Η παταγώδης αποτυχία μιας, τουλάχιστον, «κανονικής» ΑΕΚ

Η σαιζόν 2023-24, η 100ή ποδοσφαιρική σαιζόν από ίδρυσης ΑΕΚ, εκκίνησε το περασμένο καλοκαίρι με την Ένωση αφενός κάτοχο των δύο εγχώριων τίτλων, καλούμενη να τους υπερασπιστεί από θέση φαβορί, αφετέρου ευρισκόμενη στα προκριματικά του τελευταίου Champions’ League που έμελλε να διεξαχθεί με φάση ομίλων, φιλοδοξώντας για μια ύστατη πρόκριση στο εν λόγω στάδιο. Το τέλος της περιόδου βρήκε πρωταθλητή Ελλάδας τον ΠΑΟΚ, κυπελλούχο Ελλάδας τον ΠΑΟ, ενώ ο εκτός νυμφώνος στις εγχώριες διοργανώσεις ΟΣΦΠ έφτασε να πετυχαίνει τη μεγαλύτερη διάκριση ελληνικού συλλόγου σε διοργανώσεις της UEFA, κατακτώντας το Conference League, μέσα μάλιστα στην έδρα του Δικεφάλου. Εν μέσω διαδοχικών πανηγυρισμών όλων των ανταγωνιστών της, η ΑΕΚ κατέληξε να γνωρίσει την ίδια μοίρα με το περιβόητο αερόστατο που σημάδεψε το αμήχανο πάρτι των 100ών γενεθλίων της

Γιατί κανονικότητα, γιατί αποτυχία
Η τελευταία φορά που η ΑΕΚ εμφανίστηκε για δύο συνεχόμενες σαιζόν ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα χρονολογείται στα 2004-2008, την εποχή της προεδρίας Νικολαΐδη. Η ομάδα του 2004-05 διεκδίκησε τον τίτλο μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Αυτή του 2007-08, ελλείψει του «σκανδάλου Βάλνερ», θα τον κατακτούσε. Οι δύο ενδιάμεσες, των σαιζόν 2005-06 και 2006-07, ναι μεν δεν άντεξαν μέχρι τέλους στο κυνήγι του κοκκαλικού ΟΣΦΠ (στην 20ή αγωνιστική –από τις 30– αμφότερων των δύο αυτών περιόδων ξέφυγε βαθμολογικά ο συνδιεκδικητής), ωστόσο τερμάτισαν δεύτερες με συμμαζεμένες διαφορές από την κορυφή, με αξιοπρεπή εικόνα και με στατιστικά αντάξια παλαιότερων θεωρουμένων επιτυχημένων εκδοχών. Αν θέλουμε να βρούμε πότε η ΑΕΚ έκανε πρωταθλητισμό μέχρι την τελευταία αγωνιστική για τουλάχιστον δύο σερί σαιζόν πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο λίγο ακόμα πιο πίσω: στη διετία 2001-2003, επί διοίκησης Ψωμιάδη. Από εκείνη την εποχή λοιπόν, τη δεκαετία του 2000, είχε να προκύψει μια ΑΕΚ με διάρκεια στο ρόλο της πρωταγωνίστριας δύναμης του πρωταθλήματος. Από την τελευταία σαιζόν της πρώτης δεκαετίας του αιώνα μας, το 2008-09, μέχρι και την τρέχουσα ιστορική περίοδο, την εποχή της Αγιά-Σοφιάς και του Ματίας Αλμέιδα που ξεκίνησε το 2022-23, ο Δικέφαλος έκανε πρωταθλητισμό σε μόνο μία, μεμονωμένη περίσταση, το 2017-18.
 
Το ότι ο σύλλογος δείχνει να επιστρέφει επιτέλους στα ιστορικά του στάνταρ, στο ρόλο του σταθερού διεκδικητή του πρωταθλήματος, στην «κανονικότητα» ενός «μεγάλου» κλαμπ, αποτελεί τουλάχιστον μια μικρή παρηγοριά στην αυλαία μιας κατά τ’ άλλα πλήρως αποτυχημένης σαιζόν. Η λέξη «αποτυχία» δυστυχώς στις μέρες μας παρερμηνεύεται. Ο χαρακτηρισμός δεν συνεπάγεται μιζέρια, γκρίνια, αρνητικότητα, μηδενισμό, αγνωμοσύνη. Σημαίνει απλά την μη επίτευξη ενός στόχου, την μη κατάληξη στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μήπως δεν ήταν στόχος της ΑΕΚ η διατήρηση των πρωτείων της; Ήταν η δεύτερη θέση το αποτέλεσμα που επεδίωκε; Επεδίωκε τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τη φάση των 16; Την μη είσοδο στους ομίλους του Champions’ League; Την τελευταία θέση σε όμιλο του Europa League;
 
Η αποτυχία της ΑΕΚ, ειδικά στο πρωτάθλημα, πέρα από αντικειμενική, υπήρξε και εξόχως οδυνηρή. Διοικητική σταθερότητα, οικονομική ευμάρεια, ισχυρή έδρα, συσπειρωμένο κοινό, έτοιμη, «στρωμένη» ομάδα, ρεκόρ δαπανηρότερων μεταγραφών για ενίσχυση, ικανός προπονητής, πολυπολικότητα στο παρασκήνιο. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές για να κερδηθεί, αν όχι ένα δεύτερο σερί νταμπλ, δεδομένης και της φύσης των νοκ-άουτ διοργανώσεων όπου μια κακή στιγμή δύσκολα συγχωρείται, έστω ένα δεύτερο σερί πρωτάθλημα. Η εικόνα του ΠΑΟΚ να σηκώνει το τρόπαιο, ενός ΠΑΟΚ που έπαιζε ολόκληρη τη χρονιά δίχως σέντερ φορ της προκοπής, με μια Τούμπα σταθερά μισοάδεια, με μόλις 14.000 θεατές κατά μέσο όρο, με τους οπαδούς να ξεκατινιάζονται με τους παίκτες μετά τις ήττες από τον Άρη, με έναν Σαβίντι με φάτσα στάρετς Ζωσιμά αυτοεξόριστο κάπου στην στέπα, ήρθε να σφραγίσει με τον πιο ταιριαστό τρόπο το μέγεθος της κιτρινόμαυρης αποτυχίας.
 
Πού/πότε χάθηκε το πρωτάθλημα;
Όταν στο 90λεπτο της τελευταίας αγωνιστικής ο τίτλος του πρωταθλητή άλλαξε χέρια τέσσερις φορές, όταν η τελική διαφορά της ΑΕΚ από την κορυφή διαμορφώθηκε στους 2 βαθμούς, όταν γνωρίζουμε ότι ακριβώς 2 βαθμοί έλειψαν για να κατακτήσουμε εμείς το τρόπαιο, αφού υπερτερούσαμε του ΠΑΟΚ στην μεταξύ μας ισοβαθμία, είναι λογικό όλοι μας αυθόρμητα να αναρωτιόμαστε ποιο υπήρξε το μοιραίο εκείνο αποτέλεσμα που μας στέρησε το τρόπαιο; Πού χάθηκε το κρίσιμο δίποντο;
 
Όταν σε ματς «6 πόντων» προηγείσαι 1-2 στο 75’ στην έδρα του συνδιεκδικητή και χρειάζεται όχι να μην δεχτείς 1, αλλά να μην δεχτείς 2 γκολ σε 15 λεπτά για να «τελειώσεις» την κούρσα του τίτλου ήδη δύο στροφές πριν το φινάλε, τότε προφανώς, στη σκέψη των περισσότερων, αυτό το ματς, το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ 3-2 της 34ης αγωνιστικής, ήταν το πιο καθοριστικό απ’ όλα. Το ίδιο ίσως θα μπορούσε κανείς να πει και για την αμέσως προηγούμενη συνάντηση των δύο ομάδων, στην Αγιά-Σοφιά, όταν το 2-0 στο ξεκίνημα του β’ μέρους έγινε στο 90’ 2-2. Η ήττα στο Καραϊσκάκη την προτελευταία αγωνιστική ήταν αυτή που σηματοδότησε την πτώση μας από την κορυφή και σε συνδυασμό με την οικτρή εμφάνιση της ομάδας ασυναίσθητα προκύπτει και αυτή ως απάντηση για πολύ κόσμο. Υποψήφιο και το ντέρμπι της Λεωφόρου, όταν από δύο λάθη του Μουκουντί σε δύο λεπτά το 0-1 έγινε 2-1. Η πικρή αλήθεια ωστόσο είναι ότι το πρωτάθλημα είχε χαθεί πριν την έναρξη του γύρου των πλέι-οφ. Ίσως ο παρατατικός να ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση. Το πρωτάθλημα χανόταν καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώτων δύο γύρων, λίγο-λίγο, αργά και βασανιστικά.
 
1-1 εντός έδρας στην πρεμιέρα με τον Πανσερραϊκό, σε ματς που χάθηκαν αδιανόητες ευκαιρίες, όχι απλά για νίκη, αλλά για συντριβή του αντιπάλου. Ήττα 2-0 από τον ΟΦΗ που ξαναπέτυχε νίκη μετά από τρεις μήνες. 1-1 από 0-1 στο 85’ με την Κηφισιά, με ατιμώρητο πέναλτι επί του Γκαρσία, πράγματι, αλλά και με την αλήστου μνήμης γιαννίκεια αλλαγή του Ματίας: αντί να αντικατασταθεί στο 83’ ο τραυματίας Κάλενς από τον Βίντα που ήταν στον πάγκο, μεταφέρθηκε ο Χατζησαφί στα σέντερ μπακ και ντεμπούταρε ο Πήλιος αριστερά. Αναμπουμπούλα και ασυνεννοησία στην περιοχή μας ακριβώς στην πρώτη φάση του αντιπάλου μετά τις ανακατατάξεις και γκολ-«δώρο». 2-2 από 0-2 στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό. 2-2 από 1-2 στις Σέρρες με κωμικοτραγικές χαμένες ευκαιρίες και την γκάφα του Αθανασιάδη σε «νεκρό χρόνο», με παίκτη παραπάνω, αν και θα έπρεπε να παίζουμε με δύο παίκτες παραπάνω λόγω χαρισμένης αποβολής στον μετέπειτα σκόρερ των Σερραίων. 3-3 από 2-3 στο Χαριλάου, και πάλι σε «νεκρό χρόνο», με πέναλτι για χέρι που βάσει κανονισμού ήταν ακούσιο.
 
Μόνιμη επωδός μετά από κάθε τέτοια απώλεια: «υπάρχει ακόμα χρόνος», «η ΑΕΚ είναι η καλύτερη ομάδα στα ντέρμπι, ρεφάρει εκεί τις απώλειες», «θα κάνει καλό φίνις στην τελική ευθεία της σαιζόν, όπως το έκανε και πέρσι». Λες και το κλειδί του πρωταθλητισμού είναι να κερδίζεις οπωσδήποτε όλα τα ντέρμπι ή στις τελευταίες αγωνιστικές. Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι το καλύτερο εχέγγυο για τον πρωταθλητισμό είναι η σταθερά καλή πορεία και η ελαχιστοποίηση απώλειας βαθμών καθ’ όλη τη διάρκεια μιας περιόδου, με όλους τους αντιπάλους, σε όλες τις συνθήκες. Κι ας υπάρξει κι ένα μεμονωμένο, συγκεκριμένο χρονικό σημείο «κρίσης» μέσα σε έναν τέτοιο μαραθώνιο, λ.χ. με δύο σερί αρνητικά αποτελέσματα, κι ας συμβεί λ.χ. μια «ηχηρή» ήττα, με «βαρύ» σκορ, σε ένα ντέρμπι. «Συγχωρούνται» μακροπρόθεσμα αυτά. Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι η ΑΕΚ, καίτοι χωρίς να είναι υποχρεωμένη σώνει και καλά να αριστεύει κάθε χρόνο στα ντέρμπι ή στον γύρο των πλέι-οφ προκειμένου να παίρνει το πρωτάθλημα, δεν υστέρησε ούτε φέτος σε σχέση με τον ανταγωνισμό σε αυτούς τους δύο τομείς.
 
Και με τους τρεις συνδιεκδικητές του τίτλου, η ΑΕΚ εξασφάλισε χάρη στα αποτελέσματά της στα μεταξύ τους ντέρμπι το πλεονέκτημα σε τελική ισοβαθμία. Ρεκόρ Ν–Ι–Η και ΓΥ–ΓΚ:
1–2–1 7–6 απέναντι στον ΠΑΟΚ
2–1–1 4–4 απέναντι στον ΟΣΦΠ
2–1–1 8–5 απέναντι στον ΠΑΟ
 
Η –ας την ονομάσουμε έτσι– «ειδική βαθμολογία» μεταξύ των τεσσάρων συνδιεκδικητών του τίτλου είχε ως εξής:
ΠΑΟΚ 6–3–3 = 21 βαθμοί
ΑΕΚ 5–4–3 = 19 βαθμοί
ΠΑΟ 4–3–5 = 15 βαθμοί
ΟΣΦΠ 3–2–7 = 11 βαθμοί
 
Αν προσθέσουμε και τον Άρη, που είναι μια κατηγορία μόνος του στη λίγκα, μεταξύ των τεσσάρων συνδιεκδικητών του τίτλου και των εννιά υπόλοιπων, λόγω δε τοπικής κόντρας οι αναμετρήσεις του με τον ΠΑΟΚ αναβαθμίζονται σε ντέρμπι, η παραπάνω βαθμολογία διαμορφώνεται ως εξής:
ΑΕΚ 8–5–3 = 29 βαθμοί
ΠΑΟΚ 7-4–5 = 25 βαθμοί
ΠΑΟ 6–3–7 = 21 βαθμοί
ΟΣΦΠ 6–3–7 = 21 βαθμοί
 
Τι έκαναν οι τέσσερις συνδιεκδικητές με όλους τους υπόλοιπους από την 6η θέση και κάτω:
ΠΑΟΚ 18–1–1 = 55 βαθμοί
ΟΣΦΠ 17–2–1 = 53 βαθμοί
ΠΑΟ 16–3–1 = 51 βαθμοί
ΑΕΚ 15–4–1 = 49 βαθμοί
Όλοι έκαναν από μία ήττα (ΟΦΗ-ΠΑΟΚ 1-0, ΟΦΗ-ΑΕΚ 2-0, Ατρόμητος-ΠΑΟ 3-2, Λαμία-ΟΣΦΠ 1-0), αλλά μόνο μία πέταξε τόσα πολλά δίποντα... Ειδικά σε σύγκριση με τον μετέπειτα πρωταθλητή ΠΑΟΚ, με τον οποίο υποστήκαμε την ίδια ήττα, είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνος, μετά την 3η αγωνιστική στο Ηράκλειο, όταν και δέχτηκε το γκολ του Αμπάντα στις καθυστερήσεις, γκέλαρε ξανά την 33η στη Λαμία, όταν, με διαιτητική εύνοια, παίζοντας με παίκτη παραπάνω, ισοφάρισε στο τελικό 1-1 στο 90’+10’(!).
 
Όσο για την βαθμολογική συγκομιδή στα πλέι-οφ, αυτή είχε ως εξής:
ΠΑΟΚ 6–2–2 = 20 βαθμοί
ΑΕΚ 6–1–3 = 19 βαθμοί
ΟΣΦΠ 5–2–3 = 17 βαθμοί
ΠΑΟ 5–1–4 = 16 βαθμοί
Η Ένωση δηλαδή συγκέντρωσε σχεδόν ίδιους βαθμούς με τον τελικό πρωταθλητή, η δε τελική διαφορά στη βαθμολογία ήταν μεγαλύτερη του ενός πόντου περισσότερου που κέρδισε στα πλέι-οφ ο ΠΑΟΚ, άρα δεν οφειλόταν σε κάποια τόσο πολύ καλύτερη πορεία του μετέπειτα τροπαιούχου ειδικώς στη συγκεκριμένη φάση του πρωταθλήματος.
 
Εν κατακλείδι, η ΑΕΚ εκπλήρωσε τις γραφές, αποδείχτηκε όντως η κορυφαία όλων στα ντέρμπι, κατέγραψε όντως καλές, σε σχέση με τον ανταγωνισμό πάντα, στατιστικές επιδόσεις στον γύρο των πλέι-οφ, κι όμως, τίποτα από τα δύο δεν της έφτασε για να κατακτήσει τον τίτλο. Δεν πρόλαβε ποτέ να αναπληρώσει τους βαθμούς που έχανε κάθε τρεις και λίγο στους δύο πρώτους γύρους απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους και ουσιαστικά περίμενε διαρκώς να χάνονται εκατέρωθεν βαθμοί στα ντέρμπι των υπόλοιπων συνδιεκδικητών ή να κόψει πολλαπλάσιους βαθμούς από όσους έκοψε στην ίδια ο Άρης (εντέλει έκοψε 2 από ΑΕΚ και ΟΣΦΠ, 6 από ΠΑΟ, 8 από ΠΑΟΚ). Στο τέλος της ημέρας, τη διαφορά μάλλον δεν την έκαναν τόσο οι 4 νίκες του ΠΑΟΚ στα τελευταία 4 ντέρμπι (τα 3 εντός), όσο ότι σε 18/20 παιχνίδια με τους «μικρούς» έκανε το καθήκον του, σκορπώντας άκοπες τριαροτεσσάρες μέσα-έξω, πράγμα που του εξασφάλισε, όταν ήρθε η ώρα των πλέι-οφ, ήτοι η ώρα αναπόφευκτα να μοιραστούν βαθμοί σε ντέρμπι συνδιεκδικητών, η καβάντζα του να είναι η μεγαλύτερη όλων.
 
Πώς/γιατί χάθηκε το πρωτάθλημα;
Ουσιαστικότερο προβληματισμό από το πού και πότε χάθηκε ο τίτλος του πρωταθλητή αποτελεί η αναζήτηση του τρόπου και των αιτιών της αποτυχίας. Το παρήγορο είναι ότι η αποτυχία οφείλεται κυρίως σε αγωνιστικά, σε ποδοσφαιρικά λάθη του κλαμπ και όχι στη συνολική λειτουργία του, όπως την εποχή 2015-2022, όταν, με απόλυτη ευθύνη Μελισσανίδη, ενεργούσε σαν κατασκευαστική εταιρία που από υποχρέωση παρέτασσε και μια 11άδα κάθε Κυριακή στο τεραίν, ζούσε υπό διαρκές «μνημόνιο», όμνυε στο προ-Μποσμάν ποδόσφαιρο και νομοτελειακά έγραφε μαύρες σελίδες ιστορίας, με μόνο δυο εφήμερες χαρές ενδιάμεσα (κύπελλο 2016, πρωτάθλημα 2018). Ακολούθως θα επιχειρηθεί μια προσέγγιση:
 
● Αδυναμία υποστήριξης του βασικού αγωνιστικού πλάνου
Το σήμα κατατεθέν της αλμεϊδικής ΑΕΚ είναι η πίεση. Πίεση ήδη από τις παρυφές τις αντίπαλης περιοχής για να κλαπεί η μπάλα και ακολούθως εκδήλωση όσο το δυνατόν πιο άμεσης επίθεσης, όσο ακόμα η άμυνα του αντιπάλου είναι αποδιοργανωμένη. Πίεση σε κάθε σημείο του γηπέδου όταν χάνεται η μπάλα, αντί για οπισθοχώρηση και αναμονή σε θέσεις άμυνας, προκειμένου έτσι να επιτευχθεί άμεση ανάκτηση και αντεπίθεση που θα εκμεταλλευτεί το ανέβασμα του αντιπάλου και τις ανισορροπίες στη διάταξή του. Ασφαλώς δεν πρόκειται για κάποιο ακαταμάχητο αγωνιστικό στυλ –κανένα τέτοιο δεν υπάρχει. Τα μειονεκτήματα του βασισμένου στην πίεση παιχνιδιού είναι προφανή. Αφενός μεγάλη φυσική και πνευματική καταπόνηση των παικτών, αφετέρου ευάλωτα μετόπισθεν αν ο αντίπαλος «σπάσει» την πίεση και δεν επιτευχθεί γρήγορη αμυντική μετάβαση. Μνεία και περαιτέρω ανάλυση για τα συν και τα πλην και το αν αξίζουν τα ρίσκα της συγκεκριμένης αγωνιστικής προσέγγισης έχει ξαναγίνει στο ιστολόγιο, σε προηγούμενες αναρτήσεις της στήλης.
 
Επικρίθηκε σκληρά ο Ματίας για το γεγονός ότι για δεύτερη συνεχόμενη σαιζόν η ομάδα συνέχισε να αγωνίζεται με το ίδιο στυλ παιχνιδιού. Όφειλε οπωσδήποτε να διαφοροποιηθεί, σύμφωνα με αυτήν την κριτική, γιατί με την επιλογή του να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, υποτίθεται ότι οι αντίπαλοι «διάβασαν» την ΑΕΚ και έτσι την «βραχυκύκλωσαν». Είναι ωραία τέτοια αφηγήματα για μυθιστορήματα και τηλεοπτικές σειρές, με «αλεπούδες των πάγκων» να καταστρώνουν σαν άλλοι Αννίβες και Ναπολέοντες πανούργα στρατηγήματα ή να στύβουν το μυαλό τους σαν άλλοι Άλαν Τιούρινκ να αποκωδικοποιήσουν αινίγματα. Φοβάμαι ότι η πραγματική ποδοσφαιρική ζωή είναι απογοητευτικά πιο πεζή.
 
Στην εποχή της πλήρους τηλεοπτικής κάλυψης, του διαδικτύου, των βάσεων δεδομένων, κανένα ποδοσφαιρικό πλάνο δεν μένει κρυφό, καμία τακτική δεν είναι δυσανάγνωστη. Την αλμεϊδική ΑΕΚ εν έτει 2023 περίμεναν οι αντίπαλοι προπονητές για να μάθουν τι σημαίνει πρέσινγκ και κάουντερ πρέσινγκ; Ή το διάβασμα για να αποδώσει καρπούς προϋπέθετε να παρέλθει πρώτα ένα έτος; Δεν παίζαμε ακριβώς το ίδιο επί 36 αγώνες πρωταθλήματος + 8 αγώνες κυπέλλου = 44 αγώνες συνολικά όλη τη σαιζόν 2022-2023; Ειρήσθω εν παρόδω, άλλος ένας μικρός μύθος εδώ, ότι δήθεν η ΑΕΚ που μάθαμε αυτή τη διετία πρωτοεμφανίστηκε στο Αγρίνιο, την 5η περσινή αγωνιστική. Για τη διάταξη και τα πρόσωπα αμφιταλαντευόταν τις πρώτες περσινές αγωνιστικές ο Ματίας μέχρι να καταλήξει στο 4-1-3-2 που μας συνόδευσε έκτοτε. Η πίεση ως βασικός τρόπος παιχνιδιού ήταν αδιαπραγμάτευτη εξαρχής. Ας δει μόνο κανείς τα γκολ που σκοράραμε στην περσινή πρεμιέρα με τη Λαμία ή αυτό του Πινέδα στην ήττα με τα δύο πέναλτι στη Λεωφόρο. Πόσο ακαταμάχητη ήταν άραγε η περσινή εκδοχή μας; Δεν υπήρξαν περιπτώσεις που το πλάνο μας δεν λειτούργησε; Δεν παρέδωσε ο περσινός ΟΣΦΠ, στο 1-3 της Φιλαδέλφειας, ένα υποδειγματικό μάθημα διαφυγής από την πίεση και μας κατέβαλε με αντεπιθέσεις του Μπακαμπού;
 
Το πρόβλημα της φετινής ΑΕΚ δεν ήταν αυτή καθαυτή η επιλογή για προσκόλληση στον γνώριμό της τρόπο παιχνιδιού, αλλά η αδυναμία της να συνεχίσει να εμφανίζει ένα ρόστερ παικτών που να υπηρετεί σωστά το δεδομένο αγωνιστικό της πλάνο. Σχεδόν όλοι οι παίκτες παρουσιάζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της σαιζόν αυτό που στην ποδοσφαιρική αργκό αποκαλούμε «καμμένοι». Ανήμποροι, κατάκοποι, «σκασμένοι», σαν αυτοκίνητο με κόφτη στο γκάζι, με κουμπωμένο χειρόφρενο. Σε σκάρτα 6-7 παιχνίδια είδαμε την ομάδα να εφαρμόζει άψογα στο μεγαλύτερο μέρος του 90λεπτου το πλάνο της, να τρέχει ακατάπαυστα, να πιέζει ψηλά και αποτελεσματικά και να «πνίγει» τον αντίπαλο (βλ. ενδεικτικά ΠΑΟ-ΑΕΚ 1-2, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-0, Ατρόμητος-ΑΕΚ 0-5, ΑΕΚ-ΠΑΟ 3-0). Στα περισσότερα ματς η αγωνιστική ταυτότητα της ΑΕΚ εμφανιζόταν στο χόρτο για ένα μισάωρο το μέγιστο. Άλλες φορές αυτό αποδεικνυόταν αρκετό για να εξασφαλιστεί το νικηφόρο αποτέλεσμα, άλλες όμως όχι (βλ. ΟΣΦΠ-ΑΕΚ 1-2, ΑΕΚ-ΠΑΣ Γιάννινα 4-2, αλλά και τις ισοπαλίες με Κηφισιά, Παναιτωλικό, Πανσερραϊκό). Υπήρξαν δε και περιπτώσεις που η ΑΕΚ δεν κατάφερε να επιβάλει το στυλ της ούτε για πέντε-δέκα λεπτά (με πιο πρόσφατο το 2-0 στο Καραϊσκάκη).
 
Οι προβληματισμοί στο σημείο αυτό πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά. Έγινε αντιληπτό από τον προπονητή και το επιτελείο του ότι οι παίκτες δεν ήταν πλέον φύσει ικανοί να αποδώσουν ικανοποιητικά όσον αφορά τη διάρκεια το ποδόσφαιρο που σχεδιάστηκε να παίξουν; Αν ναι, πότε έγινε αυτή η διαπίστωση; Από τις αρχές της σαιζόν; Στη μέση; Στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο είχε διαπιστωθεί; Κάτι ακόμα πιο κρίσιμο: αν ναι, γιατί δεν είδαμε μαζική μεταγραφική ενίσχυση το χειμώνα προκειμένου να φρεσκαριστεί η ομάδα και να ανταποκριθεί στο επιλεχθέν πλάνο; Ή γιατί δεν δουλεύτηκε οποιοδήποτε εναλλακτικό σχέδιο που να ταιριάζει όσον το δυνατόν περισσότερο στο υπάρχον υλικό και στις διαμορφωθείσες συνθήκες; Ζυγίστηκε άραγε η κατάσταση και αποφασίστηκε ότι ακόμα και με τα χίλια ζόρια, ακόμα και με «αναθυμιάσεις», με στόχευση για φορτσάρισμα σε συγκεκριμένους αγώνες, θα αντέξουμε στην κορυφή; Περαιτέρω, έγινε αντιληπτό τι ακριβώς πήγε λάθος και δεν ήταν σε θέση οι παίκτες να υποστηρίξουν το σχέδιο του προπονητή; Αν ναι, έγινε προσπάθεια να διορθωθεί ή η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη;
 
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια μνημειώδη αστοχία, την οποία πρέπει αναπόφευκτα να χρεωθεί ο Ματίας Αλμέιδα, ως ο ηγέτης του αγωνιστικού τμήματος. Τον λόγο πίσω από το γενικευμένο «κάψιμο» του ρόστερ, που δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε σε περισσότερα από μερικά σκόρπια ματς και ημίχρονα μια ΑΕΚ που όταν έπιανε τα επιθυμητά στάνταρ δεν είχε ούτε και φέτος αντίπαλο στην Ελλάδα, μάλλον δεν θα τον μάθουμε ποτέ. «Καφενειακές» υποθέσεις μόνο μπορούμε να κάνουμε για κακή εκτίμηση εργομετρικών ή για υπέρμετρη επιβάρυνση στις προπονήσεις ή για πλημμελείς αποθεραπείες κ.α.. Η μυστικοπάθεια πάντως αναφορικά με το λεγόμενο «ιατρικό δελτίο» και την στελέχωση των αποστολών, η ανακοίνωση των οποίων έπαυσε αιφνιδίως φέτος, αποτελεί ίσως μια ένδειξη ένοχης συνείδησης, μια έμμεση παραδοχή ότι κάτι δεν υπολογίστηκε σωστά.
 
● Διαχείριση Γκαρσία-Αραούχο
Όλο το ρόστερ της ΑΕΚ κακόπαθε φέτος, ελάχιστοι ξέφυγαν από το γενικό κανόνα και γλίτωσαν το «κάψιμο» (βλ. Βίντα, Ελίασον), μακράν όμως της χειρότερης διαχείρισης έτυχαν ο Γκαρσία και ο Αραούχο, οι δύο πολυτιμότεροι μαζί με τον Πινέδα παίκτες της νταμπλούχου, οι κομβικότεροι για το αλμεϊδικό στυλ παιχνιδιού, οι παίκτες των οποίων την απουσία ή την οιονεί παρουσία δεν ξεπεράσαμε ποτέ. Εκ των υστέρων φαίνεται πλέον πως ήταν τεράστια σφάλματα τόσο η πρόωρη επιστροφή του Αραούχο για τα ματς του Champions’ League, όταν υποτίθεται χρειαζόταν 6 μήνες αποθεραπείας μετά τον τραυματισμό του τον Απρίλιο του 2023, όσο και η πίεση στον Γκαρσία να ενταχθεί άμεσα στην καλοκαιρινή προετοιμασία μετά τους αγώνες με την Εθνική του στο Κύπελλο Βόρειας Αμερικής. 2468’ έπαιξε πέρσι ο Λιβάι στο πρωτάθλημα, 2515’ ο Σέρχιο, στα 1221’ και 944’ αντίστοιχα έπεσαν φέτος, εξαιτίας των «ενοχλήσεων» κάθε τρεις και λίγο. Έχει αναλυθεί πολλάκις ο ρόλος και η προσφορά του καθενός στο παιχνίδι μας σε προηγούμενες αναρτήσεις. Εδώ ας προστεθεί η απάντηση σε ακόμα μία φετινή απορία: Γιατί η ΑΕΚ έχανε σε δημιουργία με την ταυτόχρονη παρουσία των Γιόνσον-Σιμάνσκι, ενώ πέρσι που ίσως έπαιξαν και παραπάνω φορές μαζί, δε συνέβαινε το ίδιο; Σέρχιο Αραούχο και πάλι η απάντηση. Η ύπαρξη του Αρχηγού, η πίεσή του, οι επιστροφές του για να ζητήσει μπάλα, οι αλλαγές παιχνιδιού του, οι κάθετές του ήταν το κλειδί για να συμψηφιστεί το αναπόδραστο έλλειμμα σε δημιουργία από τον άξονα όταν συνυπήρχαν οι δύο ξανθοί στην 11άδα. Δεν βρέθηκε ούτε ένας συνάδελφός του να αναπληρώσει το κενό του «Τσίνο» φέτος...
 
● Αδυναμία αξιοποίησης αλλαγών
Ένα από τα μεγάλα όπλα της νταμπλούχου ΑΕΚ της σαιζόν 2022-23 αποτέλεσε ο κανονισμός των 5 αλλαγών που ήρθε για να μείνει στο άθλημα. Μετά από μία ώρα παιχνιδιού ο Ματίας συνήθιζε να ανανεώνει τη μεσαία ή μεσοεπιθετική γραμμή με τριπλή αλλαγή προσώπων, προκειμένου να διατηρείται σε υψηλό επίπεδο η ένταση στο πρέσινγκ. Η τακτική αυτή λειτούργησε επειδή πέρσι πάντα υπήρχαν διαθέσιμοι παίκτες στον πάγκο με καλή φυσική κατάσταση και σε καλή αγωνιστική φόρμα. Φέτος, με το ρόστερ «καμμένο», η ίδια τακτική αποδείχτηκε ότι δεν είναι πανάκεια. Όχι απλά απέτυχε να βοηθήσει την ομάδα, αλλά την αποσυντόνιζε, με τους παίκτες να χάνουν κάθε φορά ένα δεκάλεπτο μέχρι να βρεθούν οι ρόλοι και τα μαρκαρίσματα μετά τις ανακατατάξεις.
 
● Υπερεκτίμηση παικτών
Η περσινή άψογη εφαρμογή του παιχνιδιού πίεσης, παρουσία των Γκαρσία-Αραούχο και χάρη στην φυσική και βιολογική ικανότητα των παικτών να το υπηρετήσουν, καμούφλαρε την έλλειψη ατομικής ποιότητας των τερματοφυλάκων και των πλάγιων μπακ μας. Όταν οι περισσότερες αντίπαλες επιθέσεις ανακόπτονταν ήδη από τον Αραούχο, όταν έπεφταν στις παγίδες των αεικίνητων Γκατσίνοβιτς και Πινέδα, όταν έσπαγαν πάνω σε Σιμάνσκι ή Γιόνσον, όταν τα λιγοστά απόνερα που έφταναν μετά κόπων και βασάνων σε μια κιτρινόμαυρη περιοχή-ναρκοπέδιο τα σκούπιζε ένα σταθερό, «δεμένο», σχεδόν αλάνθαστο αμυντικό δίδυμο, ήτοι το Βίντα-Μουκουντί, τότε το έργο των Αθανασιάδη και Στάνκοβιτς, του Ρότα, του Σιντιμπέ, των δύο Ιρανών, νομοτελειακά γινόταν ευκολότερο. Στρεσάρονταν λιγότερο, δεν θόλωνε το μυαλό, είχαν να αντιμετωπίσουν λιγότερες επικίνδυνες καταστάσεις. Φέτος που οι μειωμένες αντοχές απάντων επέτρεψαν σχεδόν σε κάθε αντίπαλο να παίρνει παραπάνω μέτρα στο τεραίν και να επισκέπτεται πιο συχνά και με καλύτερες προϋποθέσεις τα καρέ μας, όπου για μεγάλο χρονικό διάστημα μάλιστα δεν κατορθώναμε να παρατάξουμε σταθερό κεντρικό δίδυμο, λόγω τραυματισμών και κόπωσης, οι τεχνικές και πνευματικές αδυναμίες τερματοφυλάκων και πλάγιων μπακ ξεσκεπάστηκαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Κόντρα στην περσινή ΑΕΚ κανένας Πανσερραϊκός δεν θα έμπαινε με τέτοια άνεση μέσα στο κουτί στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, ώστε να «προλάβει» ο Αθανασιάδης να την καταδικάσει. Κανένας ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να στήσει πάρτι μέσα στην περιοχή της, όπως φέτος στα δύο παιχνίδια των πλέι-οφ, προσδοκώντας και εκμαιεύοντας τις κλοουνίσιες αντιδράσεις των πανικόβλητων αμυνομένων μας.
 
● Τακτικές αστοχίες Αλμέιδα
Οι μεγάλες ευθύνες του Ματίας για τη φετινή αποτυχία εντοπίζονται στη γενικότερη στρατηγική και το σχεδιασμό και επισκιάζουν τις όποιες διαχειριστικές αστοχίες του μέσα σε αγώνες. Όλοι οι προπονητές εξάλλου, ακόμα και οι κορυφαίοι, ας ονοματίσει ο καθένας όποιον θεωρεί τέτοιον, τον Γκουαρντιόλα, τον Αντσελότι, τον Κλοπ, θα πάρουν αποφάσεις μέσα σε ένα παιχνίδι που θα αποδειχτούν εσφαλμένες, έως και καταδικαστικές. Ο ίδιος ο Ματίας και στη σαιζόν του νταμπλ δεν υπήρξε αλάθητος. Δέον όμως να σημειωθεί ότι φέτος οι περιπτώσεις των αποτυχημένων τακτικών επιλογών του προπονητή μας ήταν ανησυχητικά πολλές. Ενδεικτικά: η προαναφερθείσα τοποθέτηση του Χατζησαφί ως στόπερ πριν την ισοφάριση με την Κηφισιά. Η είσοδος των Μάνταλου και Ζίνι στο εκτός έδρας 1-1 με τον ΠΑΟΚ, όταν έπρεπε να κρατήσουμε το 0-1, ήτοι δύο παικτών με μηδενική αμυντική συνεισφορά, χωρίς να εισέλθει ποτέ έξτρα σέντερ μπακ. Η χωρίς προφανή λόγο χρησιμοποίηση του Αραούχο στα τελευταία λεπτά του μοιραίου Άρης-ΑΕΚ 3-3, ενώ έδειχνε εμφανώς ανέτοιμος, η οποία σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη παρουσία του Πισάρο μείωσε στους 8 τους ενεργούς παίκτες μας στον αγωνιστικό χώρο, ενώ καλούμασταν να κρατήσουμε σκορ. Η μη είσοδος έξτρα χαφ ή έξτρα σέντερ μπακ στα τελευταία 15 λεπτά του ΠΑΟΚ-ΑΕΚ των πλέι-οφ, όταν δεν έπρεπε να φάμε 2 γκολ για να τελειώσουμε οριστικά το πρωτάθλημα. Ένα συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι στον Ματίας έλειψε το καθαρό μυαλό, ότι πάλευε με ανασφάλειες όλη τη χρονιά, αντιλαμβανόμενος ότι το φετινό οικοδόμημα είχε –και με δική του καλοκαιρινή ευθύνη μάλιστα– σαθρά θεμέλια. Ας ελπίσουμε ότι το πάθημα έχει γίνει μάθημα.
 
H ΑΕΚ της επόμενης ημέρας
Στόχος μιας κανονικής ΑΕΚ για το 2024-25 είναι να παραμείνει σταθερή διεκδικήτρια του πρωταθλήματος Ελλάδας, να διεκδικήσει ασφαλώς χωρίς εκπτώσεις και το κύπελλο και να βελτιώσει την ευρωπαϊκή της βαθμολογία, προκρινόμενη καταρχάς στην κυρίως φάση του Conference League. Η τελευταία αυτή διοργάνωση απαγορεύεται να αποτελεί προτεραιότητα εις βάρος του πρωταθλήματος. Αν διοχετευτεί το αφήγημα από το κιτρινόμαυρο ΑΡΔολόι ότι η ΑΕΚ πρέπει να ρίξει το βάρος στην Ευρώπη και να επιχειρήσει να κατακτήσει και εκείνη το τρίτο τη τάξει ευρωπαϊκό τρόπαιο επειδή το έκανε κι ο ΟΣΦΠ, τότε να προετοιμαζόμαστε για πισωγύρισμα με άνευ όρων απόσυρση από τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο την ευρωπαϊκή διάκριση δεν την παραγγέλνεις και έρχεται όποτε σου καπνίσει. Πρώτα εδραιώνεσαι στο εγχώριο πρωτάθλημα, το διεκδικείς κάθε χρόνο, κατακτάς όσους πιο πολλούς τίτλους μπορείς, χτίζεις νοοτροπία νικητή, μαθαίνεις το κοινό σου στις υψηλές απαιτήσεις, «βαραίνεις» διαρκώς τη φανέλα σου. Παράλληλα χτίζεις σιγά-σιγά, χωρίς τυχοδιωκτισμούς την ευρωπαϊκή σου βαθμολογία. Μονιμοποιείς τις εντός έδρας νίκες. Μονιμοποιείς την παρουσία σου στην Ευρώπη μέχρι τα πρώτα νοκ-άουτ κάθε Φεβρουάριο. Με όλα αυτά τα κεκτημένα, κάποια στιγμή η ευρωπαϊκή διάκριση θα έρθει από μόνη της, φυσιολογικά. Για να γίνουν βέβαια όλα αυτά απαιτούνται χρήματα, χρήματα και άλλα χρήματα. Χρήματα τα οποία διαθέτει μια ΑΕΚ με μηδέν χρέη, με δικό της κερδοφόρο γήπεδο για το οποίο δεν χρειάστηκε να δανειοδοτηθεί, με τα ακριβότερα εισιτήρια στην Ελλάδα. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
 
Τερματοφύλακες: Περαιτέρω παραμονή του Γιώργου Αθανασιάδη στο σύλλογο αποτελεί αδικοπραξία σε βάρος της ΑΕΚ και αδικοπρακτική ευθύνη θα φέρει οποιοσδήποτε την εισηγηθεί, είτε τον λένε Ματίας Αλμέιδα, είτε Θεό. Η επιθυμία για άμεση αποχώρησή του δεν απορρέει από κάποια εκδικητική διάθεση για τις μνημειώδεις γκάφες του που έπαιξαν ρόλο στην απώλεια του πρωταθλήματος (βλ. Πανσερραϊκός-ΑΕΚ 2-2, ΠΑΟΚ-ΑΕΚ 3-2) ή τον αποκλεισμό από την Ευρώπη (βλ. ΑΕΚ-Μαρσέιγ 0-2, Άγιαξ-ΑΕΚ 3-1). Πρόκειται γενικά για κακό τερματοφύλακα που δεν μπορεί να κυριαρχήσει στον αέρα, δεν κάνει εξόδους, δεν μπορεί να καθαρίσει φάσεις εν τη γενέσει τους, δεν μπορεί να προσδώσει σιγουριά στην άμυνα, αλλά της μεταδίδει νευρικότητα και άγχος, δεν μπορεί να παίξει με τα πόδια. Ο Στάνκοβιτς είναι ένας μέτριος σε όλους τους τομείς κήπερ που χάνει κάθε φορά μισή σαιζόν από ιώσεις και τραυματισμούς. Δεν μπορείς να βασιστείς πάνω του για πρώτο και μάλλον ο ίδιος δυσανασχετεί για δεύτερος. Δυστυχώς αμφότεροι δεσμεύονται με συμβόλαιο μέχρι τον Ιούνιο του 2025. Αν η ΑΕΚ θέλει να συνεχίσει στο δρόμο της κανονικότητας, χρειάζεται άμεσα καινούριο πρωτοκλασάτο δίδυμο τερματοφυλάκων.
 
Στο κέντρο της άμυνας είναι προφανές πως ο τιτάνας Ντομαγκόι Βίντα, ήδη στο πάνθεον των μεγαλύτερων αμυντικών μορφών της ιστορίας της Ένωσης, θα πρέπει να αποτελεί μια από τις δύο βασικές επιλογές και για του χρόνου. Επειδή ωστόσο θα βαδίζει στα 36 και είναι λογικό να υποθέσουμε ότι δεν θα αντέξει να ξαναπαίξει χωρίς προβλήματα 40+ παιχνίδια, είναι συνετό να πλαισιωθεί με συναδέλφους του τέτοιας ποιότητας που να επιτρέπουν «διαχείριση» στον Κροάτη. Ο Μουκουντί είναι ένας άξιος παρτενέρ που μπορεί να σταθεί και ως ηγέτης της αμυντικής γραμμής, ο Μήτογλου έχει υπηρετήσει αξιοπρεπώς το ρόλο του συμπληρωματικού σέντερ μπακ, ενώ ο δανεικός Κάλενς είναι ένας στόπερ «της σειράς», περιορισμένης τεχνικής, που δεν θα βγάλει την μπάλα ψύχραιμα και σωστά από τα μετόπισθεν, αλλά θα κοιτάξει μόνο να κόψει και να διώξει, μαχητικός, καλός μαντουμανδόρος, από τη σωρεία παικτών που είναι χρήσιμοι να υπάρχουν ως τριτοτέταρτοι στο ρόστερ κάθε ομάδας. Αν η ΑΕΚ θέλει να είναι πλήρης στη θέση, καλείται να κρατήσει και τους τέσσερις, με σαφή ιεραρχία, Βίντα-Μουκουντί στην α’ ταχύτητα, Μήτογλου-Κάλενς στη β’ και επιπλέον να αναζητήσει και να προσθέσει στο πρώτο από τα δύο ως άνω ντουέτα έναν παίκτη κλάσης τέτοιας που είτε σταδιακά, με προοπτική και για τη μεθεπόμενη σαιζόν, θα αφήσει στον πάγκο τον Κροάτη, είτε θα μοιραστεί το χρόνο με τον Καμερουνέζο.
 
Στα πλάγια μπακ, τη δεύτερη μεγάλη πληγή του ρόστερ μαζί με αυτήν κάτω από τα γκολπόστ, το ολικό λίφτινγκ στις βασικές επιλογές είναι αναγκαία συνθήκη, αν θέλουμε να μιλάμε για μια ΑΕΚ διεκδικήτρια των τίτλων της επόμενης σαιζόν. Στα αριστερά ο –προσωπικά συμπαθέστατος– Χατζησαφί δέον να ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε ο συμπατριώτης του Μοχαμάντι το Γενάρη. Υπήρξε ο ορισμός του «τίμιου» ο αρχηγός της Εθνικής Ιράν, πραγματοποίησε υπερβατική σαιζόν το 2022-23 και δίκαια βραβεύθηκε ως ο καλύτερος αριστερός μπακ της λίγκας, έδωσε ειλικρινά ότι μπορούσε και φέτος, αλλά είναι εμφανές πια ότι τα πόδια δεν μπορούν να ακολουθήσουν την ψυχή. Ο Πήλιος με βάση το φετινό δείγμα δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει ως ο αναπληρωματικός παίκτης ενός νεοφερμένου ισορροπημένου αμυντικά και επιθετικά αριστερού μπακ.
 
Στο άλλο άκρο, η κατάσταση είναι κωμικοτραγική, αφού το άθροισμα Σιντιμπέ και Ρότα ένα μέσο μυαλό ανθρώπινου όντος δεν δίνει. Το συμβόλαιο του Γάλλου ευτυχώς λήγει και δεν θα τον ξαναδούμε, για τον Ρότα όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Είναι Έλληνας, είναι χρήσιμος για τις ευρωπαϊκές λίστες, οπότε μάλλον θα υποστούμε κι άλλες φορές επιπολαιότητες σαν αυτές με την Αντβέρπ στη Φιλαδέλφεια που μας στέρησαν την πρόκριση στους ομίλους του Champions’ League. Ο πήχης δυστυχώς είναι τόσο χαμηλά που ακόμα κι ένας απλά επαγγελματίας αθλητής με την ελάχιστη αντίληψη για το τι συμβαίνει στο τεραίν θα μοιάζει Καφού στα μάτια των Ενωσιτών…
 
Στο χώρο του κέντρου κατά την άποψή μου πρέπει να παρθεί η πιο «γενναία» απόφαση της σαιζόν. Με Πινέδα και Λιούμπισιτς στο ρόστερ η ΑΕΚ θα έχει τη δυνατότητα να παρατάσσει ταυτόχρονα στο γήπεδο τα δύο –πιθανότατα– καλύτερα «οχτάρια» του πρωταθλήματος. Για να εκμεταλλευτεί στο έπακρο αυτή την συγκυρία χρειάζεται ένα καθαρό «εξάρι» τόσο μεγάλης ποιότητας που να είναι ικανός με ακατάπαυστο τρέξιμο και καίριες τοποθετήσεις να καλύπτει τις αργές μεταβάσεις στην άμυνα δύο «οχταριών» με περισσότερο επιθετικές αρετές, ταυτόχρονα όμως ικανός να συμμετέχει και αυτός δημιουργικά στην κάθετη ανάπτυξη. Πρόκειται για μια κίνηση που προφανώς θα απαιτήσει πολλά εκατομμύρια ευρώ, αλλά από μόνη της μπορεί να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα για την επανάκτηση του τίτλου.
 
Στο πλαίσιο της προαναφερθείσας «γενναιότητας» εντάσσεται η παραμονή όχι μόνο ενός από τους δύο ξανθούς, όπως θα σκεφτόταν εύκολα κανείς, αλλά και των δύο, αφού η σαιζόν θα είναι μεγάλη και απαιτητική και οι Σιμάνσκι-Γιόνσον είναι υπεραπαραίτητοι αφενός για να δίνουν ανάσες σε ένα «6άρι» που θα καταπονείται περισσότερο απ’ όλους στο ρόστερ, αφετέρου για να «σκληραίνουν» το σχήμα αλλάζοντας έναν εκ των Πινέδα-Λιούμπισιτς. Για τον Μάνταλο δεν χρειάζεται για 1924η φορά να γραφτούν τα ίδια πράγματα. Με ρόλο ανάλογο αυτού του 2022-23 και αρκετά μικρότερο του φετινού θα είναι χρήσιμο κομμάτι του ρόστερ. Όσο για τον Γαλανόπουλο, ο μόνος λόγος για να παραμείνει –και αυτές οι λέξεις γράφονται με πολύ βαριά καρδιά– είναι ότι αποτελεί τον μοναδικό «homegrown» παίκτη της Ένωσης για την ευρωπαϊκή λίστα.
 
Στους μεσοεπιθετικούς και επιθετικούς οι αρχιτέκτονες του νέου ρόστερ νομίζω ότι έχουν το ευκολότερο έργο, αφού τα πράγματα είναι ευκρινέστατα. Ας ξεκινήσουμε από το ευκολότερο. Σέντερ φορ: Με υγιή Γκαρσία και εξοικειωμένο πλέον Πόνσε, η Ένωση είναι καλυμμένη. Μεταγραφή θα προκύψει μόνο για να αντικατασταθεί όποιος από τους δύο φέρει ικανοποιητική πρόταση και φύγει. Αντίο στον «τίμιο» Τομ Φαν Βερτ, άξιζε να συμμετάσχει εκείνος στα προκριματικά του Champions’ League αντί του Πόνσε, άξιζε να πάρει περισσότερες ευκαιρίες όσο ο Αργεντίνος ακόμα χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής και ο Γκαρσία μπαινόβγαινε «κουτσός» στις αποστολές, αλλά έπεσε θύμα εμμονών του Ματίας. Θα θυμόμαστε για πάντα το γκολ-μισός τίτλος στο Χαριλάου.
 
Εξτρέμ: Το συμβόλαιο του Άμραμπατ λήγει, ο Μαροκινός είναι 37 ετών, το πλήρωμα του χρόνου, δυστυχώς, μάλλον ήρθε. Παίκτης με αρκετά ψεγάδια, σίγουρα, βλ. υπερβολικό κράτημα μπάλας, επιπόλαιες τελικές επιλογές, με πηγαίο όμως ταλέντο, οξύνοια, ισχυρή προσωπικότητα. Έχει μείνει ήδη στην κιτρινόμαυρη Ιστορία. Χρειάζεται αντικαταστάτης του στα δεξιά για να μοιραστεί τη θέση με έναν εκ των κορυφαίων της φετινής ΑΕΚ, το Νίκλας Ελίασον, τον έναν από τους δύο, μαζί με τον Βίντα, ποδοσφαιριστή μας που εμφανίστηκε βελτιωμένος σε σχέση με πέρσι, αφού πρόσθεσε στο ρεπερτόριό του, πέρα από τις ασίστ, και το γκολ. Στην άλλη πλευρά ο Γκατσίνοβιτς διένυσε πολύ άσχημη σαιζόν και δε νομίζω λόγω αδιαφορίας ή «ξενερώματος» με την κερκίδα ή το κλαμπ. Κάποιες φορές απλά συμβαίνει σε έναν απλά καλό –και όχι δα κάποιας παγκόσμιας κλάσης– παίκτη να μην του «βγαίνει» για μια ολόκληρη χρονιά σχεδόν τίποτα. Ο Σέρβος χρειάζεται άμεσα σοβαρό ανταγωνισμό στη θέση.
 
Αντιθέτως, εμφανώς αδιάφορος, «ξένο σώμα» κατά το κλισέ, υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια της σαιζόν ο Πισάρο και φοβάμαι πως τέτοια κακή νοοτροπία δύσκολα αλλάζει. Μια κοινή συναινέσει αποχώρηση θα ελαφρύνει το ρόστερ σε μια θέση, αυτή του περιφερειακού επιθετικού, όπου υπάρχει ο Τσούμπερ, υπάρχει ο Φερνάντες, που οπωσδήποτε πρέπει επιτέλους να ακολουθήσει την καλοκαιρινή προετοιμασία, υπάρχει θεωρητικά ένας πιο προωθημένος Λιούμπισιτς, και τέλος όχι απλά υπάρχει, αλλά δεσπόζει ο Αραούχο.
 
Σκόπιμα άφησα τον θρύλο της εποχής μας τελευταίο. Είναι γνωστό ότι το συμβόλαιό του λήγει. Έγινε αναφορά και πρωτύτερα για το πόσο κομβικός υπήρξε στο νταμπλ του 2022-23 και πόσο πολύ μας έλειψε φέτος που έπαιζε σκόρπια 20λεπτα όλη τη χρονιά. Εφόσον θέλει και ο ίδιος να παραμείνει, είναι κρίσιμο να ληφθεί η σωστή απόφαση για την αποθεραπεία του γονάτου του, ούτως ώστε να επιστρέψει, όσο αργά κι αν χρειαστεί, για όσο χρόνο θα έχει απομείνει στην επόμενη σαιζόν, στα γνωστά του στάνταρ. Μόνο αν επιθυμεί ο ίδιος να φύγει, οφείλει το κλαμπ να τον αποχαιρετήσει με τον υπέρτατο σεβασμό και ταυτόχρονα να βρει έναν παίκτη, όχι απλά να καλύψει αριθμητικά το κενό, αλλά να «γεμίσει τα παπούτσια» του Σέρχιο και ποιοτικά. Μου έχει δημιουργήσει πολύ αλγεινή εντύπωση η επικοινωνιακή πολιτική του συλλόγου σε βάρος του παίκτη το τελευταίο δίμηνο, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων μαζί του. Είναι φανερό ότι διοχετεύονται νον πέιπερ στο ΑΡΔολόι για να προεξοφληθεί αποχώρηση του παίκτη με αποκλειστικά δική του ευθύνη. Πρόκειται για τους ίδιους ΑΡΔ που έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για να φτιασιδώσουν το προφίλ των επιζήμιων Σβαρνομπακάκηδων και αναφέρονται εδώ και μήνες τώρα στο πρόσωπο του Αραούχο με απαξιωτικά λόγια, παρουσιάζοντάς τον κάτι σαν «τελειωμένο» «φραγκοφονιά». Και αποτελεί μέγιστη ειρωνεία να παριστάνουν τους θεματοφύλακες της ποδοσφαιρικής λογικής, εγκαλώντας όποιον επιθυμεί εξάντληση περιθωρίων να παραμείνει ο παίκτης για …προσωπολατρία! Οι κιτρινόμαυροι ΑΡΔ να κουνάνε το δάχτυλο για προσωπολατρία!!! Τα ύστερα του κόσμου… Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε γιατί και με ποιον μέσα στον οργανισμό ράγισε το γυαλί με τον Σέρχιο. Σίγουρα, πάντως, ο Αρχηγός μας, ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου, αξίζει ένα αξιοπρεπές, χωρίς τοξικότητα, αντίο.
 
Ρόστερ ΑΕΚ 2023-24 και ΑΕΚ 2024-25
Κλείνοντας, παρατίθενται τα βασικά στατιστικά του φετινού ρόστερ και επιχειρείται μια σύνθεση «κανονικότητας» για τη νέα σαιζόν.
 
ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ
Τσίτσαν Στάνκοβιτς | Συμμετοχές: 30 (πρωτάθλημα 23, Ευρώπη 7)
Γιώργος Αθανασιάδης | Συμμετοχές: 19 (πρωτάθλημα 13, κύπελλο 2, Ευρώπη 4)
Παναγιώτης Γκίνης
Γιώργος Θεοχάρης
 
ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ
Ντομαγκόι Βίντα | Συμμετοχές: 39 (πρωτάθλημα 29, κύπελλο 1, Ευρώπη 9) – Γκολ: 8 (πρωτάθλημα 6, Ευρώπη 2) – Ασίστ: 1 (πρωτάθλημα 1)
Αλεξάντερ Κάλενς | Συμμετοχές: 25 (πρωτάθλημα 25) – Γκολ: 2 (πρωτάθλημα 2) – Ασίστ: 0
Αρόλντ Μουκουντί | Συμμετοχές: 19 (πρωτάθλημα 10, Ευρώπη 9) – Γκολ: 1 (πρωτάθλημα 1) – Ασίστ: 0
Σίμος Μήτογλου | Συμμετοχές: 16 (πρωτάθλημα 13, κύπελλο 2, Ευρώπη 1) – Γκολ: 0 – Ασίστ: 0
Κωνσταντίνος Χρυσόπουλος | Συμμετοχές: 1 (πρωτάθλημα 1) – Γκολ: 0 –Ασίστ: 0
Ρόκσον Γιεμπόα
 
ΠΛΑΓΙΟΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ
Εσάν Χατζησαφί | Συμμετοχές: 29 (πρωτάθλημα 19, Ευρώπη 10) – Γκολ: 0 – Ασίστ: 4 (πρωτάθλημα 2, Ευρώπη 2)
Λάζαρος Ρότα | Συμμετοχές: 28 (πρωτάθλημα 22, κύπελλο 1, Ευρώπη 5) – Γκολ: 2 (πρωτάθλημα 2) – Ασίστ: 2 (πρωτάθλημα 2)
Τζιμπρίλ Σιντιμπέ | Συμμετοχές: 25 (πρωτάθλημα 17, κύπελλο 2, Ευρώπη 6) – Γκολ: 2 (πρωτάθλημα 1, Ευρώπη 1) – Ασίστ: 0
Μιλάντ Μοχαμαντί | Συμμετοχές: 14 (πρωτάθλημα 10, Ευρώπη 4) – Γκολ: 1 (πρωτάθλημα 1) – Ασίστ: 0
Σταύρος Πήλιος | Συμμετοχές: 13 (πρωτάθλημα 11, κύπελλο 2) – Γκολ: 0 – Ασίστ: 2 (πρωτάθλημα 2)
Βεντάτ Ραντόνια | Συμμετοχές: 2 (πρωτάθλημα 2) – Γκολ: 0 – Ασίστ: 0
 
ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ / ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΜΕΣΟΙ
Γιενς Γιόνσον | Συμμετοχές: 41 (πρωτάθλημα 31, κύπελλο 2, Ευρώπη 8) – Γκολ: 2 (πρωτάθλημα 2) – Ασίστ: 0
Νταμιάν Σιμάνσκι | Συμμετοχές: 37 (πρωτάθλημα 26, κύπελλο 1, Ευρώπη 10) – Γκολ: 2 (πρωτάθλημα 2) – Ασίστ: 4 (πρωτάθλημα 4)
Κώστας Γαλανόπουλος | Συμμετοχές: 19 (πρωτάθλημα 14, Ευρώπη 5) – Γκολ: 1 (Ευρώπη 1) – Ασίστ: 1 (πρωτάθλημα 1)
Λαμαράνα Τζάλοου
 
ΕΠΙΤΕΛΙΚΟΙ ΜΕΣΟΙ
Ορμπελίν Πινέδα | Συμμετοχές: 44 (πρωτάθλημα 33, κύπελλο 2, Ευρώπη 9) – Γκολ: 4 (πρωτάθλημα 3, Ευρώπη 1) – Ασίστ: 3 (πρωτάθλημα 3)
Πέτρος Μάνταλος | Συμμετοχές: 39 (πρωτάθλημα 28, κύπελλο 1, Ευρώπη 10) – Γκολ: 1 (πρωτάθλημα 1) – Ασίστ: 8 (πρωτάθλημα 7, Ευρώπη 1)
Ρόμπερτ Λιούμπισιτς | Συμμετοχές: 11 (πρωτάθλημα 11) – Γκολ: 3 (πρωτάθλημα 3) – Ασίστ: 1 (πρωτάθλημα 1)
 
ΠΛΑΓΙΟΙ ΜΕΣΟΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ
Νίκλας Ελίασον | Συμμετοχές: 47 (πρωτάθλημα 36, κύπελλο 1, Ευρώπη 10) – Γκολ: 8 (πρωτάθλημα 8) – Ασίστ: 12 (πρωτάθλημα 9, Ευρώπη 3)
Νορντίν Άμραμπατ | Συμμετοχές: 39 (πρωτάθλημα 27, κύπελλο 2, Ευρώπη 10) – Γκολ: 6 (πρωτάθλημα 6) – Ασίστ: 8 (πρωτάθλημα 7, Ευρώπη 1)
Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς | Συμμετοχές: 35 (πρωτάθλημα 26, κύπελλο 2, Ευρώπη 7) – Γκολ: 5 (πρωτάθλημα 3, κύπελλο 1, Ευρώπη 1) – Ασίστ: 1 (πρωτάθλημα 1)
 
ΔΕΥΤΕΡΟΙ / ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ
Στέφεν Τσούμπερ | Συμμετοχές: 42 (πρωτάθλημα 31, κύπελλο 2, Ευρώπη 9) – Γκολ: 8 (πρωτάθλημα 7, Ευρώπη 1) – Ασίστ: 4 (πρωτάθλημα 4)
Σέρχιο Αραούχο | Συμμετοχές: 35 (πρωτάθλημα 25, κύπελλο 2, Ευρώπη 8) – Γκολ: 3 (πρωτάθλημα 1, Ευρώπη 2) – Ασίστ: 0
Ροδόλφο Πισάρο | Συμμετοχές: 22 (πρωτάθλημα 16, κύπελλο 2, Ευρώπη 4) – Γκολ: 0 – Ασίστ: 1 (Ευρώπη 1)
Ζίνι Σαλβαδόρ | Συμμετοχές: 11 (πρωτάθλημα 11) – Γκολ: 0 – Ασίστ: 0
Πάολο Φερνάντες | Συμμετοχές: 10 (πρωτάθλημα 8, κύπελλο 2) – Γκολ: 0 – Ασίστ: 0
Θεοδόσης Μαχαίρας
 
ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ
Εζέκιελ Πόνσε | Συμμετοχές: 38 (πρωτάθλημα 29, κύπελλο 2, Ευρώπη 7) – Γκολ: 16 (πρωτάθλημα 15, Ευρώπη 1) – Ασίστ: 1 (πρωτάθλημα 1)
Λιβάι Γκαρσία | Συμμετοχές: 27 (πρωτάθλημα 20, κύπελλο 1, Ευρώπη 6) – Γκολ: 14 (πρωτάθλημα 13, Ευρώπη 1) – Ασίστ: 4 (πρωτάθλημα 3, Ευρώπη 1)
Τομ Φαν Βερτ | Συμμετοχές: 7 (πρωτάθλημα 6, κύπελλο 1) – Γκολ: 1 (πρωτάθλημα 1) – Ασίστ: 0
 
ΑΕΚ 2024-25
Προς αποδέσμευση λόγω λήξης συμβολαίου: Γκίνης, Θεοχάρης, Σιντιμπέ, Χατζησαφί, Άμραμπατ, Φαν Βερτ
Προς αποδέσμευση, ιδανικά με μεταγραφή, ανεξάρτητα διάρκειας συμβολαίου: Στάνκοβιτς, Αθανασιάδης, Πισάρο
ΑΕΚ Β’ / Δανεικοί: Χρυσόπουλος, Γιεμπόα, Ραντόνια, Τζάλοου, Ζίνι, Μαχαίρας
 
Τερματοφύλακες: Μεταγραφή, Μεταγραφή
Σέντερ μπακ: Βίντα, Μεταγραφή, Μουκουντί, Μήτογλου, Κάλενς
Δεξιά μπακ: Μεταγραφή, Ρότα
Αριστερά μπακ: Μεταγραφή, Πήλιος
Αμυντικά/κεντρικά χαφ: Μεταγραφή, Γιόνσον, Σιμάνσκι, Γαλανόπουλος
Επιτελικοί μέσοι: Πινέδα, Λιούμπισιτς, Μάνταλος
Δεξιά εξτρέμ: Ελίασον, Μεταγραφή
Αριστερά εξτρέμ: Μεταγραφή, Γκατσίνοβιτς
Δεύτεροι/περιφερειακοί φορ: Αραούχο©, Τσούμπερ, Φερνάντες
Σέντερ φορ: Γκαρσία, Πόνσε