Προπονητολογία summer 2015 edition

Στο μαγικό κόσμο της ΑΕΚ αν μη τι άλλο δεν πλήττεις ποτέ. Πάντα θα ανακύπτουν από το πουθενά ζητήματα που θα προκαλούν σύγχυση και θα αναστατώνουν τον ενωσίτικο λαό. Τις τελευταίες μέρες παραδείγματος χάριν, την ΑΕΚοικοινωνία απασχολεί η παραφιλολογία πως ο προπονητής της Ένωσης, κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης συνέντευξης τύπου μετά το ματς ΑΕΚ-Ολυμπιακός Βόλου, έθεσε θέμα παραμονής του στον πάγκο της ομάδας. Η παραφιλολογία αυτή εκπορεύτηκε ως συνήθως από την αγαπημένη μας συνομοταξία, τους άοκνους αυτούς υπηρέτες της αλήθειας, της ενημέρωσης και της ΑΕΚ: τα κιτρινόμαυρα ΜΜΕ.

Η υπόθεση των «τριών»

Γράφτηκε πως ο Τραϊανός Δέλλας ήρθε σε ανοιχτή ρήξη με τη διοίκηση, όσον αφορά την απόφαση της τελευταίας να τιμωρήσει με «παροπλισμό» τους Πεταυράκη, Ντούνη και Ρόβα, λόγω πειθαρχικού παραπτώματος (παραβίαση ωραρίου) και μάλιστα το έκανε επιχειρώντας να εκμαιεύσει την αποπομπή του από το σύλλογο, μια «ηρωική έξοδο»!. Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι ο προπονητής κλήθηκε από τους εκπροσώπους του Τύπου να σχολιάσει το ζήτημα. Δεν πήρε μόνος του την πρωτοβουλία να τοποθετηθεί σχετικά. Ας δούμε τον «επίμαχο διάλογο»:

Ερώτηση δημοσιογράφου: «Το θέμα με τα τρία παιδιά που έχουν αποκλειστεί  σε δύο σερί παιχνίδια θα συνεχιστεί ή θα λήξει εδώ;»

Απάντηση προπονητή: «Είναι θέμα διοίκησης. Δε νομίζω ότι έχουμε την πολυτέλεια αυτή τη στιγμή να έχουμε παίκτες εκτός. Τους αντιμετωπίζω όλους το ίδιο, αλλά είναι απόφαση της διοίκησης που πρέπει να τη σεβαστούμε. Θα δούμε τι θα γίνει με αυτό το θέμα.»

Εύλογα γεννιούνται οι απορίες:

1) Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζεται ότι ο προπονητής έχει ανοίξει μέτωπο με τους προϊσταμένους του (και δόλια μάλιστα!), όταν ξεκάθαρα δηλώνει ότι οφείλει και θα σεβαστεί τις αποφάσεις τους;

2) Είναι παράλογο το σχόλιο ότι η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να δει το ρόστερ της να μειώνεται ακόμα περισσότερο ενόψει της τελικής ευθείας της σαιζόν; Θυμίζω ότι οι Μάνταλος, Μπακάκης, Κορδέρο και Μπρέσεβιτς έχουν σακατευτεί και θα τους ξαναδούμε του χρόνου. Ο Ντακόλ είναι μονίμως ημιτραυματίας. Οι Γιόχανσον, Ανάκογλου, Μπαρμπόσα, Πλατέλλας, Αραβίδης χρειάζονται ανάσες και ειδικά ο πρώτος που αγωνίζεται ασταμάτητα επί 1,5 χρόνο. Με την περιθωριοποίηση τριών ακόμα στελεχών, πόσοι απομένουν για να προσφέρουν λύσεις: 10-12 παίκτες. Με τέτοιο περιορισμένο αριθμό επιλογών, αν ο μη γένοιτο στραβώσει κάποιο από τα επόμενα ματς και σφυρίξει κάποιο δίμπαλο, ποιος θα την πληρώσει; Ο προπονητής που «δεν έκανε και καμιά αλλαγή», σωστά;

3) Είναι αντιδεοντολογικό να τονίσει ότι από την πλευρά του αντιμετωπίζει σαν ίσους όλους τους παίκτες; Ας μην ξεχνάμε ότι σε πειθαρχικό παράπτωμα υπέπεσε και ο Μπαρμπόσα (παραβίασε εντολή του Δέλλα να μην κάνει μπάνιο στη θάλασσα), αλλά πέρα από «υποδείξεις» δεν δέχτηκε κάποια ποινή. Ίσως επειδή είναι ξένος βέβαια και με βαρύτερο συμβόλαιο και οι «ταρζανιές» δεν πιάνουν σ’ αυτόν.

Δε βλέπω κάτι μεμπτό σε όλα τα παραπάνω. Νομίζω ότι η απάντηση Δέλλα είναι άριστο δείγμα προπονητικής διπλωματίας. Αφενός κατέστησε σαφή την πειθαρχία του στη διοίκηση παρά τους προβληματισμούς και τις ενστάσεις του, περνώντας και το ανάλογο μήνυμα στους ποδοσφαιριστές, αφετέρου έδειξε ότι δεν θέλει να είναι απόμακρος, απρόσωπος και απαξιωτικός ενώπιον τους, αλλά τους υπολογίζει όλους για την επίτευξη των στόχων της ομάδας. Οι σωστοί προπονητές έτσι πρέπει να χειρίζονται αυτές τις λεπτές ισορροπίες. Προπονητής «yes man», πειθήνιο όργανο των προέδρων, χωρίς το θάρρος της γνώμης του και χωρίς ενδείξεις κατανόησης και της άλλης πλευράς, δύσκολα θα κερδίσει το σεβασμό των παικτών του και θα πάρει το 100% των δυνατοτήτων τους. Στο κάτω-κάτω, για τον Τραϊανό Δέλλα μιλάμε, πρωταθλητή Ευρώπης, με συνολικά 9 χρόνια στην ΑΕΚ και διεθνή καριέρα. Για μια προσωπικότητα ισχυρή, όχι για κόουτς παλιάτσο, βγαλμένο από βιντεοταινία των ‘80s.

Ας μου επιτραπεί εδώ ένα σχόλιο, από την οπτική ενός απλού οπαδού για την αντιμετώπιση των τριών από την ΠΑΕ. Φαντάζομαι ότι η ομάδα διαθέτει εσωτερικό κανονισμό που να προβλέπει ποινολόγιο για πειθαρχικά παραπτώματα. Αν ναι, τότε γιατί να μην τηρηθεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας; Ήταν απαραίτητοι οι μέθοδοι εποχών ‘90s; Να μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Δ. Μελισσανίδης θεσμικό ρόλο στην ΠΑΕ ΑΕΚ δεν έχει και η εμφάνιση του ως ουσιαστικού διοικούντα ενέχει κίνδυνο. Ας έχουμε πάντα υπ’ όψιν τις περιπτώσεις του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας του 2011 και με ποιο σκεπτικό έμειναν εκτός επαγγελματικών πρωταθλημάτων.

Το «καρφί» για τους τραυματισμούς

«Αυτή η κακοτυχία έχει κάποιους λόγους και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Θα συνεχίσουμε στα επόμενα παιχνίδια, θέλουμε να κερδίσουμε ούτως ώστε να μη χάσουμε το στόχο που είναι η πρωτιά και η άνοδος παίζοντας καλό ποδόσφαιρο. Αφήστε να το ξέρουμε εμείς καλύτερα. Δεν έχει να κάνει με το τερέν».

Το παραπάνω είναι το κομμάτι των δηλώσεων στο οποίο ο προπονητής αναφέρθηκε στους τραυματισμούς και ερμηνεύτηκε ως «καρφί», «ασέβεια» και «αντιεπαγγελματική συμπεριφορά» προς τους συνεργάτες του. Αν αυτό θεωρείται «καρφί», τότε πρέπει να είναι κατασκευασμένο από φελιζόλ. Ως μια απλή πιστοποίηση του προβλήματος ταιριάζει περισσότερο (για να μη νομίζουμε οι οπαδοί ότι είμαστε τρελοί και μόνοι εμείς ανησυχούμε) και ως διαβεβαίωση πως ό,τι και όποιος και να φταίει, το θέμα θα λυθεί εσωτερικά, χωρίς φτηνά ξεκατινιάσματα.

Αναφορικά με εμάς τους οπαδούς, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι κάπως άκομψο όσοι από μας δεν είναι γιατροί, φυσιοθεραπευτές και γυμναστές να προβαίνουμε σε υποδείξεις σε επαγγελματίες. Είναι κι αυτό βέβαια κομμάτι της ποδοσφαιρικής-οπαδικής κουλτούρας και συγχωρούνται όσοι το κάνουν καλοπροαίρετα από αγάπη για την ομάδα. Από την άλλη βέβαια κανείς δεν μπορεί να μας απαγορέψει την εκφορά γνώμης και την ανησυχία. Παραείναι πολλές οι περιπτώσεις των ποδοσφαιριστών μας που δεν μπορούν να αποθεραπευτούν μέσα στα προβλεπόμενα από τους ειδικούς πλαίσια, που δεν επανέρχονται στα ίδια στάνταρ με πριν τον τραυματισμό τους ή που τραυματίζονται ξανά και εύκολα.

Ερωτήματα

Είναι τυχαία η συντονισμένη επίθεση στον προπονητή του Δικεφάλου από ένα σημαντικό αριθμό ΑΕΚτζήδων ρεπόρτερ-δημοσιογράφων (ΑΡΔ όνομα και πράγμα); Προφανώς όχι. Τι όμως ακριβώς εξυπηρετεί; Ο καθένας μας έχει και τη δική του εκδοχή. Θέλουν οι ΑΡΔ να διασκεδάσουν την αμηχανία της εποχής; Να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από άλλα σημαντικότερα ζητήματα; Να τονώσουν την επισκεψιμότητα των sites τους; Νομίζουν πως έτσι προσεταιρίζονται κάποιες «γκρανκάσες» (για να χρησιμοποιήσουμε την τιγρική διάλεκτο) εντός συλλόγου, τις οποίες θεωρούν «αντιπάλους» του Δέλλα; Εξυπηρετούν κάποιο όντως υπαρκτό σχέδιο κάποιας φράξιας μέσα στην ομάδα που ροκανίζει από καιρό την καρέκλα του προπονητή; Προσπαθούν να προλάβουν ενδεχόμενη γκρίνια του κόσμου προς τη διοίκηση για την εικόνα της ΑΕΚ, προσφέροντας στο πιάτο ως αποδιοπομπαίο τράγο τον Δέλλα, αφού πλέον γι’ αυτούς το ψάρι δεν βρομάει πια από το κεφάλι, αλλά από την ουρά; Κρατά καλά μήπως κάποιο παλιό κόμπλεξ για το γνωστό επάρατο φίλο του κόουτς; Μπορεί να συντρέχουν όλα αυτά ταυτόχρονα;

Για τους φίλους της ΑΕΚ σημαντικότερο ερώτημα είναι άλλο. Αξίζει ο Δέλλας να κάθεται στον πάγκο της; Ο γράφων πιστεύει πως ναι. Το καλοκαίρι του 2013 υποτίθεται τέθηκε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο ο σύλλογος θα παρήγαγε έναν «δικό του» προπονητή. Ήταν η συγκυρία τέτοια που επέτρεπε να μάθει κανείς την προπονητική τέχνη «στου κασίδη του κεφάλι», όπως λέμε. Λοιπόν το σχέδιο αυτό προχωρά μια χαρά. Ο Δέλλας έχει βελτιωθεί ήδη πάρα πολύ σε σχέση με την περσινή, εντελώς πειραματική σαιζόν στη Γ. Μας παρουσίασε από τον Νοέμβριο ως τον Απρίλιο μια ομάδα στρωτή, με ποδόσφαιρο γρήγορο, παραγωγικό (2,8 γκολ ανά αγώνα) και θεαματικό τηρουμένων πάντα των αναλογιών, με σαφές πλάνο ανάπτυξης στην επίθεση και στην άμυνα. Χρόνια είχε να δει ο ΑΕΚτζής την μπάλα να βγαίνει από την άμυνά του με ψυχραιμία, με τρίγωνα και τετράγωνα, με αλληλοβοήθειες (βλ. Καραϊσκάκη). Χρόνια είχε να δει να εκδηλώνουμε επίθεση οργανωμένα, ανεξαρτήτως πίεσης χρόνου και σκορ, παίζοντας χαμηλά, αναζητώντας κάθετες, αξιοποιώντας επιτέλους παίκτες ως inside forward wingers που θα συγκλίνουν και θα προκαλούν ρήγματα, ελαχιστοποιώντας τις «καμινάδες» και τα άναρχα «γιούργια». Για τα ελληνικά δεδομένα πάντα, είναι ήδη ένας ικανός κόουτς και φυσικά μπορεί να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο. Η κακή εικόνα των δύο τελευταίων εβδομάδων οφείλεται κυρίως στις πολλές μαζεμένες απουσίες, στην έλλειψη κινήτρου εφόσον η άνοδος έχει επιτευχθεί και στην κούραση εξαιτίας μια αγωνιστικής προσπάθειας που ξεκίνησε πέρσι τον Ιούλιο και λόγω του γελοίου προγραμματισμού της Football League, συνεχίζεται 11 μήνες μετά.

Καλύτερα λύση για τον πάγκο υπάρχει; Φυσικά και υπάρχει. Ξένος, εγνωσμένης αξίας, σοβαρός προπονητής. Του βεληνεκούς ενός Μπίμπι, ενός Τσάκναντι, ενός Στάνκοβιτς, ενός Φάντροκ, ενός Σάντος. Με το δικό του επιτελείο καταρτισμένων συνεργατών, χωρίς τις όποιες «γκρανκάσες» πάνω από το κεφάλι του. Και με το ανάλογο κόστος βέβαια. Ούτε ο ίδιος ο Δέλλας δε θα διαφωνούσε πως μια τέτοια προοπτική θα ήταν αντικειμενικά καλύτερη. Η ακριβή όμως αυτή λύση δεν επιλέχτηκε εξαρχής στο λυκαυγές της νέας εποχής και δε βλέπω ούτε τώρα σημάδια προτίμησής της. Προς Θεού, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντικατασταθεί ο Τραϊανός από Σαπίντους, Τσιώληδες, Βεργέτηδες και άλλους τέτοιους απίθανους πρώην προπονητές φαταουλικών παραρτημάτων, με βασικό προσόν τους τη «γνώση της ελληνικής πραγματικότητας»!