Προβλεψιμότητα και παραφροσύνη

Η επανάληψη μιας πράξης που αποδεδειγμένα αποφέρει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ξανά και ξανά και ξανά, με την πεποίθηση ότι το αποτέλεσμα μπορεί κάθε φορά να αποβεί διαφορετικό, είναι ο ορισμός της παράνοιας. Υπό αυτό το πρίσμα στην ΑΕΚ έχουμε καταδυθεί μαζικά και προ πολλού σε ένα παρανοϊκό σύμπαν. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο ΑΕΚτζής περίμενε φέτος η αγωνιστική σαιζόν να εξελιχτεί διαφορετικά από τις προηγούμενες, με την ομάδα να επιστρέφει αν όχι στους τίτλους, έστω στον πρωταθλητισμό; Ή έστω στην «καλή μπάλα»; Ή έστω να βελτιώνεται …κάπως; Ή έστω να σταματήσει απλά να ξεφτιλίζεται; Κάθε αισιόδοξη σκέψη, ακόμα και η πιο συγκρατημένη, ακροβατούσε στα όρια της τρέλας κι αυτό διότι τίποτα δεν άλλαξε φέτος σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα χρόνια.

Κινείται μήπως πλέον ο «οργανισμός ΑΕΚ» σε διαφορετική κατεύθυνση σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν; Άλλαξαν τα βασικά χαρακτηριστικά του; Όχι. Τα ίδια και απαράλλακτα μένουν:
1) Προτεραιότητα στην αποπεράτωση του γηπέδου, με τα όποια αλληλένδετα, απροσδιόριστα ακόμα, μελλοντικά επιχειρηματικά σχέδια Μελισσανίδη, έναντι των αγωνιστικών ζητημάτων, της αγωνιστικής «υγείας» της ομάδας. Η ΟπαπΑρίνα έχει αντικαταστήσει το ποδόσφαιρο ως αντικείμενο με το οποίο ασχολείται ο σύλλογος, ο δε τελευταίος μοιάζει με κατασκευαστική εταιρία που την βαραίνει η υποχρέωση να παρατάσσει κάθε Κυριακή και μια 11άδα στο τεραίν.
2) Εμμονή να επιτευχθεί το μάξιμουμ, με το μίνιμουμ δυνατό κόστος. Με το ελάχιστο δυνατό οικονομικό αντάλλαγμα, με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια, τον ελάχιστο κόπο.
3) Προσκόλληση του Μελισσανίδη στο προ-Μποσμάν ποδόσφαιρο, σε νοοτροπίες και ιδεολογήματα εποχών που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, σε μοντέλο διοίκησης απαρχαιωμένο, σε πρόσωπα ακατάλληλα. Παρεμβατικότητα του ίδιου στην καθημερινότητα της ομάδας ενώ σαφέστατα έχει αποδειχτεί ποδοσφαιρικά αναλφάβητος, βαθιά άμπαλος, ανήμπορος να ακολουθήσει το τρένο της εξέλιξης.
 
Με βάση τα ανωτέρω δεν κινήθηκε η ΑΕΚ και τη φετινή σαιζόν, ήδη από το καλοκαίρι; Έχοντας αναθέσει στον Βλάνταν Μιλόγεβιτς τα καθήκοντα του προπονητή εντελώς «συμβιβαστικά», έως δύσθυμα θα έλεγε κανείς, απλά και μόνο επειδή εκείνος φάνταζε η γρηγορότερη, ευκολότερη, οικονομικότερη λύση μετά τη χυλόπιτα από τον Λουτσέσκου (αν είναι δυνατόν!), το ρόστερ αφέθηκε χωρίς ουσιαστική ποιοτική αναβάθμιση σχεδόν μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Ο λόγος; Μα, ακριβώς επειδή στα τέλη του καλοκαιριού, όσο πλησιάζει η λήξη της μεταγραφικής περιόδου, χαμηλώνουν τα κασέ των ποδοσφαιριστών και οι απαιτήσεις των ομάδων. 16/8 ήρθε ο Άμραμπατ, 30/8 ο Τσούμπερ, 31/8 ο Γέφτιτς. Ο δε βασικός μας αριστερός μπακ, ο Μοχαμαντί, 17/9! Μόνο ο Αραούχο κατέφτασε από τον Ιούλιο. Ξεχάσαμε ότι κατά το βασικό στάδιο της προετοιμασίας η ομάδα στελεχωνόταν ακόμα από τους περσινούς παίκτες; Ξεχάσαμε ότι στο πρώτο ματς με τη Βελέζ Μόσταρ η αρχική 11άδα απαρτιζόταν από 10 περσινούς παίκτες συν τον Τζαβέλλα, ενώ στο δεύτερο παιχνίδι 11 από τους 16 που αγωνίστηκαν άνηκαν στο περσινό ρόστερ; Πώς ήταν δυνατόν να περίμενε ο ΑΕΚτζής να προκριθεί ο Δικέφαλος απέναντι στους ημιεπαγγελματίες Βόσνιους, όταν οι ίδιοι ακριβώς παίκτες κυριολεκτικά μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα ξεφτιλίζονταν κάθε Κυριακή από τον οποιονδήποτε, καταγράφοντας αρνητικά ρεκόρ (19 ήττες, 1-5 από ΟΣΦΠ, 1,25 γκολ/αγώνα παθητικό);
 
Πώς ακριβώς φανταζόταν ο ΑΕΚτζής ότι θα έβλεπε βελτιωμένη εικόνα στο πρωτάθλημα από τη στιγμή που το τρανταχτό ποιοτικό έλλειμμα στα αμυντικά/κεντρικά χαφ έμεινε ακάλυπτο; Όταν για ηγέτης της άμυνας επιλέχτηκε ο Τζαβέλλας; Όταν έμεινε στο ρόστερ, με προοπτική μάλιστα επανακαθιέρωσης ανά πάσα στιγμή σε βασικό, ο Σβάρνας; Όταν ο Μάνταλος συνεχίζει να λογίζεται σαν ηγέτης; Πώς να μην μένουν από δυνάμεις οι μισοί ποδοσφαιριστές μετά το 70’ όταν δεν έχουν κάνει προετοιμασία το καλοκαίρι; Πώς θα μπορούσε να προκύψει ένα «δεμένο» σύνολο, όταν ακόμα και οι ποιοτικοί παίκτες που αποκτήθηκαν, πέρα από το ότι ενσωματώθηκαν αργά, δεν επιλέχθηκαν με βάση συγκεκριμένα τεχνικά τους χαρακτηριστικά, ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται, να εξυπηρετούν μια γενικότερη, διαχρονική αγωνιστική φιλοσοφία του συλλόγου ή να ταιριάζουν στα σχέδια του τρέχοντος προπονητή (όπως γίνεται στα σοβαρά κλαμπ), αλλά αντιθέτως αποκτήθηκαν χωρίς κανένα σχέδιο, συγκυριακά, απλώς επειδή προέκυψαν ξαφνικά σε τιμή ευκαιρίας; Ο μεταγραφικός σχεδιασμός της ΑΕΚ λειτουργεί κάπως έτσι: «Θέλουμε κεντρικό μεσοεπιθετικό» (μέχρι εκεί η εξειδίκευση, παραπάνω ανάλυση, για στυλ παιχνιδιού, ρόλους, προτερήματα, μειονεκτήματα, ύψος κλπ. μην περιμένει κανείς). «Ποιοι είναι ελεύθεροι, ποιοι έρχονται δανεικοί;» «Ο Τάδε και ο Δείνα». «Πόσα ζητάει ο καθένας;» «600 ο Τάδε, 800 ο Δείνα». «Φέρτε τον Τάδε». «Μισό λεπτό, υπάρχει αυτή τη στιγμή διαθέσιμος και ο Έτσι, κλείνει και με 700 λένε, παιχταράς, έχει και καλό βιογραφικό». «Μα αυτός είναι winger». «Δεν πειράζει, επίθεση παίζουν όλοι, θα συγκλίνει». «Άντε, φέρτε αυτόν».
 
Πώς διατηρήθηκαν οι προσδοκίες για βελτιωμένη πορεία σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές όταν μετά τη φυγή του Μιλόγεβιτς (που μυρίστηκε τον επερχόμενο όλεθρο), τα πολυθρύλητα «κλειδιά των Σπάτων» παραδόθηκαν στον Αργύρη Γιαννίκη; Με ποια προσόντα; Ότι ήταν συμμαθητής του Νάγκελσμαν στην Κολωνία; Ότι έχει προπονήσει δυο ομάδες Δ’ Γερμανίας και βγήκε 9ος με τον ΠΑΣ Γιάννινα; Δηλαδή δεν είχε γίνει κανείς σοφότερος μετά τον Κωστένογλου, τον Μοράις, τον Καρντόσο;… Ο εξευτελιστικός αποκλεισμός από τον ΠΑΟΚ, η ήττα από τον Άρη, οι τρεις σερί εντός έδρας ήττες από επαρχιακές ομάδες (ΟΦΗ, Παναιτωλικός, Βόλος) δεν υπήρξαν τίποτα άλλο παρά απόλυτα φυσιολογικά αποτελέσματα. Το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο. Και το ποδόσφαιρο όταν το προσβάλλεις, εκδικείται. Οι γκάφες του Γιαννίκη, βλ. το να ξεχαρβαλώσει την δεξιά μας πτέρυγα στις καθυστερήσεις του αγώνα στο Χαριλάου, με αποτέλεσμα να δεχτούμε τέρμα άμεσα, ακριβώς από εκείνο το σημείο, αφού δεν πρόλαβαν να πάρουν τις νέες θέσεις τους οι παίκτες μας ή το να αποσύρει στις καθυστερήσεις της ρεβάνς του Κυπέλλου ακριβώς εκείνους τους παίκτες μας που πίεζαν ψηλά στην αντίπαλη περιοχή και κρατούσαν πίσω τους αμυνόμενους του ΠΑΟΚ, με συνέπεια να ανέβουν οι τελευταίοι και να στενέψει ο κλοιός γύρω από την κιτρινόμαυρη περιοχή, αλλάζοντας ταυτόχρονα τον δεξιό μας μπακ που ανταποκρινόταν στις συνθήκες του ματς (Ρότα) με έναν «κρύο» και εσχάτως εκτός πλάνων (Μισελέν), ώστε να δημιουργηθεί άμεσα πλεονέκτημα για τον αντίπαλο σε εκείνη την πλευρά και να δεχτούμε από εκεί δύο γκολ, είναι ακριβώς ό,τι περιμένει κανείς από «προπονητές» σαν αυτόν. Το μόνο που σκεφτόταν ο Γιαννίκης ήταν να ροκανίσει δευτερόλεπτα. Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό. Ούτε στην Β’ ΕΠΣ Έβρου που ξεχαρμανιάζουν οι ΕΠΟΠ δεν βλέπεις τέτοια πράγματα.
 
Τα ερωτήματα μπορούν να συνεχιστούν επ’ άπειρον. Εντέλει το μοναδικό συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί για να εξηγήσει την επιμονή του μέσου ΑΕΚτζή στις ψευδαισθήσεις είναι ότι ο τελευταίος ακόμα πιστεύει πως ο Μελισσανίδης είναι ο κατάλληλος διοικητικός ηγέτης για μια μεγάλη ΑΕΚ, αντάξια της Ιστορίας της. Άλλοι το πιστεύουν λόγω της πλύσης εγκεφάλων που διενεργούν το «τιγροτεχνείο», οι ΑΡΔ, οι παλαίμαχοι και οι οργανωμένοι από το 1996 και έπειτα, με αποκορύφωμα την τετραετία 2004-2008. Ο Μελ είναι γι’ αυτούς ο ελέω Θεού Εκλεκτός. Τελεία και παύλα. Άλλοι, κυρίως Αθηναίοι και γηρασμένοι σε ηλικία, αποβλέπουν μόνο στη δική τους προσωπική ευχαρίστηση, ήτοι τη δεδομένη βελτιωμένη γηπεδική εμπειρία που θα τους προσφέρει η ΟπαπΑρίνα σε σχέση με τα χρόνια «εξορίας» τους, όπως τα βλέπουν, στο «κρύο» ΟΑΚΑ. Δεδομένου ότι αυτή η προοπτική είναι συνυφασμένη με τον Μελισσανίδη, είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν οτιδήποτε άλλο. Ποιοι τίτλοι, ποιο πρεστίζ, ποιοι παιχταράδες, ποιο μέγεθος; Τα έζησαν αυτά μέχρι τα 30 τους, «χόρτασαν», «ξεδίψασαν» πρόσφατα και με δυο εφήμερες χαρές, το Μάιο του 2016 και τον Απρίλιο του 2018, τώρα προέχει να ξανανιώσουν νέοι, τώρα έχει σημασία να ξαναγουστάρουν τη «φασούλα» στο γήπεδο. Ποια νέα γενιά; Ποια επαρχία; Άλλοι μέσα στον αδιανόητο κομπλεξισμό και το αδικαιολόγητο μίσος τους για το Νικολαΐδη έχουν πλάσει μέσα στην αρρωστημένη φαντασία τους ένα αντιθετικό δίπολο Τίγρη-Ντέμη και θεωρούν ότι χωρίς τον πρώτο θα επιστρέψει ο δεύτερος ή ότι κάθε μέρα διοίκησης Μελισσανίδη είναι μια κάποιου είδους «τιμωρία»(;!) για το δεύτερο. Τα λόγια περιττεύουν γι’ αυτή τη νοσηρή συνομοταξία. Άλλωστε, έτσι όπως κατέληξε τα τέσσερα τελευταία χρόνια ο άλλοτε αφενός ποδοσφαιριστής-θρύλος, αφετέρου πρόεδρος με ευεργετική για την ΑΕΚ θητεία, καταντώντας πλέον ένας απολογητής του κλαμπ του Ρώσου ολιγάρχη και ένας ακραιφνής μπουρδολόγος, εκστομίζοντας μόνιμα ανούσιες σαμπρακοειδείς μπαρούφες που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα σημαντικό στο δημόσιο διάλογο, μόνο οίκτο ανάμικτο με αηδία μπορεί να προκαλέσει, όχι μίσος.
 
Ξέρω ότι ο αναγνώστης θα απορρίψει μετά βδελυγμίας τα παραπάνω σενάρια περί μελισσανιδολαγνείας, προβάλλοντας ίσως ως αντεπιχείρημα το ανελέητο «κράξιμο» στα social media μετά τις κατραπακιές. Φευ. Τα ξεσπάσματα οργής των Ενωσιτών σε βάρος του Μελισσανίδη, σχεδόν πάντα ακατάληπτα, γεμάτα φτηνό υβρεολόγιο και χωρίς ουσιαστική κριτική, μου θυμίζουν το είδος εκείνο του απατημένου από την ιδεατή για τον ίδιο ερωμένη. Θα βρίσει, θα καταραστεί θεούς και δαίμονες για το κέρατο, αλλά με την παραμικρή υπόνοια ότι κάτι ίσως αλλάξει και η ιδεατή θα επιστρέψει σ’ αυτόν, με το παραμικρό κούνημα του δαχτύλου της, θα γίνει χαλί για πάτημα, εγκαταλείποντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας. Μήπως δεν το ζήσαμε αυτό το καλοκαίρι; Μετά τη Βελέζ το κιτρινόμαυρο διαδίκτυο ξεχείλιζε από κατάρες. Όταν πραγματοποιήθηκαν μαζικά οι μεταγραφές τον Αύγουστο, με κυριότερη αυτήν του Τσούμπερ, το κλίμα είχε ήδη μεταστραφεί και άρχισαν τα ευχολόγια. «Το γυρίζει το φύλλο ο γέρος», «Επιτέλους ξύπνησε». «Σοβαρεύτηκε». «Έγινε δουλίτσα, φοβάται ο γαύρος, πάμε για πρωταθλητισμό». Πώς να πάρει η ευχή «το άλλαξε το έργο ναούμε ο μεγάλος ναούμε ξερωγώ» ακόμα να το καταλάβω… «Πρώτη φορά δόθηκαν τόσα πολλά λεφτά για μεταγραφές και συμβόλαια» ήταν το παραμύθι που ξεφούρνισαν οι σουβλακοφάγοι ΑΡΔ και έχαψε με ευχαρίστηση ο ΑΕΚτζής. Σοβαρά; Το 1 εκ. € για τον Μισελέν, ή το 1,15 εκ. € για τον Στάνκοβιτς και το 1,4 εκ. € για τον Σέρχιο (επιτέλους) είναι «τα πιο πολλά λεφτά»; Τα 2,2 εκ. € για τον Γκαρσία + 1,3 εκ. € για τον Σιμάνσκι, + 620 χιλ. € για τον Χνιντ(!), + μισό εκ. € για τον Νεντελτσιάρου μόλις πέρσι τι ήταν; Πρώτη φορά άραγε δίνει η ΠΑΕ υψηλά συμβόλαια; Αλήθεια; Ο Ολιβέιρα, ο Λιβάγια, ο Πόνσε, ο Αλμέιδα τι συμβόλαια είχαν; 250 χιλιάδες; Ο Μάνταλος με τι συμβόλαιο αγωνίζεται όλα αυτά τα χρόνια;
 
Αν η δημιουργία ενός ακόμα ανισόρροπου ρόστερ με τεράστια ποιοτική αναντιστοιχία ανάμεσα σε μεσοεπιθετική και αμυντική/μεσοαμυντική γραμμή και ένας φυσιολογικός αριθμός μεταγραφών, που μάλιστα έγινε και ετεροχρονισμένα, με ποσά από συνήθη έως και μικρά σε σύγκριση με την «αγορά», κρίθηκαν ως σάλπισμα αντεπίθεσης και αλλαγή πλεύσης του «μεγάλου», τότε έχουμε μπροστά μας μια ακόμα απόδειξη, ακόμα και για τους πιο δύσπιστους, πως για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου μας δεν υπάρχει γιατρειά. Δεν υπάρχει επιστροφή. Κι επειδή διοικητική μεταβολή δεν πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον και ο σύλλογος θα συνεχίσει να είναι δέσμιος, τουλάχιστον για αρχή θα πρέπει μεταξύ μας να επανεξετάσουμε την ταυτότητα του ΑΕΚτζή. Να υπάρξει η απαραίτητη ιδεολογική διαπάλη, να υπάρξει ο απαραίτητος διχασμός, ναι, ακριβώς, απαραίτητος διχασμός, να επικρατήσει η πρόοδος επί της σαπίλας, να μείνουν πίσω οριστικά τα ενοχικά σύνδρομα του παρελθόντος, τα κόμπλεξ, τα ιδεολογήματα και οι νοοτροπίες που οδήγησαν στον ευνουχισμό και την ταχεία γήρανση ενός ολόκληρου λαού και εξέθρεψαν τίγρεις. Να είμαστε έτοιμοι, ακόμα και πολύ λιγότεροι πλέον σε αριθμό, για την επόμενη μέρα, για μια νέα ΑΕΚ. Εν ευθέτω χρόνω σε νέα ανάρτηση, αφού τελειώσει η σαιζόν.
 
Για την ώρα, η συνεισφορά του blog σε μια επερχόμενη ανταλλαγή ιδεών, χωρίς καμία διάθεση μεσσιανισμού (εξάλλου ας ξαναγραφτεί ότι εδώ δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά μια χομπίστικη γωνιά μακριά από τη λογοκρισία ενός forum ή ενός ΑΡΔοσάιτ, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες αξιολογότατες απόψεις συνΕνωσιτών στο διαδίκτυο -και όταν μάλιστα υπάρχει ταυτόχρονα και η ειδικότερη γνώση και προφανώς πιο εμπεριστατωμένες από αυτές που εκφέρονται εδώ), μπορεί να συνοψιστεί grosso modo στις κάτωθι παρεμβάσεις:
 
14 Ιανουαρίου 2017, «ΑΕΚτζήδικο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης»: περί της ανακολουθίας Μελισσανίδη και της διαφαινόμενης ακαταλληλότητάς του
12 Ιανουαρίου 2019, «Έλεγχος α’ εξαμήνου 2018-2019»: σχετικά με το άμεσο πισωγύρισμα μετά τον τίτλο του 2018
20 Μαΐου 2019, «ΑΕΚ-ΠΑΟΚ: Ένα νέο δίπολο(;) και η αμηχανία του ΑΕΚτζή»: περί της αναπτυχθείσας δυναμικής μεταξύ των δύο συλλόγων και του αρνητικού ρόλου Μελισσανίδη σ’ αυτήν
4 Σεπτεμβρίου 2019, «Προπονητολογία, επεισόδιο 3185»: για το δήθεν «πρότζεκτ Καρντόσο»
31 Δεκεμβρίου 2019, «Τα χρόνια που περνούν, το status που κινδυνεύει»: ανάλυση για την ταχεία συρρίκνωση του «μεγέθους» της ΑΕΚ
9 Φεβρουαρίου 2020: «Παναθηναϊκολογίες»: σκέψεις για και συγκρίσεις με τον παρακμάζοντα Παναθηναϊκό
18 Ιουλίου 2020, «16.07.2020: Ημέρα απώλειας κύρους»: για την αποφράδα ημέρα που δρομολογήθηκε η οριστική υποβάθμιση της ΑΕΚ στην κατηγορία των δευτερευουσών δυνάμεων του ποδοσφαίρου μας
27 Δεκεμβρίου 2020, «Εγκλωβισμένοι σε μια σουρεάλ λούπα που παράγει memes και ναρκοθετεί το μέλλον»: ανάλυση για το δυσοίωνο μέλλον με Μελισσανίδη
30 Μαΐου 2021, «Νεκροψία σαιζόν 2020-2021: Δεν είμαστε δα και Μποταφόγκο»: για την επισφράγιση της οριστικής αλλαγής status της ΑΕΚ επί Μελισσανίδη