Ισπανία, Οκτώβριος του 1936.
Δυόμισι μήνες μετά την έναρξη του Εμφύλιου Πολέμου. Μια ομάδα δημοσιογράφων που
ακολουθεί τα στρατεύματα του Φράνκο στην πορεία τους προς τη Μαδρίτη, όπου
βρίσκεται η έδρα της νόμιμης δημοκρατικής κυβέρνησης της χώρας, παίρνει συνέντευξη
από τον Εμίλιο Μόλα, αρχηγό της στρατιάς της βόρειας Ισπανίας: «Τέσσερις
φάλαγγες πλησιάζουν την πόλη, δύο από τα δυτικά και δύο από τα βόρεια. Να είστε
βέβαιοι, κύριοι, πολύ σύντομα θα απολαμβάνω τον καφέ μου στην Γκραν Βία». «Και
ποια από τις τέσσερις φάλαγγες, Στρατηγέ, θα έχει την τιμή να μπει πρώτη στην
πρωτεύουσα;» έρχεται η ερώτηση ενός δημοσιογράφου. Ο Μόλα χαμογελά: «Την
Μαδρίτη θα την καταλάβει η πέμπτη φάλαγγα που βρίσκεται ήδη μέσα». Πέμπτη Φάλαγγα: άνθρωποι στο εσωτερικό μιας χώρας που
ενεργούν εναντίον των συμφερόντων της και προς όφελος του εχθρού.
ΑΕΚ. Το σωτήριον έτος 2012. Μια
σειρά γεγονότων που διαδραματίστηκαν τους τελευταίους μήνες, με έχει οδηγήσει
στο συμπέρασμα πως ένα ανάλογο νοσηρό φαινόμενο, αναβιώνει στους κόλπους της
αγαπημένης μας ομάδας. Αποδείξεις δυστυχώς δεν μπορώ να έχω, καθότι δεν είμαι
ούτε δημοσιογράφος, ούτε «insider»
στα Σπάτα, παρά μόνο ένας απλός οπαδός που ζει 1000 ή και ενίοτε 504 χλμ μακριά
από τα κιτρινόμαυρα κέντρα αποφάσεων. Ό,τι ακολουθεί από εδώ και κάτω λοιπόν,
βασίζεται αποκλειστικά σε ενδείξεις και ακροβατεί στα όρια της συνωμοσιολογίας.
Γι’ αυτό και θα αποφύγω να αναφέρω ονόματα.
