10 «σημαίες» αντιπάλων που ντύθηκαν στα κιτρινόμαυρα

Στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, τον χαρακτηρισμό «σημαία» συνηθίζουμε να τον αποδίδουμε σε παίκτες που έχουν συνδυάσει το όνομά τους με την ιστορία μιας ομάδας, είτε εξαιτίας πολυετούς διαμονής τους σ’ αυτήν, είτε εξαιτίας της δημοφιλίας τους στις τάξεις των οπαδών της. Μετακίνηση τέτοιου είδους ποδοσφαιριστών σε σύλλογο που θεωρείται «εχθρός», προκαλεί πάντα αίσθηση και αποτελεί αγαπημένο θέμα συζήτησης, διαφωνιών και εντάσεων για τους απανταχού λάτρεις της στρογγυλής θεάς. Ας θυμηθούμε, με χρονολογική σειρά, 10 παίκτες που ταυτίστηκαν με αντιπάλους της ΑΕΚ και αργότερα φόρεσαν τη φανέλα της, άλλοι προσφέροντας, άλλοι περνώντας απαρατήρητοι και άλλοι κερδίζοντας μια θέση στο κιτρινόμαυρο Hall of Fame.

Ανδρέας Παπαεμμανουήλ (1969-1972)

Από το 1958 έως το 1969 αποτέλεσε βασικό στέλεχος της μεσοεπιθετικής γραμμής του Τριφυλλιού. Ταχύτατος και με ικανότητα στο σκοράρισμα (98 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις), συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση 6 πρωταθλημάτων και 2 κυπέλλων για λογαριασμό των πρασίνων. Στο τέλος της σεζόν 1968-69, η χούντα όρισε στον ΠΑΟ μια τριμελή διοικούσα επιτροπή, με στόχο την αναδιοργάνωση του ρόστερ. Από τα βασικά θύματα της ιδιότυπης αυτής «εκκαθάρισης» υπήρξε και ο 30χρονος -τότε- Παπαεμμανουήλ. Μετά από ενέργειες του Κλεάνθη Μαρόπουλου, αλλά και με τη συμβολή του Γ.Γ. Αθλητισμού Ασλανίδη, ο πρώην πράσινος άσος εντάχθηκε στην ΑΕΚ και πλαισίωσε για τρεις σεζόν τους Παπαϊωάννου-Νικολαΐδη στην κιτρινόμαυρη γραμμή κρούσης. Αν και δεν έπιασε ποτέ τα ίδια στάνταρ απόδοσης με την εποχή που αγωνιζόταν στους πράσινους, κατάφερε να γράψει το όνομά του στην Κιτρινόμαυρη Βίβλο, με το ρεκόρ σκοραρίσματος σε έναν αγώνα, το οποίο σημείωσε στις 13 Σεπτεμβρίου 1970 κόντρα στην Κηπούπολη, για το θεσμό του Κυπέλλου, πετυχαίνοντας τα 7 από τα 20(!) γκολ της ομάδας. 

Συμμετοχές: 70 (πρωτάθλημα 58, κύπελλο 11, Ευρώπη 1) – Γκολ: 19 (πρωτάθλημα 5, κύπελλο 14)

Νίκος Χρηστίδης (1976-1982)

Εν έτει 1973, τίποτα δεν προδιέγραφε την μετακίνηση του Νίκου Χρηστίδη από τον Άρη στην ΑΕΚ. Ο Θεσσαλονικιός γκολκίπερ ήταν η «σημαία» των κίτρινων: αρχηγός εντός αγωνιστικού χώρου, δημοφιλής στις τάξεις των οπαδών, πρωταγωνιστής στην κατάκτηση του Κυπέλλου του 1970 και στις καλές πορείες που διέγραφε ο σύλλογος στο πρωτάθλημα. Η διοίκηση των Θεσσαλονικέων για να τον επιβραβεύσει, του είχε παραχωρήσει δικαίωμα εκμετάλλευσης της καντίνας του Χαριλάου (μην ξεχνάμε πως οι παίκτες τότε ήταν ημιεπαγγελματίες και τα έσοδά τους προέρχονταν κυρίως από εξωγηπεδικές δραστηριότητες), ένα προνόμιο όμως, το οποίο πήρε πίσω κατά τη διάρκεια της σεζόν 1973-74. Η κίνηση αυτή προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του Χρηστίδη, αλλά το εύλογο παράπονό του, αντί να ευαισθητοποιήσει τον πρόεδρο του Άρη, Καμπάνη, προκάλεσε την αποπομπή του από το σύλλογο και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο: με καταγγελία για «μειωμένη απόδοση» σε ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ. Η συκοφάντηση του Χρηστίδη από την πρώην πια ομάδα του, είχε ως αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με 3ετή αποκλεισμό από την ΕΠΟ. Οι δίκαιοι όμως πάντα θριαμβεύουν στο τέλος. Το 1976, χάρη στο Λουκά Μπάρλο, ο 32χρονος -πλέον- τερματοφύλακας εντάχθηκε στην ΑΕΚ και με τις αποκρούσεις του στη διαδικασία των πέναλτι κόντρα στην ΚΠΡ, πέρασε για πάντα στη σφαίρα του κιτρινόμαυρου μύθου. Αποκατεστημένος ηθικά, κοινωνικά και αγωνιστικά, συνέχισε την καριέρα του στο Δικέφαλο μέχρι το 1982, όταν και αποσύρθηκε, εναλλασσόμενος κάτω από τα γκολπόστ με τον Λάκη Στεργιούδα.

Συμμετοχές: 82 (πρωτάθλημα 64, κύπελλο 14, Ευρώπη 4)

Μίμης Δομάζος (1978-1979)

Ο «Στρατηγός» ήταν πάντοτε δυναμικός χαρακτήρας και πολύ ισχυρή προσωπικότητα και δεν δίσταζε να έρχεται σε σύγκρουση (κάποιες φορές δίκαια, άλλες άδικα) με τις διοικήσεις του Παναθηναϊκού. Μια τέτοια ρήξη το 1978, τον έφερε στην πόρτα της εξόδου από τους πράσινους, μετά από προσφορά 18 χρόνων. Η ευκαιρία που παρουσιάστηκε να προστεθεί άλλο ένα «διαμάντι» στην dream-team που διέθετε η Ένωση εκείνη την εποχή ήταν μοναδική και ο Λουκάς Μπάρλος δεν την άφησε να περάσει ανεκμετάλλευτη. Ο κόσμος του Δικεφάλου υποδέχθηκε με σεβασμό τον αλλοτινό αρχηγό του υπ’ αριθμόν ένα αντιπάλου και ο ίδιος ανταπέδωσε, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1978-79. Στο μέσον της επόμενης σεζόν, ο Δομάζος ένιωσε ότι ήρθε η στιγμή να σταματήσει το ποδόσφαιρο και ζήτησε από το Λουκά Μπάρλο να μετακινηθεί στον αγαπημένο του ΠΑΟ, για να αποσυρθεί εκεί. Ο «θείος Λουκάς» θα μπορούσε να επικαλεστεί το συμβόλαιο του παίκτη και να τον κρατήσει δέσμιο, αλλά άνθρωπος μεγαλόψυχος καθώς ήταν, τον άφησε ελεύθερο να πάρει το δρόμο για την Παιανία.

Συμμετοχές: 42 (πρωτάθλημα: 34, κύπελλο 5, Ευρώπη 3) – Γκολ: 5 (πρωτάθλημα 5)

Κώστας Ελευθεράκης (1980-1981)

Άλλος ένας βασικός παίκτης του «Παναθηναϊκού του Γουέμπλεϊ» που μετά από πολυετή διαμονή στους Αμπελοκηπιώτες, ήρθε σε ρήξη με την πράσινη διοίκηση και κατέληξε στην ΑΕΚ του Μπάρλου. Έπαιξε για μόλις μία σεζόν στο Δικέφαλο, έχοντας μέτρια απόδοση και το 1982 έκλεισε την καριέρα του στην ομάδα που τον ανέδειξε, τον Φωστήρα.

Συμμετοχές: 26 (πρωτάθλημα 23, κύπελλο 3) – Γκολ: 5 (πρωτάθλημα 5)

Δημήτρης Γκέσιος (1980-1981)

Για μια οκταετία (1972-1980) αποτέλεσε τον βασικό γκολτζή του Ηρακλή και έως σήμερα παραμένει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του Γηραιού. Το 1980 ο Λουκάς Μπάρλος τον έντυσε στα κιτρινόμαυρα με αντίτιμο 4 εκατομμύρια δραχμές. Επισκιάστηκε στην κιτρινόμαυρη επίθεση από τους αξεπέραστους Θωμά Μαύρο-Ντούσαν Μπάγιεβιτς και ως εκ τούτου δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Αποχώρησε στο τέλος τη σεζόν για τη Βέροια.

Συμμετοχές: 27 (πρωτάθλημα 22, κύπελλο 5) – Γκολ: 8 (πρωτάθλημα 7, κύπελλο 1)

Τάσος Μητρόπουλος (1992-1994)

Το καλοκαίρι του 1992 ο (συν)ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ΑΕΚ, Δημήτρης Μελισσανίδης επιζητούσε εναγωνίως να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την επικοινωνιακή ήττα που υπέστη, με τη μεταγραφή του Ντανιέλ Μπατίστα στον Ολυμπιακό («Ο Μπατίστα πρώτα θα ασπρίσει και μετά θα πάει στον ΟΣΦΠ»). Την ευκαιρία που έψαχνε την βρήκε στο πρόσωπο του «τοτέμ» των ερυθρόλευκων οπαδών, Τάσου Μητρόπουλου, που είχε αφεθεί ελεύθερος από τη διοίκηση Νταϊφά. Ο ενωσίτικος λαός, όπως και στην περίπτωση Δομάζου, εκτίμησε την προσφορά του Μητρόπουλου και τη συμβολή του στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, αγνόησε τα δηλωμένα ερυθρόλευκα αισθήματά του και δεν τον αποδοκίμασε ποτέ. Οι παλιάς κοπής γαύροι πάντως (της προ-1996 εποχής), δεν τον συγχώρεσαν για τη διετή παραμονή του στη Νέα Φιλαδέλφεια και για το πέρασμά του για ένα φεγγάρι από τον ΠΑΟ και ακόμη και σήμερα τον αποκαλούν «μισθοφόρο».

Συμμετοχές: 75 (πρωτάθλημα 54, κύπελλο 14, σούπερ καπ 2, Ευρώπη 5) – Γκολ: 8 (πρωτάθλημα 6, κύπελλο 2)

Δημήτρης Σαραβάκος (1994-1996)

Παίκτης σύμβολο μια ολόκληρης γενιάς πράσινων οπαδών, ο Δημήτρης Σαραβάκος κρίθηκε προχωρημένης ηλικίας το καλοκαίρι του 1994 και αφέθηκε ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό. Δημήτρης Μελισσανίδης και Γιάννης Καρράς έσπευσαν αμέσως να ντύσουν στα κιτρινόμαυρα τον 33χρονο άσο και δικαιώθηκαν με την επιλογή τους, αφού ο «μικρός» με δυο δικά του γκολ στον πρώτο αγώνα με τους Ρέιντζερς, άνοιξε το δρόμο για τους χρυσοφόρους ομίλους του Champions' League. Βασικός σε όλη τη σεζόν 1994-95 πλάι στον Χρήστο Κωστή, εκτοπίζοντας το Βασίλη Δημητριάδη, έχασε τη θέση του τη σεζόν 1995-96 στο 4-1-2-3 εκείνης της περιόδου με την επιθετική τριπλέτα Κωστή-Μπατίστα-Τσάρτα. Ήταν ο μοιραίος παίκτης στον τελικό Κυπέλλου του 1995 με τη σφαγή του Μπάκα, αστοχώντας σε πέναλτι με το σκορ στο 0-0.

Συμμετοχές: 74 (πρωτάθλημα 47, κύπελλο 17, Ευρώπη 10) – Γκολ: 31 (πρωτάθλημα 22, κύπελλο 7, Ευρώπη 2)

Θοδωρής Ζαγοράκης (2000-2004)

Ιδιόμορφη η περίπτωση του «Ζαγόρ», καθώς παρά την 5ετή παρουσία του στον ΠΑΟΚ την περίοδο 1993-1998, ενδύθηκε το status της «σημαίας» κυρίως κατά τη δεύτερη θητεία του στους Θεσσαλονικείς ως παίκτης (2005-2007) και ύστερα πρόεδρος (2007-2012). Στην ΑΕΚ ήρθε το 2000 από την αγγλική Λέστερ και διένυσε τα καλύτερα χρόνια της ποδοσφαιρικής ζωής του. Αρχικά μαζί με τον Άκη Ζήκο και στη συνέχεια με τον Κώστα Κατσουράνη συνέθεσε δύο από τα ισχυρότερα δίδυμα αμυντικών χαφ στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από την πρώτη του σεζόν κιόλας χρίστηκε αρχηγός της Ένωσης και παράλληλα καθιερώθηκε και ως αρχηγός της Εθνικής. Την Κούπα του Πρωταθλητή Ευρώπης στο Euro 2004 τη σήκωσε ως εν ενεργεία αρχηγός της ΑΕΚ. Στην ποδοσφαιρική πιάτσα της συμπρωτεύουσας κυκλοφορούν φήμες πως ο Ζαγοράκης είναι κρυφά -και από μικρή ηλικία- οπαδός της ΑΕΚ. Οι Ενωσίτες δεν έχουμε ασχοληθεί ποτέ με αυτήν την παραφιλολογία και ανεξαρτήτως οπαδικών φρονημάτων του παλαίμαχου πλέον παίκτη, τον έχουμε εγγράψει στο υποσυνείδητό μας με θετικό πρόσημο.

Συμμετοχές: 163 (πρωτάθλημα 101, κύπελλο 26, Ευρώπη 36) – Γκολ: 11 (πρωτάθλημα 4, κύπελλο 2, Ευρώπη 5)

Γρηγόρης Γεωργάτος (2002-2003)

Δεδομένου ότι ήταν δηλωμένος οπαδός του ΟΣΦΠ και για χάρη του (αλλά και για χάρη της αθηναϊκής νυχτερινής ζωής) είχε αφήσει στη μέση την καριέρα του στην Ίντερ, επιστρέφοντας στο λιμάνι ως δανεικός, η απόκτησή του από την ΑΕΚ (του Μάκη Ψωμιάδη τότε...) έσκασε σαν βόμβα στο ελληνικό μεταγραφικό παζάρι. Θα τον αποδέχονταν οι Ενωσίτες οπαδοί; Το μείγμα έγινε ακόμα πιο εκρηκτικό εξαιτίας της ταυτόχρονης έλευσης στην ομάδα του Ντούσαν Μπάγιεβιτς, 6 χρόνια μετά την «προδοσία» του 1996. Η πρώτη σεζόν (2002-03) κύλησε ήρεμα και για τους δύο, στο ξεκίνημα της δεύτερης όμως (2003-04), το κλίμα ειδικά για το Σέρβο τεχνικό βάρυνε απότομα και ο σύλλογος βυθίστηκε σε έναν πικρό εμφύλιο «Μπαγιεβιτσικών» - «Αντιμπαγιεβιτσικών». Εν μέσω πλήρους κατάρρευσης του αγωνιστικού οικοδομήματος της Ένωσης, ο Γεωργάτος ζήτησε και έμεινε ελεύθερος, χαρίζοντας και μέρος του συμβολαίου του. Οι ΑΕΚτζήδες δεν τον αποδέχτηκαν ποτέ, εκτίμησαν όμως την ξεκάθαρη στάση του (δεν πούλησε οπαδιλίκι) και την επόμενη χρονιά στο 0-0 με τον ΟΣΦΠ στο ΟΑΚΑ, 65.000 οπαδοί τον χειροκρότησαν, ενώ ο ίδιος έφυγε από το τεραίν φορώντας τη φανέλα με το Δικέφαλο.

Συμμετοχές: 47 (πρωτάθλημα 29, κύπελλο 7, Ευρώπη 11) – Γκολ: 8 (πρωτάθλημα 7, Ευρώπη 1)

Νίκος Λυμπερόπουλος (2003-2008 & 2010-2012)

Το καλοκαίρι του 1996 αποτέλεσε το μήλον της έριδος ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟ. Δυστυχώς η κιτρινόμαυρη διοίκηση έχασε τη μάχη και ο νεαρός Μεσσήνιος κατέληξε στο Τριφύλλι. Εκεί χάρη στις εντυπωσιακές του εμφανίσεις ανελίχτηκε γρήγορα σε είδωλο της πράσινης κερκίδας. Οι Μοίρες όμως είχαν αποφασίσει ο Νίκος Λυμπερόπουλος να δοξαστεί με την τιμημένη φανέλα της ΑΕΚ και να εισέλθει στο πάνθεον των κιτρινόμαυρων ηρώων. Το 2003 ο Γιάννης Βαρδινογιάννης χρέωσε προσωπικά(!) στον Λύμπε (και στο Γιώργο Καραγκούνη) την ήττα στο ματς-παρωδία της Ριζούπολης και τον απέπεμψε από την Παιανία. Με τις βαλίτσες στο χέρι για τη Γαλλία και τη Σοσό, παρενέβη ο Δημήτρης Μελισσανίδης και με ταμειακή διευκόλυνση, ο Νικόλας πέρασε το κατώφλι της ΑΕΚ. Η συνολικά επταετής παρουσία του τεράστιου Λύμπε στα κιτρινόμαυρα επισκίασε αυτήν με τα πράσινα και πλέον αποτελεί ζωντανό θρύλο της ιστορίας της ΑΕΚ, ενώ και ο ίδιος δηλώνει πως η Ένωση είναι η πραγματική οικογένειά του. Αποφεύγω να υπεισέρθω σε παραπάνω λεπτομέρειες, καθώς ο Νίκος Λυμπερόπουλος, από τους αγαπημένους παίκτες του γράφοντος, θα έχει την τιμητική του εν ευθέτω χρόνο, με ξεχωριστό αφιέρωμα στη στήλη Hall of Fame

Συμμετοχές: 259 (πρωτάθλημα 192, κύπελλο 30, Ευρώπη 37) – Γκολ: 102 (πρωτάθλημα 84, κύπελλο 11, Ευρώπη 7)