Προετοιμασίας το ανάγνωσμα

Ιούλιος. Εποχή αφόρητης ζέστης και καταφυγής στην πλησιέστερη παραλία. Με ποδοσφαιρικούς όρους μιλώντας, εποχή που η ομάδα μας πραγματοποιεί το βασικό στάδιο της προετοιμασίας της. Η πληροφόρηση των οπαδών από τους αθλητικούς ρεπόρτερ για το συγκεκριμένο χρονικό σημείο της ποδοσφαιρικής σαιζόν συνοδεύεται από κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Κάποιες μικρές εκνευριστικές λεπτομέρειες που αποτελούν όμως πλέον οργανικό κομμάτι της ποδοσφαιρικής κουλτούρας. Αυτές θα εξετάσουμε στο παρόν αφιέρωμα.

Το μέρος

Εν αρχή ην το προπονητικό κέντρο του εξωτερικού που φιλοξενεί την ομάδα. Δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος της Ευρώπης θα βρίσκεται. Μπορεί να είναι στο Κόνιε, στις ιταλικές Άλπεις, μπορεί στο Ζέεφελντ, στο αυστριακό κομμάτι των Άλπεων, μπορεί στο Ντούρβερτ της Ολλανδίας, μπορεί στην Οπαλένιτσα της Πολωνίας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: θα χαρακτηριστεί από τους κιτρινόμαυρους ΑΡΔ που ακολουθούν την αποστολή ως άλλος Κήπος της Εδέμ. «Μαγευτικό», «γραφικό», «πανέμορφο», «παραμυθένιο», «ονειρώδες», «παραδείσιο», μια ευρεία γκάμα επιθέτων επιστρατεύεται ώστε να γεμίσει όπως-όπως η απαιτούμενη ύλη των εφημερίδων και των sites σε μια εποχή οπαδικής αγρανάπαυσης. Μια ματιά βέβαια στις φωτογραφίες που συνοδεύουν τα σαλιάρικα κείμενα αρκεί για να καταλάβεις ότι οι κατά τ’ άλλα επίδοξοι μοναδικοί παράδεισοι, με εξαίρεση βέβαια τη θερμοκρασία, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα ανάλογα ελληνικά θέρετρα.

Extra Clue: Κατά σύμπτωση σχεδόν σε κάθε προετοιμασία θα ξεσπάσει μια τυπική καλοκαιριάτικη μπόρα που θα διακόψει ή θα αναβάλει κάποια προπόνηση. Η μπόρα αυτή θα περιγραφεί ως «απίστευτο, πρωτοφανές καιρικό φαινόμενο!», ειδικά δε αν πρόκειται για χαλαζόπτωση.

Η παρουσία του Ανδρέα Δημάτου στο πόστο του Διευθυντή Επικοινωνίας της ΠΑΕ,

μάλλον επηρέασε τον επίσημο λογαριασμό της Ένωσης στο Facebook. Θεομηνία λοιπόν.

Κάπου εκεί ανάμεσα στα δέντρα αχνοφαίνεται και ο Γκοτζίλα. Φυλαχτείτε.

Τα «βάσανα»

Ο βασιλιάς των σιχαμένων κλισέ ρεπορτάζ προετοιμασιών είναι η περιγραφή της κούρασης των ποδοσφαιριστών μας λόγω της διάρκειας ή της έντασης των προπονήσεων. «Άρχισαν τα βάσανα για τους κιτρινόμαυρους», «μαρτύριο χωρίς έλεος οι σημερινές ασκήσεις», «σε πράσινη κόλαση μετατράπηκε το δάσος του Ζέεφελντ όπου οι παίκτες έγραψαν χιλιόμετρα» και λοιπές τέτοιες γραφικότητες που μάλλον θα ταίριαζαν στους Αθηναίους αιχμαλώτους στα ορυχεία των Συρακουσών ή στους σκλάβους στις ρωμαϊκές γαλέρες. Το χειρότερο σημείο της υπόθεσης είναι ότι πάντα θα βρεθεί κάποιος σε ένα παρεΐστικο καλοκαιρινό τραπέζι να εκστομίσει το ανίερο: «Τι ταλαιπωρία που τραβάνε κι αυτοί οι καημένοι! Πώς την αντέχουν τέτοια καταπόνηση;» Σοβαρά; Πώς να την αντέχουν άραγε; Σκουπίζοντας τα δάκρυα του πόνου με πεντακοσάευρα.

Τα «μικρά-μικρά»

Η καθιερωμένη στήλη που προσδίδει μια εσάνς γκοσιπιάς και αναζωογονεί τη διάθεση για ανάγνωση που έχει τελματώσει μετά το 15ο σερί άρθρο για το τι ώρα ξεκίνησε η πρωινή προπόνηση, ποιοι ένιωσαν ενοχλήσεις, ποιος σκόραρε στο οικογενειακό διπλό κ.ο.κ. Αν στην προετοιμασία συμμετέχει υπό οποιονδήποτε ρόλο ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, καλή ώρα όπως φέτος (ή κακή ώρα, αναλόγως πώς το βλέπει κανείς), τότε οπωσδήποτε πρέπει να τύχει ειδικής μνείας η ικανότητα α λα Ναπολέοντα του Πρίγκιπος να κατατροπώνει ταυτόχρονα όλη την αποστολή σε τάβλι, ποδοβόλεϊ και τένις. Αν η προετοιμασία γίνεται σε χώρα της κεντρικής ή βόρειας Ευρώπης, τότε αναφορά πρέπει να γίνει στα βλέμματα των ντόπιων γυναικών που υποτίθεται τράβηξαν οι «μεσογειακής» κοψιάς «γκρικ λόβερς».

Υποχρέωση επίσης αποτελεί το ρεπορτάζ για το παραδοσιακό πλέον φιλικό μεταξύ του προπονητικού τημ της ομάδας και των απεσταλμένων ΑΡΔ. Πρόκειται για ματς εντελώς μονόμπαντα και διεξαγόμενα μέσα σε άκρως χαβαλέ κλίμα, αφού οι ΑΡΔ μας, κυρίως λόγω κιλών, δεν μπορούν να σπριντάρουν ούτε δυο μέτρα (για τεχνική ούτε λόγος). Αλατοπίπερο στους ετήσιους αυτούς αγώνες συνήθως δίνει ο φροντιστής Νίκος Κορομηλάς, ο οποίος εμφανίζεται σαν ο μοναδικός παθιασμένος για νίκη και μεγάλο σκορ, κάτι που από μόνο του είναι αρκετό για να τον κάνει συμπαθή στα μάτια του κόσμου που όλη την προηγούμενη σαιζόν έχει εξαντλήσει τις σακούλες εμετού εξαιτίας των ΑΡΔοκειμένων και το ίδιο αναμένεται να πράξει και την επόμενη.

Κορομηλάς rage

Το μεγαλύτερο κομμάτι των «μικρών-μικρών» πάντως το καταλαμβάνουν οι «αστείες στιγμές» στις οποίες σχεδόν πάντα τα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνιστούσε ο Νίκος Γεωργέας (με τον κλισέ συνοδευτικό χαρακτηρισμό «το πειραχτήρι»). Το «αστείες» ίσως πρέπει να το περιτειχίσουμε με πολλά εισαγωγικά, καθώς διαβάζοντας διαχρονικά στις ανταποκρίσεις τις ατάκες με τις οποίες υποτίθεται γελάνε οι πάντες, διαπιστώνεις πως ο Σεφερλής μπροστά στους παίκτες μας φαντάζει Τζορτζ Κάρλιν. Παράδειγμα: Κόνιε, 2005. Εναρκτήριο σφύριγμα προπόνησης. Γεωργέας: Τελειώσαμε; Υπόλοιποι: «ξεροί από γέλια». Εκεί βέβαια που αναρωτιέσαι, πώς γίνεται το χιούμορ των ποδοσφαιριστών μας να είναι τόσο κρυόκωλο και ντεκαβλέ, συνειδητοποιείς ότι οι ίδιοι ποδοσφαιριστές στην πλειονότητά τους διασκεδάζουν με γαβγίσματα και το διάβασμά τους εξαντλείται σε κωστοπουλικής φύσεως ανθυποπεριοδικά. Επομένως από πού πηγάζει η προσδοκία για πιο ψαγμένη αίσθηση του χιούμορ;

Τα βαφτίσια

Αγαπημένη συνήθεια των ΑΡΔ την οποία ασπάζονται πολλές φορές και οι οπαδοί είναι η εύρεση προσωνυμίων για τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα που φοράνε πρώτη φορά τη φανέλα μας κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Τα παρατσούκλια αυτά τα σκαρφίζονται με επαινετική διάθεση (πούλημα σανού γαρ) και είναι εντελώς τυποποιημένα, σχετιζόμενα με τη θέση που αγωνίζεται ο παίκτης ή τη σωματική του διάπλαση ή κάποιο άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του. Βέβαια επειδή «ΑΕΚ είσαι», πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος τα παρατσούκλια να κρύβουν μια ειρωνία της ζωής, μια ανατροπή, ένα plot twist που λέμε και στο χωριό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

«το θηρίο»: για υψηλόσωμο σέντερ μπακ ή σέντερ φορ (plot twist: προοικονομία του γεγονότος ότι ο παίκτης «είναι για τα θηρία»)

«η σφαίρα»: για κοντό, γρήγορο παίκτη, συνήθως πλάγιο μπακ ή εξτρέμ που θα διαπεράσει την αντίπαλη διάταξη (plot twist: η σφαίρα αποδεικνύεται λαστιχένια και δεν τρυπάει ούτε κασέρι)

«ο δαίμονας»: και πάλι για βραχύσωμο παίκτη με κύριο προσόν του την ταχύτητα και την επιτάχυνση, αυτή τη φορά όμως αποκλειστικά για εκείνον που αγωνίζεται στη μεσοεπιθετική γραμμή και προκαλεί χάος με τις εφορμήσεις του στην αντίπαλη περιοχή (plot twist: αποδεικνύεται δαίμονας-κομπάρσος, από αυτούς που στις ταινίες παλουκώνονται/εξορκίζονται ήδη στα πρώτα λεπτά)

«το πολυεργαλείο»: για εκείνον που μπορεί να καλύψει πολλές θέσεις. Αν η καταγωγή του είναι από τη Γαλλία ή προέρχεται από το γαλλικό πρωτάθλημα, τότε αυτομάτως γίνεται λόγος για «γαλλικό κλειδί». Αν αντιστοίχως υπάρχει η παραμικρή σχέση με Ελβετία, κουμπώνει το προφανές: «ο ελβετικός σουγιάς» (plot twist: ο παίκτης είναι άθεσος και δεν μπορεί να προσφέρει ικανοποιητικά σε κάποια συγκεκριμένη θέση, οπότε επειδή τον φορτωθήκαμε έτσι κι αλλιώς, τον δοκιμάζουμε όπου βρούμε)

«ο σκύλος»: το αμυντικό χαφ που θα τρέξει χιλιόμετρα χωρίς να εξαντληθεί (plot twist: η ομοιότητα με το συμπαθές τετράποδο έγκειται τελικά στη συμπεριφορά του παίκτη απέναντι στην μπάλα που ομοιάζει μ’ αυτήν ενός σκύλου που κυνηγάει ένα αυτοκίνητο. Την κυνηγάει στα τυφλά, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του και όταν επιτέλους την φτάσει, δεν ξέρει τι να την κάνει)

«ο βράχος»: για τον κεντρικό αμυντικό που πάνω του θα σπάσουν τα κύματα των αντίπαλων επιθέσεων (plot twist: τα κύματα τον διαβρώνουν)

Τα φιλικά

Και φτάνουμε τέλος στο κομμάτι των φιλικών αγώνων, όπου «βγαίνουν τα πρώτα συμπεράσματα». Κάποτε κι ένα καιρό τα αρχικά τουλάχιστον ματς, συνήθως αυτά με τις αποκαλούμενες «μπυραρίες», δεν είχαν τηλεοπτική κάλυψη, οπότε αποκλειστική πηγή για να σχηματίσουμε «εικόνα» ήταν τα γραφόμενα στις εφημερίδες. Τα μοτίβα εκεί ήταν συγκεκριμένα. Αν η ομάδα νικούσε, αποθέωση και φουλ για τον τίτλο. Αν το σκορ ερχόταν ισόπαλο, οι παίκτες ήταν τουλάχιστον «θετικοί» και είχαν δείξει κάποια «ευνοϊκά σημάδια». Σε περίπτωση ήττας ο αντίπαλος για κάποιο λόγο ήταν πάντα «πιο έτοιμος», είχαν βγει όμως «χρήσιμα συμπεράσματα» και δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Ωραίες εποχές, ξένοιαστα καλοκαίρια, ξεφυλλίζοντας τη Score που άφηνε μελάνι στα χέρια (εφηβικές αμαρτίες – πάλι καλά που δεν έπαιρνα και την «Ψ» δηλαδή, γιατί πού να τρέχεις στο ΚΕΕΛΠΝΟ καλοκαιριάτικα) και πιστεύοντας ότι ο Λίβιο Αρμάντο Πριέτο θα άφηνε εποχή. Σήμερα πια η μαγεία αυτή έχει χαθεί, μιας και τα συνδρομητικά κανάλια μεταδίδουν όλα τα ματς και έτσι μπορούμε να απολαμβάνουμε σε όλο τους το μεγαλείο τις τσαρουχιές του Χρύσανθου, για τις οποίες κάποτε θα διαβάζαμε ότι ήταν «καλές ευκαιρίες που κατέληξαν λίγο άουτ».