Ντέμης Νικολαΐδης

Εκατοντάδες, χιλιάδες είναι οι ποδοσφαιριστές που με τις ικανότητες ή την προσωπικότητα τους ή χάρη και στα δύο μαζί κερδίζουν μια θέση στα βιβλία ιστορίας των ομάδων όπου αγωνίζονται, παράλληλα με την εκτίμηση, τον θαυμασμό ή την αγάπη των οπαδών. Πόσοι είναι εκείνοι όμως που ταυτίζονται με τον σύλλογο του οποίου φοράνε τη φανέλα, που ενσαρκώνουν τα ιδανικά και τις αξίες που αυτός πρεσβεύει και που λατρεύονται από τον κόσμο ως ζωντανοί θρύλοι; Ελάχιστοι. Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα, στο κλειστό αυτό κλαμπ ανήκει και ένας παίκτης που μεγάλωσε στην ίδια μ’ αυτόν πόλη (και σχεδόν στην ίδια γειτονιά), ένας παίκτης που αποτέλεσε τον ήρωα των παιδικών του χρόνων. Ο Ντέμης Νικολαΐδης.

Τα κατορθώματα του Ντέμη βέβαια δεν είναι άγνωστα, ακόμα και στους νεαρότερους ΑΕΚτζήδες. Σχετικά πρόσφατη είναι άλλωστε και η συνέντευξη-μαμούθ που παραχώρησε ο ίδιος στη Nova, η οποία μάλιστα βρίσκεται πλέον ολόκληρη και ελεύθερη προς θέαση στο Youtube. Επομένως δεν κρίνω σκόπιμο να επαναλάβουμε και από αυτήν εδώ την μικρή γωνιά του κιτρινόμαυρου διαδικτύου μια βαρετή, γραμμική εξιστόρηση του ποδοσφαιρικού του βίου. Ας αρκεστούμε σε μια σύντομη περίληψη και ας προτιμήσουμε να εμβαθύνουμε καλύτερα στο «φαινόμενο Ντέμης», στους λόγους για τους οποίους αποτελεί τόσο σημαίνον κεφάλαιο για την Ιστορία της ΑΕΚ.

Εθνικός Αλεξανδρούπολης και Απόλλων Σμύρνης

Γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1973 στο Γκίσεν της Γερμανίας, όπου είχαν βρεθεί οι γονείς του ως οικονομικοί μετανάστες. Σε πολύ μικρή ηλικία επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, την Αλεξανδρούπολη και άρχισε την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, εντασσόμενος στα τμήματα υποδομής του σπουδαιότερου σωματείου της πόλης, του Εθνικού. Τη σαιζόν 1991-92 έκανε το άλμα από τις ακαδημίες στην α’ ομάδα και συνέβαλε στην άνοδο από το τοπικό πρωτάθλημα στη Γ’ Εθνική. Οι επιδόσεις του, τόσο με το σύλλογό του όσο και με τα μικρά εθνικά κλιμάκια στα οποία καλούνταν ήδη από τα 15 του, προκάλεσαν το ενδιαφέρον των τριών κορυφαίων ομάδων του ελληνικού πρωταθλήματος, της ΑΕΚ, του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ, η μεταγραφή όμως στο τοπ επίπεδο έπαιρνε συνεχώς αναβολή. Εν τέλει, το Δεκέμβριο του 1993, αποφάσισε κατόπιν προτροπής και του πατέρα του να μετακινηθεί στον Απόλλωνα Σμύρνης, ώστε να του δοθεί επιτέλους η ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και στην Α’ Εθνική.

Στο σύλλογο της Ριζούπολης καθιερώθηκε αμέσως βασικός και μαζί με τους Βελέντζα, Μπάρνιακ και Μήνου τον οδήγησε στις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιστορίας του: 4η θέση στο πρωτάθλημα του 1994-95, έξοδος για πρώτη φορά στα κυανόλευκα χρονικά στην Ευρώπη, τελικός Κυπέλλου 1995-96 (όπου ηττήθηκε όμως με το σκορ-ρεκόρ 7-1 από την ΑΕΚ). Οι εκπληκτικές του εμφανίσεις και τα καθοριστικά γκολ (μερικά από αυτά μνημειώδη) που σημείωνε στα 2,5 αυτά χρόνια με τη φανέλα της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» του άνοιξαν το δρόμο και για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας (έως σήμερα παραμένει ο τελευταίος διεθνής ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα). Θέμα χρόνου ήταν να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα του, σε ομάδα πρωταθλητισμού…

ΑΕΚ, Ατλέτικο Μαδρίτης και Euro 2004

Γεννημένος από γονείς Ενωσίτες και καταγόμενος από μια πόλη και μια ευρύτερη περιοχή κιτρινόμαυρη, ο Ντέμης δεν θα μπορούσε παρά να είναι οπαδός του Δικέφαλου Αετού. Ανέκαθεν το όνειρό του ήταν να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, να διακριθεί μ’ αυτήν και να δώσει χαρά στους ομοϊδεάτες του. Η πολυπόθητη μεταγραφή συντελέστηκε το καλοκαίρι του 1996 κατά τρόπο τέτοιο που τοποθέτησε αμέσως τον Αλεξανδρουπολίτη σέντερ-φορ στις καρδιές όλων των ΑΕΚτζήδων. Ο πρόεδρος του Απόλλωνα, Κώστας Αλαμάνος, είχε αποφασίσει να τον πουλήσει στον Ολυμπιακό, ενώ ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν διατεθειμένος να «χρυσώσει» τον παίκτη για πει το μεγάλο «ναι». Ένας οποιοσδήποτε «επαγγελματίας» πιθανότατα δε θα δίσταζε στιγμή. Πέρα από τα λεφτά, οι ερυθρόλευκοι φάνταζαν τότε η ιδανική ομάδα για έναν φιλόδοξο ανερχόμενο ποδοσφαιριστή: εκείνη ακριβώς τη χρονική περίοδο είχαν καταφέρει να αποκτήσουν τον έλεγχο του παρασκηνίου (κατά ειρωνεία της ιστορίας οι περιβόητες εκείνες εκλογές της ΕΠΟ θα διεξάγονταν στην Αλεξανδρούπολη) και φυσικά είχαν ενισχυθεί με την παρουσία του κατά τεκμήριο κορυφαίου προπονητή στη χώρα, του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ο Ντέμης όμως ήταν οπαδός. Και σαν οπαδός ενήργησε. Περιφρόνησε κολακείες ή απειλές και κατέστησε σαφές στον Αλαμάνο πώς είτε θα πήγαινε στην ΑΕΚ ή θα έμενε στον Απόλλωνα ως το τέλος του συμβολαίου του. Κατόπιν τούτου ο Απολλωνιστής πρόεδρος συναίνεσε στην αγορά του από την Ένωση.

Στις 7 σαιζόν που φόρεσε το Δικέφαλο στο στήθος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες στιγμές της ομάδας. Στις κατακτήσεις τροπαίων, στις νίκες στα ντέρμπι, στις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές και πορείες. Το καλοκαίρι του 2003, κρίνοντας πως έδωσε ό,τι μπορούσε να δώσει στην ΑΕΚ, αποφάσισε να γευτεί την εμπειρία της ευρωπαϊκής καριέρας. Η ομάδα που είχε την τιμή να τον εντάξει στο δυναμικό της ήταν η Ατλέτικο Μαδρίτης. Στους ροχιμπλάνκος συνέθεσε με τον νεαρό τότε Φερνάντο Τόρες ένα «θανάσιμο δίδυμο», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι Ισπανοί δημοσιογράφοι, και γνώρισε την αποθέωση του κοινού του Βιθέντε Καλδερόν. Η έγνοια του όμως να ασχοληθεί με την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η ΑΕΚ έβαλε πρόωρο τέλος, όχι μόνο στην παρουσία του Ντέμη στα ιβηρικά γήπεδα, αλλά και στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστή. Ο επίλογος πάντως ήταν αντάξιος της ποδοσφαιρικής του αξίας και ταιριαστός με την λαμπρή του έως τότε σταδιοδρομία: μετέχοντας στα 4 από τα 6 παιχνίδια του Euro της Πορτογαλίας αποσύρθηκε από την ενεργό δράση με τις δάφνες του Πρωταθλητή Ευρώπης.

Ο τελευταίος των Μοϊκανών

Για ποιους λόγους λοιπόν αναδείχθηκε ο Νικολαΐδης σε είδωλο και σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου λαού; Ας εξετάσουμε πρώτα από όλα τα αμιγώς ποδοσφαιρικά αίτια. Ο Ντέμης υπήρξε ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σέντερ-φορ. Ήταν πλήρης τεχνικά όσον αφορά τη θέση, ίσως ο πληρέστερος που εμφανίστηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο από την εποχή του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Διέθετε και επιτόπια κλειστή και ανοιχτή εν κινήσει ντρίμπλα. Παρά το γεγονός ότι ήταν βραχύσωμος υπήρξε ικανότατος κεφαλοσφαιριστής –η αλτική του ικανότητα ήταν εφάμιλλη με αυτήν του Μίμη Παπαϊωάννου. Μπορούσε να ποστάρει άνετα με την πλάτη, να παίζει με τη μία και να εκτελεί και με τα δύο πόδια. Είχε άριστη αντίληψη του χώρου, αφομοίωνε εύκολα την τακτική και ήταν ευπροσάρμοστος όσον αφορά τη συνεργασία του με τους εκάστοτε παρτενέρ του στη γραμμή κρούσης (οι συνδυασμοί του ειδικά με τον Βασίλη Τσάρτα έχουν αφήσει εποχή). Έλληνα σέντερ-φορ με τέτοια χαρακτηριστικά δεν ξαναείδαμε από τη μέρα που σταμάτησε (προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο Νίκος Λυμπερόπουλος, που τυχαίνει να είναι και ο δεύτερος κατά σειρά αγαπημένος παίκτης του γράφοντος, ήταν μεν προικισμένος, αλλά η φυσική του θέση ήταν αυτή του «δεύτερου επιθετικού», όχι του σέντερ-φορ, αν και έχει αγωνιστεί κι εκεί ορισμένες φορές). Τη σήμερον ημέρα, που ως «παιχταράδες» αποθεώνονται φορ που χρειάζονται τέσσερα και πέντε κοντρόλ για να ελέγξουν την μπάλα, που δεν μπορούν να ντριμπλάρουν ούτε κώνο προπόνησης και απλώς τελειώνουν έτοιμες φάσεις, χωρίς να μπορούν από μόνοι τους να παράξουν ευκαιρίες, το κενό που έχει αφήσει πίσω του μοιάζει ακόμα πιο δυσαναπλήρωτο…

Ο Ντέμης δεν υστερούσε ούτε σε φυσικά προσόντα. Ήταν γρήγορος, εκρηκτικός και ανθεκτικός σε τζαρτζαρίσματα και εναέριες μονομαχίες. Αν πρέπει οπωσδήποτε να του καταλογίσουμε ένα ελάττωμα, αυτό ήταν ότι ποτέ δεν αντιμετώπισε σοβαρά τους τραυματισμούς του. Όπως έχει ομολογήσει και ο ίδιος έπαιζε πάντα με ρίσκο, σαν οπαδός και όχι σαν επαγγελματίας. Μέχρι και τις τελευταίες μέρες της καριέρας του ταλαιπωρούνταν από πόνους στη μέση και τα γόνατά του. Χαρακτηριστικό είναι ότι από το 1998 ως το 2003 έχανε κατά μέσο όρο 5 ματς πρωταθλήματος το χρόνο, τη δε σαιζόν 2003-04 στην Ατλέτικο ουσιαστικά έπαιξε για ένα περίπου γύρο. Πάντως ποτέ δεν έλειψε από τα μεγάλα ραντεβού. Πάντα δήλωνε παρών στα ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ, δημιουργώντας «πελατειακή» παράδοση απέναντί του με απολαυστικά γκολ και είχε καθοριστική συμβολή και στα 4 τρόπαια που κατέκτησε η Ένωση στη δύσκολη εκείνη εποχή της «πρώτης παράγκας».

Ένας από εμάς

Πέρα από τις ικανότητές του, την επιφανή του θέση στο κιτρινόμαυρο Hall of Fame ο Ντέμης την κέρδισε και λόγω του χαρακτήρα του και του τρόπου με τον οποίο δόμησε τη σχέση του με την ΑΕΚ και τον κόσμο της. Όπως προαναφέρθηκε έπαιζε σαν οπαδός της, σαν ένας από εμάς, όπως ονειρευόμασταν ότι θα κάναμε ως παιδιά, όταν ματώναμε τα γόνατα μας στα πλακόστρωτα και τις αλάνες (όσοι προλάβαμε, καθώς σήμερα κυριαρχούν τα κυριλέ «5x5»). Αρνήθηκε το μεγαλύτερο συμβόλαιο που του πρόσφερε το 1996 ο Κόκκαλης και ποτέ δεν αξίωσε από την κιτρινόμαυρη ΠΑΕ περισσότερα χρήματα από όσα του πρόσφεραν στα συμβόλαια. Αν και ήταν σαφέστατα ο ηγέτης και καλύτερος παίκτης της ομάδας ποτέ δεν επέδειξε βεντετισμό έναντι των συμπαικτών του ή αδιαφορία για τη γενικότερη πορεία του συλλόγου. Το αντίθετο μάλιστα. Χαρακτηριστική είναι η αποχή του από τις προπονήσεις το 2001 ως μοχλός πίεσης για να εκδιωχτεί από τα ενωσίτικα κοινά ο τυχάρπαστος «επενδυτής» Αλεχάντρο Σκλαβενίτης ή η συνάντησή του με το Μάκη Ψωμιάδη για να τον πείσει να μην απολύσει τον Φερνάντο Σάντος στις αρχές του πρωταθλήματος 2001-02, ώστε η ΑΕΚ να μπορέσει να διεκδικήσει, επιτέλους με έναν σοβαρό προπονητή, τον τίτλο. Το ίδιο αυτό πάθος και η πρόθεσή του να προσφέρει ήταν που τον οδήγησαν να παρατήσει ένα ακόμα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο στη Μαδρίτη και να αποσυρθεί πρόωρα, στα 31 του, για να αναλάβει να ηγηθεί της προσπάθειας αποφυγής χρεοκοπίας του συλλόγου και υποβιβασμού του στη Δ’ Εθνική το καλοκαίρι του 2004.

Ποιος θα ξεχάσει την κίνησή του στον Τελικό Κυπέλλου του 2000, όταν, με το σκορ 0-0 απέναντι στον Ιωνικό, ζήτησε από το διαιτητή Δούρο να του ακυρώσει το γκολ που είχε μόλις σημειώσει ενστικτωδώς με το χέρι και το οποίο είχε διαφύγει της προσοχής του ρέφερι; Σε μια εποχή που η «παράγκα» βρισκόταν στο απόγειό της, όταν η ατιμία και η βρωμιά επιβραβεύονταν σαν «μαγκιά» και το φιλότιμο χλευαζόταν σαν «φλωριά», ο Ντέμης στάθηκε φωτεινός φάρος ηθικής και δικαίου, τιμώντας την άμιλλα και το ευ αγωνίζεσθαι που έθεταν ως αδιαπραγμάτευτους σκοπούς του σωματείου οι ιδρυτές της ΑΕΚ το μακρινό 1924. Ποιος θα ξεχάσει επίσης το σθένος που επέδειξε στην κόντρα του με τον Μάκη Ψωμιάδη τον Ιανουάριο του 2003 που τελικά οδήγησε στη λυτρωτική απαλλαγή της ομάδας από τον τελευταίο; Ενάντια σε ένα άτομο το οποίο φοβούνταν άπαντες εντός και εκτός κιτρινόμαυρης οικογένειας. Ποιος θα ξεχάσει την αποστολή ειρήνης στο Βελιγράδι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του ΝΑΤΟ, όπου συμμετείχε από την πρώτη στιγμή ως αρχηγός της ομάδας ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του Δημήτρη Μελισσανίδη, συγκινώντας μάλιστα στη συνέντευξη τύπου με την αποστροφή του «Οι Έλληνες και οι Σέρβοι είμαστε οι μόνοι λαοί στα Βαλκάνια που πολεμήσαμε τους ναζί»…

Η προεδρική θητεία

Τα πεπραγμένα του Ντέμη στην 4ετή διαμονή του στον προεδρικό θώκο, από τον Αύγουστο του 2004 μέχρι το φθινόπωρο του 2008 όταν ουσιαστικά τον «παραίτησαν» οι μέτοχοι της ΠΑΕ, έχουν αναλυθεί στο παρόν ιστολόγιο στο προ διετίας άρθρο «Το δικό μας συμβόλαιο». Παρά τα όποια λάθη του (π.χ. ο άκομψος τρόπος που χειρίστηκε το θέμα των επεισοδίων στο Περιστέρι, οι αυταπάτες και οι φρούδες ελπίδες που έτρεφε συμπράττοντας στην ίδρυση της Superleague, το κλειστό συμβόλαιο στο Φερέρ) με καμία λογική δε γίνεται να αποτιμηθεί με αρνητικό πρόσημο το δεύτερο αυτό διάστημα υπηρεσίας του Ντέμη προς το Δικέφαλο. Η περίοδος 2004-2008 ήταν η τελευταία κατά την οποία το γόητρο και το πρεστίζ της ΑΕΚ ως ομάδας πρωταθλητισμού διατηρήθηκε αλώβητο, η τελευταία κατά την οποία οι οπαδοί παρακολούθησαν αξιοπρεπές θέαμα (στη διετία ’06-’08, καθώς εκ των πραγμάτων αυτό δεν ήταν δυνατό νωρίτερα), η τελευταία κατά την οποία την κιτρινόμαυρη φόρεσαν παίκτες κλάσης. Οι λάσπες των πρώτων μηνών μετά την αποχώρηση του Ντέμη από την προεδρία, οι κατηγορίες περί «λαμόγιου» και «κακοδιαχειριστή» έχουν καταρρεύσει προ πολλού σαν χάρτινος πύργος. Οι δε επίδοξοι «ιδεολόγοι» τιμητές του με τα ευφάνταστα κουρσάρικα ονόματα, μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται πως κάθε άλλο παρά ιδεολόγοι ήταν, απλώς επιθυμούσαν να δουν διαφορετικό επιχειρηματία στο μετοχολόγιο της εταιρίας. Η Ιστορία -για να χρησιμοποιήσω και τη διάσημη ρήση του Φιντέλ- στο τέλος θα τον δικαιώσει.

STATS & TRIVIA

Στη σαιζόν 1996-97 στις κυπελλικές του συμμετοχές προσμετράται και ο τελικός του Σούπερ Καπ. Στη σαιζόν 2000-01 στα κυπελλικά του τέρματα δεν προσμετράται το γκολ του στο 1-1 με τον ΟΣΦΠ που λόγω διακοπής σε βάρος μας μετατράπηκε σε 0-2 α.α.

● Με τα 176 γκολ που έχει σημειώσει σε 270 αγώνες για λογαριασμό της ΑΕΚ καταλαμβάνει την 4η θέση στον πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών στην Ιστορία της Ένωσης, πίσω μόνο από τους Μίμη Παπαϊωάννου (293), Κώστα Νεστορίδη (224) και Θωμά Μαύρο (221).

● Είναι ένας από τους μόλις 3 παίκτες στην Ιστορία της ΑΕΚ (Νεστορίδης, Μαύρος οι άλλοι δύο) που έχει σκοράρει πέντε τέρματα σε ένα ματς Α’ Εθνικής (στο ΑΕΚ-Καλαμάτα 6-1 της σαιζόν 1996-97).

● Είναι ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής που μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος (το 2000) έχει σημειώσει καρέ τερμάτων σε αγώνα πρωταθλήματος (19/3/2000 ΑΕΚ-Ιωνικός 5-1), αγώνα κυπέλλου (17/8/2000 ΑΕΚ-Εθνικός 8-0) και ευρωπαϊκό αγώνα (26/10/2000 ΑΕΚ-Herfolge 5-0).

● Κατά τη διάρκεια της σαιζόν 1997-98 σκόραρε για 8 συνεχόμενες αγωνιστικές πρωταθλήματος (10/11/1997, 9η αγων. ΑΕΚ-Πανιώνιος 2-0 έως 4/1/1998, 16η αγων. ΑΕΚ-ΟΦΗ 3-0), ρεκόρ που μοιράζεται με το Γιώργο Σιδέρη του ΟΣΦΠ (το έχει επιτύχει δύο φορές το 1964-65 και το 1968-69) και το συνεπώνυμο και συνΕνωσίτη Κώστα Νικολαΐδη (τη σαιζόν 1967-68).

● Αγωνίστηκε στα 20 από τα 21 ντέρμπι ΑΕΚ-ΟΣΦΠ που έλαβαν χώρα την 7ετία της «πρώτης παράγκας» (1996-2003), σκοράροντας στα 10 από αυτά ισάριθμα γκολ, οδηγώντας την Ένωση σε 9 νίκες έναντι του αντιπάλου της (9 νίκες – 4 ισοπαλίες – 7 ήττες τα αποτελέσματα του Δικεφάλου στα 20 αυτά ματς -το εντός έδρας ντέρμπι Κυπέλλου της σαιζόν 2000-01 διακόπηκε με σκορ 1-1 και κατακυρώθηκε με 0-2 α.α. υπέρ του ΟΣΦΠ, με αποτέλεσμα να «ακυρωθεί» εκ των υστέρων και το γκολ που είχε σημειώσει ο Ντέμης και το σχετικό ρεκόρ Ν-Ι-Η να διαμορφωθεί εντέλει σε 9–3–8). Το μοναδικό παιχνίδι της 7ετίας που δεν αγωνίστηκε ήταν ο επαναληπτικός του Κυπέλλου του 2001, όπου η ΑΕΚ εξαιτίας της εγκληματικής αφέλειας του -συγχωρεμένου πλέον- Παθιακάκη συνετρίβη με 6-1.

● Έχει σημειώσει 17 τέρματα σε 54 εμφανίσεις με το εθνόσημο στο στήθος, επίδοση που τον κατατάσσει 7ο μεταξύ των κορυφαίων σκόρερ όλων των εποχών στα χρονικά της Εθνικής Ελλάδας.

● Οι ομαδικοί τίτλοι στο παλμαρέ του είναι πέντε: 3 Κύπελλα Ελλάδας (1997, 2000, 2002), 1 σούπερ καπ (1996) με την ΑΕΚ και το Euro 2004 με την Εθνική.

● Οι ατομικές διακρίσεις του περιλαμβάνουν: βραβείο κορυφαίου νέου παίκτη του πρωταθλήματος (1995), 3 βραβεία καλύτερου Έλληνα ποδοσφαιριστή (1997, 1998, 2002), χρυσό παπούτσι Α’ Εθνικής (1999), 2 φορές πρώτος σκόρερ Κυπέλλου Ελλάδας (1996, 2000), FIFA Fair Play Award (2002).

Είπαν για τον Ντέμη Νικολαΐδη

«Είναι ΑΕΚτζής, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα από μόνο του. Είναι και ταλέντο, μεγάλο ταλέντο. Αποτελεί κεφάλαιο για την ΑΕΚ. Μπορώ να σας πω ότι είναι δύο φορές, τρεις φορές ο Μαύρος. Είναι τσακάλι. Ο Μαύρος δεν έβαζε τα πόδια του στην φωτιά. Μεγάλος παίκτης, έβλεπε δίχτυα, αλλά ο Μαύρος φυλαγόταν. Αυτό το παιδί, ο Ντέμης, έτσι όπως παίζει αυτός, με το πάθος του και τη δύναμή του, αλλά και έτσι όπως τον αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοί του, καμιά φορά θα τον σκοτώσουν! Απορώ πώς δεν του έχουν κάνει ζημιά ακόμα. Θα του την κάνουν στον τέλος. Είναι απροστάτευτος ο Ντέμης»

–Ο πρόεδρος των προέδρων, Λουκάς Μπάρλος, στην τελευταία του συνέντευξη πριν φύγει από τη ζωή, το 1999

«Δεν έχει τυχαία τυπώσει το Δικέφαλο στο μπράτσο του, τον έχει και στην καρδιά του και θέλει να δείξει ότι σ’ αυτήν την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, υπάρχουν και άτομα που σκέφτονται τη φανέλα και σκέφτονται ότι ο αθλητισμός είναι πάνω απ’ όλα αθλητισμός»

–Παντελής Νικολάου, από τη θέση του προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ, το 1998, για την απόφαση του Ντέμη να απορρίψει την πρόταση της Άντερλεχτ και να παραμείνει στην Ένωση

«Η ωριμότητα ενός ποδοσφαιριστή φαίνεται από τη συμπεριφορά του. Ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής είναι όντως μεγάλος, όταν είναι μεγάλος και σαν άνθρωπος»

–Γιώργος Δούρος, ο διαιτητής του τελικού Κυπέλλου 2000, κατά τη βράβευση του Ντέμη με το διεθνές βραβείο Fair Play της FIFA

«Ο Ντέμης Νικολαΐδης, ως παίκτης ήταν πολύ σημαντικός για εμάς. Έξυπνος, με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Όσον αφορά το Euro, δεν ήταν έτοιμος για να αγωνίζεται συνεχώς. Είχε όμως πολύ μεγάλη συμμετοχή στην πρόκριση στην Πορτογαλία και στην κατάκτηση του τροπαίου. Η παρουσία του και μόνο στην Πορτογαλία, βοήθησε πολύ την ομάδα ψυχολογικά»

–Ότο Ρεχάγκελ, προπονητής της Εθνικής Ελλάδας την περίοδο 2001-2010, για τη συμβολή του Ντέμη στην κατάκτηση του Euro 2004

«Οι δυο μας καταλαβαινόμαστε πολύ καλά. Ο Ντέμης είναι ένα σημείο αναφοράς στην επίθεση, καθώς επίσης και στην αμυντική λειτουργία και μοιραζόμαστε τις προσπάθειες. Είναι σε ετοιμότητα, παίζει καλά την πρώτη επαφή και του αρέσει να μάχεται ψηλά μέσα στην περιοχή. «Έχει» το γκολ και είναι σίγουρο ότι θα σημειώσει πολλά ακόμα. Επιπροσθέτως έχει τεράστια αλτική ικανότητα, παρά το ύψος του. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που ταιριάζει πολύ στην ομάδα μας»

–Φερνάντο Τόρες, παρτενέρ του Ντέμη στην επίθεση της Ατλέτικο τη σαιζόν 2003-2004, μιλώντας στην εφημερίδα «Αs» της Μαδρίτης στις 16/11/2003