Το επιμύθιο μιας ιστορίας προδοσίας

«Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι στον Ολυμπιακό και δεν βλέπω την ώρα να αγωνιστώ με την ερυθρόλευκη φανέλα μπροστά στο γεμάτο Καραϊσκάκη και τους οπαδούς μας». Με μια δήλωση που θα έκανε ακόμα και τον Γιόζεφ Γκέμπελς να αναδυθεί στο χείλος του καζανιού όπου σιγοβράζει στην κόλαση και να χειροκροτήσει το γραφείο προπαγάνδας του ΟΣΦΠ, ολοκληρώθηκε και τυπικά η μετακίνηση του Κώστα Μανωλά στην ομάδα του λιμανιού.

Παρόλο που η μεταγραφή θεωρούνταν δεδομένη εδώ και τρεις εβδομάδες και οι ΑΕΚτζήδες είχαμε το χρόνο για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά, στο άκουσμα της είδησης της επίσημης ανακοίνωσης, ο ενωσίτικος λαός δεν απέφυγε την έκρηξη οργής και το αίσθημα της πικρίας. Αντιδράσεις βέβαια που επιδέχονται αιτιολόγησης. Όχι γιατί ο παίκτης έφυγε από την ΑΕΚ (άλλωστε γι’ αυτό ευθύνεται αποκλειστικά η διοίκηση Αδαμίδη που δεν κατέβαλε ποτέ την προκαταβολή που είχε υποσχεθεί για την ανανέωση συμβολαίου). Ούτε τόσο γιατί παίκτης της ΑΕΚ πήγε στον ΟΣΦΠ. Έχουν υπάρξει παίκτες που έκαναν το δρομολόγιο Φιλαδέλφεια-Πειραιάς (εσχάτως και Σπάτα-Πειραιάς) και το αντίστροφο και η είδηση πέρασε στα «ψιλά» (π.χ. Νέμεθ, Οκκάς ή Καφές, Κονέ). Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι τις πύλες του Ρέντη πέρασε ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής: ένας άνθρωπος που γεννήθηκε ΑΕΚτζής, μεγάλωσε ως ΑΕΚτζής, έχοντας πρότυπο τον θείο του που ήταν η σημαία της ΑΕΚ, δήλωνε σε κάθε ευκαιρία ότι βρίσκεται στην ομάδα της καρδιάς του και υποσχόταν να συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια στην ΑΕΚ για να κατακτήσει κι άλλους τίτλους. Ο ΑΕΚτζής οπαδός στο πρόσωπο του ανιψιού Μανωλά είδε την επόμενη μεγάλη σημαία της ομάδας, τη φυσική συνέχεια του θείου του στα μετόπισθεν, τον ηγέτη μιας νέας εποχής. Πίστεψε τόσο πολύ στην προοπτική αυτή, ώστε ανέχτηκε όλα τα εξωαγωνιστικά παραπτώματα του παίκτη, όσο και τις γκάφες του εντός των αγωνιστικών χώρων κι ας οδήγησαν οι περισσότερες σε γκολ των αντιπάλων. Και ο μικρός Μανωλάς αντέμειψε αυτόν τον κόσμο με τη χειρότερη προδοσία: για χάρη του εύκολου κέρδους, φόρεσε τη φανέλα του ορκισμένου εχθρού της Ένωσης, της ομάδας  συνώνυμο της «παράγκας», της ομάδας που έκλεβε τον ιδρώτα και του ίδιου τα προηγούμενα 3 χρόνια…

Πέρα από πλήγμα στην ψυχολογία του ΑΕΚτζή, η αλλαγή στρατοπέδου του Μανωλά κατά τη γνώμη μου αποτελεί και αγωνιστική απώλεια. Δε χάσαμε φυσικά και τον Έλληνα Μπεκενμπάουερ (θα διαβάσουμε σίγουρα τέτοιους χαρακτηρισμούς στις ερυθρόλευκες προβατοφυλλάδες), από την άλλη όμως ας μην σπεύσουμε να βγάλουμε τον παίκτη εντελώς άχρηστο εξαιτίας της προδοσίας του. Ο μικρός Μανωλάς είναι γρήγορος, εκρηκτικός και αλτικός, στοιχεία τα οποία μετράνε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αν βελτιώσει τις τεχνικές αδυναμίες του και την τακτική του παιδεία θα ενισχύσει τους γαύρους, τους οποίους πάντα θα πρέπει να θεωρούμε ανταγωνιστές, ασχέτως σε τι οικονομική κατάσταση βρισκόμαστε. Την ίδια στιγμή η ΑΕΚ έχει ξεμείνει στις θέσεις των σέντερ-μπακ ουσιαστικά με έναν μόνο παίκτη, το Μαυρουδή Μπουγαϊδη…

Ως εδώ όμως με τις αρνητικές επιπτώσεις της γαυροποίησης του ανιψιού του Στέλιου. Η περίπτωση του ανάξιου Νάξιου αποτελεί ταυτόχρονα μια άκρως διδακτική εμπειρία και σίγουρα μπορεί να βοηθήσει τους Ενωσίτες οπαδούς να δουν κατάματα ορισμένες αλήθειες. Θα επιχειρήσω μια σύντομη καταμέτρηση και ανάλυση κάποιων …«ηθικών διδαγμάτων» που μπορούν να συναχθούν από αυτήν την ιστορία προδοσίας.

1. Η αγάπη του οπαδού είναι ένα πολύτιμο συναίσθημα. Οφείλουμε να επιλέγουμε προσεκτικά σε ποιον θα την χαρίζουμε. Κριτήριο μας δε θα πρέπει να είναι το όνομα στο πίσω μέρος της φανέλας, τα μεγάλα λόγια, η επίδειξη «ΑΕΚοφροσύνης» ή η ΑΕΚτζήδικη καταγωγή. Μοναδικό κριτήριο θα πρέπει να αποτελεί η προσφορά στο σύλλογο. Όποιος υπηρετεί συνειδητά και σωστά το μεγαλείο της ΑΕΚ, αυτός θα δικαιούται και το κλειδί της καρδιάς μας. Για όσους δεν ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία ούτε ένα δάκρυ δεν αξίζει να χαθεί.

2. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Πόση σοφία περικλείεται σ’ αυτή τη φράση του Σόλωνα. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να προδιαγράφουμε τόσο νωρίς τη μελλοντική εξέλιξη ενός παίκτη. Να ανακηρύσσουμε «μελλοντικές σημαίες» και «αρχηγούς για μια δεκαετία». Η μοίρα και ο χρόνος έχουν τους δικούς τους ιδιόμορφους κανόνες. Συνεπικουρούμενοι δε από την άκρως «επαγγελματική» διάσταση που έχει προσλάβει το ποδόσφαιρο, αλλά και την ηθική κατάπτωση της σημερινής κοινωνίας που επιβραβεύει τη διαφθορά, μπορούν να ανατρέψουν ανά πάσα στιγμή τα οποιαδήποτε μεγαλεπήβολα σχέδια μας για «συμβόλαια ζωής» και «όρκους αιώνιας πίστης» των ποδοσφαιριστών μας. Δε συνιστώ βεβαίως να αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε παίκτες της ΑΕΚ με καχυποψία και μίζερη διάθεση, αλλά να χτίζουμε τη σχέση μας μαζί τους βήμα-βήμα, σταδιακά, χωρίς να παρασυρόμαστε σε πρώιμες αποθεώσεις.

3. Οι παλαίμαχοι δεν είναι «άγιοι». Συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές μας ως αψεγάδιαστους θρύλους που εξαιτίας των παλιών κατορθωμάτων τους, πρέπει να μένουν πάντα στο απυρόβλητο ό,τι κι αν λένε ή πράττουν. Πρέπει να σταματήσουμε να ονειροβατούμε και να κατανοήσουμε ότι και οι παλαίμαχοι είναι κι αυτοί άνθρωποι με πάθη ή αδυναμίες και δυστυχώς δεν αποκλείεται με ορισμένες συμπεριφορές τους να ζημιώσουν την ΑΕΚ. Σε κάθε τέτοια περίπτωση θα πρέπει να δέχονται και την ανάλογη, καλόπιστη πάντα, κριτική, χωρίς υστερίες, αφορισμούς και ύβρεις. Το παράδειγμα του Στέλιου Μανωλά δε θα μπορούσε να ναι ενδεικτικότερο. Ο Στέλιος με τη βαριά κληρονομιά που κουβαλάει, είχε καθήκον ως θείος του Κώστα, να τον γαλουχήσει με όλες τις αρχές και τις αξίες που πρεσβεύει ο σύλλογός μας. Να του διδάξει ότι η ιδιότητα του ΑΕΚτζή δεν είναι πρόσκαιρη και εμπορεύσιμη, αλλά συνυφασμένη με έννοιες ιερές που υπερβαίνουν τα εγκόσμια. Να του υπενθυμίζει με την κάθε ευκαιρία ότι το να αγωνίζεσαι για την ΑΕΚ αποτελεί καμάρι και ύψιστη τιμή. Δυστυχώς με τη στάση του και με δηλώσεις του τύπου «Ήμουν δέσμιος της ΑΕΚ(!) και δεν θα επιτρέψω να πάθει το ίδιο και ο Κώστας» και «Δε θα αφήσω το μέλλον του Κώστα να καταστραφεί όπως καταστράφηκα εγώ(!!!)», του έδωσε ακριβώς το αντίθετο παράδειγμα. Ακόμα και οι «τεράστιοι» λοιπόν δεν παύουν να πατάνε στη γη…

4. Το χρήμα δεν ήταν, δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ φίλος του ανθρώπου. Σαν τον θεό Ιανό έχει δυο όψεις: από τη μια η κατοχή του σε διευκολύνει να πορευτείς μέσα στην κοινωνία, από την άλλη είναι σε θέση να σε διαφθείρει στον απόλυτο βαθμό, σε σημείο να προδώσεις οτιδήποτε μπορεί να θεωρείς ιερό: την πατρίδα, τη θρησκεία, τα ιδανικά και τις αξίες σου, την ίδια την οικογένειά σου. Ο σωστός χειρισμός αυτής της λυκοφιλίας, ακροβατώντας ανάμεσα στην προσπάθεια εκμετάλλευσης του χρήματος, και τον κίνδυνο να σε εκμεταλλευτεί το ίδιο, είναι μια από τις δυσκολότερες αποστολές του ανθρώπου στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο. Δυστυχώς δεν παίρνουμε όλοι μας τις σωστές αποφάσεις.

5. Παίκτες, προπονητές και παράγοντες έρχονται και παρέρχονται. Η ΑΕΚ, η Ιδέα της και όλες οι αξίες που αυτή ενσαρκώνει, συνεχίζουν να υπάρχουν. Η προδοσία κανενός ποδοσφαιριστή δεν μπορεί να ανακόψει το ταξίδι της ΑΕΚ στη λεωφόρο της ιστορίας. Ο μόνος που έχει τη δύναμη να βάλει ταφόπλακα στο μέλλον της είναι ο Λαός της, αν την εγκαταλείψει. Η προδοσία του κόσμου, αυτό είναι το πλήγμα που καμία ομάδα στον πλανήτη δεν μπορεί να αντέξει. Μέχρι σήμερα οι Ενωσίτες έχουμε σταθεί επάξια στο πλευρό της Θεάς μας και το ίδιο καλούμαστε να πράξουμε και τις δύσκολες ώρες που ακολουθούν.

Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ και στο ζήτημα της αντιμετώπισης από δω και πέρα του Κώστα Μανωλά από τους Ενωσίτες οπαδούς. Συμμερίζομαι την άποψη ότι δε χρειάζεται να παρεκτραπούμε και να οδηγηθούμε σε εκδηλώσεις μίσους, ανάλογες με εκείνες που σημάδεψαν τη μετά-Μπάγιεβιτς εποχή. Θα κινδυνεύσουμε να αποπροσανατολιστούμε ενόψει σοβαρότερων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ομάδα, ενώ ταυτόχρονα θα δώσουμε αξία σε ένα άτομο που απέδειξε ότι το όνομά του δε χωρά στην ίδια πρόταση μ’ αυτήν τη λέξη. Το θυμό και την πικρία μας μπορούμε να τα μετουσιώσουμε σε μια επίδειξη πλήρους περιφρόνησης. Όπως εκείνος έκλεισε την πόρτα του στην ΑΕΚ, με τον ίδιο τρόπο να κλείσουμε και εμείς την πόρτα μας στον ίδιο. Αν ποτέ συνειδητοποιήσει το λάθος του και μετανοήσει ειλικρινά, ο άνθρωπος Κώστας μπορεί να τύχει συγχώρεσης. Πολλοί δεν την αρνηθήκαμε ούτε στον Μπάγιεβιτς. Ο ΑΕΚτζής Κώστας Μανωλάς όμως, μας τελείωσε οριστικά. Δεν έχει πλέον κανένα δικαίωμα ούτε να ζητήσει την επιστροφή του στην κιτρινόμαυρη οικογένεια, ούτε να βάζει στο στόμα του το όνομα της ομάδας που τον έβγαλε από την αφάνεια και τον τοποθέτησε στον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Όπως λέει και το γνωστό ρεμπέτικο τραγούδι των προσφύγων προπατόρων μας: «Μην περάσεις απ’ τη γειτονιά μου, μάγκα μη σε ξαναϊδώ μπροστά μου … τράβα βρε μάγκα και αλάνη, τράβα για το Πασαλιμάνι». Αφιερωμένο εξαιρετικά.