαδούς των λαοφιλέστερων συλλόγων να μετράνε κάθε βδομάδα του καλοκαιριού τα πωληθέντα εισιτήρια, προβάλλοντας ενδεχόμενη πρωτιά στους στατιστικούς πίνακες σαν απόδειξη ότι «ο λαός τους» είναι ο «μεγαλύτερος», ο «καλύτερος», ο «πιο πιστός».
 
Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα άλλαξαν άρδην στις αρχές της δεκαετίας του 2010, ωστόσο το εισιτήριο διαρκείας ως θεσμός ουδόλως αποσυνδέθηκε από το αφήγημα της υποχρέωσης του οπαδού να δείξει έμπρακτα την αγάπη του για το κλαμπ. Ειδικότερα όσον αφορά την ΑΕΚ, τα πρώτα εισιτήρια διαρκείας της μελισσανίδειας εποχής, το καλοκαίρι του 2013 στα «χωράφια» της Γ’ κατηγορίας, σημαδεύτηκαν από το αλήστου μνήμης σλόγκαν «Ξεπληρώνουμε το χρέος μας» (παρενθετικά μιλώντας, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η συγκεκριμένα ατάκα είχε και δεύτερη, υπόρρητη, ανάγνωση: όπου «χρέος» = συγγνώμη για την καθυστέρηση του σχεδίου «ζερό-γήπεδο» για 9 χρόνια). Τα ακόλουθα έτη η επίκληση στο συναίσθημα αποτέλεσε σταθερό μοτίβο («Αγάπη διαρκείας», «Δύναμη της ΑΕΚ είσαι εσύ»), ενώ εσχάτως στις διαφημιστικές καμπάνιες εισήλθε ως μέσο πειθούς για την αγορά η υπόσχεση για προτεραιότητα εισόδου στη νεόδμητη ΟΠΑΠ Αρένα («Διαρκείας στο όνειρο», «Μπαίνουμε σπίτι», «Μετράμε αντίστροφα»). Δυστυχώς όλο αυτό το διάστημα ο μέσος Ενωσίτης συνέχισε να αντιλαμβάνεται το εισιτήριο διαρκείας σαν «θυσία» και όχι ως εμπορική συναλλαγή που πρέπει να ανταποκρίνεται στο συμφέρον του. Ως αντάλλαγμα για την αγορά του διαρκείας έθετε την όποια μεταγραφική ενίσχυση ή τις εξαγγελίες για κατάκτηση πρωταθλήματος και δεν διεκδίκησε ποτέ στροφή στην ποιότητα υπηρεσιών, ήτοι καλύτερες τιμές, προσαρμοσμένες στα δεδομένα της σημερινής Ελλάδας και δικλείδες ασφαλείας όπως π.χ. η επιστροφή χρημάτων σε περίπτωση τιμωρίας έδρας. Ο ΑΕΚτζής αποδέχτηκε εκούσια το ρόλο του εκμεταλλευόμενου και απεκδύθηκε ολοσχερώς αυτόν του καταναλωτή με δικαιώματα και αξίωση έννομης προστασίας.
 
Αισίως φτάσαμε στο φετινό καλοκαίρι. Πώς έχει διαμορφωθεί η κατάσταση το τελευταίο δίμηνο κατά το οποίο διατίθενται προς πώληση τα εισιτήρια διαρκείας της σαιζόν 2022-2023, προοριζόμενα πλέον όχι για το ΟΑΚΑ, αλλά πρώτη φορά για την ΟΠΑΠ Αρένα;
α) Πρόκειται για τα πιο ακριβά διαρκείας της τελευταίας δεκαετίας, καθώς εξαιρουμένων «συνδεσμιακών» και «VIP» κυμαίνονται από 400 έως 1.200 ευρώ, σε μια εποχή όπου οι τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης ολοένα αυξάνονται και η κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών των νοικοκυριών καθίσταται ολοένα πιο δύσκολη.
β) Η ΠΑΕ ούτε ανακοίνωσε, ούτε έστω διέρρευσε ανεπίσημα πόσο θα κοστολογεί το απλό εισιτήριο τις ημέρες των αγώνων, ώστε ο οπαδός-θεατής να σταθμίσει το κόστος/όφελος της αγοράς εισιτηρίου διαρκείας το καλοκαίρι σε σχέση με μεμονωμένες αγορές απλών εισιτηρίων μέσα στη σαιζόν.
γ) Δεν έχει διεξαχθεί ούτε μια δοκιμαστική εκδήλωση (τα λεγόμενα «test events») και υπάρχει πλήρης απουσία ενημέρωσης για το αν νομικά το γήπεδο πληροί ήδη τις προϋποθέσεις για διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων ή ακόμα βρίσκονται σε εξέλιξη διαδικασίες αδειοδοτήσεων.
δ) Ουδείς γνώριζε εξαρχής και εξακολουθεί να μην γνωρίζει πότε θα είναι έτοιμο το νέο γήπεδο, αφού ακόμα δεν έχουν τελειώσει οι εργασίες στο χώρο.
ε) Ουδείς γνώριζε εξαρχής και εξακολουθεί να μην γνωρίζει πόσα παιχνίδια θα δώσει η ΑΕΚ στο νέο γήπεδο, με άλλα λόγια σε πόσα παιχνίδια αντιστοιχεί το ποσό που καλείται να προπληρώσει ο οπαδός αγοράζοντας εισιτήριο διαρκείας.
 
«Επικοινωνιακά» το κιτρινόμαυρο ΑΡΔολόι προετοίμασε και παρουσίασε διάφορα αφηγήματα για να διασκεδαστούν οι υποψίες και να καμφθούν οι όποιοι φόβοι για μη έγκαιρη επιστροφή στη Φιλαδέλφεια. Αρχικά κυκλοφόρησαν μυθιστορήματα για κλειδάριθμο στην κλήρωση της λίγκας για τον καταρτισμό του προγράμματος ώστε να παίζουμε κάνα δίμηνο σερί εκτός έδρας και να είμαστε έτσι εξασφαλισμένοι ενόψει οποιασδήποτε καθυστέρησης. Εν συνεχεία προβλήθηκε ότι τα πάντα είναι υπό έλεγχο, αν θέλουμε προλαβαίνουμε, αλλά σκόπιμα το γήπεδο θα ανοίξει στις 17/9, ώστε τα εγκαίνια να συμπέσουν με την γιορτή της Αγίας Σοφίας, εν είδει φόρου τιμής στο Ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης. Έσκισαν τα πτυχία τους οι ιστορικοί και οι θεολόγοι όλης της χώρας με αυτό το φληνάφημα, αφού ο Ναός της Πόλης είναι αφιερωμένος στην Αγία του Θεού Σοφία, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, δεν έχει καμία σχέση με την –κατά τη θρησκευτική παράδοση– μάρτυρα του 1ου μ.Χ. αιώνα Σοφία που μαρτύρησε στη Ρώμη με τις κόρες της Πίστη, Αγάπη και Ελπίδα και δεν πανηγυρίζει στις 17/9. Εσχάτως κυκλοφόρησε κι ένα προχειρογραμμένο πόνημα για είσοδο στο νέο γήπεδο ήδη από την πρώτη προγραμματισμένη εντός έδρας αναμέτρηση με το Βόλο στις 27/8, «με εντολή Μελισσανίδη» φυσικά, σε ρόλο από μηχανής θεού.
 
Παρά τις εξωφρενικές τιμές, παρά τα κραυγαλέα παπατζηλίκια των ΑΡΔ που θα έπρεπε να υποψιάσουν ακόμα και τον πιο –ας το θέσω ευγενικά– ευήθη, παρά την οφθαλμοφανή από κάθε βίντεο μη περάτωση των εργασιών στο χώρο του γηπέδου που συνηγορούσε εξαρχής υπέρ μιας σημαντικής καθυστέρησης παράδοσης του έργου, ο κόσμος της ΑΕΚ αγόρασε μαζικά πάνω από 20.000 εισιτήρια διαρκείας Πώς εξηγείται αυτό; Τρεις προτάσεις (από πολύ περισσότερες πιθανές) ενδεικτικά: Καταρχάς πως πολύς «ενεργός» οπαδικά κόσμος παραμένει δέσμιος του ιδεολογήματος πως η αγορά διαρκείας συνιστά ενιαύσιο οπαδικό καθήκον. Διαβάζει κανείς ΑΕΚτζήδες να εκδηλώνουν στενοχώρια που για οικονομικούς λόγους δεν κατάφεραν εντέλει να αγοράσουν και οι ίδιοι, ΑΕΚτζήδες της επαρχίας να καμαρώνουν που προμηθεύτηκαν το «μαγικό χαρτάκι», ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν πως μάλλον δεν θα πάνε σε περισσότερα από 2-3 ματς, στερώντας δηλαδή έτσι μια θέση από κάποιον Αθηναίο που θεωρητικά θα είχε τη δυνατότητα να παρίσταται συνεχώς(!), ΑΕΚτζήδες να δηλώνουν εν γένει περήφανοι και να συγχαίρουν όσους αγόρασαν. Δεύτερον πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του ενωσίτικου κοινού ανέκαθεν συνειδητά αποδεχόταν το νέο γήπεδο ως εύλογο αντιστάθμισμα για το «ζερό» του 2013 και δεν πρόκειται τώρα για κανένα λόγο να μείνει εκτός, χάνοντας την εξιλέωση για τα αγωνιστικά στραπάτσα που έχει καταπιεί τόσα χρόνια. Τρίτον πως η νοσταλγία ήταν, είναι και θα είναι ακαταμάχητο συναίσθημα.
 
Η έκρηξη οργής στα σόσιαλ μήντια μετά το νον-πέιπερ για την διεξαγωγή των δύο εντός έδρας αγώνων με Βόλο και ΠΑΣ Γιάννενα στην χωρητικότητας 14.000 ατόμων Ριζούπολη και ιδιαίτερα μετά την ανακοίνωση της ΠΑΕ, μνημείο χαμέρπειας και προστυχιάς, είναι αναντίρρητα δικαιολογημένη. Η ΠΑΕ εφόσον επισήμως εξέδωσε εισιτήρια αποκλειστικά για την ΟΠΑΠ Αρένα, σε ποσότητα συναρτώμενη με τη χωρητικότητά της, εφόσον επισήμως ουδέποτε αποσαφήνισε την προοπτική να διεξαχθούν εντός έδρας παιχνίδια σε μικρότερης χωρητικότητας γήπεδα μέχρι να αποπερατωθεί η ΟΠΑΠ Αρένα, με συνέπεια την απώλεια χρημάτων των κατόχων διαρκείας, εφόσον συνέχισε να παροτρύνει τον κόσμο να αγοράζει εισιτήρια μέσω διαφημίσεων και αναρτήσεων για παράταση στη διάθεση μέχρι τελευταία στιγμή, φέρει ακέραιη την ευθύνη για το φιάσκο. Αποδείχτηκε για πολλοστή φορά αφερέγγυα, προσέβαλε τα χρηστά ήθη, τα συναλλακτικά ήθη, την έννοια της καλής πίστης.
 
Εντούτοις δεν ξέρω πώς γίνεται να λυπηθείς όσους συνοπαδούς θα απολέσουν μέρος των επενδυμένων χρημάτων τους. Αυτό το καθεστώς, με αυτές τις πρακτικές και αυτήν την αισθητική στηρίζει ή ανέχεται ο ΑΕΚτζής όλα αυτά τα χρόνια, ε λοιπόν παίρνει αυτό που του αξίζει. Για να μην παρεξηγούμαστε, η πικρή αυτή διαπίστωση δεν «ξεπλένει», δεν «αθωώνει», δεν «νομιμοποιεί» την ΠΑΕ. Έτερον εκάτερον. Τις επόμενες ημέρες θα καταλαγιάσει και η –το ξαναγράφω, απόλυτα δικαιολογημένη– διαμαρτυρία στα σόσιαλ μήντια, θα «χωνευτούν» τα χυδαία άρθρα των ΑΡΔ με επιθετικό προς τον κόσμο ύφος, θα συμπληρωθούν μαζικά τα Ριζούπολη-pass τώρα μάλιστα που εξοικειωθήκαμε με τις πλατφόρμες και τα διάφορα ό,τι-να-ναι-pass των «αρίστων» και εντέλει μια χαρά θα την απολαύσει τη Ριζούπολη το γηρασμένο, μπαρμπάδικο ενωσίτικο κοινό. Σύντομα εξάλλου θα ξεφουρνιστούν και τα ΑΡΔογραφήματα που θα εμφανίζουν τη Ριζούπολη σαν πλασίμπο Φιλαδέλφεια, θα ξαναδιαβάσουμε για «επιστροφή στη γειτονιά μας», για το ριζουπολίτικο πιτόγυρο που βρωμάει όπως το φιλαδελφειώτικο και η ζωή θα συνεχίσει το δρόμο της. Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν εντέλει η ΟΠΑΠ Αρένα δεν έχει αποπερατωθεί πριν το παιχνίδι με τον Ιωνικό στις αρχές Οκτώβρη. Μπορεί να είναι κανείς πραγματικά σίγουρος για το οτιδήποτε σχετικά με αυτήν την ΠΑΕ; Και δεν θα μου κάνει επίσης καμία εντύπωση αν και πάλι, μετά από την αρχική οργή κάποιων ημερών, επικρατήσει κλίμα ωχαδερφισμού, τύπου «πώς κάνετε έτσι για δυο μήνες, 19 χρόνια περιμένατε».
 
Το έχω ξαναγράψει στο blog πως για μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας, πολύ φοβάμαι ίσως και για το μεγαλύτερο, δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα, καμιά επιστροφή. Έχουν πιστέψει ότι ο Μελισσανίδης είναι ο ελέω Θεού εκλεκτός διοικητικός ηγέτης για την ΑΕΚ, τελεία και παύλα, ό,τι κι αν συμβαίνει. Άλλοι το εντύπωσαν λόγω της τριακονταετούς πλύσης εγκεφάλων που διενεργούν οι ΑΡΔ, οι παλαίμαχοι και οι οργανωμένοι. Άλλοι, κυρίως Αθηναίοι και γηρασμένοι σε ηλικία, αποβλέπουν μόνο στη δική τους προσωπική ευχαρίστηση με τη μορφή της δεδομένης βελτιωμένης γηπεδικής εμπειρίας που θα τους προσφέρει η ΟΠΑΠ Αρένα σε σχέση με τα χρόνια «εξορίας» τους στο «κρύο» ΟΑΚΑ. Δεδομένου ότι αυτή η προοπτική είναι συνυφασμένη με τον Μελισσανίδη, είναι διατεθειμένοι να περιμένουν όσο καιρό απαιτηθεί, να χάσουν όσο χρήμα χρειαστεί, να θυσιάσουν τα πάντα. Ποιος πρωταθλητισμός τώρα, ποιοι τίτλοι, ποιο πρεστίζ, ποιες νέες γενιές, ποιο «μέγεθος» της ΑΕΚ; Έζησαν μεγαλεία νέοι, «ξεδίψασαν» κιόλας με την «εφήμερη χαρά» του 2018, τώρα προέχει να αναβιώσουν τις νεανικές γηπεδικές τους αναμνήσεις. Άλλοι, κομπλεξικοί έναντι του Νικολαΐδη, έχουν πλάσει μέσα στη φαντασία τους ένα αντιθετικό δίπολο Μελισσανίδη-Ντέμη και θεωρούν ότι χωρίς τον πρώτο θα επιστρέψει ο δεύτερος ή ότι κάθε μέρα διοίκησης Μελισσανίδη είναι μια κάποιου είδους «τιμωρία»(;!) για το δεύτερο. Σουρεαλισμός. Βέβαια, θα συναντήσουμε όλες τις άνωθεν κατηγορίες να «απασφαλίζουν» στο διαδίκτυο εναντίον του Μελισσανίδη και μάλιστα ακόμα και με αδικαιολόγητο υβρεολόγιο. Μολοταύτα δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Πρόκειται για το είδος εκείνο του απατημένου από την ιδεατή για τον ίδιο ερωμένη. Θα βρίσει, θα καταραστεί θεούς και δαίμονες για το κέρατο, αλλά με την παραμικρή υπόνοια ότι κάτι ίσως αλλάξει και η ιδεατή θα επιστρέψει σ’ αυτόν, με το παραμικρό κούνημα του δαχτύλου της, θα γίνει χαλί για πάτημα, εγκαταλείποντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας. «Αυτοί είστε», με φωνή Γενικού.
 
Εντάσσοντας όλες τις παραπάνω έκτακτες -εκτός προγραμματισμένων αναρτήσεων- σκέψεις στο πλαίσιο προσπάθειας «απομελισσανιδοποίησης» του «οργανισμού ΑΕΚ», η ελπίδα πέφτει στις νεότερες γενιές να σαρώσουν τη σαπίλα και την μπόχα της φορμόλης που αποπνέει ο «οργανισμός». Κι ας είναι για αρχή, έστω μόνο στο πεδίο της καθημερινής οπαδικής κουλτούρας. Κυρίως ελπίζω στη γενιά των σημερινών 30άρηδων-35άρηδων, όσων «ανδρώθηκαν» περίπου μεταξύ 2000-2008, που θεωρώ ότι λόγω συγκυριών εκτέθηκαν λιγότερο από τις υπόλοιπες στο «μελισσανιδισμό». Δεν τρέφω αυταπάτες, δεν θα κυριαρχήσει εύκολα επί της πλειονότητας ένα μειοψηφικό ρεύμα, φοβάμαι ότι στο τέλος θα πρέπει να περιμένουμε τη βιολογία να ανοίξει το δρόμο, ωστόσο μέχρι τότε πρέπει οπωσδήποτε να δοθεί η μάχη οπισθοφυλακής.