Αρδολογίας το ανάγνωσμα

14 Απριλίου 2013. Μια επίλεκτη καταδρομική μονάδα πεμπτοφαλαγγιτών κατορθώνει, μετά από κόπους δύο χρόνων, να δώσει αίσιο τέλος στην αποστολή υποβιβασμού της ΑΕΚ. Πριν καν προλάβουν να αποδοκιμάσουν, να απογοητευτούν, να κλάψουν, το πρώτο πράγμα που ασυναίσθητα σκέφτονται οι απανταχού Ενωσίτες είναι ποιος θα αναλάβει να αποτελέσει τη διάδοχη κατάσταση, ποια θα είναι η «επόμενη μέρα» για την ομάδα. Δυο μήνες έχουν παρέλθει από εκείνο το μαύρο ανοιξιάτικο βράδυ και μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, νομίζω πως είναι πλέον σαφές πως το ερώτημα έχει βρει απάντηση. Η Γ.Σ. της ΠΑΕ ΑΕΚ αποφάσισε να μπει σε καθεστώς εκκαθάρισης, οι εκπρόσωποι του Δημήτρη Μελισσανίδη επικράτησαν στις εκλογές της Ερασιτεχνικής, ενώ ο ίδιος ο Τίγρης με ανακοίνωσή του, πιστοποίησε την εμπλοκή του στα κοινά του Δικεφάλου. Η «επόμενη μέρα» είναι γεγονός. Τη διανύουμε ήδη.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο λυκαυγές της νέας αυτής εποχής παίζουν προς το παρόν τα μήντια. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με πύρινα άρθρα και βαθυστόχαστες αναλύσεις που προσπαθούν να μας πείσουν πως ο καταποντισμός της ομάδας στη Γ’ Εθνική είναι ευλογία και πως όσοι ΑΕΚτζήδες δεν πανηγυρίζουν είναι μίζεροι και διχαστικοί. Αναμφισβήτητα, προοπτικές αναγέννησης χάρη στη δραστηριοποίηση του Τίγρη όντως διαγράφονται στον ορίζοντα και όλοι μας προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Η προτροπή όμως ή μάλλον καλύτερα η διαταγή να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και αγαλλίαση για ό,τι συνέβη στην αγαπημένη μας ομάδα, ξεπερνάει τα όρια του θράσους. Ο υποβιβασμός θα μείνει αιώνια κηλίδα στην ιστορία μας, ενώ μέχρι να επανέλθουμε στην Α’ κατηγορία, μεγάλος αριθμός νεαρών αετόπουλων νομοτελειακά θα αλλαξοπιστήσει. Ο λόγος βέβαια πίσω από αυτήν την πρεμούρα των δημοσιογράφων να δημιουργήσουν εορταστικό κλίμα γίνεται εύκολα αντιληπτός. Εδράζεται στο περιβόητο «τρίπτυχο της επιτυχίας» που «διδάσκεται» στις «σχολές» αθλητικής δημοσιογραφίας των ημερών μας: «πούλα στο γαύρο κολακεία, στο βάζελο γκρίνια και στον ΑΕΚτζή ελπίδα».

Παράλληλα με την καλλιέργεια ψευδεπίγραφης ευφορίας, σύσσωμη η κιτρινόμαυρη δημοσιογραφική οικογένεια έχει επιδοθεί με ζήλο στην κατασκευή ενός αγιογραφικού πορτρέτου του Δημήτρη Μελισσανίδη. Ο  62χρονος εφοπλιστής παρουσιάζεται ως «ο τελευταίος πρωταθληματικός πρόεδρος της ΑΕΚ», ο ηγέτης που «πήρε τρία σερί πρωταθλήματα», ο άνθρωπος που «εξασφάλισε προστασία στην ΑΕΚ από το παρασκήνιο», ο ποδοσφαιρικός παράγοντας που δεν απέτυχε ποτέ και πουθενά. Εμφανίζεται έτοιμος να αγοράσει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα του, να χτίσει γήπεδο εν μία νυκτί, να ποδοπατήσει σαν κατσαρίδα τον Μαρινάκη. Ταυτόχρονα, ο κόσμος της Ένωσης εγκαλείται ως αχάριστος(!) και διατάσσεται να ζητήσει γονυπετής τη συγχώρεση του Τίγρη για την «προδοσία του 2005» και να απεμπολήσει το δικαίωμα στην κριτική σκέψη. Πίστευε και μη ερεύνα!!!

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

α) Το πρωτάθλημα του 1992 κατακτήθηκε με ιδιοκτήτη τον Ανδρέα Ζαφειρόπουλο και πρόεδρο τον Κώστα Γενεράκη. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης αγόρασε την ΠΑΕ ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1992, συνεταιρικά με το Γιάννη Καρρά, και την πούλησε το καλοκαίρι του 1995 στον Μιχάλη Τροχανά. Οι δύο συνιδιοκτήτες εναλλάσσονταν στην προεδρία. Τη σεζόν 1992-93 διοίκησε ο Μελισσανίδης, τη σεζόν 1993-94 ο Καρράς και τη σεζόν 1994-95 ξανά ο πρώτος. Επομένως, έναν(1) τίτλο έχει κατακτήσει ο Τίγρης και τελευταίος πρωταθληματικός πρόεδρος είναι ο Καρράς.

β) Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, όντως ο Τίγρης κατάφερε να εξασφαλίσει δίκαιη αντιμετώπιση της ΑΕΚ από τη διαιτησία. Στη δεύτερη όμως θητεία του (1994-95), η ομάδα σφαγιάστηκε ανελέητα από τους μαυροφορεμένους, με αποκορύφωμα τον αλησμόνητο τελικό του Μπάκα.

γ) Το 1999 ανέλαβε διαχειριστής της ΠΑΕ για λογαριασμό της Enic (χωρίς δικαίωμα υπογραφής όμως, τύποις πρόεδρος ανέλαβε ο Γενεράκης). Η μονοετής παρουσία του στη διοίκηση του συλλόγου κρίνεται αντικειμενικά αποτυχημένη (πρόσληψη Τουμπάκοβιτς, μεταγραφές Ματιάσεβιτς, Τσίριτς, αποκλεισμός στο Champions League από την ΑΙΚ).

δ) Για το αποτέλεσμα των εκλογών του 2005 ο μόνος που ευθύνεται είναι ο ίδιος ο Τίγρης. Μόλις πριν ένα χρόνο είχε αρνηθεί να διακινδυνεύσει τα χρήματά του συμμετέχοντας στην προσπάθεια σωτηρίας και είχε ξεστομίσει τον περιβόητο αφορισμό «μόνο τρελός ή λαμόγιο ασχολείται με την ΑΕΚ». Πώς περίμενε μετά ο κόσμος να ψηφίσει υπέρ ενός φυγόμαχου και κατά ενός ανθρώπου που δικαίως τότε του έδινε όραμα; Πολύ κακός επικοινωνιακός χειρισμός εκ μέρους του. Δε σχολιάζω καν το πρότζεκτ «Αγιά-Σοφιά», με το γήπεδο των 36.500 θέσεων, τα επιπλέον 11.000 τ.μ.(!) για εμπορικούς χώρους, τα δύο(!) κλειστά για μπάσκετ και βόλει, το πάρκινγκ 1.500 θέσεων, το κόστος των 73 εκ. ευρώ με αυτοχρηματοδότηση (πώς;) και δανεισμό (από πού;) και όλα αυτά στο καζάνι με τους 131 και το κόκκινο φως από το ΣτΕ, γιατί κινδυνεύω να υπερβώ τα όρια του σουρεαλισμού.

ε) Όσον αφορά τις μεγαλοστομίες των ΜΜΕ περί πακτωλών εκατομμυρίων που θα ρεύσουν άμεσα και ασύστολα προς πάσα κατεύθυνση, η πρόσφατη Ιστορία έχει δείξει το αντίθετο. Με την αποστασιοποίησή του το 2004, την προσπάθειά του να μπει στην ΠΑΕ το 2005 μέσω του 10% της ΕΡΑ, την πρόταση του 2008 «βάλτε 70 και θα βάλω κι εγώ 70», τη νέα άρνησή του το 2009 και τέλος, την αδράνειά του τα τελευταία δύο χρόνια και την αναμονή του τετελεσμένου της πτώχευσης για να επαναδραστηριοποιηθεί, ο Τίγρης έδειξε ότι δεν είναι διατεθειμένος να πάρει οικονομικά ρίσκα, ότι είναι φειδωλός και ότι κινείται πάντα εκ του ασφαλούς.

Συμπερασματικά λοιπόν, ο Μελισσανίδης δεν διαθέτει υπερφυσικά χαρακτηριστικά, δεν κατάγεται από τον πλανήτη Κρύπτον, δεν είναι Άγιος και Μεσσίας. Έχει και τις επιτυχημένες, έχει και τις αποτυχημένες στιγμές στο ενεργητικό του και μετά και την εκ νέου εμπλοκή του θα κριθεί οριστικά (θετικά ή αρνητικά) όταν αποσυρθεί και ιδιωτεύσει. Είναι ΑΕΚτζής χωρίς αμφιβολία, αλλά είναι ταυτόχρονα και ένας μεγαλοεφοπλιστής και εξαιτίας αυτής της ιδιότητας, θα κοιτάξει πρώτα να εξασφαλίσει το επιχειρηματικό του συμφέρον και ως παρεπόμενη συνέπεια θα ωφελήσει και την ΑΕΚ. Γι' αυτό λοιπόν πρέπει να παραμείνουμε προσγειωμένοι και να αναμένουμε τις εξελίξεις αναφορικά με το γηπεδικό. Αυτές θα είναι το κλειδί για την αναγέννηση του συλλόγου σε όλα τα επίπεδα. Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι ότι ο Τίγρης δεν παραγγέλνει ο ίδιος τα γεμάτα σάλια δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών. Στην καπιταλιστική πυραμίδα άλλωστε, οι δημοσιογράφοι μπορεί να βρίσκονται πάνω από τους πολιτικούς, παραμένουν όμως  πάντα κάτω από τους μεγαλοεφοπλιστές. Δεν τους έχει ο Μελισσανίδης ανάγκη, αυτοί έχουν ανάγκη εκείνον. Φιλοδοξούν να αποτελέσουν το γραφείο τύπου της «νέας τάξης πραγμάτων»; Επιθυμούν να εξασφαλίσουν από τώρα προσβάσεις για μελλοντικές αποκλειστικότητες; Μόνοι τους ξέρουν τι ακριβώς προσδοκούν. Να έχουν στο νου τους πάντως, αφού κόπτονται ότι εργάζονται για το καλό της ΑΕΚ, πως με το καθημερινό γλείψιμό τους μπορεί να ενεργοποιήσουν το νόμο της ετερογονίας των σκοπών: αντί να ενθουσιαστεί ο ενωσίτικος λαός, να αηδιάσει και να αποστασιοποιηθεί, να στραφεί ενάντια στην προσπάθεια Τίγρη και να βλάψει έτσι εντέλει και την ομάδα. Έχουμε ήδη ένα πρόσφατο παράδειγμα, την υπόθεση του Ελληνικού.

Οι καλοθελητές προεξόφλησαν την μετακόμιση της ομάδας στο ολυμπιακό ακίνητο με πηχυαίους τίτλους: «Παρήγγειλε 22.000 κιτρινόμαυρα καθίσματα ο Τίγρης», «Παρήγγειλε λυόμενες εξέδρες ο Τίγρης», «Έπεσαν οι υπογραφές για το Ελληνικό», «Αρχίζουν αύριο τα έργα για το Ελληνικό», «Κολαστήριο θέλει ο Τίγρης το Ελληνικό»... Τελικά αποδείχτηκε ότι ο Τίγρης ήρθε σε συμφωνία με τη διοίκηση του ΟΑΚΑ και η ομάδα θα συνεχίσει να αγωνίζεται στο Στάδιο. Και εκεί που η κιτρινόμαυρη δημοσιογραφική πανστρατιά καταριόταν καθημερινώς το «κρυόκωλο, ντεκαβλέ γήπεδο» και δοξολογούσε τον Τίγρη που «έσωσε την ΑΕΚ» από το «Νταχάου του Αμαρουσίου», ξαφνικά εκτέλεσε κολοτούμπα αλά Μελισσανίδη (Ιωάννη, όχι Δημήτρη) και έσπευσε να κάνει λόγο για «ένα ΟΑΚΑ που εγγυάται μεγάλη ΑΕΚ», για ένα γήπεδο που «ταιριάζει στο πρεστίζ και το μέγεθος του συλλόγου»… Είδαμε όλοι μας τις αντιδράσεις του κόσμου στα social media, το κράξιμο επί δικαίων και αδίκων και το ξενέρωμα που προκλήθηκε από αυτήν την ιστορία.

Αν οι δημοσιογράφοι θέλουν πραγματικά να φανούν εποικοδομητικοί ας θέσουν μερικά καίρια ερωτήματα:

1) Τι γίνεται με τα φυσικά πρόσωπα στα οποία χρωστάει η ΠΑΕ ΑΕΚ: Πότε, πώς και από ποιον θα πληρωθούν; Η FIFA καλύπτεται από πτωχεύσεις, ΑΦΜ και νομικους ελιγμούς ή συνεχίζει να έχει απαιτήσεις από το «σύλλογο ΑΕΚ»;

2) Αν δεν βρεθεί λύση με το γηπεδικό, θα συνεχίσει να ασχολείται ο κ. Μελισσανίδης με την ομάδα; Είναι δικαιολογημένη η αγωνία του κόσμου γιατί η Ιστορία έδειξε ότι βασικός λόγος για τον οποίον εγκατέλειψαν την ΠΑΕ οι εφοπλιστές του 2004 και την ΚΑΕ ο Φιλίππου, ήταν η αδυναμία ανέγερσης γηπέδου, από την οποία προσδοκούσαν οικονομικά οφέλη για τους εαυτούς τους.

3) Η Ερασιτεχνική έχει χρέη προς το Δημόσιο 30.000 ευρώ. Γιατί να μην δοθεί τοις μετρητοίς αυτό το ποσό (αφού κατά τ’ άλλα γίνεται λόγος για εκατομμύρια) και αντ' αυτού επιδιώκεται εκ νέου ρύθμιση;

4) Τι μέλλει γενέσθαι με το αντρικό τμήμα βόλεϊ που έχει χρέη 400.000 ευρώ;

Υ.Γ.: Η συνέλευση της Ερασιτεχνικής το πρωί της Κυριακής (την οποία παρακολουθήσαμε ζωντανά χάρη στο ΑΕΚ LIVE, το μόνο μέσο που εδέησε να στείλει κάμερα και παρεμπιπτόντως -για να κάνω και μια σύνδεση με τα προαναφερθέντα- το μοναδικό που «κρατάει χαμηλά την μπάλα» και δεν παρασύρεται σε εμπόριο ελπίδας) χαρακτηρίστηκε από σοβαρά πλήγματα απέναντι στην ελευθερία έκφρασης. Όσοι σύνεδροι ανέβηκαν στο βήμα και είτε άσκησαν κριτική στην ορίτζιναλ διοίκηση, είτε εξέφρασαν επιφυλάξεις για το μέλλον, είτε γενικά διατύπωσαν προσωπικές τους απόψεις και προτάσεις και δεν περιορίστηκαν σε κενά ευχολόγια, καθυβρίστηκαν χυδαία από μια γκρούπα αυτόκλητων υπερΑΕΚαρχών και αναγκάστηκαν να διακόψουν πρόωρα τις ομιλίες τους, υπό την προκλητική απάθεια του προεδρείου! Έτσι εννοούν κάποιοι την «ενότητα» και την «ομοψυχία» στην ΑΕΚ του 2013…