Περί της κατάληξης της σαιζόν (κορονοϊού επιτρέποντος)

Αδιαμφισβήτητα οι συνέπειες της πανδημίας του κορονοϊού που πρέπει να προκαλέσουν προβληματισμό και να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος των πολιτών είναι εκείνες που αφορούν την υγεία τους, την ποιότητα ζωής τους, τα δικαιώματά τους, τις ελευθερίες τους, την εργασία τους. Η συζήτηση όσον αφορά το αμιγώς αγωνιστικό γίγνεσθαι, το ποιος θα κατακτήσει το τάδε και το δείνα τρόπαιο, δεν μπορεί παρά να αποτελεί ασχολία ήσσονος σημασίας, ενταγμένη στην ίδια σφαίρα με την προ κορονοϊού εποχή, αυτήν των χόμπι του καθενός μας, του «αλατοπίπερου» στην καθημερινότητά μας.

Μετά την απαραίτητη εισαγωγή προς αποθάρρυνση τυχόν κακοπροαίρετων ή των ατάλαντων τρολ, ευθύς στο προκείμενο. Ποια είναι η πιο δίκαιη λύση για τα εν εξελίξει πρωταθλήματα και κύπελλα; Ερμηνείες περί «δικαίου» σίγουρα χωρούν πολλές και οι απαντήσεις στο ως άνω προταθέν ερώτημα ποικίλλουν. Κατά τη γνώμη μου, το αμιγώς αθλητικά / αγωνιστικά δίκαιο δεν μπορεί να είναι ούτε οι «παύλες», ούτε οι εσπευσμένες, άνευ άλλων αγώνων, απονομές, αλλά η «προστασία» της αναστολής της αθλητικής δραστηριότητας, η «προστασία» της αναβολής των αγώνων, για όσο καιρό χρειαστεί, κατόπιν η συνέχεια από εκεί που σταμάτησαν οι διοργανώσεις και εντέλει η ομαλή ολοκλήρωσή τους. Θα χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι τον Ιούλιο; Τον Ιούλιο λοιπόν η συνέχεια. Μέχρι τον Σεπτέμβριο; Τον Σεπτέμβριο. Να καθυστερήσει η έναρξη της επόμενης αγωνιστικής περιόδου; Ας καθυστερήσει.

Στην ακραία περίπτωση εξάλλου που δοθεί μεν η έγκριση από τους αρμόδιους γιατρούς/επιστήμονες, αλλά εντωμεταξύ έχουν αντικειμενικά στενέψει τόσο πολύ τα χρονικά περιθώρια και έχει αρχίσει να εξαντλείται το ημερολογιακό έτος που διανύουμε, η σαιζόν 2019-2020 μπορεί να ολοκληρωθεί με έναν συμβιβασμό που θα αποδώσει έστω εν μέρει δικαιοσύνη: την διεξαγωγή τουλάχιστον του υπολοίπου των κυπέλλων που ούτως ή άλλως βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο και των «κανονικών περιόδων» κάθε πρωταθλήματος που αποτελείται εν μέρει από τέτοιες, εν μέρει από διαδικασίες πλέι-οφ/άουτ.

Παίρνοντας ως παράδειγμα τα τέσσερα δημοφιλέστερα πρωταθλήματα, σε επίπεδο ανδρών και στις κορυφαίες βαθμίδες, δηλαδή τις Handball Premier, Volleyleague, Basketleague, Superleague και τις αντίστοιχες κυπελλικές διοργανώσεις, η κατάσταση έχει ως εξής:

Στην Handball Premier έχουν διεξαχθεί οι 20 από τις 22 αγωνιστικές της κανονικής περιόδου, με πρώτη την ΑΕΚ, δεύτερο τον Ολυμπιακό (σε ισοβαθμία μεν, αλλά με την ΑΕΚ να υπερισχύει λόγω καλύτερου μεταξύ τους αποτελέσματος –το κιτρινόμαυρο «διπλό» στον Πειραιά), τον Άρη Νίκαιας και το Φίλιππο Βέροιας στις δύο τελευταίες θέσεις, ενώ εκκρεμεί και ο τελικός κυπέλλου ανάμεσα σε ΑΕΚ και Διομήδη. Αν δεν μπορεί να ολοκληρωθεί ομαλά η σαιζόν με πλήρη πλέι-οφ/άουτ, τότε κατ’ ελάχιστο, πέρα από τον τελικό κυπέλλου που αποτελεί το «εύκολο» λόγω της φύσης του (ένα μονό ματς), πρέπει να διεξαχθούν και οι τελευταίες δύο αγωνιστικές, στις οποίες άλλωστε δεσπόζει το ντέρμπι ΑΕΚ-ΟΣΦΠ. Αντί να κρίνει το πλεονέκτημα στους τελικούς, ας κρίνει το εν λόγω ματς κατευθείαν τον πρωταθλητή (με νίκη και ισοπαλία ο Δικέφαλος διατηρεί τα πρωτεία, με «διπλό» ο ΟΣΦΠ έχει την ευκαιρία του να προσπεράσει).

Στο βόλεϊ -ναι, είναι εκείνο το άθλημα στο οποίο η ΑΕΚ αποδείχτηκε, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, η μοναδική ομάδα από τις συμμετέχουσες στη φετινή Volleyleague που δεν κατέβηκε να αγωνιστεί και αυτοδιαλύθηκε· ειρήσθω εν παρόδω γιατί δεν σκέφτονται οι «σωτήρες» να φτιάξουν και τμήμα τηλεμάγειρων, μιας και είναι στη μόδα; Να τους στέλνουμε στα κατινίστικα ριάλιτι μπας και νικήσει κανείς και να μετράμε μετά «τίτλους»; Μόνο με πρωταθλήματα στο playstation θα μείνουμε;- στο βόλεϊ λοιπόν, έχουν διεξαχθεί οι 16 από τις 18 αγωνιστικές της κορυφαίας λίγκας, με πρώτο μέχρι στιγμής τον Ολυμπιακό, εκκρεμεί το final-4 του κυπέλλου, ενώ έχει ολοκληρωθεί το λιγκ καπ με νικητή τον Παναθηναϊκό. Ομοίως με τα παραπάνω, οι τρεις αγώνες του κυπέλλου και οι δύο τελευταίες αγωνιστικές συνιστούν το μίνιμουμ των υποχρεώσεων που πρέπει να ολοκληρωθούν. Ειδικά όσον αφορά τα πλέι-άουτ και τη χρησιμότητά τους, δέον όπως σημειωθεί ότι ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης είναι γνωστό τοις πάσι ότι δεν συμμετείχε στην κατηγορία για να διεκδικήσει την παραμονή του, αλλά μόνο και μόνο για να πέσει «φυσιολογικά», «αγωνιστικά» και να μην εξαφανιστεί από τον πετοσφαιρικό χάρτη, όπως κατάφερε η ΑΕΚ. Καμία πρόωρη απονομή λοιπόν, αναμονή για όσο χρειαστεί, ακόμα και το Σεπτέμβρη –εξάλλου τα τελευταία χρόνια οι πετοσφαιρικές σαιζόν αρχίζουν Οκτώβριο στην καλύτερη– ούτως ώστε να ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα είτε φυσιολογικά, είτε κάπως νωρίτερα μεν, με ολοκλήρωση έστω του κυρίου μέρους του δε.

Στο μπάσκετ η διοργάνωση του κυπέλλου έχει ευτυχώς ολοκληρωθεί και προς απογοήτευση της «μασονίας» ο τίτλος κατέληξε πανάξια στην ΑΕΚ. Στην Basketleague απομένουν 6 αγωνιστικές, με πρώτο τον Παναθηναϊκό, δεύτερη την ΑΕΚ και στις θέσεις υποβιβασμού τους Άρη και ΠΑΟΚ. Δεδομένης της μορφής διεξαγωγής των πλέι-οφ (προημιτελικοί στις 2 νίκες, ημιτελικοί στις 3, τελικοί στις 3), είναι κατανοητή η ανησυχία για το αν επαρκεί ο χρόνος να διεξαχθούν 14 έως 19 αγωνιστικές ημέρες (δηλαδή οι τελευταίες 6 της regular και από 8 έως 13 αγωνιστικές ημέρες στα play-offs, αναλόγως των αποτελεσμάτων), για μια διαδικασία που για τις ομάδες των θέσεων 3-8 είναι παντελώς αδιάφορη. Οι 6 τελευταίες αγωνιστικές όμως της κανονικής περιόδου είναι κρίσιμο να πραγματοποιηθούν για να ξεκαθαρίσει το ζήτημα της παραμονής. Συνιστά σκάνδαλο η παραμονή των τελευταίων στην κατηγορία από σήμερα, με το «έτσι θέλω», με επίσημη μάλιστα (!!!) δικαιολογία ότι είναι «εμπορικές» ομάδες και «δεν μπορεί η λίγκα χωρίς αυτές». Βέβαια, δεν τρέφω αυταπάτες. Ακόμα κι αν λάβουν χώρα αυτοί οι αγώνες και παραμείνουν καρφωμένοι στον πάτο οι δύο «εμπορικοί» (που και πάλι χλωμό φαντάζει, το μασονικό μενού άλλωστε έχει από όλες τις «αγωνιστικές» «μπασκετικές» «ομορφιές»), αν η «μασονία» θέλει να τους σώσει, έχει τρόπους. Ο ευκολότερος: να δηλώσουν αδυναμία συμμετοχής στο επόμενο πρωτάθλημα οι αμέσως πιο πάνω στη βαθμολογία ομάδες ή οι πρώτοι της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας και «αναπάντεχα» οι δύο «εμπορικοί» να κληθούν να καλύψουν το κενό.

Τελευταία η αγαπημένη Superleague. Εκεί όπου το «plan B», αυτό της σύντμησης της σαιζόν στην «κανονική περίοδο» τυγχάνει κατ’ εξαίρεση και το περισσότερο επιθυμητό προσωπικά, μήπως και γλιτώσουμε από το ανοσιούργημα των πλέι-οφ/άουτ. Μια τέτοια θέση βέβαια δικαιούται να έχει μόνο όποιος ανέκαθεν απεχθανόταν αυτήν την διαδικασία, σε κάθε της μορφή, είτε αφορούσε τη διανομή των ευρωπαϊκών εισιτηρίων, είτε όπως τώρα περιλαμβάνει και τον πρώτο, επιμηκύνοντας το πρωτάθλημα. Δεν δικαιούται να την προβάλλει ο κάθε καιροσκόπος που τυχαίνει να ευνοείται από μια τέτοια εξέλιξη συμπτωματικά.

Καλώς ή κακώς οι διαδικασίες πλέι-οφ αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας αθλημάτων όπως το μπάσκετ, το βόλεϊ και το χάντμπολ. Ίσως βέβαια να ταιριάζουν στη φύση τους, αφού στα εν λόγω αθλήματα, εκείνος που έχει αναπτύξει στο μεγαλύτερο βαθμό ένα συγκεκριμένο, πεπερασμένο σετ δεξιοτήτων, 9/10 φορές αναδεικνύεται και νικητής. Τα περισσότερα ματς της λεγόμενης «κανονικής περιόδου» μεταξύ των πρωτοπόρων και των υπολοίπων στα αθλήματα αυτά είναι άκρως προβλέψιμα. Τα πλέι-οφ ίσως όντως χρειάζονται για να τονωθεί το ενδιαφέρον, με επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις μεταξύ των όσο το δυνατό πιο συναφών μεταξύ τους ομάδων σε βαθμό δεξιότητας. Σε ένα πολυπλοκότερο άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, όπου δεκάδες αστάθμητοι παράγοντες μπορούν να καθορίσουν ένα αποτέλεσμα, δεν μπορεί να σταθεί το ίδιο αφήγημα. Η διαδικασία είναι εντελώς «ξένη». Είναι προσβλητικό δε απέναντι στην αξιοπρέπεια κάθε ποδοσφαιρόφιλου να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την εισαγωγή των πλέι-οφ στο πρωτάθλημα το γεγονός της ανάδυσης δύο μπλοκ ομάδων-«παραρτημάτων», ενός ερυθρόλευκου και ενός ασπρόμαυρου, με το σκεπτικό ότι αφού τα δύο αυτά μπλοκ νοθεύουν την βαθμολογία, ας μαζέψουν οι «ισχυροί» της λίγκας όσους παραπάνω βαθμούς μπορούν από το μπλοκ «του απέναντι» και μετά ας ξαναλογαριαστούν αποκλειστικά μεταξύ τους για να φανεί υποτίθεται ο καλύτερος. Ο ορισμός της κουτοπονηριάς, η επιβράβευση της παρανομίας, η αποθέωση του σουρεαλισμού. Αντί να χτυπηθεί το πρόβλημα στη ρίζα του, αντί να εξαρθρωθούν οι αλληλεξαρτήσεις, να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι «πολυιδιοκτήτες», να αποδεχόμαστε την βρομιά και να καταφεύγουμε στην επανάληψη παιχνιδιών ΑΕΚ-ΟΣΦΠ, ΑΕΚ-ΠΑΟ, ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, ΠΑΟΚ-ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ-Άρης, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι εντέλει, το μόνο που θα έχουμε καταφέρει από την πολλή επανάληψη να είναι να πάψει να έχει πια και την παραμικρή αξία η έννοια του «ντέρμπι», η σχετική «μυθολογία» τέτοιων αγώνων και η συνεισφορά τους στην ποδοσφαιρική κουλτούρα του τόπου.

Ολοκλήρωση επομένως του έτσι κι αλλιώς ολοκληρωμένου πρωταθλήματος, απονομή στον πρώτο, διανομή των λοιπών ευρωπαϊκών εισιτηρίων, υποβιβασμός του τελευταίου, μπαράζ του προτελευταίου με τον δεύτερο της Β’, συνέχιση του κυπέλλου με τους εναπομείναντες δύο ημιτελικούς και τον τελικό. Και εφεξής πρωτάθλημα αποκλειστικά με 14 ομάδες – 26 αγωνιστικές, όπως φέτος ή το 2001-2002 και αναβαθμισμένο κύπελλο, με συμμετέχουσες ομάδες από όλες τις κατηγορίες, μονά νοκ-άουτ ματς σε όλες τις φάσεις, στην έδρα της ομάδας που βρίσκεται στη χαμηλότερη κατηγορία όταν κληρώνονται ομάδες από διαφορετικές κατηγορίες, να επισκέπτονται δηλαδή οι «μεγάλοι» την επαρχία, όπου ο κόσμος «διψά» να τους δει, με παιχνίδια μόνο τα Σαββατοκύριακα και όχι εργάσιμες μέρες, πρακτική που συν τοις άλλοις θα γεμίσει το καλεντάρι και θα εξαλείψει και την ηλίθια δικαιολογία των δήθεν κενών ανεκμετάλλευτων περίσσιων Σαββατοκύριακων αν ένα πρωτάθλημα έχει «μόνο» 26 αγωνιστικές. Σημειωτέον σαφώς ότι το νέο αυτό πρωτάθλημα θα ‘πρεπε, εφόσον τόσος λόγος περί δικαιοσύνης γίνεται στο κείμενο, να διεξαχθεί με τους δύο γαύρους, τον ορίτζιναλ και την βόρεια απομίμησή του, υποβιβασμένους λόγω των σκανδάλων τους (έλα όμως που έχουν φροντίσει ήδη οι «Άριστοι» να αποφευχθεί τέτοια εθνική καταστροφή).

Μιας και ο ειρμός οδήγησε στους δύο γαύρους, ουδεμία έκπληξη για τη στάση και τον καιροσκοπισμό του καθενός. Για τον αυθεντικό έχουν στερέψει τα λόγια πια, μετά από τόσα χρόνια. Όσον αφορά την απομίμηση, η καμπάνια για ακύρωση όλων των πρωταθλημάτων, η οποία σε πανελλαδικό επίπεδο εκπορεύεται κυρίως μέσω της μηντιακής της ναυαρχίδας, του πορτοκαλί βόθρου, η πρεμούρα για τις περιβόητες «παύλες», πέρα από το ότι εξυπηρετεί συγκυριακά συμφέροντα (εξασφάλιση εισιτηρίου για τα προκριματικά του Champions’ League στο ποδόσφαιρο, ανέλπιστη σωτηρία στο μπάσκετ), αισθητικά ταιριάζει ασορτί με τη διαβόητη νοοτροπία «ή εμείς ή κανείς», την αποκρουστική, φασίζουσα αυτή νοοτροπία που εκδηλώνεται σε μόνιμη βάση τα τελευταία χρόνια. Δεν ξεχνιέται εξάλλου ούτε το κύπελλο του 2016, όταν (κατόπιν πράγματι εσφαλμένης διαιτητικής απόφασης εις βάρος τους) αποπειράθηκαν να σαμποτάρουν το θεσμό, ούτε το πρωτάθλημα του 2018 όταν επιχειρήθηκε αναίσχυντα να κλαπεί ο τίτλος με τραμπουκισμό σε βάρος διαιτητή, ώστε ο τελευταίος να πάρει την «επιθυμητή» απόφαση ή εναλλακτικά να μπουρδελοποιηθεί η διοργάνωση και να μην πάρει τον τίτλο κανείς. Η δυσάρεστη εξέλιξη είναι η «επικοινωνιακή» εικόνα ενός Παναθηναϊκού να άγεται και να φέρεται από τις επιθυμίες του στραβοστόμικου μηχανισμού προπαγάνδας. Αλλά αυτή η κατάσταση ας προβληματίσει τους φίλους του Τριφυλλιού, που μάλλον ξέγνοιαστα πίνουν ακόμα τα πορτοκαλί λύματα και όχι εμάς.

Στο τέλος της ημέρας πάντως, παρά την ψυχοθεραπευτική εξαγωγή εσώψυχων που προηγήθηκε (ανάθεμα αν απεχθάνεται άλλος την διαδικασία ποδοσφαιρικών πλέι-οφ τόσο πολύ, από τα έγκατα της χολής του, όπως ο υποφαινόμενος), παρά τις ραδιουργίες των δύο γαύρων και τις μύχιες επιθυμίες ερυθρόλευκων και ασπρόμαυρων σανοπωλητών, το σενάριο που θεωρώ πιθανότερο για την τύχη των πρωταθλημάτων είναι εκείνο που θα εξασφαλίσει τη λιγότερη «χασούρα» στους επιχειρηματίες-αφεντικά των ομάδων. Με τις σταθερές ευλογίες του 94,5% ο αθλητισμός –και όχι μόνο αυτός– αποτελεί εμπόρευμα και προϊόν εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος. Ανάλογα λοιπόν με το αν μπορούν να διασφαλιστούν οι υπάρχουσες χορηγικές συμφωνίες ή όχι, ανάλογα με το περιεχόμενο των ρητρών σχετικά με τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ανάλογα με τη δυνατότητα ή μη επίτευξης περικοπών σε μισθούς αθλητών και υπαλληλικού προσωπικού, ανάλογα τελοσπάντων με τα εξαχθέντα συμπεράσματα κατόπιν λογιστικών, οικονομικίστικων αναλύσεων και σταθμίσεων, εντελώς κυνικά θα προκριθεί σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά ό,τι βολεύει καλύτερα τα μεγάλα πορτοφόλια. Έτσι μπορεί να δούμε άλλες διοργανώσεις να συνεχιστούν άρον-άρον με ημίμετρα, άλλες να ολοκληρωθούν ομαλά σε βάθος χρόνου, άλλες να φεύγουν άκλαυτες και οι οπαδοί να μένουν να μιλάνε για δύο μέτρα και δύο σταθμά, ανάλογα με το ποιας ομάδας τροπαιοθήκη έτυχε να ευνοηθεί περισσότερο από την άλλη.