Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η χτεσινή ήττα των πρωταθλητριών κοριτσιών της ΑΕΚ με 3-0 σετ, στον ημιτελικό κυπέλλου βόλεϊ από τον Ολυμπιακό. Περιδιαβαίνοντας τα κιτρινόμαυρα φόρουμ και σάιτ, διαπίστωσα ότι όλα τα σχόλια των Ενωσιτών κινούνταν στο ίδιο μοτίβο: «Πώς είναι δυνατόν μια ομάδα που είναι απείρως καλύτερη και ως σύνολο και ατομικά, που δίδαξε βόλεϊ ολόκληρη τη σεζόν, να χάσει έτσι απότομα, με κατεβασμένα τα χέρια. Αφού ήταν το απόλυτο, το ακλόνητο φαβορί!». Ακριβώς σ’ αυτήν την τελευταία πρόταση πιστεύω ότι πρέπει να ψάξουμε για την αιτία της ήττας.
Αν εξετάσουμε σε βάθος χρόνου την ιστορία της ΑΕΚ, θα δούμε ότι ο σύλλογος πάντοτε αρίστευε όταν συνασπιζόταν εναντίον του αρνητικός για αυτόν συσχετισμός δυνάμεων. Απέναντι σε αντιπάλους ισχυρούς, που απέπνεαν αέρα υπεροχής και έφταναν σε σημείο να τον υποτιμήσουν ή ακόμα και να τον περιφρονήσουν. Κοντολογίς ο σύλλογος αρίστευε πάντα στο ρόλο του αουτσάιντερ. Τα παραδείγματα είναι ουκ ολίγα. Οι δύο τίτλοι του χάντμπολ κατακτήθηκαν με υπερβάσεις: το κύπελλο μετά από δύο παρατάσεις κόντρα στο μεγάλο όνομα του αθλήματος, Φίλιππο Βέροιας, ενώ το πρωτάθλημα με απίστευτη ανατροπή και γκολ σε νεκρό χρόνο στην έδρα του συνδιεκδικητή ΠΑΟΚ. Η τελευταία κούπα στο μπάσκετ, το πρωτάθλημα Ελλάδος του 2002, κατακτήθηκε με μια ανεπανάληπτη επαναφορά από το 0-2 στη σειρά των τελικών, όταν όλοι είχαν ξεγραμμένη την Ένωση και στον Πειραιά άνοιγαν σαμπάνιες. Το 1989 ο Αργύρης Σαλιαρέλης έκοβε τούρτες με γλασαρισμένο επάνω σκορ 4-0, όμως η ΑΕΚ του Τάκαρου και του Όκο κατέβαλε θεούς και δαίμονες και δραπέτευσε με το 0-1 στο αλησμόνητο ματς-τίτλου της 7ης Μαΐου. Το 2002, μια βδομάδα μετά την ήττα με 4-3 από τον ΟΣΦΠ και την απώλεια του πρωταθλήματος, με το σύνολο του τύπου να αποκαλεί τους παίκτες «λούζερς», η ομάδα ποδοσφαίρου θριάμβευσε στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Το μακρινό 1956, και πάλι στον τελικό του κυπέλλου, η παρέα του Γιάννη Κανάκη επιβλήθηκε του πανίσχυρου Ολυμπιακού των 5 σερί πρωταθλημάτων. Ακόμα και τα τρία σερί πρωταθλήματα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κατακτήθηκαν δια πυρός και σιδήρου, σε εποχή άκρατου «βαρδινογιαννισμού», όπου όλοι ήξεραν ότι ο «ισχυρός της υπόθεσης» ήταν ο ΠΑΟ και πως όλα τα ματς της Ένωσης θα ήταν για αυτήν «αίμα και άμμος» αν ήθελε να στεφθεί νικήτρια.
Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Πώς καταφέρνει ο σύλλογος να θριαμβεύει όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο; Η απάντηση βρίσκεται στη νοοτροπία, στο dna που κουβαλάει η ομάδα. Η ΑΕΚ έχει μέσα της το dna των ανθρώπων που την ίδρυσαν: των προσφύγων. Οι πρόσφυγες από την Ανατολία, το αγνότερο κομμάτι της ελληνικής φυλής, υπήρξαν άνθρωποι που έχασαν τα πάντα, που είδαν τις ζωές τους να γκρεμίζονται εν μία νυκτί. Κι όμως η φωτιά της καταστροφής δεν κατάφερε να τους κάψει. Όρθωσαν το ανάστημά τους και ξεπέρασαν κάθε δυσκολία, κάθε εμπόδιο. Χωρίς να βρουν τίποτα έτοιμο, χωρίς να τους χαριστεί τίποτα, με προοπτικές μηδαμινές, αγωνίστηκαν με σεμνότητα, με ταπεινοφροσύνη, με πείσμα και κόντρα στους πάντες και τα πάντα κατάφεραν να διασώσουν τον πολιτισμό τους και να ξαναστήσουν τις ζωές τους. Από αυτό το ιδιόμορφο dna είναι βαθιά διαποτισμένη η ΑΕΚ και γι’ αυτό το λόγο δε θα μπορέσει ποτέ να υποδυθεί σωστά το ρόλο του φαβορί.
Ας αναλογιστούμε λίγο όλες εκείνες τις φορές που οι υπηρετούντες τη βυζαντινογέννητη Θεά, πιστέψαμε ότι κάποιος τίτλος είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα του χεριού μας. Ότι μόνο και μόνο επειδή έχουμε την καλύτερη ομάδα, η νίκη και ο τίτλος θα έρθουν άκοπα και αβασάνιστα. Ότι οι αντίπαλοι θα υποκλιθούν και δε θα προβάλλουν την παραμικρή αντίσταση επειδή είναι κατώτεροι. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις πάθαμε, μέρες που είναι, τη νίλα του Δράμαλη. Θα παραθέσω και πάλι κάποια πρόχειρα παραδείγματα που μου έρχονται στο νου: το κύπελλο του 1979 όταν η αρμάδα του Μαύρου, του Μίμη, του Ντούσαν, του Δομάζου και των άλλων αστεριών έχασε με κατεβασμένα τα χέρια από τον Πανιώνιο και ταυτόχρονα τη μοναδική ευκαιρία για δεύτερο σερί νταμπλ. Το πρωτάθλημα του 2005 που χάθηκε στην ήττα από τον Ιωνικό, ακριβώς εκείνη την Κυριακή που η ομάδα και ο λαός της ΑΕΚ άλλαξαν στάση και από υποψήφιοι πρωταθλητές, θεώρησαν εαυτούς ήδη εστεμμένους. Το κύπελλο του 2009 που χάθηκε εντέλει στα πέναλτι, ενώ θα μπορούσε να κερδηθεί, αν μετά το 3-2 απλά κρατούσαμε για ένα λεπτό την κατοχή της μπάλας, αντί να πανηγυρίζουμε και να ασχολούμαστε με την προσωπική βεντέτα του Κυργιάκου με τους γαύρους. Ο χαμένος τελικός στο μπάσκετ από τον Άρη επί Ιωαννίδη. Το περσινό κύπελλο στο χάντμπολ όταν διοργανώναμε φιέστες και δείπνα μια βδομάδα πριν καν ξεκινήσει ο τελικός με τα Βριλήσσια, τα οποία μερικές μέρες μετά αποσύρθηκαν λόγω οικονομικών προβλημάτων από το άθλημα... Για να φτάσουμε και στο παιχνίδι της Παρασκευής, στο οποίο τα κορίτσια μας κατέβηκαν συνοδευόμενα από πηχυαίους τίτλους περί εύκολου νταμπλ και από ένα πρωτοφανές κλίμα ασέβειας και χλευασμού προς τον αντίπαλο, πράγμα που δεν ταίριαζε ποτέ στην ηθική και την ψυχολογία του ΑΕΚτζή.
Γίνεται αντιληπτό λοιπόν κατά τη γνώμη μου, ότι κάθε φορά που η ομάδα μας βαφτίζεται, κυρίως από εμάς τους οπαδούς, με τον τίτλο του «απόλυτου φαβορί», οι παίκτες, οι προπονητές και οι παράγοντές της, χάνουν την αυτοσυγκέντρωση και την ταπεινοφροσύνη τους, στοιχεία απαραίτητα για τον πρωταθλητισμό. Αυτό δε σημαίνει ότι σαν οπαδοί πρέπει να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στην προσπάθεια της ομάδας, απαισιόδοξοι και μίζεροι. Οφείλουμε απλά να συγκρατούμε τη φιλοδοξία μας εντός των κόκκινων γραμμών που τη χωρίζουν από την ύβρη και να μεταδίδουμε στους αθλητές μας πνεύμα μαχητικό. Να τους δίνουμε να καταλάβουν πώς τίποτα δεν πρόκειται να τους χαριστεί αν δεν ιδρώσουν. Πως πρέπει να παλεύουν κάθε φορά «με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο», όπως έχει πει ο Ποιητής. Γιατί ως γνήσιο τέκνο της Ρωμιοσύνης, μόνο τότε αντριεύει και θεριεύει η Ένωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου