Οι μισάνθρωποι που δε χωράνε πουθενά και η ΑΕΚ που οργανωτικά έχει γίνει προ πολλού «Β»

Στο άκουσμα και μόνο της είδησης της ενδεχόμενης πρόσληψης του Βασίλη Τσάρτα ή Βασίλη Τσιάρτα, όπως αποφάσισε να αυτοαποκαλείται από το 2003, ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με το αφόρητο κλισέ «Δεν έχουν θέση οι ρατσιστές στην προσφυγική ΑΕΚ». Κατανοώ ότι πολλοί συνοπαδοί αναδεικνύουν την καταγωγή του συλλόγου μας καλοπροαίρετα, για να τονίσουν την ειρωνεία του πράγματος, ανακαλώντας προφανώς στη μνήμη τη γενοκτονία των προγόνων και των ιδρυτών της ΑΕΚ, ήτοι του Ελληνισμού της Ανατολής, από τους εθνικιστές-ρατσιστές Νεότουρκους στα 1913-1923, αλλά και τη ρατσιστική αντιμετώπιση που έτυχε ο Ελληνισμός αυτός στην Ελλάδα μετά το 1923 από μερίδα παλαιοελλαδιτών. Αποστροφές τέτοιες ωστόσο μπορούν πάντα να δημιουργήσουν αντίστροφη ανάγνωση: μεταξύ των μη-προσφύγων δηλαδή μπορούν να έχουν θέση τέτοια σκουπίδια; Μιας και συναντάμε και δεύτερο αφόρητο κλισέ ερώτημα –όπου «στην προσφυγική ΑΕΚ» βάλε «στην ΑΕΚ που έχει και αριστερό κόσμο»– μεταξύ των μη-«αριστερών» λοιπόν; Επιτρέπεται εκεί;
 
Η σκατοψυχιά, η μισανθρωπία, ο ρατσισμός, το μίσος για τον άνθρωπο με βάση φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά δεν χωράνε, όχι μόνο στην ΑΕΚ, αλλά γενικά στην ανθρώπινη κοινωνία. Οι σκατόψυχοι, σκοταδιστές, μισάνθρωποι όχι απλά δεν έχουν θέση σε έναν αθλητικό σύλλογο, αδιάφορο αν αυτός είναι «προσφυγικός» ή όχι, αλλά πουθενά μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων, αν οι άνθρωποι θέλουν να λέγονται άνθρωποι και όχι κτήνη. Το να μισείς έναν άνθρωπο για το χρώμα του, την εθνοτική του καταγωγή και το πώς πηδιέται, το να θεωρείς κατώτερη ή να μην αποδέχεσαι καν την ύπαρξη του συνανθρώπου σου εξαιτίας του χρώματος του, της καταγωγής του ή του σεξουαλικού προσανατολισμού του που δεν τυγχάνει της προτίμησής σου (που κανείς εξάλλου δεν σε υποχρεώνει να είναι της αρεσκείας σου), δεν αποτελεί «άποψη» και «γούστο» το οποίο «δικαιούσαι» να έχεις και μάλιστα ως «νομιμοποιημένο» ισοδύναμο «αντίθετο άκρο» της έλλειψης τέτοιου μίσους και της προσπάθειας να εξαλειφθεί τέτοιο μίσος.
 
Δεν τρέφω βέβαια αυταπάτες πως η σημερινή κοινωνία μας είναι μια αμιγώς ανθρώπινη κοινωνία. Ζούμε στην κατά Γκράμσι «εποχή των τεράτων». Οι αντικοινωνικές και μισάνθρωπες συμπεριφορές χαίρουν σε ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό και αποδοχής και εκτίμησης. Και ασφαλώς οι επικροτούντες αυτές τις συμπεριφορές, ως ευδοκιμούντες μέσα στο έρεβος, δε θα μπορούσαν, τέτοιοι που είναι, να τις παραδεχτούν καθαρά και ξάστερα, παρά μόνο νιώθοντας άβολα, προδίδονται από  μόνοι τους, καταφεύγοντας σε άκυρους συμψηφισμούς, αβάσιμες εξισώσεις και ελεεινά άλματα λογικής: «Ναι, εντάξει, ο Τσάρτας είναι ρατσιστής, αλλά για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα;». Ίσως είναι καλύτερα έτσι θα πει κανείς. Να ξεχωρίζουμε. Οι Άνθρωποι με τους Ανθρώπους. Τα τέρατα με τα τέρατα.
 
Πέρα από τους μισανθρώπους, που αναπόφευκτα, στατιστικά και μόνο, θα παρασιτούν και εντός του κόσμου της ΑΕΚ, θα συναντήσουμε αυτές τις μέρες για πολλοστή φορά και τους «ισοαποστάκηδες», τους «δεν ανακατεύομαι» – «ας μην διχαστούμε βρε παιδιά» – «αχ να μην μπλέκουμε το ποδόσφαιρο με την πολιτική». Δικαίως ο Δάντης Αλιγκιέρι στη «Θεία Κωμωδία» του τοποθετεί όσους στέκονται ουδέτεροι μπροστά στο Καλό και στο Κακό στον προθάλαμο της Κόλασης, να βασανίζονται αιώνια από σφήκες και αλογόμυγες. Βεβαίως παιδιά, να μη διχαζόμαστε. Ενωμένοι οι άνθρωποι με όσους μισούν την ανθρωπότητα. Και προ πάντων «μακριά από την πολιτική», έτσι; Αναπόδραστη αυτή η κατάληξη όταν οι τρεις τουλάχιστον τελευταίες γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με κυρίαρχο ιδεολόγημα πως η ενασχόληση με τα κοινά, η πολιτική συζήτηση, η μόρφωση και η ενημέρωση περί πολιτικοκοινωνικών θεμάτων είναι για τους «φλώρους», τα «φυτά», τους «κουλτουριάρηδες», τις «αγάμητες» και εσχάτως τα «πρόβατα». Και απόλυτα φυσιολογικό όταν κάποιος δεν αποκτά τη στοιχειώδη μόρφωση, όταν δεν γνωρίζει καν τι συνιστά πολιτική (βλ. το να μη μισείς τον συνάνθρωπό σου για τα βιολογικά του χαρακτηριστικά και να αντιμάχεσαι αυτό το μίσος, το αυτονόητο δηλαδή για έναν άνθρωπο, να αφορίζεται ως άλλη μία «πολιτική άποψη»), να καταλήγει να εκφράζεται αλυχτώντας και να νιώθει οικεία ανάμεσα στα κτήνη.
 
Το επόμενο ερώτημα που θα μας απασχολήσει είναι με ποιο σκεπτικό διάλεξε ο Μελισσανίδης να αναλάβει τη νεοσύστατη β’ ομάδα της ΑΕΚ μια μισάνθρωπη, σκοταδόψυχη ύπαρξη που φορά το σαρκίο του κάποτε παιχταρά Βασίλη Τσάρτα (και ευτυχώς τότε δεν μας είχε αποκαλύψει την άβυσσό του, συνεπώς προλάβαμε να ευχαριστηθούμε ανέμελα έναν από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της ΑΕΚ και του ελληνικού ποδοσφαίρου).
 
Άλλοι θα υποστηρίξουν ότι το έκανε για να «ξεπλύνει» αυτόν τον ρατσιστή μισάνθρωπο που καλούσε τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται «αριστεροί» να πλυθούν γιατί βρομάνε, που μοίραζε πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης και ελληνικού αίματος, ασχημονώντας μεταξύ άλλων και σε βάρος του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που στις δημόσιες τοποθετήσεις του κινείται μεταξύ ιδεολογημάτων και πρακτικών των αποβρασμάτων της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», θεωριών συνωμοσίας, fake news και ψεκασμών. Μέσω δε του «ξεπλύματος» του συγκεκριμένου επιχείρησε κατά αυτήν την εκδοχή να «ξεπλύνει» και όλο αυτόν τον βόθρο. Ίσως βάζει σε υποψίες και το γεγονός ότι οι ρυπαρές φυλλάδες που φημολογείται ότι συνδέονται μαζί του ζέχνουν παρόμοια βοθρίλα. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια τέτοια ηθελημένη, συνειδητή προσπάθεια «ξεπλύματος», αν και δυστυχώς, ειδικά αν η πρόσληψη Τσάρτα ολοκληρωνόταν, «ξέπλυμα» ως ένα βαθμό θα επιτυγχανόταν ακούσια. Επίσημα η ΠΑΕ ΑΕΚ αποτελεί πρωτοπόρα στη χώρα στον τομέα καταπολέμησης ρατσιστικών, μισάνθρωπων συμπεριφορών (βλ. μεταξύ άλλων τις προσκλήσεις σε πρόσφυγες-μετανάστες να παρακολουθούν την ομάδα από κοντά στο ΟΑΚΑ). Όσο δε για κάποιες κάφρικες παρελθοντικές δηλώσεις για τον Μπατίστα που θα πήγαινε στον Ολυμπιακό μόνο αν άσπριζε, το μορφωτικό του επίπεδο μέχρι εκεί φτάνει. Ανάθεμα εντωμεταξύ κι αν γνωρίζει τι είναι τα social media από όπου ξερνάει το αντικοινωνικό, αντι-ανθρώπινο δηλητήριό του ο Τσάρτας.
 
Άλλος θα γράψει ότι όλη αυτή η ιστορία ήταν ένα κυνικό τιγρίσιο τέχνασμα για να βρει κάτι να ασχοληθεί ο κόσμος της ΑΕΚ και να αποσπαστεί η προσοχή του από το αγωνιστικό σκέλος, όπου για ένα ακόμα καλοκαίρι, προς το παρόν τουλάχιστον, η ομάδα έχει ρόστερ στη χειρότερη περίπτωση Πανιωνίου, στην καλύτερη προ-σαβιντικού ΠΑΟΚ. Είναι να γελάει κανείς. Σιγά τον Έλληνα Μακιαβέλι. Μπορεί ευτυχώς τα υγιή αντανακλαστικά* της πλειονότητας των Ενωσιτών να ενεργοποιήθηκαν άμεσα σχετικά με τον Τσάρτα, όσον αφορά όμως το αγωνιστικό κομμάτι, ο κιτρινόμαυρος κόσμος παραμένει ευνουχισμένος εδώ και χρόνια. Η ομάδα μόλις πρόσφατα έφαγε πεντάρα από τον Ολυμπιακό μετά από ετήσιες τεσσαροτριάρες, έχει καταστεί πελάτης του ΠΑΟΚ αγωνιστικά, τον έχει προσκυνήσει πολλάκις εξωαγωνιστικά, γίνεται περίγελος στην Ευρώπη, γράφει συνεχώς εγχώρια αρνητικά ρεκόρ και δεν έχει κουνηθεί φύλλο. Έχουν γίνει πράγματα που αν συνέβαιναν την τρισκατάρατη τετραετία Αύγουστος 2004 – Νοέμβριος 2008 του κοντού βελζεβούλ, θα διαλυόταν το σύμπαν. Τι αντίδραση λοιπόν να φοβηθεί η ΠΑΕ για κάποιον Χατζισαφί από τα αζήτητα της Περσίας, που μας τον πλασάρουν σαν αριστερό μπακ ενώ είναι ένας αριστεροπόδαρος επιτελικός χαφ, ώστε να κάτσει να στήσει μια τέτοια ιστορία με τον Τσάρτα; Ο οργανισμός έχει παραδοθεί προ πολλού αμπαλαρισμένος στον Μελ, η ΑγιασοφιάΟπαπαρίνα χτίζεται όπως αδημονούσαν όλοι και από εκεί και πέρα, γαία πυρί μιχθήτω για το μέσο ΑΕΚτζή.
 
(*Ανοίγω μια σύντομη παρένθεση: η καταπολέμηση στην πράξη του ναζισμού-φασισμού, του ρατσισμού και των μισάνθρωπων, σκατόψυχων παραφυάδων τους και κάθε εν γένει μισάνθρωπης, αντικοινωνικής συμπεριφοράς είναι η μοναδική επιτυχία της Ορίτζιναλ τα τελευταία 10-15 χρόνια. Μιας κατά τ’ άλλα ηθικά χρεοκοπημένης οντότητας με καταστρεπτικό ρόλο κατά την ίδια χρονική περίοδο, κυρίως μεταξύ 2005-2013, στην υγεία του συλλόγου. Είναι απορίας άξιο πώς έχει κρατήσει αυτή την ορθή στάση, η οποία ελπίζω να είναι και αυθεντική, όχι απλά ένα τυχαίο προϊόν ετεροπροσδιορισμού, επειδή στους απέναντι έχουν κυριαρχήσει φασίστες, ρατσιστές, και κάθε λογής ψεκασμένοι και σκατόψυχοι, άλλοτε φανερά, έως και θεσμικά, άλλοτε «ντροπαλά», υπό τη σημαία του «no politica». Είναι κομβικής σημασίας η οργάνωση να διατηρήσει τη μοναδική αυτή λαμπρή πτυχή της, αφού δεδομένα η άλωση της ΑΕΚ θα αποτελεί πάντα διακαή πόθο των ναζιστών-φασιστών, εξαιτίας της ιδιόμορφης ταυτότητας του συλλόγου ως τέκνου του Ελληνισμού της Ανατολής και μέσω του τελευταίου έως και κληρονόμου της Ρωμιοσύνης και πιο πριν της Ρωμανίας, του μεσαιωνικού Ελληνισμού, της πιο παρεξηγημένης εποχής της ελληνικής ιστορίας -κάθε άλλο παρά παρακατιανοί, παρακμιακοί, θρησκόληπτοι ήταν οι Ρωμαίοι, οι μεσαιωνικοί μας πολιτιστικοί πρόγονοι.)
 
Επιστρέφοντας στο ως άνω τιθέμενο ερώτημα, η απάντηση νομίζω προκύπτει συνδυάζοντας αφενός μεν τη στρατηγική που ακολουθεί πιστά ο σύλλογος στην οκταετία της τιγρίσιας εθναρχίας, ήτοι την τοποθέτηση της αγωνιστικής πορείας της ομάδας σε δεύτερη μοίρα, πίσω από το πρωτεύον γηπεδικό ζήτημα και έτερα απροσδιόριστα επιχειρηματικά σχέδια που θα αποσαφηνιστούν στο μέλλον συν την προσπάθεια να επιτευχθεί το μάξιμουμ με το μίνιμουμ δυνατό κόστος, αφετέρου δε την προσωπική καλτίλα που αποπνέει ο εθνάρχης, την πλήρη έλλειψη επαφής του με το σύγχρονο ποδόσφαιρο και την ακαταλληλότητα και έλλειψη αξιοπρέπειας των αυλοκολάκων του. Ό,τι δηλαδή καθιστά την ΑΕΚ ένα κλαμπ «ταχύτητας Β» ούτως ή άλλως.
 
Τι είναι μια «Ομάδα Β’», όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε από τα πρωταθλήματα του εξωτερικού; Μια πλήρως επαγγελματική ομάδα με παίκτες που ανά πάσα στιγμή πρέπει να είναι έτοιμοι να αγωνιστούν στην α’ και άρα μοντάρεται με το σύστημα και την αγωνιστική φιλοσοφία του συλλόγου, αν υφίσταται τέτοια (όπως λ.χ. στην Μπαρτσελόνα ή στον Άγιαξ με το 4-3-3) ή έστω με το σύστημα και την αγωνιστική φιλοσοφία του προπονητή της α’ ομάδας. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο χρειάζεται επαγγελματία προπονητή και επαγγελματικό τεχνικό επιτελείο. Οι παίκτες της β’ ομάδας είναι είτε οι νεαροί, 18, 19, 20 χρονών, που δύνανται πλέον να αποκομίσουν πείρα επαγγελματικών αγώνων, εμπειρίες εντελώς διαφορετικές από τη συμμετοχή σε πρωταθλήματα υποδομών, είτε κάποιοι που με μια πρώτη αξιολόγηση δε χωράνε στο ρόστερ της α’ ομάδας και συνήθως προορίζονταν για δανεικοί σε άλλες ομάδες, επιλογή που πάντα ενέχει το ρίσκο ένας παίκτης να μην αγωνιστεί στην ομάδα στην οποία δίνεται δανεικός και να μείνει άπραγος, ενώ πλέον θα πάρει σίγουρα ευκαιρίες. Ο προπονητής που θα αναλάβει μια τέτοια ομάδα επομένως, συν τις άλλοις θα πρέπει να έχει και εξειδίκευση στον τομέα των νεαρών παικτών, έως και γνώσεις πάνω στην ψυχολογία μετεφήβων, αναλαμβάνοντας εν μέρει και κάποιες ιδιότητες «μέντορα».
 
Τι δεν είναι μια β’ ομάδα; Σίγουρα δεν είναι μια αγγαρεία που πρέπει να «βγει» με τη μικρότερη δυνατή ζημία. Δεν είναι ένα πεδίο πρόσφορο για χαβαλέ, για καυλάντισμα, για νοσταλγική κατάδυση στο προ-Μποσμάν ποδόσφαιρο, με τους 8 υποχρεωτικούς Έλληνες στην 11άδα που «ξέρουν-τι-θα-πει-ΑΕΚ», για να μπορεί κανείς να ζήσει το όνειρό του να παραγοντίσει ελεύθερα μακριά από την πολλή δημοσιότητα, «παίζοντας» Football Manager με πραγματικούς αντί εικονικούς παίκτες και προπονητές. Δεν είναι ίδρυμα αποκατάστασης παλαιμάχων, «δικών μας παιδιών», μόνο και μόνο επειδή κάποτε κλοτσούσαν ή απέκρουαν καλά το τόπι φορώντας τη φανέλα μας, χωρίς κανένα άλλο προσόν, χωρίς την παραμικρή σχέση με την προπονητική, για να δοξάζουν έπειτα τον πολυχρονεμένο Πατισάχ για το μερομίσθι. Ο Τσάρτας εν προκειμένω, πέρα από ακατάλληλος σαν άνθρωπος, δεν είναι καν προπονητής. Δεν προπόνησε ποτέ και πουθενά. Ούτε ως τεχνικός διευθυντής / ατζέντης που είχε επιχειρήσει κάποτε να βιοποριστεί δε στέριωσε. Γενικά αν αναζητήσει κανείς το βιογραφικό του, ο τύπος δεν ασχολείται καν με το ποδόσφαιρο τα τελευταία πολλά έτη. Το όποιο πρόσφατο επαγγελματικό προφίλ του θα ταίριαζε σε ανθυποστέλεχος ψεκασμένου ακροδεξιού γκρουπούσκουλου με φιλοδοξίες υποψήφιου δημοτικού συμβούλου σε κάποιον ντροπαλά χρυσαυγιτόψυχο εκλογικό συνδυασμό. Ποιος προοριζόταν για βοηθός του Τσάρτα; Ο Ηλίας Ατματσίδης κατά τα ρεπορτάζ. Προσόν: «δικό μας παιδί», «90s» παλαίμαχος, «ξέρει-τι-θα-πει-ΑΕΚ». Σε ποιον έγινε πρόταση να αναλάβει πριν τον Τσάρτα; Στο Στέλιο Μανωλά. Κι ας αποδείχτηκε ότι έδρασε σε βάρος της ΑΕΚ στην υπόθεση του ανιψιού του. «Δικό μας παιδί». «90s». «Ξέρει-τι-θα-πει-ΑΕΚ».
 
Με τέτοιες επιλογές, τέτοια νοοτροπία, η ΑΕΚ Β’ νομοτελειακά δεν έχει κανένα μέλλον στη Superleague 2 και τίποτα να παράξει, όπως ακριβώς η Κ-19 όλα τα προηγούμενα χρόνια στο Πρωτάθλημα Υποδομών Superleague, αφού λειτουργούσε ακριβώς με τις ίδιες ως άνω παθογένειες του «οργανισμού ΑΕΚ». Μια Κ-19 («Κ-20» ή «Νέων» παλαιότερα) που δεν έχει πάρει ούτε έναν τίτλο, ώστε να «ψήσει» γενιές νεαρών παικτών σε συνθήκες πρωταθλητισμού και να ανδρώσει πιθανούς μελλοντικούς πρωταθλητές. 7 πρωταθλήματα μετρά στην κατηγορία ο «ποιος ΠΑΟΚ βρε τώρα βρε» (3-4 χρόνια αήττητος εντωμεταξύ), 6 πρωταθλήματα ο ΟΣΦΠ, 3 η Ξάνθη(!), 2 ο ΠΑΟ, 2 ο Άρης. Μια ομάδα με κορυφαία στιγμή της μια σαιζόν πρωταθλητισμού, το 2008-2009, όταν έχασε τον τίτλο για 2 β. από την Ξάνθη, με παιδιά που είχαν έρθει επί ακατανόμαστου. Μια Κ-19 που έχει φάει 7 γκολ στο ημίχρονο από τον ΟΣΦΠ. Που όταν εμφανίστηκε στο Champions’ League Νέων το 2018-19 έγραψε ρεκόρ Ν-Ι-Η 0-0-6 με γκολ υπέρ-κατά 2-26 και κερασάκι στην τούρτα την εντός έδρας ήττα ρεκόρ με 1-8 από τον Άγιαξ. Που διαχρονικά ό,τι καλύτερο ανέδειξε είναι ο Ταχτσίδης(!) και –ακόμα ελπίζουμε– ο Γαλανόπουλος. Μια ομάδα που φέτος δεν θα υπάρχει καν, αφού στο πλαίσιο του «damage control» -γιατί έτσι αντιλαμβάνεται ο σύλλογος τις Ακαδημίες του και τα παιδιά του: ως βαρίδι, αγγαρεία, πηγή ζημιάς- ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ. Για πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια που υπάρχει πρωτάθλημα ακαδημιών / τμημάτων υποδομών, η ΑΕΚ δεν θα κατεβάσει ομάδα νέων. Η μοναδική από τις τέσσερις (ΑΕΚ, ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ) που έχουν δικαίωμα να δημιουργήσουν β’ ομάδα που θα προβεί σε τέτοια ενέργεια. Μια είδηση που θάφτηκε από τα σάιτ των σουβλακοφάγων, αφού προφανώς δεν έχει τόση αξία όσο τα ποστ «δείτε τη φωτογραφία-φωτιά» του κάθε ανθυποσούργελου τηλεριάλιτυ. Β’ διαλογής παντού.