Εγκλωβισμένοι σε μια σουρεάλ λούπα που παράγει memes και ναρκοθετεί το μέλλον

 
Για 10η φορά τα τελευταία 5 χρόνια η ΑΕΚ προχωρεί σε αλλαγή προπονητή. Στις 5 από τις 6 σαιζόν τις οποίες μετρά από την «επιστροφή», με άλλον προπονητή εκκινεί τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις και με άλλον τις ολοκληρώνει. 9 προπονητές έχουν καθίσει στον κιτρινόμαυρο πάγκο σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. 11 αν συνυπολογίσουμε και τους «υπηρεσιακούς». Για 7η φορά τα τελευταία 6 χρόνια η ΑΕΚ αλλάζει «τεχνικό διευθυντή». 6 πρόσωπα έχουν αναλάβει το εν λόγω πόστο. Για 5η(;) ή 8η(;) ή 10η(;), για νιοστή τελοσπάντων φορά, αλλάζει εν μέσω της σαιζόν ο αγωνιστικός σχεδιασμός, διορθώνονται υποτίθεται τα λάθη, γίνεται υποτίθεται επανεκκίνηση σε σωστή κατεύθυνση. Σαν τον Μπιλ Μάρεϊ, οι ΑΕΚτζήδες βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στο ίδιο μέρος, καταδικασμένοι να ζούμε ξανά και ξανά τη μέρα της μαρμότας.
 
Για πολλοστή φορά γίναμε μάρτυρες της ανακολουθίας λόγων και έργων. «Το λέω για πρώτη και τελευταία φορά. Όποιος δεν έχει αντιληφθεί πού βρίσκεται, θα φύγει. Τώρα! Προπονητής σας είναι ο Καρέρα. Αυτός είναι και τέλος! Δεν έχω κανένα θέμα να φτιάξω την ομάδα από την αρχή για να την κάνω και πάλι ομάδα. Τα συγχωροχάρτια σε σας ειδικά τελείωσαν.». Αυτά υποτίθεται ότι εκστόμισε ο Μελισσανίδης προς τους ποδοσφαιριστές στην τιγρίσια καταδρομή του στα Σπάτα στις 8 Δεκεμβρίου. Ακριβώς δύο εβδομάδες μετά, στις 22, ο αυτός-είναι-ο-προπονητής-σας-και-τέλος απολυόταν πανηγυρικά. Το μοναδικό συγχωροχάρτι δε που φαίνεται να έληξε είναι αυτό του φουκαρά του Παουλίνιο. Γιατί προφανώς το νο. 1 αγωνιστικό πρόβλημα της ΑΕΚ είναι ένας αναπληρωματικός της πλάκας που αποδείχτηκε καλύτερος του Μπακάκη. Δεν είναι ο τελευταίος, που σταθερά τα τελευταία δύομισι χρόνια αποτελεί έναν από τους αρνητικότερους παίκτες της. Δεν είναι ο Σβάρνας, συγγνώμη, ο εξαιρετικός Σβάρνας –με εξαίρεση όλες εκείνες τις φάσεις που εξαιτίας του η ομάδα δέχεται τέρμα– πάντα εξαιρετικός όμως σε όλες τις υπόλοιπες. Δεν είναι γενικά το χαμηλότατο επίπεδο σε όλες τις θέσεις της άμυνας. Δεν είναι η ανεπάρκεια του Τσιντώτα ως βασικού κήπερ. Δεν είναι ότι το περιβραχιόνιο εξακολουθεί να τυλίγεται στο μπράτσο του Μάνταλου. Δεν είναι η συμπεριφορά του Λιβάγια. Είναι ο Παουλίνιο. Εντάξει. Από την άλλη βέβαια, ας γίνει ένα μάθημα στα κλαρινογαμπρίδια που αρέσκονται να βουτάνε το μαλλί στον κουβά με τη χλωρίνη, μπας και σταματήσει πια αυτή η μάστιγα. Δίνετε στόχο παίδες.
 
Για πολλοστή φορά ήρθαμε αντιμέτωποι με κραυγαλέα φληναφήματα της εθναρχικής Αυλής. «Το καλύτερο ρόστερ της δεκαετίας» διακήρυτταν ανερυθρίαστα μέχρι πρόσφατα οι σουβλακοφάγοι γραφιάδες μας. Η πληρέστερη (έννοια που ασφαλώς δεν ταυτίζεται με το αποδοτικότερη) μεσοεπιθετική γραμμή της «νέας εποχής» ίσως ναι, να το δεχτούμε. Το καλύτερο ρόστερ της δεκαετίας όμως; Αλήθεια; Πώς είναι δυνατόν το «καλύτερο ρόστερ» να συμπεριλαμβάνει ως βασικό τον μέχρι πρότινος σταθερά αναπληρωματικό σου τερματοφύλακα και ως αναπληρωματικό του κάποιον που είχε να φορέσει γάντια περισσότερο από χρόνο; Ως κεντρικούς αμυντικούς τον εξαιρετικό Σβάρνα, έναν «άγουρο» Τυνήσιο στόπερ που βλέπει την μπάλα σα χειροβομβίδα, έναν νεοφερμένο διεθνή Ρουμάνο που δείχνει μεν σχετικά αξιοπρεπής, αλλά αντικειμενικά δεν γίνεται να «δέσει» άμεσα με τον όποιο παρτενέρ και φυσικά τον ταλαιπωρημένο από τα χρόνια και τους τραυματισμούς Τσιγκρίνσκι που βαραίνει όλο και περισσότερο με κάθε ματς και υποπίπτει φυσιολογικά σε λάθη; Τα οποία λάθη δεν επισημαίνει κανείς σουβλακοφάγος, ίσως γιατί ο Ουκρανός προαλείφεται για πόστο στην ΠΑΕ στο κοντινό μέλλον. Δεν είναι καιροί για πείνα. Πώς είναι δυνατόν στο «καλύτερο ρόστερ» να προοριζόταν για βασικός αριστερός μπακ ο αριστερός μπακ του χειρότερου Παναθηναϊκού όλων των εποχών; 11ος-8ος-4ος τερμάτισε ο ΠΑΟ την τριετία που ο Ινσούα διαφέντευε το αριστερό άκρο του. Πώς είναι δυνατόν στο «καλύτερο ρόστερ» στο δεξί άκρο της άμυνας να διεξάγεται διαγωνισμός για το ποιος από τους τρεις της θέσης είναι ο χειρότερος; Ο απολαμβάνων ασυλίας από τους ΑΡΔ Μπακάκης που έχει αναγάγει την πισωπεταλιά σε επιστήμη και δεν μπορεί να πασάρει σωστά ούτε στο ένα μέτρο μπροστά του; Ο Παουλίνιο που τον προσπερνούν σα να μην υπάρχει; Ο Βασιλαντωνόπουλος που δεν πλησιάζει καν να μαρκάρει τον αντίπαλο παίκτη του; Πόσες φορές ακόμα θα δεχτούμε γκολ από βγαλμένη με άνεση σέντρα από την δεξιά μας πλευρά και κεφαλιά ή προβολή ανάμεσα στα κεντρικά μας μπακ;
 
Για πολλοστή φορά βλέπουμε τον οργανισμό ΑΕΚ να ανακυκλώνει πρόσωπα στο αγωνιστικό σκέλος, ανίκανο για πραγματικές ριζικές βελτιωτικές αλλαγές, αφού αρνείται πεισματικά να επενδύσει σοβαρά στην αγωνιστική του πρόοδο, εμμένοντας στην στρατηγική επιλογή να λειτουργεί πρωτίστως ως κατασκευαστική εταιρία. Παναγιώτης Κονέ τεχνικός διευθυντής με βασικό προσόν ότι «είναι δικό μας παιδί» και «ξέρει από ΑΕΚ» (και ντύνεται καλύτερα από τον Λύμπε), επιστροφή ΑΕΚοστρατιώτη Κωστένογλου στις ακαδημίες, 3η επιστροφή του Μανόλο Χιμένεθ στον ενωσίτικο πάγκο, 3η θητεία του επί Μελισσανίδη, 4η συνολικά. Πώς να αισιοδοξήσει κανείς για επιτυχή έκβαση αυτής της σχέσης, όταν ήδη δύο φορές ο σύλλογος και προσωπικά ο διοικητικός του ηγέτης, «άδειασαν» με τον πιο άκομψο τρόπο το μοναδικό επιτυχημένο προπονητή της τελευταίας δεκαετίας; «Ο Μανόλο φεύγει επειδή ο Μελισσανίδης αποφάσισε να πάει η ΑΕΚ στο επόμενο επίπεδο» δεν έγραφε ο κεφτές το Μάη του 2019; Επί ενάμισι χρόνο που διήρκεσε η δεύτερη θητεία του Ισπανού και στο τετράμηνο της τρίτης δεν διέρρεε συνέχεια δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι δήθεν η ομάδα δεν έπαιζε «όμορφο ποδόσφαιρο», ότι ο Μανόλο είναι ικανός μόνο για προσωρινές λύσεις και «κασκαντερικά» και όχι για να του παραδοθούν τα «κλειδιά»; Ειρήσθω εν παρόδω δεν αντιλαμβάνομαι πως το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ΑΕΚ επί Χιμένεθ την πρωταθληματική χρονιά δεν εμπίπτει στην κατηγορία του «όμορφου», όπως το εννοούν οι «πατατάκηδες». Θεαματικά γκολ, γρήγορος ρυθμός, σασπένς, αγωνία, δράμα, δεν είναι τα ζητούμενα; Σαν μαρβελοταινία δεν το αντιμετωπίζουν το σπορ; Ο ορισμός λοιπόν αυτού του «όμορφου ποδοσφαίρου» υπήρξε η ΑΕΚ εκείνη του Χιμένεθ. Ακόμα θαυμάζουμε στο YouTube τις γκολάρες του τεράστιου Λάζαρου, τις γκολάρες και τους συνδυασμούς των Αραούχο-Λιβάγια, τις μπαλιές και τα φάουλ του Γκάλο, τις ανατροπές, την αυταπάρνηση, τη φανατισμένη μάχη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το «επόμενο επίπεδο» θέλει Σορεντίνο στο τέρμα, θέλει Γκαμάρα στην άμυνα, θέλει Κατσουράνη στα χαφ, θέλει Τσάρτα και Ριβάλντο στο 10άρι, θέλει Ντέμη και Σκόκο στα φορ. Θέλει τα έσοδα της ομάδας να κατευθύνονται προς την αγωνιστική της ενίσχυση, γιατί μόνο αυτή εξάλλου μπορεί να τα ανανεώσει. Δε θέλει «ζαριές». Πώς να αισιοδοξήσεις σήμερα για ομαλή λειτουργία της σχέσης μελισσανίδεια ΑΕΚ-Χιμένεθ όταν η πρώτη ακόμα δεν έχει καταλάβει πως για το πισωγύρισμα του 2018-19 δεν ευθυνόταν μόνο η αντικατάσταση του Ανδαλουσιανού από τον Ουζουνίδη, αλλά κυρίως η ποιοτική υποβάθμιση του ρόστερ, η μη αναπλήρωση όσων πρόσφεραν οι Λάζαρος, Αραούχο, Γιόχανσον, Βράνιες, η μη αξιοποίηση των 20 εκατομμυρίων του Champions’ League; Τι ακριβώς περιμένει η ΑΕΚ από το Μανόλο σήμερα αν δεν αλλαχθεί άμεσα η αμυντική της γραμμή; Να κανακεύσει απλά τις κλίκες στα Σπάτα «και βλέπουμε»;
 
Πέρσι τέτοιες μέρες έγραφα πως τα χρόνια περνούν και το status της ΑΕΚ ως «μεγάλης ομάδας» κινδυνεύει. Μετά και τα φετινά γεγονότα, τη γονυκλισία ενώπιον του ΠΑΟΚ, τον 4ο σερί άδοξα χαμένο τελικό κυπέλλου, τον ευρωπαϊκό διασυρμό, το πλήρες αγωνιστικό ναυάγιο, τη συνεχιζόμενη αδυναμία πρωταθλητισμού και το γενικότερο παραλογισμό που αποπνέει κάθε κίνηση του οργανισμού, φοβάμαι πως η μετάλλαξη της Ένωσης από έναν «underachieving μεγάλο» (βλ. το παραπάνω άρθρο) σε έναν «overachieving μικρό» στη συνείδηση μερίδας του ίδιου του κόσμου της έχει επιταχυνθεί. Οι απαιτήσεις βρίσκονται στο ναδίρ. Η πρόκριση επί της Βόλφσμπουργκ πανηγυρίστηκε σαν θρίαμβος και η παρουσία στον όμιλο υποβαθμίστηκε σαν αγγαρεία. «Να τελειώνει το μαρτύριο». Το 1-1 με τον ΠΑΟΚ δεν αντιμετωπίστηκε ως αποτυχία, αλλά συνοδεύτηκε και με ειρωνείες προς τον αντίπαλο στα social media, για το γεγονός ότι δεν μπορεί να πάρει «διπλό» στην έδρα μας. Λες και είμαστε ο Δαβίδ που ανάγκασε σε γκέλα τον Γολιάθ και το ευχαριστιέται. Είναι ντροπή ότι τέσσερις σερί φορές ο συγκεκριμένος αντίπαλος φεύγει από την έδρα μας χωρίς να έχει χάσει. Είναι λοξοδρόμηση της Ιστορίας. Είναι φαινόμενο πρωτόγνωρο στο χρονικό των αναμετρήσεων των δύο ομάδων από το 1930 μέχρι σήμερα. Αλλά ποιος ασχολείται… Στο 1-1 με αντίπαλο τον ΟΣΦΠ, μετά τη λήξη βγάλαμε αναστεναγμούς ανακούφισης. Θα ήμασταν ικανοποιημένοι και με αξιοπρεπή ήττα με 0-1 μου έμεινε η εντύπωση. Μετά το χαμένο τελικό κυπέλλου με τους ερυθρόλευκους έβρισκες στα social media σχολιαστές που θριαμβολογούσαν για τον Μαχαίρα. Είχε λέει το τσαγανό να σουτάρει. Μάλιστα. Αν είχαμε τον Τζόλη του ΠΑΟΚ στις τάξεις μας, που πρωτοεμφανιζόμενος, μόλις στα 18 του, όχι απλά έχει κάνει ένα σουτ, αλλά έχει ήδη σκοράρει 9 γκολ σε 30 ματς και έχει χριστεί και διεθνής σκόρερ, τι ακριβώς θα κάναμε; Πανηγύρια στην Ομόνοια;
 
Αναφέρω προβοκατόρικα πολλές φορές τον ΠΑΟΚ, αφού αγωνιστικά και αισθητικά ο ορίτζιναλ Δικέφαλος έχει αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα το Δικέφαλο του Βορρά, όπως αυτός ήταν πριν αρχίσει να σηκώνει τρόπαια, «ψηλώνοντας» εις βάρος μας. Διοικήσεις σε σχέση υποτέλειας πότε απέναντι στον Κρόκους, πότε στους «πολυμετοχικούς», καλή ώρα όπως η ΑΕΚ «πήγε πάσο» και επιβράβευσε τη δόλια αλλοίωση διεξαγωγής όρων ενός αγώνα και τη ζημίωσή της. Εκτός κι αν το αντάλλαγμα ήταν ότι ο οργανισμός απέκτησε ξανά πρόξενο στον πορτοκαλί βόθρο –φυσικά, σημαντική διπλωματική επιτυχία. Προπονητές περαστικοί κι ανάμεσά τους πάντα εύκαιρος ο Άγγελος Αναστασιάδης και ξοπίσω αμολημένα τα «αγγελόσκυλα», χωρίς καμία μακροπρόθεσμη προοπτική, απλά «όπου βγάλει». Αισίως τις ισοφάρισε τις θητείες του Αγγελάρα φέτος ο Μανόλο. «Το Μάιο θα είμαστε καλά» που έλεγαν και στην ερωτική πόλη παλιά. Σπάσιτς, Κούτσηδες, Κουτσόπουλοι, Μπαλάφες, Κνολ, Μελίσσηδες το μεγαλύτερο μέρος του ρόστερ, φυσιολογικό επακόλουθο το «ταβάνι» στην 4η θέση. Γραφικότητες, σουρεάλ καταστάσεις, μαζική αποβλάκωση. Δυστυχώς σε τέτοια επίπεδα κατρακυλά σήμερα η ΑΕΚ. Αντί να εκπέμπει κύρος και σεβασμό, αντί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης για αγωνιστικά επιτεύγματα και κατακτήσεις τίτλων και πόλο έλξης για νέους ποδοσφαιρόφιλους, έχει γίνει ο νο. 1 χορηγός του Αμπαλούμπεν, του Καλτ24, του Τσίλι Καφενείου και λοιπών χιουμοριστικών social media. Ευπρόσδεκτο βέβαια το χιούμορ, απαραίτητο θα έλεγα, καλός ο σαρκασμός και δη ο αυτοσαρκασμός –σημάδι πνευματικής ανωτερότητας, ωστόσο αν συνεχιστεί η φθίνουσα αγωνιστική πορεία του συλλόγου και η κατάδυση στην παράνοια, φοβάμαι ότι θα υπερβούμε οριστικά τη λεπτή γραμμή που χωρίζει έναν οργανισμό που δέχεται να σαρκάζεται και ξέρει να αυτοσαρκάζεται, από έναν που καταντά απλά γελοίος και μόνιμη καρικατούρα. Κι αν η «παοκοποίηση» αισθητικά είναι ο άμεσος, ορατός κίνδυνος, πίσω της, στο μακροπρόθεσμο μέλλον ελλοχεύει ο κίνδυνος της «αρειανοποίησης», της «ηρακληδοποίησης», πληθυσμιακά.
 
Η ΑΕΚ δεν έχει υπεροχή σε συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο της χώρας για να επενδύσει σε τοπικισμό. Δεν είναι οργανικό κομμάτι του ελληνικού αστικού κράτους σαν τον ΟΣΦΠ. Ούτε ήταν ποτέ και ούτε πρόκειται να γίνει. Πλέον, μετά από 100 χρόνια, δεν μπορεί καλά-καλά να αξιοποιήσει την ιδιαίτερη πολιτισμική της ταυτότητα και την προσφυγική καταγωγή της που κάποτε αποτελούσαν τροφοδότες των τάξεών της. Η εικόνα, η παρουσία της, οι επιδόσεις της στο ποδόσφαιρο (και στα άλλα σπορ, εν προκειμένω η κουβέντα αφορά το ποδόσφαιρο, ας σταθούμε σ’ αυτό) είναι που θα καθορίσουν τη μελλοντική της δημοφιλία. Όσο περνούν τα χρόνια, όλο και λιγοστεύουν οι έφηβοι που παίζουν και παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Δεν είναι μόνο το πρακτικό πρόβλημα της έλλειψης χώρου, ειδικά στα αστικά κέντρα, που περιορίζει τη δημοφιλία του ποδοσφαίρου ως παιχνιδιού/τρόπου διασκέδασης. Υπάρχουν εκατοντάδες ποιοτικότατα πλέον ηλεκτρονικά παιχνίδια ως ανταγωνισμός, που από την άνεση του σπιτιού μπορούν να προσφέρουν και οπτικά εξαίσιες εμπειρίες και γενικές γνώσεις και κοινωνικοποίηση (τα διαδικτυακά). Η συνομοταξία δε εκείνων που έπαιζαν μπάλα καθαρά για λόγους σωματικής άσκησης, έχει στραφεί πλέον σε γυμναστήρια, κροσφιτάδικα και άλλα τέτοια ακατανόητα για τον γράφοντα μέρη, όπου σφίχτηδες κοπανιούνται με βάρη και μπουκώνονται με πρωτεϊνες. Ως θέαμα, είτε από την κερκίδα, είτε από την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο καλείται πια να ανταγωνιστεί εκατοντάδες ταινίες, σειρές, διαδικτυακές εκπομπές στο YouTube ή σε social media. Οι λίγοι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ασχολούνται εντέλει με το σπορ, ένεκα της τεχνολογικής εξέλιξης που τους προσφέρει στο πιάτο άμεση επαφή με το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, γίνονται εκλεκτικοί και επιλέγουν να ταυτιστούν με το υψηλότερο δυνατό επίπεδο ποιότητας. Με τις ομάδες του αγγλικού, του ισπανικού, του ιταλικού, του γερμανικού πρωταθλήματος. Οι ακόμα λιγότεροι που θα ασχοληθούν με το ελληνικό ποδόσφαιρο επιθυμούν τουλάχιστον η ομάδα τους να έχει μια κάποια σύνδεση με το προαναφερθέν επίπεδο, να συγχρωτίζεται με τους ευρωπαϊκούς συλλόγους, να δίνει την εντύπωση, ακόμα και την ψευδαίσθηση έστω, ότι ανήκει κι αυτή στο ίδιο σύμπαν. Καταλαβαίνει κανείς πόσους νέους από την ήδη στενή αυτή μελλοντική δεξαμενή μπορεί να προσελκύσει ένας σύλλογος που δε λειτουργεί ως ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά σαν κατασκευαστική εταιρία, αντιμετωπίζει τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σαν «αρπαχτή» και γίνεται περίγελος, διακατέχεται από παρωχημένες αντιλήψεις περασμένων δεκαετιών όσον αφορά την οργάνωσή του, αποπνέει σήψη και μιζέρια αντί υγείας και στο χώρο της ποπ κουλτούρας παράγει μόνο τρολιές.