Παναθηναϊκολογίες

16 Φεβρουαρίου 2013. 22η αγωνιστική του πρωταθλήματος Α’ κατηγορίας της σαιζόν 2012-2013. ΑΕΚ και Παναθηναϊκός διανύουν τη χειρότερη σαιζόν της ιστορίας τους. Ισοβαθμούν μεταξύ άλλων στην 8η θέση της κατάταξης, με συγκομιδή 26 βαθμών. Αρνητικός συντελεστής τερμάτων για αμφότερους: -4 για την ΑΕΚ, -1 για τον ΠΑΟ. Μία νίκη παραπάνω η Ένωση (7) σε σχέση με το Τριφύλλι (6). Η πρόσφατη τότε φόρμα, τα ρόστερ όπως είχαν οριστικοποιηθεί στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, το μετέπειτα πρόγραμμα, όλα έδειχναν πως οι δύο ομάδες ήταν ικανές να τερματίσουν κάπου στο μέσον του βαθμολογικού πίνακα, απλά σπάζοντας, ή στην «καλύτερη» περίπτωση ισοφαρίζοντας, τα αρνητικά ρεκόρ τους. Τον τερματισμό ήτοι στην 6η θέση όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, στην 7η όσον αφορά την ΑΕΚ. Η κατάληξη υπήρξε εκ διαμέτρου αντίθετη. Οι πράσινοι, στην πρώτη χρονιά της «εποχής Αλαφούζου» ήξεραν πολύ καλά από το καλοκαίρι του 2012 τι ήθελαν: επιβίωση, διατήρηση στην κατηγορία, με κάθε κόστος. Τερμάτισαν τελικά 6οι, ισοφαρίζοντας το μέχρι τότε αρνητικό ρεκόρ τους. Στο στρατόπεδο των κιτρινόμαυρων εξαρχής άλλα ήθελαν οι μεν, άλλα οι δε, άλλες επιδιώξεις προέκυψαν για κάποιους στην πορεία, άλλες για άλλους, εν πάση περιπτώσει, στο τέλος, μετά από τροποποιήσεις, προσκυνήματα, κωλοτούμπες και αχαρναϊκά δρώμενα, ο «οργανισμός ΑΕΚ» σύσσωμος καταστάλαξε σε «ζερό» και «Αγιασοφιά».

Κοντράστ

7 χρόνια αργότερα, οι δύο σύλλογοι, συνεπεία των επιλογών τους, παρουσιάζουν διαφορετικά πεπραγμένα. Τι κατέγραψε η Ιστορία για τον Παναθηναϊκό αυτήν την περίοδο;

-0 τίτλους πρωταθλητή. Με τον τελευταίο τίτλο να έρχεται το 2010, αισίως φέτος κλείνει μια ολόκληρη δεκαετία (2010/11 – 2019/20) με το Τριφύλλι να μένει μακριά από τη μεγάλη κούπα. Αρνητικό ρεκόρ στα χρόνια της Α’ Εθνικής (7 σαιζόν το προηγούμενο, 1996/97 – 2002/03).

-7 σερί σαιζόν (2013/14 – 2019/20) μακριά από υποψία έστω πρωταθλητισμού. Συνυπολογισθείσης μάλιστα της σαιζόν 2012-2013 και με καλή διάθεση απέναντι στην προσπάθεια του συνόλου του Ζεσουάλδο Φερέιρα το 2011-2012, το σερί μη πρωταθλητισμού εκτείνεται στις 8 σαιζόν. Ναι, αποτελεί και αυτό αρνητικό ρεκόρ.

-4ος (2014), 2ος (2015), 2ος (2016), 3ος (2017), 11ος (2018-αγωνιστικά 8ος), 8ος (2019-αγωνιστικά 6ος), 4ος (μέχρι τώρα φέτος) οι θέσεις που πλασάρεται. Οικονομική στενότητα, απαγορεύσεις μεταγραφών, αφαιρέσεις βαθμών ως τιμωρία.

-1 κύπελλο (2014), κόντρα στον ΠΑΟΚ.

-Αποκλεισμοί στο κύπελλο από Ξάνθη (2015), Ατρόμητο (2016) και δύο φορές από Λαμία (2018, 2019), με χρονικά συναφείς αυτούς από Πανιώνιο (2012) και Πλατανιά (2013).

-Η χειρότερη παρουσία ελληνικής ομάδας σε όμιλο Europa League (0-1-5 το 2016-17), η 2η χειρότερη παρουσία ελληνικής ομάδας σε όμιλο Europa League (0-2-4 to 2014-15), ένας ταπεινωτικός αποκλεισμός από κάποια Γκαμπάλα από το Αζερμπαϊτζάν (2015-16).

-Αδυναμία πρόκρισης σε ομίλους Champions’ League: άμεσοι αποκλεισμοί από τον πρώτο γύρο που κλήθηκε να περάσει, το 2014-15 από Σταντάρ Λιέγης, το 2015-16 από Κλαμπ Μπρυζ.

-Απουσία από την Ευρώπη το 2013-14, το 2018-19 και το 2019-20.

Αντίστοιχα τι έγραψε για την ΑΕΚ:

-Διετία σε Γ’ και Β’ κατηγορία με όλες τις αναπόφευκτες συνέπειες. Τεράστια ζημιά στο πρεστίζ, δεδομένου ότι κατέστη η μόνη από τους θεωρούμενους «μεγάλους» που «έπεσε». Εκ των πραγμάτων επαύξηση των ετών μακριά από πρωταθλητισμό και τίτλους. Τριετής απουσία -που λόγω και της τιμωρίας της σαιζόν 2012-13 προέκυψε εντέλει τετραετής- από την Ευρώπη, χτίσιμο άρα της ευρωπαϊκής βαθμολογίας του συλλόγου από την αρχή. Επιστροφή στην Α’ άνευ χρεών.

-4/5 χρονιές αδυναμία πρωταθλητισμού με τριτοτέταρτες θέσεις, ομοίως με τα αμέσως προηγούμενα του πολυπόθητου «ζερό» χρόνια.

-1 πρωτάθλημα (2018), παλικαρίσια κατακτημένο κόντρα σε απόπειρα ληστείας, με ΕΠΟ φίλα προσκείμενη στον συνδιεκδικητή, κατά δήλωση πάντα του προέδρου του και Πολιτεία φερόμενη να του το έχει «ταγμένο».

-1 κύπελλο (2016) κόντρα στον ΟΣΦΠ.

-3 σερί χαμένοι τελικοί από τον ΠΑΟΚ (2017-2018-2019), ο πρώτος και ο τρίτος κυρίως εξωαγωνιστικά, με ό,τι όμως αυτό μπορεί να σημαίνει περί συσχετισμών και παγίωσης κάποιων καταστάσεων.

-Συνεχής παρουσία στην Ευρώπη από το 2016 και έπειτα.

-1 μέτρια/αξιοπρεπής πορεία στο Europa League μέχρι τη φάση των «32» (2017-18).

-Η πιο εξευτελιστική πορεία ελληνικής ομάδας σε όμιλο Champions’ League, αγωνιστικά (0-0-6), οργανωτικά (από τις μολότοφ σε οπαδούς του Άγιαξ μέχρι τα λανθασμένα οπισθόφυλλα σε match programme), πνευματικά («άμα θέλαμε καμιά νίκη πηγαίναμε Europa»), επικοινωνιακά (μηδενική επένδυση, αναμονή για διοχέτευση των εσόδων σε οτιδήποτε άλλο πλην της ενίσχυσης της ομάδας, παρουσίαση στο κορυφαίο επίπεδο, ενώπιον όλου του ποδοσφαιρικού πλανήτη, Γιακουμάκη και Γιαννιώτα και μετρημένων στα δάχτυλα έως μηδενικών τελικών προσπαθειών στα ματς).

-Ανέγερση γηπέδου.

Δίλημμα

Ευρισκόμενοι -όσο γράφονται αυτές οι γραμμές- σχεδόν στο τελευταίο τρίτο της σαιζόν 2019-2020, με τους δύο συλλόγους τριτοτέταρτους, σε ρόλο «κομπάρσων» στη μάχη τίτλου μεταξύ των δύο γαύρων, αν ρωτούσα τους συνοπαδούς μου και τους φίλους των πρασίνων αν θα αντάλλαζαν πορείες, ποια θα ήταν η απάντηση;

Στα του οίκου μας πρώτα. Προφανώς υπάρχουν εκείνοι -και είναι πολλοί, και ο γράφων είμαι ανάμεσά τους- που δεν είναι ικανοποιημένοι με την διαδρομή που έχει ακολουθήσει η ΑΕΚ, αλλά ούτε θα επιθυμούσαν μια κατάσταση όπως αυτή του ΠΑΟ όλων αυτών των ετών. Περιμένουν δε να δουν σε τι αγωνιστική κατάσταση θα παρουσιάζεται η ομάδα μέχρι να ολοκληρωθεί το γήπεδο και σε τι αγωνιστικό, επικοινωνιακό, πληθυσμιακό επίπεδο θα κινείται ο «οργανισμός ΑΕΚ» τις πρώτες σαιζόν μετά την αποπεράτωση του έργου, ούτως ώστε να βγάλουν την ετυμηγορία για τον αν άξιζε ο κόπος. Από όσους πάντως δεν έχουν υπομονή και αποδέχονται άμεσα και χωρίς αστερίσκους το ανωτέρω προταθέν δίλημμα, έχω την εντύπωση ότι όσο επώδυνη κι αν υπήρξε η μενιδιάτικη έφοδος ή τα κλαρίνα από τους Αγροτικούς Αστέρες και τις Θύελλες Διασταυρώσεων, δεν θα βρισκόταν εύκολα κάποιος να αποποιηθεί το ένα πρωτάθλημα και την προσμονή του νέου γηπέδου.

Κάνοντας μια σύνδεση με την προηγούμενη παρέμβαση, επαναλαμβάνω την εντύπωσή μου πως ένα ευάριθμο -φοβάμαι και με πλειοψηφικές τάσεις- κομμάτι του κόσμου μας τυγχάνει άνω των 45-50 ετών, έχει «χορτάσει» από τίτλους και καλό θέαμα στο -έστω και όχι τόσο πρόσφατο- παρελθόν, «ξεδίψασε» και με την κούπα του 2018 και το μόνο που θέλει μέχρι την «αποστρατεία» του είναι να ξαναμπεί απλά στο γήπεδο, να ξανανιώσει νέος. Εικάζω εξάλλου ότι μεγάλο κομμάτι του κόσμου έχει πειστεί πως ο σύλλογος διανύει περίοδο «κανονικότητας» (βλ. την προηγούμενη ανάρτηση του blog), οπότε δεν αντιλαμβάνεται καν προς τι το όποιο δίλημμα.

Ας περάσουμε και στην αντίπερα όχθη. Καθηγητής βαζελολογίας δεν είμαι και ό,τι έπεται προφανώς δεν αποτελεί αξίωμα. Ο εμπλουτισμός της αγνής «καφενειακής» ποδοσφαιροκουβέντας είναι ο σκοπός της στήλης, τίποτα περισσότερο. Κρίνοντας από όσα ακούω από φίλους μου οπαδούς του ΠΑΟ (και στην Αλεξανδρούπολη είναι οι δεύτεροι πολυπληθέστεροι μετά από εμάς) και από όσα διαβάζω στην τεράστια δεξαμενή του διαδικτύου, συμπεραίνω πως μάλλον η πλειονότητα του πράσινου κόσμου θα απέρριπτε την ανταλλαγή «ένα κύπελλο – ευρωπαϊκή ανυπαρξία – εγχώρια ξεφτιλίκια τύπου 8η και 11η θέση και ετήσιος αποκλεισμός στο κύπελλο από Λαμίες – 0/7 πρωταθλητισμός – αποφυγή στίγματος υποβιβασμού» με «ένα κύπελλο – ένα πρωτάθλημα – 1/5 πρωταθλητισμός – γήπεδο – στίγμα υποβιβασμού, Γ’ και Β’». Πιθανότερη αιτία για αυτήν την επιλογή θεωρώ μια αφ’ υψηλού, υπεροπτική προσέγγιση των πραγμάτων από πλευράς των πρασίνων, πηγάζουσα εν μέρει ίσως από την «αστική» καταγωγή της ομάδας τους και την ταυτότητα που αυτή έχει διαμορφώσει, εν μέρει ίσως από την αίγλη των παλιών ευρωπαϊκών επιτευγμάτων τους. Ο οπαδός του ΠΑΟ θεωρεί ότι το πρεστίζ του συλλόγου του είναι τέτοιο, που αντέχει και μία και δύο δεκαετίες στη μετριότητα, με επιδόσεις Ατρομήτου και Πανιωνίου. Θεωρεί ότι δεν κινδυνεύει το status του «μεγάλου», όσο κι αν προοδεύουν οι γύρω του. Μόνο μη «λερωθεί» αυτό το πρεστίζ με υποβιβασμούς και κάποια μέρα θα συνεχίσει εκεί που σταμάτησε το 2012. Τη στάση αυτή συνεπικουρεί η παράλληλη κυριαρχία στο μπάσκετ, που στην Ελλάδα είναι το νο.2 άθλημα σε δημοφιλία. Θεωρούν επομένως πως ό,τι δεν καταφέρνει η ομάδα στο ποδόσφαιρο, αντισταθμίζεται από όσα καταφέρνει στο μπάσκετ. Ανέλπιστο σύμμαχο στην προβολή του πρεστίζ τους ως απρόσβλητου απέναντι σε κάθε κατραπακιά, έχουν βρει στους επικοινωνιακούς μηχανισμούς των δύο γαύρων.

Κοκκινοπράσινοι τακτικισμοί και πορτοκαλί βόθρος

Μπορεί οι ερυθρόλευκοι ΑΡΔ και τα ιντερνετικά γαυροτρόλ να σέρνουν τα μύρια όσα σε καθημερινή βάση εις βάρος του Παναθηναϊκού στο πλαίσιο της «αιώνιας αντιπαλότητας» μεταξύ των δύο, ακριβώς όμως για να συντηρήσουν αυτήν την αμοιβαία επωφελή κόντρα προσέχουν να μην αμφισβητήσουν ποτέ το κύρος του αντιπάλου τους. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι δύο σύλλογοι που αρέσκονται να ετεροκαθορίζονται και έχουν επενδύσει στη δημιουργία της κουλτούρας ντέρμπι ανάμεσά τους, πρώτα και κύρια για εισπρακτικούς λόγους. Επιπλέον, όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, το να αποτελεί βασικό κομμάτι στο αφήγημα ενός μορφώματος που λόγω της βαθιάς διαπλοκής του με το ελληνικό αστικό κράτος δε θα εξαφανιστεί ποτέ, είναι μια δικλείδα ασφαλείας ότι και εκείνος παραπλεύρως θα επιβιώνει. Για τον δε Ολυμπιακό, στην κουλτούρα του οποίου δεσπόζει η εμμονή για επιβολή και η αρρωστημένη δίψα για πρόκληση «πόνου» στους «αλλόθρησκους», είναι χρήσιμο να υπάρχει αντίπαλος τέτοιος που να προβάλλεται σαν δυνητικά ισομεγέθης, ώστε να περιτυλίγονται με τη χρυσόσκονη του θριάμβου οι σχετικές νίκες του. Τι αξία θα είχαν οι 82 νίκες, τι αξία θα είχε η ευρεία διαφορά των 32 νικών (82-50), αν ο Παναθηναϊκός αντιμετωπιζόταν σαν Αστέρας Τρίπολης ή Πλατανιάς; Ο σεβασμός απέναντι στον ΠΑΟ τονώνει, «επιβεβαιώνει» το «μέγεθος» του ΟΣΦΠ, αφού στην πράξη, στα μεταξύ τους, τον έχει «του χεριού του».

Βορειότερα, ο έτερος ποδοσφαιρικός οργανισμός που μοιράζει χρήμα (δικό του; Με τι τρόπο; Ως πότε; Δεν μας απασχολεί εν προκειμένω) και άρα είναι σε θέση να δημιουργεί και να συντηρεί πανελλαδικής εμβέλειας δήθεν «πολυσυλλεκτικά» ΜΜΕ από όπου διοχετεύει την προπαγάνδα του, έχει επιλέξει ένα φιλικό προσωπείο απέναντι στους πράσινους. Για τους ασπρόμαυρους ο Ολυμπιακός είναι μισητός ως το πρότυπο που ζηλεύουν και έχουν σκοπό να μοιάσουν και εντέλει να ξεπεράσουν. Η ΑΕΚ είναι ακόμα πιο μισητή –είναι ο νο. 1 στόχος, το εμπόδιο που πρέπει να βγει από τη μέση για να ανέβουν επίπεδο. Είναι παράλληλα το αντιπαράδειγμα, ο δύσκολος δρόμος: πώς τα έχει καταφέρει αυτή να πετύχει ό,τι πέτυχε χωρίς να είναι γαύρος; Και ο Παναθηναϊκός; Ως επίδοξος δυνάστης τύπου Ολυμπιακού θεωρείται μάλλον αποτυχημένος και παράδειγμα προς αποφυγή, άρα δεν έχουν και κάτι ιδιαίτερο να ζηλέψουν. Κοινές αναφορές για να υφαρπάξουν δεν έχουν. Με τον Παναθηναϊκό δεν έχει κανένα νόημα να δημιουργείται κλίμα έχθρας. Απεναντίας, ειδικά με έναν Παναθηναϊκό σε παρακμιακή κατάσταση, παγιωμένο κοντά δεκαετία μακριά από πρωταθλητισμό, το κοινό του αποτελεί γόνιμο έδαφος για να φυτευτεί ο σπόρος μιας μελλοντικής στραβοστόμικης διείσδυσης στα νοτιότερα της χώρας. Ακόμα και εν είδει «Παναθηναϊκών με φιλοπαοξήδικα αισθήματα» για αρχή ή «ΠΑΟΚ στην μπάλα, ΠΑΟ στο μπασκετάκι» αργότερα.

Η ναυαρχίδα του επικοινωνιακού μηχανισμού του νεόκοπου πρωταγωνιστή της λίγκας, ο πορτοκαλί βόθρος, το κατασκεύασμα αυτό στο οποίο έβαλε το χέρι του αρχικά και ο Παναθηναϊκός και έδινε επί χρόνια τις ευλογίες της και η ΑΕΚ, αφελέστατα και κοντόφθαλμα, μόνο και μόνο εξαιτίας της κοινής μας αντιπάθειας προς τον ΟΣΦΠ, κοινής βέβαια μεν, προερχόμενης από διαφορετικές αφετηρίες δε (εμείς γιατί μας δηλητηρίασε τις Κυριακές, αυτοί γιατί τον ζηλεύουν), έχει αναλάβει «ζεστά» το παραπάνω έργο. Δύο έως τέσσερις φορές το χρόνο που θα συναντηθούν πράσινοι-ασπρόμαυροι και η ανάγκη το απαιτήσει, το Τριφύλλι θα χορτάσει βέβαια δρεπάνι από τους κονδυλοφόρους (από παρουσίαση του Ίβιτς με το φιλέ κομμωτηρίου σχεδόν χαροπαλεύοντος μέχρι βάφτιση του «σφαγείου» από τον Κύζα σαν πανάξιου θριάμβου). Τις υπόλοιπες 360 και κάτι ημέρες το χρόνο όμως, κυριαρχεί η αγάπη και το προδέρμ. Επιμελής διαχωρισμός των φίλων του Παναθηναϊκού από την «κακιά» διοίκηση όταν τα συμφέροντά της δεν είναι αυτά που αρέσουν στον ολιγάρχη, σε αντιδιαστολή με την στοχοποίηση γενικώς του ΑΕΚτζή, του Αρειανού, του Ηρακληδέα κ.α. και την κλήση να «απολογηθούν» για λογιών παραμύθια που σκαρφίζεται ο ασπρόμαυρος επικοινωνιακός μηχανισμός. Προβολή ενός μπάσκετ όπου όλα είναι ανθηρά. Επιστράτευση αυτοαποκαλούμενων καθηγητάδων να υμνούν περασμένα μεγαλεία. Απ’ όλα έχει το μενού. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού πάντως δε φαίνεται να πολυχαλιέται με τα δείγματα γραφής του φιλόδοξου διαδόχου του γαύρου. Μάλλον διασκεδάζει για τις απώλειες τίτλων του ΟΣΦΠ κι ας είναι ένας άλλος γαύρος, εκ βορρά ορμώμενος, αυτός που τους κατακτά, εφαρμόζοντας τα κόλπα του δασκάλου και ας σφαγιάζεται επανειλημμένα ο Παναθηναϊκός στους αγώνες του με αυτόν ως αντίπαλο. Συμπεριφορά που προκαλεί γνήσιο αποτροπιασμό στους Ενωσίτες.

Σχέσεις

Τον Απρίλιο του 2013, η κάθοδος της ΑΕΚ στον Άδη συνοδεύτηκε από αλαλαγμούς ηδονής των ασπρόμαυρων, πεπεισμένων ότι «ξεπέρασαν» πια το καταραμένο εμπόδιο, ικανοποίηση από πλευράς ερυθρόλευκων, δεδομένου ότι ο «κακός δαίμονάς» τους και περιττό «κακό σπυρί» έφευγε από το προσκήνιο και μύχια χαιρεκακία των διάφορων μικρομεσαίων και μικρών της λίγκας που πίστευαν ότι η ΑΕΚ είχε ξεπέσει οριστικά στο δικό τους επίπεδο. Εξαίρεση αποτέλεσε η στάση του κόσμου του Παναθηναϊκού. Κρίνοντας από το διαδίκτυο και τις ραδιοφωνικές εκπομπές επικοινωνίας, η πλειονότητα των πρασίνων επέδειξε τρόπον τινά «σεβασμό» μπροστά στο πένθος του αντιπάλου. Ήταν υποκριτική η εν λόγω στάση; Προέκυπτε από έμφυτο «καθωσπρεπισμό» και την προαναφερθείσα υπεροπτική ματιά; Ίσως. Εκτιμώ όμως ότι σε ένα μεγάλο βαθμό υπήρξε ειλικρινής.

ΑΕΚ και Παναθηναϊκός αποτέλεσαν τα μεγάλα θύματα της ερυθρόλευκης παράγκας. Η ΑΕΚ ειδικά το μεγαλύτερο εκ των δύο, αφού αφενός εξωθήθηκε σε οικονομικό μαρασμό, αφετέρου ο Παναθηναϊκός ευνοήθηκε στη μάχη του δεύτερου εισιτηρίου για το Champions’ League (βλ. μη υπόδειξη πέναλτι στον Μπούρμπο στο φινάλε του ντέρμπι της προτελευταίας αγωνιστικής το 2004-05, ακύρωση καθαρού γκολ του Λύμπε ως οφσάιντ στο φινάλε των πλέι-οφ του 2012). «Ξεδίψασε» δε ο ΠΑΟ με ένα πρωτάθλημα (2004) εν μέσω της εποχής παντοδυναμίας Κόκκαλη (1996-2009) και βρέθηκε με τα «κατάλληλα» μέσα ώστε να εκμεταλλευτεί την αλλαγή σκυτάλης στον ΟΣΦΠ πριν πάρει μπρος η φαταουλική ΕΟ (2010).

Την ίδια εποχή πάντως που κάποιοι άλλοι βολόδερναν από 4οι έως 9οι, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός διεκδικούσαν και στερούνταν τίτλους που δικαιούνταν (1997, 1998, 2000, 2002, 2003, 2005, 2008) ενώ υπήρξαν οι πιο επιτυχημένες ομάδες στην Ευρώπη, όταν για άλλους αυτή φάνταζε αχαρτογράφητη περιοχή, ο δε εν Ελλάδι κυρίαρχος γινόταν ρεντίκολο και οι εφημερίδες παρακαλούσαν να του κλείσουν τα σύνορα (ενδεικτικά: 16άδα Champions’ League 2000-01, προημιτελικά Champions’ League 2001-02, προημιτελικά κυπέλλου UEFA 2002-03 ο ΠΑΟ, προημιτελικά Κυπέλλου Κυπελλούχων 1996-97 και 1997-98, 16άδα Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 2000-01, 2001-02 και 2002-03, αήττητος όμιλος Champions’ League 2002-03 η ΑΕΚ). Οι κοινές πορείες και οι κοινές αδικίες εκείνων των ετών συνέβαλαν νομίζω στη δημιουργία ενός κλίματος αλληλοκατανόησης, αλληλοσεβασμού, συνυπάρχοντος βέβαια με την κόντρα, την καζούρα, τις διαφωνίες, τις εντάσεις που επιβάλλει κάθε αντιπαλότητα. Δεν γίνεται λόγος προφανώς για τα λούμπεν αντιδραστικά στοιχεία του κοινού ποινικού δικαίου που παρασιτούν σε κάθε οργανισμό –εκεί σίγουρα οι σχέσεις είναι πολεμικές, αλλά για τους υπόλοιπους. Ειδικά στους 25άρηδες έως 40άρηδες της επαρχίας νομίζω ότι κυριαρχεί αυτή η «υγιής» αντιπαλότητα. Οι λίγο μεγαλύτεροι ΑΕΚτζήδες είναι περισσότερο αυστηροί, έχοντας μνήμες από «πέναλτι Σπανέα», από Φαμπιάτους και Κορινθοαπόλλωνες, η μάστιγα που ακούει στο όνομα γαύρος όμως έχει στρογγυλέψει αναπόφευκτα κάποιες μνήμες.

Μέλλον

Συμφέρει την Ένωση να παραμείνει ο Παναθηναϊκός μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τερματίζοντας από 4ος έως 11ος, αποκλειόμενος από κάθε πικραμένο στο κύπελλο, αδυνατώντας να πρωταγωνιστήσει, απέχοντας από πρωταθλητισμό, τίτλους, Ευρώπη και μεγάλους παίκτες; Καθαρά κυνικά η μέτρια έως κακή εικόνα του Παναθηναϊκού από το 2013 μέχρι το 2018 υπήρξε ευεργετική για την ΑΕΚτζήδικη συλλογική ψυχολογία, καθώς έκανε πιο εύπεπτη την ξεφτίλα της Γ’ και Β’ ως απαραίτητης θυσίας για ένα καλύτερο μέλλον. Τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν το Τριφύλλι έφερνε πρωτάθλημα στους Αμπελόκηπους νωρίτερα από το 2018. Ακόμα και μετά το 2018 όμως, όταν ο επικά κατακτηθείς τίτλος αποδείχτηκε «εφήμερη χαρά» και ο Δικέφαλος επέστρεψε σε μίζερες καταστάσεις, η ταυτόχρονη ακόμα πιο ελεεινή κατάσταση του Παναθηναϊκού αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι για το βασικό κιτρινόμαυρο ΑΡΔοαφήγημα. Θα ήταν επομένως εξίσου ευεργετικό να διατηρηθεί αυτό το διαμορφωθέν status και για τα επόμενα χρόνια, τουλάχιστον μέχρι να αποπερατωθεί το γήπεδο και εξαλειφθεί η δικαιολογία για την ακαταλληλότητα της νυν ενωσίτικης διοίκησης να ανταποκριθεί στο ρόλο που αρμόζει στο σύλλογο. Αν ο Παναθηναϊκός του χρόνου λ.χ. συνέλθει ολοκληρωτικά και κατακτήσει το πρωτάθλημα, θα ξαναπέσει το ζιζάνιο της εσωστρέφειας.

Υπάρχει περίπτωση αλλαγής των πληθυσμιακών συσχετισμών μεταξύ των δύο, υπέρ της ΑΕΚ; Νομίζω δύσκολο. Η κυριαρχία του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ και το απόλυτα εχθρικό επικοινωνιακά κλίμα κατά της ΑΕΚ από τους κυρίαρχους των μήντια, ήτοι τους δύο γαύρους, στενεύουν τα περιθώρια διαρροών των όποιων νέων φιλάθλων μεγαλώνουν άνευ επιρροής από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Περισσότερη ζημιά υφίσταται στον τομέα αυτό ο ΠΑΟ από τον ΠΑΟΚ χάρη στον πορτοκαλί βόθρο που ακόμα διαβάζουν σαν χάπατα οι φίλοι του Τριφυλλιού, αλλά αυτό είναι δική τους δουλειά να καταλάβουν, δεν θα τους κάνει υποδείξεις ένας ΑΕΚτζής χομπίστας γραφιάς.

Συμφέρει την ΑΕΚ να αναβαθμίσει την αντιπαλότητα με τον Παναθηναϊκό στο απόλυτο, στο «αυθεντικό» ντέρμπι, δεδομένου ότι πληροί και τις προϋποθέσεις με την αγγλική έννοια του όρου, δημιουργώντας δίπολο κατά τα πρότυπα του ΟΣΦΠ-ΠΑΟ; Πέρα από το γεγονός ότι μια τέτοια εξέλιξη θα προϋπέθετε και την ανταπόκριση του αντιπάλου, θεωρώ δύσκολο ένας λαός που έχει μάθει να αυτοπροσδιορίζεται, να είναι αυτόφωτος, να μην κάνει διακρίσεις και να ανοίγει μέτωπα με τον οποιονδήποτε, από τους ΟΣΦΠ-ΠΑΟ μέχρι τον Άρη, τον Πανιώνιο και το Διομήδη Άργους να αλλάξει φιλοσοφία.

Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία θα δείξει. Σήμερα, ας δείξει επιτέλους και κάποια πράγματα η ομάδα στο τεραίν.