Η ανάγκη για «απομελισσανιδοποίηση» του «οργανισμού ΑΕΚ». Μέρος Β': Η Αυλή των ΑΡΔ

Συνέχεια από το «Α’ Μέρος».
 
Το επάγγελμα του «ποδοσφαιρικού ρεπόρτερ», του «ποδοσφαιρικού δημοσιογράφου», ας το ονοματίσει όπως θέλει κανείς, εκείνου δηλαδή που μεταδίδει τις ειδήσεις που προκύπτουν από την καθημερινότητα ενός ποδοσφαιρικού κλαμπ, αναλύει τα παιχνίδια και αρθογραφεί για την ποδοσφαιρική επικαιρότητα, έχει πεθάνει. Σε παλαιότερες δεκαετίες όταν δεν υπήρχε τηλεόραση ή ακόμα και αργότερα όταν υπήρχε μεν, αλλά δεν μεταδίδονταν όλα τα παιχνίδια ή κι αν μεταδίδονταν δεν υπήρχε δυνατότητα επαναπροβολής τους, πράγματι είχε νόημα η ύπαρξη εξειδικευμένων ρεπόρτερ για να τα παρακολουθούν και να μεταφέρουν την «εικόνα» στον κόσμο: ποιος έπαιξε πού, ποιος έπαιξε καλά και ποιος όχι, πώς μπήκαν τα γκολ κλπ. Σήμερα, στην εποχή που όλα τα ματς έχουν τηλεοπτική κάλυψη και ο οπαδός έχει άπειρες επιλογές για να παρακολουθήσει έναν αγώνα, όποτε και όπως ο ίδιος θέλει, ποιο ακριβώς κενό έρχεται να καλύψει ο αθλητικός ρεπόρτερ-δημοσιογράφος (εφεξής για λόγους συντομίας …ΑΡΔ); Έχει ανάγκη πλέον ο ποδοσφαιρόφιλος τον ΑΡΔ για να σχηματίσει άποψη για έναν αγώνα, ένα σύστημα, έναν παίκτη; Δεν έχει μάτια να δει ο ίδιος;
 

Για τα εισιτήρια διαρκείας 2022-2023

Από το μεσημέρι της Κυριακής, όταν κυκλοφόρησε το νον-πέιπερ για τη διεξαγωγή των δύο πρώτων εντός έδρας αγώνων της ΑΕΚ στη Ριζούπολη των 14.000 θέσεων, παρά την πώληση ήδη άνω των 20.000 εισιτηρίων διαρκείας και ακόμα εντονότερα από το μεσημέρι της Δευτέρας, μετά τη χυδαία ανακοίνωση της ΠΑΕ ύφους «σε όποιον αρέσουμε», ζούμε για πολλοστή φορά τη μέρα της μαρμότας με τα σύννεφα να βρέχουν εξαπατημένους ΑΕΚτζήδες.

Η ανάγκη για «απομελισσανιδοποίηση» του «οργανισμού ΑΕΚ». Μέρος Α': Iδεολογήματα της εποχής

Εκ πρώτης όψεως ένας τέτοιος βαρύγδουπος τίτλος, στο δεδομένο χρονικό σημείο και συνυπολογισθέντος του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού πλαισίου, αναπόφευκτα θα προκαλέσει θυμηδία. Δικαίως. Η παραδοχή αυτή δεν υποκρύπτει κάποιο λογοτεχνικό τέχνασμα για να κερδηθεί εν συνεχεία η εύνοια του αναγνώστη. Πρόκειται για ειλικρινή πεποίθηση.

Ο μη ανήκων στην αυτοαποκαλούμενη «αριστεία» κάτοικος της χώρας δεν ξέρει αν αύριο θα είναι σε θέση να καλύψει τις εν γένει βιοτικές του ανάγκες, δεν ξέρει αν θα επιβιώσει εφόσον χρειαστεί νοσηλεία στο διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν διατηρεί ακόμα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, ταυτόχρονα δε πρέπει να προσεύχεται μην τύχει και αδικοπραγήσει σε βάρος του κάποιος «Άριστος» γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση όχι απλά δε θα βρει ποτέ το δίκιο του, αλλά πολύ πιθανόν να κυνηγηθεί ο ίδιος. Όλα αυτά μέσα σε ένα βόρβορο σκατοψυχιάς, μισανθρωπιάς, μισαλλοδοξίας και αποκτήνωσης, όπου η επικράτηση του ισχυρότερου, το πάτημα επί πτωμάτων και η απαξίωση όχι μόνο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής αποτελούν αποδεκτή νόρμα. Μέσα σε αυτόν το ζόφο λοιπόν ποιος ασχολείται με Μελισσανίδηδες, απομελισσανιδοποιήσεις και τέτοια κουραφέξαλα;

Προβλεψιμότητα και παραφροσύνη

Η επανάληψη μιας πράξης που αποδεδειγμένα αποφέρει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ξανά και ξανά και ξανά, με την πεποίθηση ότι το αποτέλεσμα μπορεί κάθε φορά να αποβεί διαφορετικό, είναι ο ορισμός της παράνοιας. Υπό αυτό το πρίσμα στην ΑΕΚ έχουμε καταδυθεί μαζικά και προ πολλού σε ένα παρανοϊκό σύμπαν. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο ΑΕΚτζής περίμενε φέτος η αγωνιστική σαιζόν να εξελιχτεί διαφορετικά από τις προηγούμενες, με την ομάδα να επιστρέφει αν όχι στους τίτλους, έστω στον πρωταθλητισμό; Ή έστω στην «καλή μπάλα»; Ή έστω να βελτιώνεται …κάπως; Ή έστω να σταματήσει απλά να ξεφτιλίζεται; Κάθε αισιόδοξη σκέψη, ακόμα και η πιο συγκρατημένη, ακροβατούσε στα όρια της τρέλας κι αυτό διότι τίποτα δεν άλλαξε φέτος σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα χρόνια.

Η ΑΕΚ στη διαδικασία των πέναλτι

Η διαδικασία των πέναλτι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αθλήματος του ποδοσφαίρου και βασικό τροφοδότη της ποδοσφαιρικής ποπ κουλτούρας. Είναι μια διαδικασία που γεννά διαρκώς «ήρωες» και «τραγικές φιγούρες» και συναρπάζει το κοινό εξαιτίας της αγωνίας που επικρατεί και της εναλλαγής συναισθημάτων. Αποτύπωμα έχει αφήσει ασφαλώς και στην Ιστορία της ΑΕΚ και τη «μυθολογία» που την περιβάλλει. 13 φορές συνολικά βίωσε η ομάδα την αποκαλούμενη «ψυχοφθόρο διαδικασία», άλλοτε με ευτυχή, άλλοτε με τραγική κατάληξη.