ΑΕΚ-ΠΑΟΚ: Ένα νέο δίπολο(;) και η αμηχανία του ΑΕΚτζή

ΑΕΚ και ΠΑΟΚ συνθέτουν το πιο πολυσυζητημένο δίπολο των τελευταίων τριών ετών στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεδομένου ότι σχημάτισαν για τρεις σερί σαιζόν το ζευγάρι του τελικού κυπέλλου, ενώ κατέκτησαν τα τελευταία δύο πρωταθλήματα, αφήνοντας εκτός νυμφώνος τον ΟΣΦΠ. Η κόντρα διαρκείας ανάμεσα στους δύο συλλόγους αποτελεί κατάσταση πρωτόγνωρη και όσον αφορά τον κόσμο της ΑΕΚ έχει προκαλέσει ομολογουμένως αμηχανία ως προς την πρόσληψη και την αξιολόγηση της, με τις αντιδράσεις να ποικίλλουν.

«Ποιος ΠΑΟΚ;»

Εξαρτάται. Ποιος ήταν ο ΠΑΟΚ στην προ Ιβάν Σαβίντι εποχή; Πριν το 2012. Ήταν μια ομάδα με 6 τίτλους σε 86 χρόνια, κι αυτούς μόνο σε τρία συγκεκριμένα χρονικά σημεία της ιστορικής διαδρομής του. Δύο κύπελλα και ένα πρωτάθλημα στα 70s (1972, 1974, 1976), ένα πρωτάθλημα το 1985, δύο κύπελλα στις αρχές του αιώνα μας (2001, 2003). Ήταν μια ομάδα που την εποχή του Πανελληνίου Πρωταθλήματος βρισκόταν υπό τη σκιά του Άρη που μετρούσε ήδη τρεις τίτλους πρωταθλητή. Που στην εποχή της Α' Εθνικής σε σύνολο 53 ως τότε διεξαχθέντων πρωταθλημάτων δεν έκανε πρωταθλητισμό περισσότερες από 5 ή 6 φορές, όλως επιεικώς: το 1973, το 1976, το 1977, το 1985, ίσως ως ένα σημείο το 1988 και επί περίπου δύο μήνες από τα μέσα προς το τέλος της σαιζόν το 2010, μειώνοντας τότε το -10 από την κορυφή της 18ης αγωνιστικής σε -2 μέχρι την 23η, πριν εντέλει τεθεί εκτός διεκδίκησης με τρεις σερί ήττες και καταλήξει τρίτος. Αυτές. Πρωταθλητισμός διαρκείας; Ούτε κατά διάνοια. Νταμπλ; Τη μοναδική φορά που του είχε δοθεί η ευκαιρία να το πετύχει, το 1985, άρπαξε μια ξεγυρισμένη 4άρα στον τελικό του Κυπέλλου από την Λάρισα. Τελικοί Κυπέλλου 16, οι 12 χαμένοι, με δικαιολογίες περί γεωγραφίας. Συνηθέστερες θέσεις τερματισμού του η 4η (15 φορές) και η 5η (10 φορές). 4 φορές 6ος, 4 φορές 8ος, 2 φορές 9ος, 2 φορές 10ος, 1 φορά 14ος. Διαφορές από την κορυφή ως επί το πλείστον διψήφιες από Οκτώβρη και Νοέμβρη. 5ος αρχικά στη Γενική Βαθμολογία της Α’ Εθνικής τα πρώτα 10 χρόνια της ιστορίας της, μάχη δεκαετιών με τον Άρη για την 4η θέση, απομάκρυνση από τους κίτρινους μόλις το 1997 με τον πρώτο υποβιβασμό των τελευταίων.

Ποιος ήταν ο ΠΑΟΚ απέναντι ειδικά στην ΑΕΚ, πέρα από τη χαώδη (28-6 τότε) διαφορά τίτλων; Ένας που τερμάτισε ψηλότερα από τους κιτρινόμαυρους μόλις 14 φορές σε 53 σαιζόν. Τρεις αναμετρήσεις σε τελικό Κυπέλλου, ισάριθμες επικρατήσεις της ΑΕΚ. 71 νίκες στα μεταξύ τους ματς η Ένωση, 43 ο ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ είχε περισσότερες ισοπαλίες μέσα στην έδρα του αντιπάλου της για το θεσμό του πρωταθλήματος, παρά ήττες! 25 ισοπαλίες έναντι 22 ηττών, συν 13 «διπλά». Επί 80 χρόνια δυσκολότερη για τους Ενωσίτες ήταν η έδρα του Άρη, του ΟΦΗ ή του ΠΑΣ Γιάννινα. Συντριβές των ασπρόμαυρων αμέτρητες: τρεις εξάρες, δύο πεντάρες, εννιά τεσσάρες... Η παρουσία στην Ευρώπη μένει εκτός σύγκρισης για να μην πιάσει φωτιά ο υπολογιστής από την ιεροσυλία.

Όταν ο παραπάνω αντίπαλος λοιπόν μέσα σε 7 χρόνια, αρχικά παγιώνεται δευτερότριτος από ιστορικά τεταρτοπέμπτος (με ένα πισωγύρισμα ενδιάμεσα, σύμφωνοι, την 4η θέση το 2016) και εν συνεχεία αποδεικνύεται ομάδα πρωταθλητισμού για δύο σερί σαιζόν, τη δεύτερη μάλιστα κατακτά πρωτάθλημα αήττητος, κάτι που είχε να συμβεί από το 1964, με τον Παναθηναϊκό τότε, όταν όχι απλά καταρρίπτει, αλλά συντρίβει τα ρεκόρ της ιστορίας του, όταν κατακτά τρία σερί κύπελλα, με το τελευταίο δε εκ των τριών πετυχαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά του νταμπλ, δε γίνεται να παραγνωρίζει κανείς την λοξοδρόμηση της Ιστορίας που συντελείται ενώπιόν μας. Την εικόνα έρχεται να συμπληρώσει μια ακόμα σειρά πρωτοφανών γεγονότων: α) για πρώτη φορά στην ιστορία του ο ΠΑΟΚ τυγχάνει ο πλουσιότερος ελληνικός σύλλογος, παρατάσσοντας το ακριβότερο –μακράν– ρόστερ, β) από τον Δεκέμβρη του 2014 διαθέτει προπαγανδιστικό όργανο πανελλαδικής εμβέλειας, κατορθώνοντας μάλιστα να το πλασάρει ως δήθεν «αντικειμενικό», ζημιώνοντας αφάνταστα επικοινωνιακά κυρίως την ΑΕΚ και δευτερευόντως τον Παναθηναϊκό, γ) εμφανίζεται να ελέγχει το παρασκήνιο, με «δική του», κατά δήλωση του προέδρου του, την ηγεσία της ΕΠΟ και με «βλαχοπροέδρους» ενώσεων να ομνύουν στο όνομά του.

Γίνεται αντιληπτό θεωρώ ότι ο αφορισμός «Ποιος ΠΑΟΚ;» με σαρκαστική διάθεση, ως καζούρα απέναντι στην απόπειρα του ασπρόμαυρου επικοινωνιακού μηχανισμού να μας τον παρουσιάσει ανέκαθεν σαν ισομεγέθη μας, κρίνεται εύστοχος. Η δε απεγνωσμένη προσπάθεια του ίδιου μηχανισμού να παραχαράξει την ιστορία της ΑΕΚ ορθώς αντιμετωπίζεται με χλεύη. Ο τωρινός ΠΑΟΚ όμως, η τρέχουσα δυναμική του, οι σημερινές προοπτικές του, είναι συνετό να αντιμετωπιστούν με περισσότερη σοβαρότητα και μηδενική εκ μέρους μας αλαζονεία.

«Έλα 'ντάξει μωρέ, θα ξεφουσκώσει, φεύγει ο Τσετσένος, χρεοκοπούν, Γ' Εθνική»

Καταρχάς συνιστά μικροπρέπεια και ομολογία ανικανότητας η ευχή να αποδυναμωθεί ένας αντίπαλος, μήπως και κατά συνέπεια αυξηθούν οι δικές μας πιθανότητες επιτυχίας. Ευχής έργο θα ήταν όλες οι ανταγωνίστριες ομάδες να τυγχάνουν εύρωστες και ισχυρές, ώστε ο ανταγωνισμός για τα πρωτεία και το επίπεδο δυσκολίας του πρωταθλήματος να βρίσκεται στα ύψη. Έτσι αποκτά και μεγαλύτερο πρεστίζ η όποια επιτυχία. Υπάρχει βεβαίως ένσταση, την οποία υπερθεματίζω προσωπικά, και αυτή αφορά τον τρόπο με τον οποίο δυναμώνει ένας σύλλογος, την προέλευση αυτής της δύναμης, τους απώτερους σκοπούς της κινητήριας δύναμής του. Προφανώς πιο άξιο είναι να ισχυροποιούνται οι σύλλογοι χάρη στον απλό κόσμο τους, μέσω της στήριξης και των εσόδων τους από τον τελευταίο, χάρη στα στελέχη τους και την δουλειά τους σε αμιγώς αγωνιστικά ζητήματα, χάρη στα αγωνιστικά τους επιτεύγματα, παρά να επιτυγχάνεται η αλλαγή στάτους εν μία νυκτί λόγω της εμφάνισης ενός ολιγάρχη με απώτερα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα και με εξωαγωνιστικές, παρασκηνιακές μεθοδεύσεις.

Εν πάση περιπτώσει, προφανώς κανείς δε δύναται να προβλέψει με σιγουριά ό,τι έπεται, εντούτοις τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν μας προϊδεάζουν για ένα δυσοίωνο μέλλον όσον αφορά το νεόκοπο νταμπλούχο. Το αντίθετο, πληροί της προϋποθέσεις για να επιχειρήσει μια κυριαρχία σε στυλ Ολυμπιακού. Αυτό άλλωστε αποτελεί και διακηρυγμένο στόχο του. Τη δεδομένη στιγμή οι ασπρόμαυροι είναι οι μόνοι που μοιράζουν απλόχερα λεφτά -δικά τους ή όχι, λίγη σημασία έχει- σε ένα καθημαγμένο ελληνικό ποδόσφαιρο, προς πάσα κατεύθυνση, αγωνιστική ή μη. Όπως προαναφέρθηκε έχουν αποκτήσει -και διατηρούν- πρωτοφανή παρασκηνιακή ισχύ: διαιτητές και επόπτες κλείνουν επανειλημμένα τα μάτια σε χέρια και οφσάιντ, «ζεμπεκιές» αμυντικών τους μετατρέπονται σε επιθετικά φάουλ και ακυρώσεις γκολ αντιπάλων, δικαστές βγάζουν αποφάσεις 2 η ώρα τα ξημερώματα, ένοπλη εισβολή με «άσβερκους» σε γήπεδο και απόπειρα αλλοίωσης αποτελέσματος επιφέρει απλή τιμωρία βαθμών αντί παραδειγματικό αφανισμό, εκθέσεις αστυνομίας τους απαλλάσσουν από επεισόδια, ομάδες αποτελούν προδήλως «παραρτήματα». Μέχρι και στον πρόσφατο τελικό κυπέλλου (στον οποίο σημειωτέον έφτασε και πάλι με ...προεδρικό διάταγμα, όπως και το 2017) γίναμε για ακόμα μια φορά μάρτυρες στην επίδειξη παρασκηνιακής ισχύος εκ μέρους των αντιπάλων μας, με προσκλήσεις της ΕΠΟ να καταλήγουν σε λούμπεν στραβοστόμηδες ώστε να δημιουργήσουν το θεωρούμενο από αυτούς «κατάλληλο» «κλίμα», με το διαιτητικό τημ να αλλάζει παράτυπα σύνθεση, με τουλάχιστον ένα πέναλτι να μην καταλογίζεται υπέρ της ΑΕΚ, με χρήση VAR μάλιστα (γιατί το μείζον δεν είναι η τοποθέτηση του συστήματος, αλλά ΠΟΙΟΣ και ΠΩΣ θα ερμηνεύει αυτό που όλοι βλέπουμε). Πρόκειται για δείγματα που δεν γίνεται να μη θυμίζουν το σκηνικό της 20ετίας 1996-2017 και της, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, κυριαρχίας των ερυθρόλευκων.

Στους δύο αυτούς συλλόγους υπάρχουν εξάλλου κοινά εγγενή χαρακτηριστικά. Τόσο στην οπαδική κουλτούρα των ερυθρόλευκων, όσο και των ασπρόμαυρων υπάρχει ψύχωση για μονοκρατορία, για μονοπώλιο στους τίτλους και στην οπαδική προτίμηση των φιλάθλων σε περιοχές που θεωρούν οικείες, για απόλυτη επιβολή έναντι αντιπάλων, για «στραγγαλισμό» της «αντιπολίτευσης». Παρατηρείται επίσης το φαινόμενο οι επιτυχίες τους να μην πανηγυρίζονται τόσο ως τέτοιες, αλλά περισσότερο ως αποτυχίες των υπόλοιπων, ως κάτι που υποτίθεται προκαλεί «πόνο» στους «αλλόθρησκους». Αλλά υπάρχουν και περαιτέρω ομοιότητες: αμφότεροι παρουσιάζουν συγκέντρωση μεγάλου όγκου οπαδών σε ορισμένο γεωγραφικό σημείο της χώρας, παρατηρείται δε παραδοσιακά απευθείας σύνδεση με τους εκεί τοπικούς οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες. Αμφότερων των συλλόγων το οπαδικό κίνημα αποτελείται κατά ένα ευάριθμο μέρος από λούμπεν στοιχεία, ευεπίφορα προς ποδηγέτηση και μετατροπή σε «στρατούς». Ιδιαίτερο κοινό γνώρισμα αποτελεί παράλληλα η δυναμική που έχει αναπτύξει στον οπαδικό πληθυσμό αμφοτέρων η εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση Χ.Α. ή συγκοινωνούντα δοχεία της, ήτοι το μακρύ χέρι του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου στους επιχειρηματικούς και όχι μόνο σχεδιασμούς του. Στους ερυθρόλευκους το φαινόμενο είναι εντονότερο και έχει απασχολήσει έντονα στο παρελθόν την πολιτική αρθρογραφία, ενδεικτική όμως είναι και μια σειρά από γεγονότα και καταγραφές και για τους ασπρόμαυρους: το 10% που εμφανίζει η οργάνωση στον κόσμο του ΠΑΟΚ σε δημοσκόπηση του 2012, τα αντισημιτικά πανό όπως αυτό κόντρα στη Ραπίντ Βιέννης, οι συναγελασμοί με τους φασίστες της Παρτιζάν (τι ειρωνεία με τέτοιο όνομα), η ρατσιστική επίθεση στον πετοσφαιριστή του Ηρακλή. Συμπερασματικά ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης συγκεντρώνει χαρακτηριστικά τέτοια, ώστε δεν προσφέρεται μόνο για μια συγκυριακή παράλληλη εξυπηρέτηση συμφερόντων του εκάστοτε καπιταλιστή ιδιοκτήτη του, όπως η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟ, αλλά και για έναν ευρύτερο ρόλο ως ενεργό κομμάτι του συνεκτικού ιστού του αστικού κράτους, της κυβερνώσας τάξης, του πολιτικού της προσωπικού και των δαιδαλωδών αλληλεξαρτήσεών τους, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον Ολυμπιακό.

«Ρε γιατί ασχολούμαστε με τον ΠΑΟΚ, μικραίνουμε άμα ασχολούμαστε μ' αυτούς»

Η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα που ετεροκαθορίζεται. Ευτυχώς δεν υπήρξε τέτοια ποτέ. Ήταν ανέκαθεν αυτόφωτη. Δε δημιουργήθηκε ως αντίδραση απέναντι σε κάτι άλλο, δεν γεννήθηκε για να έχει «αιώνιο αντίπαλο», δε νοηματοδοτείται η ύπαρξή της από κάποια κόντρα με έτερο σύλλογο. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αναδείχτηκαν και παραμένουν οι δύο παραδοσιακοί αντίπαλοι της ΑΕΚ μέσα στο χρόνο όχι επειδή έτσι διάλεξε η Ένωση ή επειδή με κάποιο μεταφυσικό τρόπο αυτοί της αρμόζουν, αλλά λόγω του ανταγωνισμού εννιά ολόκληρων δεκαετιών για πρωταθλήματα, για κύπελλα, για δημοφιλία μεταξύ των ποδοσφαιρόφιλων σε όλη την επικράτεια της χώρας. Αν αντί του Ολυμπιακού π.χ. αγωνιστικά επιτυχημένος, συνδιεκδικητής τίτλων και πανελλαδικά δημοφιλής αναδεικνυόταν ο Εθνικός, με τον Εθνικό θα χτιζόταν σιγά-σιγά παράδοση ντέρμπι. Από τη στιγμή που άμεσος ανταγωνιστής για τα αγωνιστικά πρωτεία και τη δημοφιλία μεταξύ του φίλαθλου κόσμου προκύπτει σήμερα ο ΠΑΟΚ, με προοπτική μάλιστα να προοδεύσει σε αμφότερους τους τομείς, η ενημέρωση περί του εν λόγω αντιπάλου και η κατάρριψη της προπαγάνδας του, όχι μόνο  δε θίγει το πρεστίζ της Ένωσης, αλλά επιβάλλεται. Ένας λόγος παραπάνω για να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τον «οργανισμό ΑΕΚ» η συγκεκριμένη εξέλιξη αποτελεί το γεγονός ότι η ισχυροποίηση του ΠΑΟΚ συντελείται σε βάρος της Ένωσης.

Έχοντας ζήσει σχεδόν 8 χρόνια στη Θεσσαλονίκη (2008-2016), μετά λόγου γνώσης είχα αναφερθεί ήδη από το 2015 στο ασπρόμαυρο ιδεολόγημα περί «εμπόδιου ΑΕΚ» που πρέπει «να βγει από τη μέση» αν ο ΠΑΟΚ θέλει να «μεγαλώσει». Κοιτάζοντας ψυχρά τους αριθμούς, αν και δημόσια προσποιούνται ότι δεν τους ενδιαφέρουν, οι ασπρόμαυροι βλέπουν ότι είναι οι τέταρτοι σε συνολικούς τίτλους, οι τέταρτοι σε πρωταθλήματα, οι τέταρτοι σε κύπελλα, οι τέταρτοι στη Γενική Βαθμολογία της Α' Εθνικής, οι τέταρτοι επί σειρά ετών σε κάθε δημοσκόπηση περί δημοφιλίας των ελληνικών συλλόγων. Ακριβώς πάνω τους σε όλες αυτές τις κατηγορίες φιγουράρει το ίδιο όνομα: ΑΕΚ. Παράλληλα η Ένωση διατηρούσε επί δεκαετίες αξιοσημείωτα ερείσματα στο αθλητικό κοινό της Μακεδονίας, σε μια περιοχή την οποία ο ΠΑΟΚ θέλει να θεωρεί «δική του», στη δε Θράκη αποτελούσε και αποτελεί ακόμα πρώτη δύναμη, γεγονός που έχει επισύρει φθόνο στις τάξεις των ασπρόμαυρων. Για έναν σύλλογο που έχει μάθει να ετεροκαθορίζεται, να αναλώνεται σε φαντασιακές διαμάχες, να τρέφεται γενικά από αντιπαραθέσεις, γίνεται πανεύκολο, έρχεται σαν φυσιολογικό επακόλουθο, να στοχοποιήσει κατόπιν τούτων την ΑΕΚ, πόσο μάλλον όταν αμέσως μετά την αναφορά του ονόματός της έμπαινε επί δεκαετίες από το συλλογικό υποσυνείδητο του φίλαθλου κόσμου η κόκκινη γραμμή που οριοθετούσε τους «μεγάλους» από τους «μικρούς» του ποδοσφαίρου μας.

Καμία άλλη ομάδα δεν έχει «πιστολιαστεί» με την ένταση και τη συχνότητα που «πιστολιάστηκε» η ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια της σταδιακής επαύξησης της ρώσικης εξωαγωνιστικής ισχύος. Πέναλτι που δεν δόθηκε σε κλάδεμα επί του Σιμόες στην Τούμπα για το πρωτάθλημα 2015-16 και ένα πιθανό 1-2 υπέρ της ΑΕΚ μετατράπηκε εν συνεχεία σε 2-1 με πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ. Άουτ και λήξη του αγώνα με ισοπαλία μετατρέπεται σε κόρνερ και χάρισμα μια τελευταίας τελικής προσπάθειας στον αγώνα πρωταθλήματος στην Τούμπα το 2016-17 και οδηγεί σε γκολ-νίκη του ΠΑΟΚ, ο ορισμός δηλαδή της αλλοίωσης ενός αποτελέσματος. Κύπελλο με καταφανές γκολ οφσάιντ μπροστά στα μάτια του επόπτη και μη αποβολή του Μάτος από το πεντάλεπτο στον σκανδαλώδη τελικό Κυπέλλου του Βόλου το 2017. Αποβολή Αραούχο στο 8ο λεπτό στο ΟΑΚΑ το 2017-18 για αψιμαχία, με ατιμώρητο τον αντίπαλό του, ευτυχώς φρόντισε το ραβδί του Λιβάγια να κάνει μάγια στο διάστημα που παίξαμε με παίκτη λιγότερο. Απόπειρα κλοπής στο «ματς τίτλου» της Τούμπας την ίδια χρονιά με ένοπλη εισβολή και μπράβους για να επηρεαστεί ο διαιτητής και να μετρήσει ένα γκολ οφσάιντ ή εναλλακτικά «να τιναχτεί το ματς στον αέρα» και να επιδιωχθεί είτε να μην πάρει κανείς το πρωτάθλημα (στο πνεύμα της φασίζουσας νοοτροπίας «ή εμείς ή κανείς») ή να επιδιωχθεί να κατακτηθεί δικαστικά με προσπάθεια να καταδειχτεί ως υπαίτιος της διακοπής η ΑΕΚ(!). Μη καταλογισμός πέναλτι φέτος στον τελικό κυπέλλου σε χέρι σε αφύσικη θέση με τον αμυνόμενο να αποκτά πλεονέκτημα και μετατροπή του σε κόρνερ.

Επικοινωνιακά η ΑΕΚ δέχεται τα τελευταία χρόνια μια άνευ προηγουμένου λυσσώδη και χυδαία «επίθεση» από τον ΠΑΟΚ, και μάλιστα με κάθε επισημότητα, από τον πρόεδρο και τα διοικητικά του στελέχη, από το επικοινωνιακό του επιτελείο, από τους παίκτες του και τον προπονητή του, μέχρι τον τελευταίο οπαδό του και όχι δήθεν μόνο από κάποιους «κακούς δημοσιογράφους» όπως θέλουν να μας πείσουν εσχάτως εξωνημένοι «ισοαποστάκηδες». Ούτε η πιο αρρωστημένη γαύρικη φαντασία δεν θα μπορούσε να σκεφτεί τις συκοφαντίες, τις ύβρεις, τις χυδαιότητες που εκστομίζονται τακτικά από τους προαναφερθέντες έναντι της Ένωσης, με στόχο τον ψυχολογικό πόλεμο στον κόσμο της ΑΕΚ στη Β. Ελλάδα και την «μεταστροφή» των ανήλικων «εύπλαστων» και «ρευστής συνείδησης» λόγω ηλικίας και περιβάλλοντος οπαδών της. Μέχρι και ειδικές σελίδες σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει δημιουργήσει ο ασπρόμαυρος μηχανισμός προπαγάνδας, με στόχευση την ΑΕΚ και διασπορά «fake news». Ο Γκαίμπελς από τα καζάνια της κόλασης όπου σιγοβράζει έχει βγάλει τα χέρια έξω από το στόμιο και χειροκροτεί συγκινημένος.

Ευθύνη για την εις βάρος της ισχυροποίηση του ΠΑΟΚ φέρει βέβαια και η ίδια η ΑΕΚ. Κύρια υπεύθυνη η διοίκηση Μελισσανίδη. Έχει υποστηριχτεί ξανά στο παρόν ιστολόγιο πως ο σύλλογος συμπεριφέρεται περισσότερο σαν κατασκευαστική εταιρία που τυχαίνει να παρατάσσει και μια 11άδα στα γήπεδα κάθε Σ/Κ, παρά ως ποδοσφαιρική ομάδα που παράλληλα χτίζει γήπεδο. Τα αγωνιστικά ζητήματα κρίνονται δευτερεύουσας σημασίας ενόψει του γηπεδικού και λοιπών επιχειρηματικών σχεδιασμών του διαχειριστή της ομάδας. Συνεπώς, η συντριπτική πλειονότητα των ίδιων των εσόδων της ομάδας διοχετεύεται προς κάθε άλλη κατεύθυνση πλην της σοβαρής ενίσχυσης του αγωνιστικού τμήματος με απόκτηση παικτών τέτοιων που να ανταποκρίνονται στον ανταγωνισμό. Η ομάδα αφέθηκε ουσιαστικά αβοήθητη κατά την περσινή χειμερινή μεταγραφική περίοδο με αποτέλεσμα αντί να ανοίξει την ψαλίδα από τον διώκτη της και να μην κινδυνεύσει ούτε από πιστόλια, ούτε από Σκουτέρηδες, να αναγκάζεται σε συνεχόμενες υπερβατικές εμφανίσεις ώστε να συνεχίσει την πρωταθληματική της πορεία. Ξαναφέθηκε αβοήθητη το περασμένο καλοκαίρι με αποτέλεσμα να μην μπορέσει καν να υπερασπίσει τα σκήπτρα της, κάνοντας ευκολότερο το έργο του ΠΑΟΚ. Ίδιο το μοτίβο και τον φετινό Γενάρη. Όσον αφορά δε την προστασία από το ασπρόμαυρο παρασκήνιο, την είδαμε μόνο κατά την περσινή απόπειρα κλοπής του πρωταθλήματος.

Επικοινωνιακά η επίσημη ΑΕΚ ακολούθησε δυστυχώς για πάρα πολύ καιρό πολιτική κατευνασμού. Για να μην παρεξηγούμαστε, προφανώς δε θα ευχόμουν να κυλιστεί στον βούρκο της καφρίλας όπως οι μάστορες του είδους, να χυδαιολογήσει, να προκαλεί καθημερινά στα ίνσταγκραμ ως άλλος αμόρφωτος άεργος, να πουλήσει μίσος αφιονίζοντας τον κόσμο, εκμαυλίζοντάς τον όπως ο αντίπαλός της. Ούτε να εξαγοράσει ΜΜΕ ή να στήσει «δικά της» «αντικειμενικά» και να ξερνάει από εκεί πάσης φύσεως ανακρίβειες για τον ΠΑΟΚ. Όφειλε όμως να κρατήσει σκληρή στάση απέναντι στην ασπρόμαυρη προπαγάνδα, τα αντανακλαστικά της να είναι άμεσα, με σαφήνεια, αυστηρότητα και σοβαρότητα να προβάλλει έγκαιρα και όχι κατόπιν εορτής τις θέσεις της και να αποδομεί αυτές του αντιπάλου της. Φυσικά όφειλε να μην στηρίζει αφελώς τα ΜΜΕ του τελευταίου, γιατί δυστυχώς μέχρι και αυτό είδαμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας.

Εντελώς κοντόφθαλμα και τυχοδιωκτικά, επί χρόνια η επίσημη ΑΕΚ στήριζε τον πορτοκαλί βόθρο του πρώην πρασινοφρουρού, μόνο και μόνο λόγω πρόσκαιρης ταύτισης συμφερόντων, της κοινής αντι-γαύρικης γραμμής δηλαδή και του γεγονότος ότι βόλευε το κόστος της επικοινωνιακής αυτής προσπάθειας να το επωμίζεται άλλος, «σπρώχνοντας» έτσι προς την αγκάλη της ασπρόμαυρης προπαγάνδας το ενωσίτικο διαδικτυακό κοινό. Είναι εξοργιστικό ότι το Δεκέμβρη του 2017 ο ίδιος ο «εθνάρχης» δήλωνε ότι προτιμά το εν λόγω μόρφωμα για την καθημερινή του ενημέρωση και μαζί με τον διευθυντή επικοινωνίας της ΠΑΕ του έδιναν τις ευλογίες τους. Σε ένα μέσο που ήδη από τον Φεβρουάριο του 2015 άφηνε βρομερά υπονοούμενα για «κιτρινόμαυρες παράγκες» και Μάνταλο «νέο Τζόρτζεβιτς», που δεν έχανε ευκαιρία να σπεκουλάρει σε βάρος της ΑΕΚ κάθε φορά που έτσι βόλευε την ασπρόμαυρη ατζέντα, που μετά το κύπελλο οφσάιντ του 2017 μόνο «έτσι σας γαμάει το Ροστόφ» δεν μας έγραψε κατάμουτρα. Έπρεπε να φτάσει ο Σεπτέμβρης του 2018 για να καταγγελθεί ο ρόλος του συγκεκριμένου κατασκευάσματος.

Η ΑΕΚ ηττάται κατά κράτος στον επικοινωνιακό πόλεμο και η κατάσταση αυτή έχει και άλλα αίτια. Την ίδια στιγμή που η επικοινωνία του ΠΑΟΚ προσπαθεί διαρκώς να τονώνει το ηθικό των οπαδών του, στην ΑΕΚ πρώτο, ίσως και αποκλειστικό, μέλημα των δημοσιολογούντων είναι η ωραιοποίηση του προφίλ του Μελισσανίδη. Ο κιτρινόμαυρος λαός πολλάκις έχει στοχοποιηθεί και έχει αντιμετωπιστεί ως «εχθρός», ως ένα μάτσο «αχάριστων» (αλησμόνητο το «ξεπληρώνουμε το χρέος μας» ως κεντρικό σλόγκαν της καμπάνιας πώλησης εισιτηρίων διαρκείας το 2014 –χρέος απέναντι σε ποιον; Που απετράπη η πτώση στη Δ’ από το 2004;), ως κακομαθημένων που θέλουν να κουμαντάρουν την τσέπη του μπαμπάκα-προέδρα, ως μίζερων και κακιασμένων. Φτάσαμε σε σημείο μέχρι και να κατηγορηθούν οι οπαδοί ότι «ματιάζουν» την ομάδα και τραυματίζουν τους παίκτες...

Ας μην ασχοληθεί κανείς λοιπόν με τη νέα κατάσταση. Αντίστοιχα βέβαια, όσο η ΑΕΚ συνεχίζει να περιχαρακώνεται μέσα σε μια αθηναϊκή γειτονιά, όσο συνεχίζει αισθητικά να απευθύνεται σε ένα κοινό άνω των 50 ετών που ζει με τις αναμνήσεις των 90s, όσο συνεχίζει αγωνιστικά να μην παρακολουθεί τις εξελίξεις, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχοληθεί μαζί της και η νέα γενιά ποδοσφαιρόφιλων που μεγαλώνει στη Β. Ελλάδα.