Πρώτο σερβίς

Η αλήθεια είναι ότι οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν έχουμε πετοσφαιρική παιδεία. Σίγουρα υπάρχει ένα ποσοστό που γνωρίζει εις βάθος τα του αθλήματος και ασχολείται σε καθημερινή βάση, οι περισσότεροι όμως, όταν παραδείγματος χάριν ακούνε για «σύστημα 5-1», ψάχνουν να βρουν πού πήγαν οι άλλοι τέσσερις. Ας το παραδεχτούμε, η πλατιά μάζα των Ενωσιτών  ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ταγμένη στο ποδόσφαιρο και δευτερευόντως στο μπάσκετ. Η κλίση αυτή δεν είναι ανεξήγητη. Η ΑΕΚ άλλωστε ιδρύθηκε το 1924 κυρίως ως ομάδα ποδοσφαίρου-μπάσκετ-στίβου. Η ιστορική διαδρομή του αντρικού τμήματος βόλεϊ ουσιαστικά ξεκίνησε το 1982 (για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά, την ίδια στιγμή ΠΑΟ και ΟΣΦΠ είχαν ήδη κατακτήσει 11 και 8 πρωταθλήματα αντιστοίχως), η δε γυναικεία ομάδα δημιουργήθηκε μόλις το 1995. Η σχέση λοιπόν του κιτρινόμαυρου λαού με το νεοϊδρυθέν τμήμα του συλλόγου, βασίστηκε όχι τόσο στο φίλαθλο αίσθημα, εν προκειμένω στην αγάπη για το άθλημα του βόλεϊ, όσο στην οπαδική κουλτούρα. Το προσωνύμιο που αποδώσαμε στην ομάδα βόλεϊ δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύγλωττο: «η ΑΕΚ της καρδιάς». Το τμήμα δηλαδή που το στηρίζεις όχι επειδή σου εγγυάται τίτλους και θέαμα, αλλά επειδή αγαπάς την ΑΕΚ και νιώθεις υπόχρεος να την ακολουθείς όπου και σε ό,τι συμμετέχει. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες που κυριαρχεί στους κόλπους των οπαδών μας το καταστροφικό ιδεολόγημα της αεκτζήδικης γνησιότητας, η καταφατική απάντηση στο ερώτημα «Έχεις πάει βόλεϊ;», αυτομάτως σε αναβαθμίζει στα υψηλότερα επίπεδα «ΑΕΚοσύνης». Ειδικά δε, αν έχεις παρευρεθεί σε ματς γυναικείας Α2, το «ΑΕΚόμετρο» τιλτάρει.

Μακρηγόρησα τόσο στον πρόλογο, επειδή πρόκειται να αναρτήσω, για πρώτη φορά στη δίχρονη ιστορία του blog, ένα αμιγώς «βολεϊκό» άρθρο και ψάχνω για άλλοθι, εάν οι παρατηρήσεις μου αποδειχτούν άστοχες. Κατάγομαι βέβαια από τον Έβρο, την «πετοσφαιρομάνα» της Ελλάδας, όπου στα σχολεία οι φιλέδες είναι περισσότεροι από τα τέρματα και τις μπασκέτες και όπου οι ψηλότεροι «υποχρεώνονται» να στελεχώνουν τη σχολική ομάδα βόλεϊ (καλή ώρα όπως ο γράφων). Και πάλι όμως, οι γνώσεις μου για το άθλημα απέχουν παρασάγγας από ένα έστω ικανοποιητικό επίπεδο. Εν πάση περιπτώσει ο κύβος έχει ήδη ριφθεί, ο Ρουβικώνας είναι πίσω μου, οπότε ας μπούμε στο ψητό πριν κρυώσει κι άλλο.

♀

Ladies first, επομένως ας ξεκινήσουμε από το γυναικείο τμήμα. Ο αποκλεισμός από το CEV Cup και η πύρρειος νίκη κόντρα σε μια ομάδα που θα παλέψει για τη σωτηρία της, τους Μακεδόνες Αξιού, προκάλεσαν τις πρώτες γκρίνιες στις τάξεις των οπαδών: «Οι παίκτριες είναι άψυχες», «Με αυτόν τον προπονητή δεν πάμε πουθενά», «Την έχουνε ψωνίσει», «Αντίο πρωτάθλημα». Στο γαϊτανάκι της μεμψιμοιρίας συμμετείχαν και δημοσιογράφοι. Το βράδυ της ήττας από την Σβέσατ στην Αυστρία, το post-game άρθρο μιας από τις επίδοξες ηλεκτρονικές πράβδες της ΑΕΚ, κινήθηκε στα όρια του «φιλιππικού» εναντίον του τεχνικού της ομάδας και των κοριτσιών.

Θεωρώ πως αίτιο όλης αυτής της αναταραχής είναι η αυταπάτη ότι η ΑΕΚ απέχει έτη φωτός από τους ανταγωνιστές της και έχει μπει στο νέο πρωτάθλημα ως το απόλυτο φαβορί. Στην πραγματικότητα, η ΑΕΚ ξεκίνησε τη νέα χρονιά από μειονεκτική θέση και υστερεί έναντι των άλλων ομάδων, γιατί πολύ απλά δεν είναι ακόμα πλήρης. Γιόσοβιτς και Φερνάντεζ, δύο παίκτριες βασικότατες, ακόμα δεν έχουν μπει σε αγωνιστικό ρυθμό, αφού προέρχονται από τραυματισμούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις Γιακουμή-Τοτσίδου. Η ομάδα στηρίζεται ουσιαστικά σε 6-7 παίκτριες, την ίδια στιγμή που όλες οι υπόλοιπες έχουν ετοιμοπόλεμες 12άδες. Είναι επομένως άδικο να προκαταβάλουμε από τώρα το μέλλον της. Ας κρατήσουμε την κριτική μας για την ώρα που η ομάδα θα έχει παραταγμένα όλα της τα «όπλα» στον αγωνιστικό χώρο. Κανένας τίτλος άλλωστε δεν χάθηκε από την 3η αγωνιστική. Και επίσης κανένας τίτλος δεν χάνεται από «κορεσμό», «αδιαφορία» και άλλα παραψυχολογικά. Η ψυχολογία, η δύναμη της έδρας, η διαιτησία παίζουν δευτερεύοντα, υποβοηθητικό ρόλο στον πρωταθλητισμό στο βόλεϊ. Το παν είναι η ποσοτική και ποιοτική πληρότητα του ρόστερ. Παράδειγμα καλύτερο από το περσινό δεν υπάρχει.

Την 1η Ιανουαρίου 2013, εν μέσω πρώιμων πανηγυρισμών των κιτρινόμαυρων ΜΜΕ για «αήττητο νταμπλ», έγραφα (ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά που περιαυτολογώ): «Η ΑΕΚ μετά τη Χέγιας, έχασε και δεύτερη βασική παίκτρια για το υπόλοιπο της σεζόν λόγω τραυματισμού (την Τσίμα) και πλέον δεν διαθέτει το πληρέστερο ρόστερ στη λίγκα. Στην παρούσα φάση, το προνόμιο αυτό κατέχει ο ΟΣΦΠ και αυτομάτως συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες για αγωνιστική επιτυχία». Στις απώλειες δύο βασικών στελεχών της ήρθε να προστεθεί και μια τρίτη, αυτή της Τοτσίδου στο ξεκίνημα των τελικών της Α1. Φυσιολογικά λοιπόν η ομάδα έχασε κατά κράτος 4 σερί ματς από τον ΟΣΦΠ, αφού και στα τέσσερα παρουσιάστηκε ελλιπέστατη και ως εκ τούτου κατώτερη ποιοτικά από τον ανταγωνιστή της. Ούτε η Παπαφωτίου έφταιγε που «κοιτάει μόνο την ομορφιά της» (ναι γράφτηκαν κι αυτά πέρσι...), ούτε ο Οικονόμου γιατί «δεν πήρε ένα τάιμ-άουτ». Αν κάπου πρέπει να επιρρίψουμε ευθύνες είναι στον υπεύθυνο του μεταγραφικού σχεδιασμού που δεν ενίσχυσε την ομάδα τον χειμώνα και αντιθέτως την επιβάρυνε με την ανεκδιήγητη Μέντες, που αδυνατούσε ακόμα και να υποδεχτεί την μπάλα. Το πάθημα ας γίνει μάθημα.

  

♂

Την περασμένη Δευτέρα, βρέθηκα στο κλειστό «Μιχάλης Παρασκευόπουλος» της Αλεξανδρούπολης για να παρακολουθήσω την ομάδα μας (ντουζ πουά στο ΑΕΚόμετρό μου παρακαλώ!) κόντρα στον τοπικό Εθνικό. Το αξίωμα «το σύνολο με τους καλύτερους παίκτες δύσκολα χάνει» επαληθεύτηκε για άλλη μια φορά. Παρά την εύλογη επικράτηση των οπαδών της ΑΕΚ στη «μάχη της εξέδρας» (Αλεξανδρούπολη = ΑΕΚούπολη, τα έχουμε ξαναπεί), η ομάδα του Εθνικού δεν πτοήθηκε και μας υποχρέωσε στην πρώτη μας ήττα στο πρωτάθλημα. Ειπώθηκαν πολλά για τη διαιτησία. Πράγματι, ο διαιτητής της αναμέτρησης σε όλες τις οριακές/αμφισβητούμενες φάσεις, επέλεξε να «παίξει έδρα». Δε νομίζω όμως ότι αλλοίωσε το αποτέλεσμα. Ο Εθνικός έχει ορισμένους παίκτες που είναι κλάσεις ανώτεροι από τους δικούς μας και δεν είναι διόλου απίθανο, αν τους κρατήσει στη σύνθεσή του, να διεκδικήσει στο τέλος της σεζόν τον τίτλο. Παρακάτω παραθέτω ένα ενδεικτικό παράδειγμα.

Ιβάν Ράιτς vs τριπλό μπλοκ

Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, ο βασικός πασαδόρος του Εθνικού, Σιδηρόπουλος, δήλωσε αδυναμία να αγωνιστεί λόγω ίωσης. Ο αντικαταστάτης του, Κασαμπαλής, έκανε ντεμπούτο στη Volleyleague (μόλις 18 ετών) και λόγω της απειρίας του δεν ισομοίρασε το παιχνίδι της ομάδας του. Σχεδόν όλες του τις πάσες τις έβγαλε προς τα δεξιά, στον διαγώνιο, τον Κροάτη Ιβάν Ράιτς. Ούτε αριστερά ο ακραίος τροφοδοτήθηκε αρκετά, ούτε ο κεντρικός για πρώτο χρόνο. Παρά το προβλέψιμο της κατάστασης, ο Ράιτς κατάφερε να σκοράρει 27 πόντους, νικώντας επανειλημμένα διπλά και τριπλά μπλοκ εκ μέρους μας. Τέτοιον παικταρά, ικανό να κάνει τη διαφορά και να χαρίζει σετ μόνος του, η ΑΕΚ στην παρούσα φάση, δυστυχώς δεν διαθέτει. Μια ακόμα διαπίστωση από τον αγώνα: οι παίκτες μας δεν έψαξαν καθόλου τον άσο. Ζήτημα είναι αν εκτελέστηκαν 2-3 topspin σερβίς. Στο 99% των περιπτώσεων το σερβίς που επιχειρήθηκε ήταν float, απλά για να περάσει η μπάλα στο αντίπαλο τεραίν. Δεν διαθέτουμε καλούς σέρβερς ή αυτή ήταν η τακτική στο συγκεκριμένο ματς (αποφυγή ρίσκου);

Παρά την ήττα και την πτώση από την κορυφή, νομίζω πως πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι για την έως τώρα πορεία του τμήματος και αισιόδοξοι για τη συνέχεια. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως το καλοκαίρι η ομάδα βρέθηκε ένα βήμα πριν την εθελούσια πτώση στα τοπικά πρωταθλήματα! Ευτυχώς τότε οι Κοτσάτος-Αλεξίου αφουγκράστηκαν τα θέλω της πλειοψηφίας των Ενωσιτών και έκαναν την οικονομική υπέρβαση, διατηρώντας την ΑΕΚ στη Volleyleague. Με το υπάρχον ρόστερ και λαμβάνοντας υπ’ όψη και τη δυναμική των ΟΣΦΠ, Εθνικού και Φοίνικα, θαρρώ πως προσιτός στόχος είναι η είσοδος στην 4άδα, κάτι που εξασφαλίζει ταυτόχρονα ευρωπαϊκή έξοδο και η διεκδίκηση του Λιγκ Καπ (το ματς-κλειδί με την Κηφισιά έχει αναβληθεί). Το μέγιστο στοίχημα της φετινής σεζόν βέβαια, θα πρέπει να είναι η εύρυθμη -σε όλους τους τομείς (οικονομικό, διοικητικό, αγωνιστικό)- λειτουργία του τμήματος. Αν εξασφαλιστεί κάτι τέτοιο, η ώρα του πρωταθλητισμού δε θα αργήσει. Το χάντμπολ έχει δείξει το δρόμο.

Η κερκίδα μας στην Αλεξανδρούπολη