Νεκρές ψυχές

7 Αυγούστου 2023. Περίπου 150 ναζιστές χούλιγκανς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, υπό το προκάλυμμα του οπαδού, εκκινούν με κομβόι αυτοκινήτων από την Κροατία, διέρχονται από το Μαυροβούνιο και την Αλβανία, εισέρχονται στην Ελλάδα, διασχίζουν συντεταγμένα ως εκστρατευτικό σώμα τη μισή χώρα, απροκάλυπτα, σε πλήρη θέα, συναντώνται με ομοϊδεάτες τους Έλληνες φασιστο-χούλιγκαν με το προκάλυμμα του οπαδού του Παναθηναϊκού, σε ρόλο προμηθευτή πολεμοφοδίων-καθοδηγητή, και εν συνεχεία όλοι μαζί, ως τάγμα εφόδου επιδράμουν εναντίον μιας ελληνικής πόλης, εναντίον Ελλήνων πολιτών: της Νέας Φιλαδέλφειας και του κόσμου της ΑΕΚ που συχνάζει στην πλατεία έξω από το γήπεδο της ομάδας του. Το αποτέλεσμα: ένας δολοφονημένος νέος άνθρωπος, ο Μιχάλης Κατσούρης, 29 ετών, από την Ελευσίνα και δεκάδες άλλοι πολίτες τραυματίες, μεταξύ των οποίων και ένα ανήλικο κοριτσάκι(!)…
 
Οι ώρες περνούν, ξημερώνει η 8η του μήνα και στο φως της δημοσιότητας έρχονται πανταχόθεν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι η Ελληνική Αστυνομία, θεσμός υποχρεωμένος από το Νόμο να αποτρέπει το έγκλημα, να προστατεύει τη ζωή, τη σωματική ακεραιότητα, την περιουσία των πολιτών, ήδη από τις 6 Αυγούστου, μία ημέρα πριν, γνώριζε τα πάντα για την επικείμενη καταδρομή των Κροατών ναζί μετά των ντόπιων συνεργών τους. Ήξερε τις προθέσεις τους, τον αριθμό τους, ως και τον τόπο όπου θα διέμεναν τη νύχτα «φιλοξενούμενοι» από «πράσινους» ομοϊδεάτες τους. Έχοντας λάβει δε σχετική ενημέρωση από τις αρχές του Μαυροβουνίου, η Ελληνική Αστυνομία ήταν σε θέση να γνωρίζει μέχρι και τους αριθμούς πινακίδων, τις μάρκες και τα χρώματα των οχημάτων που απάρτιζαν το κομβόι που μετέφερε το τάγμα εφόδου. Περαιτέρω, όλη τη μέρα το διαδίκτυο κατακλυζόταν από βιντεοληπτικό υλικό που επιβεβαίωνε την κάθοδο των εγκληματιών και από μηνύματα πολιτών που ζητούσαν λήψη μέτρων αποτροπής του κινδύνου. Η ίδια η ΠΑΕ ΑΕΚ θεσμικά είχε επίσης ειδοποιήσει έγκαιρα για τις δυσοίωνες πληροφορίες που κατέφταναν. Παρά ταύτα, ενώ από κάθε δυνατή προσφερόμενη πηγή και με κάθε προσφερόμενο μέσο η Ελληνική Αστυνομία γνώριζε τι επρόκειτο να συμβεί και είχε κάθε ευχέρεια και επαρκές χρονικό περιθώριο αντίδρασης, εντέλει δεν έπραξε τίποτα για να αποτρέψει το έγκλημα. Αντιθέτως το επέτρεψε. Στις 9 και 10 Αυγούστου μάλιστα κυκλοφόρησαν νέα βίντεο και ηχητικά ντοκουμέντα από τα οποία στοιχειοθετείται έως ποινική ευθύνη για έγκλημα δια παράλειψης, δεδομένης εν προκειμένω της ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης για αποτροπή του εγκλήματος.
 
Πώς και γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο;
 
Ας υποθέσουμε ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν υπάρχει ένα αστικό κράτος που κυβερνάται από κομπραδόρους –που θα έλεγε και ο Ραφαηλίδης– λούμπεν μεγαλοαστούς ολιγάρχες, με συμπεριφορά ελέω Θεού νομίμων αρχόντων του τόπου, με πρακτικές Καμόρας και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό σε σχέση αλληλεξάρτησης μαζί τους –ενίοτε δε μέρος του πολιτικού αυτού προσωπικού ανήκει οικογενειακώς και το ίδιο στην παρασιτική αυτή τάξη. Τους ανήκουν όχι μόνο τα μέσα παραγωγής, αλλά μεταξύ άλλων και το σύνολο σχεδόν του Τύπου, ώστε να χειραγωγούν την κοινή γνώμη. Ως ασκούντες την πραγματική εξουσία μπορούν ανά πάσα στιγμή να χειρίζονται καταπώς εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους τον κρατικό μηχανισμό, σε κάθε έκφανσή του, από ελεγκτικές φορολογικές αρχές μέχρι τα κατασταλτικά του όργανα. Μπροστά δε στο επιχειρηματικό τους κέρδος δεν λογαριάζουν τίποτα και κανέναν.
 
Κάποιοι από αυτούς τους «αρχόντους του τόπου» διαβλέπουν ότι ένας μικρότερου βεληνεκούς, ένας αβανταδοράκος-καταφερτζής, νεόκοπος στην τάξη τους, εσχάτως όμως ευθέως ανταγωνιστής τους σε κρίσιμους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς, έχει την προοπτική να αποκομίσει μέσω μιας επιχείρησής του, δραστηριοποιούμενης σε κοινό επιχειρηματικό πεδίο, πολλαπλάσιο του δικού τους κέρδος. Πρόκειται για μια ποδοσφαιρική ομάδα, αφού στην κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα αυτού του κράτους και οι ποδοσφαιρικές ομάδες τυγχάνουν επιχειρήσεις, ανώνυμες εταιρίες με καταστατικό σκοπό το κέρδος. Η ποδοσφαιρική αυτή επιχείρηση έχει αποδειχτεί πρόσφατα εξόχως επιτυχημένη και κερδοφόρα, αφού έχει ήδη εξασφαλίσει επιπλέον έσοδα από την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ομοσπονδία με την εγγυημένη συμμετοχή της στις διοργανώσεις της και έχει βάσιμη προοπτική να τα μεγιστοποιήσει, προχωρώντας όσο το δυνατόν πιο μακριά στην ανώτερη τη τάξει διοργάνωση. Περαιτέρω, εξίσου πρόσφατα απέκτησε ως έδρα ένα νεόδμητο γήπεδο που αποδείχτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα αστείρευτη πηγή κερδοφορίας, τέτοια που αξιολογήθηκε από την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ομοσπονδία ως αρμόζων χώρος για διεξαγωγή τελικού ευρωπαϊκής διοργάνωσης, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την επαύξηση του κύρους της επιχείρησης και του κερδοφόρου ορίζοντά της. Μπροστά στον κίνδυνο να «ξεφύγει» τόσο πολύ ο ανταγωνισμός, οι ως άνω «άρχοντες» που έχουν την ισχύ να επηρεάζουν, έως και να ασκούν άμεσο έλεγχο στα κατασταλτικά όργανα του κράτους, κάλλιστα θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την έκδοση μιας «άνωθεν» εντολής να επιτραπεί η τέλεση αξιόποινων πράξεων που ως επακόλουθο θα είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην πρόοδο της ανταγωνίστριας επιχείρησης.
 
Βέβαια στο δικό μας σύμπαν, στην Ελλάδα, δεν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ολιγάρχες (μόνο σε Ρώσους κυκλοφορά αυτό το είδος), παρά τίμιοι επενδυτές, εντερπρενέρ, εν Χριστώ φιλάνθρωποι ευεργέτες. Έχουμε ακόμα καπιταλισμό ελεύθερου ανταγωνισμού 18ου αιώνα. Υπάρχει μια προοδευτική, μορφωμένη (μεγαλο)αστική τάξη, ταγμένη στα ιδανικά του Διαφωτισμού, του ανθρωπισμού και την υγιή επιχειρηματικότητα. Σωστά; Σωστά. Στην Ελλάδα εξάλλου δεν επιχειρήθηκε αμέσως από ΜΜΕ συγκεκριμένων συμφερόντων διάχυση ευθυνών, συσκότιση του συμβάντος, παρουσίαση της καταδρομικής επίθεσης ναζιστικού τάγματος εφόδου κατά μιας ελληνικής γειτονιάς σαν «κανονισμένο ραντεβού θανάτου μεταξύ οπαδών», με μπόλικη «θεωρία δύο άκρων» και ίσες αποστάσεις από θύτες και θύματα. Δεν σκυλεύτηκε η σωρός του δολοφονημένου από κυβερνητικά διαδικτυακά τρολ και φερέφωνα που παρουσίασαν τη δολοφονία από ναζιστικά κατακάθια σαν παράπλευρη απώλεια κάποιας υποτιθέμενης «τυφλής βίας» γενικά και αόριστα «οπαδών». Δεν αναρτήθηκαν πληρωμένα άρθρα από «γνώριμους» «υπαλλήλους», ενώ το αίμα του δολοφονημένου έσταζε ακόμα, με επιμύθιο ότι το γήπεδο της ΑΕΚ δεν είναι από τη φύση του ασφαλές και πρέπει να παύσει η λειτουργία του. Όχι, προς Θεού, ποτέ.
 
Στην προηγούμενη ανάρτηση της στήλης έγραφα ότι η ΑΕΚ βρίσκεται φέτος μπροστά σε μια ευτυχή συγκυρία. Αφενός έχει δημιουργήσει ένα πολύ υψηλού επιπέδου για τα δεδομένα του εγχώριου πρωταθλήματος αγωνιστικό σύνολο, ικανό να παράγει διαρκώς αποτελεσματικό και θεαματικό ποδόσφαιρο και να ιντριγκάρει το φίλαθλο κοινό, να το παρακινεί να ξανασχοληθεί «ζεστά» με το άθλημα. Αφετέρου, χάρη στα χαρακτηριστικά της νεότευκτης έδρας της, την εξαιρετική ακουστική, τα οπτικά εφέ, τις μικρές αποστάσεις, το εν γένει «οικογενειακό κλίμα» που δημιουργείται, είναι σε θέση να παράγει ένα, με όρους σύγχρονης «επικοινωνίας» και ποπ κουλτούρας, mainstream οπτικοακουστικό event. Δύναται έτσι να εξασφαλίζει μόνιμα όχι μόνο στους οπαδούς της, αλλά και ευρύτερα στους ποδοσφαιρόφιλους της χώρας μια ξεκάθαρη επιλογή διασκέδασης, ένα δισεβδομαδιαίο τρίωρο φεστιβάλ. Μακριά από μιζέρια, μίρλα, τοξικότητα, αρνητισμό. Κατά συνέπεια, η ΑΕΚ, ως οργανισμός, συνυπολογισθέντος του διαχρονικά θετικού αποτυπώματός της στην ελληνική κοινωνία, λόγω, μεταξύ άλλων, και της συνεισφοράς της στην ενσωμάτωση των προσφύγων στη νέα πατρίδα, φαντάζει η ιδανική υποψήφια να ξανακάνει το ποδόσφαιρο μόδα, να αναζωογονήσει την τελματωμένη στο βούρκο ελληνική ποδοσφαιρική κουλτούρα, να προσφέρει έτσι παράλληλα άλλη μια μικρή υπηρεσία και στην ελληνική κοινωνία, λίγο φως, έστω μια αχτίδα. Η ΑΕΚ έχει ραντεβού με την Ιστορία, να της αλλάξει τον ρου.
 
Ποιοι και γιατί φοβούνται ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Ποιοι εξυπηρετούνται όταν επιτρέπεται σε έναν ναζιστικό συρφετό να επιτεθεί σε μια γειτονιά ανθρώπων και να σφάξει όποιον βρει μπροστά του, στοιχειώνοντας για πάντα ένα τοπόσημο συνυφασμένο με τη χαρά, την ελπίδα, με τα πιο θετικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει άνθρωπος; Ποιοι προτιμούν να εκδιώξουν το χαμόγελο, τη φρεσκάδα, την ίδια τη Ζωή από ένα γήπεδο, από μια λαϊκή γειτονιά και να περάσουν το μήνυμα ότι πρόκειται για σφαγείο; Ποιοι και γιατί στοχεύουν να εξουθενώσουν ψυχικά και να απομακρύνουν από το ποδόσφαιρο τον οπαδό που αγαπά το άθλημα; Ποιοι και γιατί προτιμούν να αποτελούν οι κερκίδες έναν προνομιακό χώρο για φασίστες εγκληματίες, θανατολάγνους, μια πηγάδα γεμάτη από κοινωνιοπαθείς κάθε είδους προσφερόμενους για στρατολόγηση σε μαφιόζικες «δουλειές»;
 
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τόσα που μπορούν να παρατίθενται επ’ άπειρο. Υπάρχει ή δεν υπάρχει κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας όταν 150 υπήκοοι ξένου κράτους περνούν συντεταγμένα τα ελληνικά σύνορα, δρουν ως εγκληματική οργάνωση εντός του εθνικού εδάφους και εξαπολύουν τρομοκρατική επίθεση σε βάρος πολιτών της χώρας; Πώς την αξιολογεί αυτήν την κατάσταση το κυβερνών καθεστώς που εμπορεύεται καθημερινά «υπεράσπιση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων» και «ασφάλεια του πολίτη»; Ειδικά αυτήν την «ασφάλεια» μάλλον την ορίζει κάπως διαφορετικά. Καταστολή σε βάρος όπου διεκδικεί εργασιακά δικαιώματα. Καταστολή σε βάρος όποιου επιθυμεί το νερό, την υγεία, την παιδεία δημόσιο δωρεάν αγαθό. Όποιου διεκδικεί ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αρνείται να κάτσει σε μια γωνιά να πεθάνει ησύχως. Έτσι ερμηνεύεται η «ασφάλεια»;
 
Ποιες είναι οι προτεραιότητες της αστυνομίας; Η φύλαξη εορταστικών εκδηλώσεων ολιγαρχών, σαν ιδιωτική εταιρία σεκιούριτι; Η συμμετοχή σε εξώσεις για 800 ευρώ οφειλή; Δεν συγκαταλέγεται στις προτεραιότητες της αστυνομίας η προστασία ενός δημόσιου χώρου συνάθροισης πολιτών, όπως η Πλατεία του Αετού, έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ, όταν υπάρχει πληροφόρηση ότι εκεί κατευθύνονται εγκληματίες για να βανδαλίσουν και να σκοτώσουν; Έχει παίξει ρόλο το ιδεολογικό προφίλ των εγκληματιών στην απόφαση να επιτραπεί η καταδρομική επιχείρηση; Αξιολογήθηκε ο ναζισμός ως το υλικό-κλειδί στη συνταγή προκειμένου να επιτευχθεί η τέλεια καταιγίδα της περασμένης Δευτέρας;
 
Η ΑΕΚ ανέκαθεν υπήρξε σωματείο με δημοκρατική παράδοση, γύρω από το οποίο μισάνθρωπες, ρατσιστικές, αντικοινωνικές ιδεολογίες και πρακτικές δυσκολεύονταν να βρουν χώρο έκφρασης. Ειδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες το κλαμπ έχει ταυτιστεί με αντιναζιστικά, αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά αντανακλαστικά, έτη φωτός μακριά από άλλους συλλόγους νοοτροπίας «ίσων αποστάσεων» και ανιστόρητων θεωριών «άκρων». Μεταξύ άλλων ίσως αυτό οφείλεται και στο αντίστοιχο στίγμα των λεγόμενων «οργανωμένων» οπαδών της Ένωσης. Δεν μπορώ να ξέρω αν ο αντιφασισμός των κιτρινόμαυρων «οργανωμένων» είναι αυθεντικός ή προϊόν αντίδρασης και ετεροπροσδιορισμού, μόνο και μόνο επειδή στους «απέναντι» έχουν κυριαρχήσει φασίστες, κοινωνιοπαθείς, σκοταδόψυχοι υπό τη μάσκα του «no politica». Ούτε γίνεται να αρνηθώ ότι κάτω από το λάβαρο του αντιφασισμού βρίσκουν βολικό καταφύγιο και κολυμβήθρα του Σιλωάμ εντελώς άσχετοι μπάχαλοι και λουμπεναριά, οι οποίοι εξάλλου κατά καιρούς έχουν ζημιώσει αφάνταστα το σύλλογο, οικονομικά και όχι μόνο. Ωστόσο, έστω και με αστερίσκους, έστω και από προβληματικές αφετηρίες ή από σπόντα, η «κερκίδα» της ΑΕΚ «εγγράφηκε» στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Στη σωστή, εφόσον μιλάμε για μια κοινωνία ανθρώπων που θέλουν να λέγονται άνθρωποι.
 
Ο ναζισμός έχει στον πυρήνα του την απαξία για την ανθρώπινη ζωή, το δόγμα ότι δεν έχουν όλοι δικαίωμα στη ζωή, τον κοινωνικό δαρβινισμό. Η εξολόθρευση ανθρώπων γι’ αυτόν δεν είναι μέσο, αλλά σκοπός. Δεν έχει αντανάκλαση, δεν έχει έτερη όψη, δεν έχει αντίθετο άκρο. Καμιά θρησκεία, καμιά φιλοσοφική σκέψη ή πολιτική ιδεολογία, κανένα κοινωνικοοικονομικό μοντέλο της έως σήμερα ανθρώπινης Ιστορίας δεν μπορεί να μπει στο ζύγι με τον ναζισμό, δίνοντάς του άλλοθι. Ο ναζισμός δεν είναι απλά «άλλη μια πολιτική». Περαιτέρω, το μίσος για τον συνάνθρωπο εξαιτίας του χρώματός του, της καταγωγής του, του σεξουαλικού του προσανατολισμού, η θεώρηση ως κατώτερης ή η μη αποδοχή της ύπαρξης του συνανθρώπου εξαιτίας του χρώματός του, της καταγωγής του, του σεξουαλικού του προσανατολισμού δεν αποτελεί «άποψη» και «γούστο» το οποίο «δικαιούται» κανείς να έχει και μάλιστα ως νομιμοποιημένο ισοδύναμο «αντίθετο άκρο» της έλλειψης τέτοιου μίσους και της προσπάθειας να εξαλειφθεί τέτοιο μίσος.
 
Δυστυχώς στην σημερινή Ευρώπη η σωστή πλευρά της Ιστορίας δεν θεωρείται πια αυτή που αντιστάθηκε και πολέμησε το ναζισμό, ούτε αυτή που αντιμάχεται μέχρι και σήμερα τα αντικοινωνικά τερατογεννήματά του. Αντιθέτως η μισανθρωπιά προελαύνει, σε κάθε έκφανση της ευρωπαϊκής κοινωνίας, του αθλητισμού, των κερκίδων, των οπαδών ομάδων μη εξαιρουμένων. Σε έναν ωκεανό νεοναζιστικών, ρατσιστικών, μισάνθρωπων κερκίδων ανά τη Γηραιά Ήπειρο, η ΑΕΚ είναι από τις ελάχιστες οντότητες «εγγεγραμμένες» στην σημερινή «λάθος» πλευρά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο εμφανιζόμενος σε social media αυτοπροσδιοριζόμενος «δικηγόρος» των Κροατών φασιστο-χούλιγκαν, στο χυδαίο υβριστικό παραλήρημά του κατά του κόσμου της ΑΕΚ, χρησιμοποίησε ως ύβρεις τις λέξεις «αριστεροί» και «αναρχικοί». Δεν είναι τυχαίο ότι ο επικεφαλής των φασιστο-χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ μας χαρακτήρισε «Τούρκους που θα γίνουν καλό κρέας για γκούλας». Κανείς τους δε μίλησε για διαφορές «οπαδικές». Η ΑΕΚ θα στοχοποιείται εφεξής πολύ συχνά για το «λάθος» της και τούτο θα αποτελεί ιδανική συνθήκη για να στήνονται προβοκάτσιες σε βάρος της. Για να της καταφέρει πλήγματα, χρησιμοποιώντας ναζί χούλιγκανς, όποιος την ανταγωνίζεται δίχως ηθικούς φραγμούς, κουβαλώντας άδεια ψυχή. Αντιλαμβάνεται δε κανείς πόσο κενές ψυχές, προ πολλού πεθαμένες και σάπιες, που θα τρόμαζαν και την πένα του Γκόγκολ, έχουν όσοι επιμένουν στο αφήγημα των εκατέρωθεν επεισοδίων, του «οπαδικού ραντεβού» που «ξέφυγε». Δεν διαπράττουν μόνο περιύβριση νεκρού, «ξεπλένουν» ταυτόχρονα και το ναζισμό και την εργαλειοποίησή του.
 
Η σαπίλα στην ψυχή, η ηθική εξαχρείωση, η αποκτήνωση αποτελεί δυστυχώς γενικότερο χαρακτηριστικό της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Τα ούτως ή άλλως σαθρά θεμέλιά της έγιναν συντρίμμια την προηγούμενη δεκαετία. Πλέον η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πορεύεται με σταθερή πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια πιο ανθρώπινη κοινωνία, ότι δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική. Ότι το φυσιολογικό είναι μια κοινωνία-«ζούγκλα», όπου πρέπει να επιβιώσεις εις βάρος του συνανθρώπου σου, να πατήσεις επί πτωμάτων, να συνταχθείς με τον εκμεταλλευτή σου πουλώντας του και την πιο ελεεινή εκδούλευση, ελπίζοντας μήπως κάποια μέρα γίνεις κι εσύ εκμεταλλευτής άλλων. Στο ζοφερό αυτό πλαίσιο η ελληνική κοινωνία αναπόφευκτα συνήθισε και το θάνατο, αδόκητο, άδικο, βίαιο, όλες τις μορφές του. Μιθριδατίστηκε και πλέον τίποτα δεν μπορεί να την συγκινήσει.
 
Μέσα σε τούτο το βόρβορο συνεχίζουμε. Δεν έχουμε καιρό να κουραστούμε. Σίγουρα μας βασανίζει όλους το ερώτημα: τι πρέπει να γίνει, πώς θα βρει δικαίωση η ψυχή του Μιχάλη; Ευχολόγια «να είναι ο τελευταίος» είναι υποκρισία να γραφτούν διότι σ’ αυτόν τον κρανίου τόπο που έχει μετατραπεί η σημερινή Ελλάδα, νομοτελειακά δε θα είναι. Εξισωτικές δε καταδίκες βίας γενικά και αόριστα «απ’ όπου κι αν προέρχεται» συνιστούν περαιτέρω σκύλευση της σορού του. Ο Μιχάλης δολοφονήθηκε από ναζιστικά κατακάθια και αυτούς που τα εργαλειοποίησαν. Έχει καθήκον η ΑΕΚ να μην καταφέρουν αυτό που έβαλαν σκοπό. Έχουμε καθήκον όσοι είμαστε άνθρωποι να μην επιτρέψουμε η εργαλειοποίηση του ναζισμού να πετύχει.