Αν ποτέ ετίθετο θέμα αντικατάστασης του ύμνου της ΑΕΚ με κάποιο γνωστό ξενόγλωσσο τραγούδι, τότε το «Holding out for a hero» της Bonnie Tyler των αγαπημένων ‘80s, ίσως θα ήταν το καταλληλότερο. Η προσμονή για την έλευση ενός ήρωα που θα διαφεντέψει τις τύχες της ομάδας και η ηρωοποίηση προσώπων εντός της κιτρινόμαυρης οικογένειας ήταν, είναι και θα είναι βαθιά εγγεγραμμένες στο dna του ΑΕΚτζή.
Ξεσκονίζοντας τα βιβλία της ιστορίας διαπιστώνει κανείς ότι η ΑΕΚ ξεκίνησε την πορεία της ευρισκόμενη σε μειονεκτική θέση έναντι των μεγάλων αντιπάλων της, Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Οι δύο αυτοί σύλλογοι από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής τους διέθεταν ισχυρές διοικήσεις, με στενούς δεσμούς με την άρχουσα τάξη και τη λεγόμενη «καλή κοινωνία», ήταν εύρωστοι οικονομικά, είχαν τα κατάλληλα μέσα να κινηθούν παρασκηνιακά προς επίτευξη των σκοπών τους και ήταν σε θέση να επηρεάζουν και να παίρνουν με το μέρος τους πλατιές μάζες του ελληνικού λαού. Οι οιωνοί για να καταφέρουν να κυριαρχήσουν και αγωνιστικά ήταν σαφέστατα ευνοϊκοί και δεν άργησαν να επαληθευτούν.
Εν αντιθέσει, ο δρόμος της ΑΕΚ ήταν γεμάτος με εμπόδια. Οι πρώτοι οπαδοί και παίκτες της, όντες όλοι πρόσφυγες, αντιμετωπίστηκαν από τους Αθηναίους με καχυποψία και χλεύη (αν και οι Έλληνες της Ανατολίας ήταν πολιτισμικά ανώτεροι από τους υπανάπτυκτους Παλαιοελλαδίτες) και έτσι ο σύλλογος δεν κατάφερε να προσελκύσει τις μάζες που συγκέντρωναν οι δύο ανταγωνιστές του. Οι διοικήσεις ακολουθώντας τη φιλοσοφία της ευγενούς άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού έμειναν μακριά από παρασκηνιακές μεθόδους και τακτικές και τα οικονομικά βρίσκονταν πάντα σε κακή κατάσταση. Ο τρόπος για την ΑΕΚ να υπερνικήσει τον αρνητικό για αυτήν συσχετισμό δυνάμεων και να σπάσει το κοκκινοπράσινο δίπολο ήταν η έλευση παικτών, προπονητών και προέδρων με ικανότητες και δεξιότητες πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο, σε σημείο ώστε να μπορούν να κάνουν τη διαφορά απέναντι στο κατεστημένο. Αναπόφευκτα οι άνθρωποι αυτοί ανελίχθησαν στο βάθρο του ήρωα στα μάτια των οπαδών. Οι σελίδες της κιτρινόμαυρης βίβλου είναι γεμάτες από αυτούς τους ήρωες. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ οι οπαδοί των άλλων ομάδων κατηγοριοποιούν την ιστορική διαδρομή των συλλόγων τους με βάση το χρόνο π.χ «Δεκαετία του ‘60», «Δεκαετία του ‘70» και ούτω καθεξής, ο ΑΕΚτζής χωρίζει την ιστορία του αναλόγως με τον πρωταγωνιστή κάθε εποχής. Υπάρχει η «εποχή Νεστορίδη», η «εποχή Μπάρλου», η «εποχή Μπάγεβιτς»…
Εκεί όμως που πλάθονται συνεχώς πορτραίτα ηρώων, εκεί ελλοχεύει και ο κίνδυνος της άκρατης, τυφλής προσωπολατρίας. Και οι ΑΕΚτζήδες δεν την αποφύγαμε αυτήν την κακοτοπιά. Αποδώσαμε τόσο μεγάλες τιμές στους ήρωές μας, τους περιβάλαμε με τόση λατρεία, που στο τέλος τους ανεβάσαμε στο επίπεδο της «θέωσης» και τους τοποθετήσαμε πάνω από την ίδια την ΑΕΚ. Ως αποτέλεσμα, όταν οι ηρωικές φιγούρες της ιστορίας μας κάνουν μια λάθος κίνηση, οι μισοί αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι άνθρωποι με τέτοια υπερφυσικά χαρακτηριστικά σφάλλουν και καταφεύγουμε στην εξήγηση ότι τελικά ήταν ανάξιοι του τίτλου του ήρωα και της αγάπης μας. Οι άλλοι μισοί δεν διακρίνουμε καν ποιο είναι το λάθος και επιδιδόμαστε άκριτα, με ένα άνευ προηγουμένου πάθος στον υπέρ πάντων αγώνα υπεράσπισης του αγαπημένου μας προσώπου.
Τα παραδείγματα είναι ουκ ολίγα. Ένα από τα πιο πρόσφατα ακούει στο όνομα Ντέμης Νικολαϊδης. Αποθεώσαμε σε τέτοιο βαθμό τον Ντέμη για την άφθαστη τεχνική του και την ηδονή που μας χάριζε με τα γκολ του ενάντια στο κατεστημένο, ώστε πιστέψαμε πως θα είναι επίσης και ο υπέρτατος και αλάθητος παράγοντας, γνώστης της διοίκησης επιχειρήσεων και άριστος οικονομικός διαχειριστής. Έτσι, όταν ήρθαν -φυσιολογικά- και οι λάθος χειρισμοί και τα πάσης φύσεως ατοπήματα, μην μπορώντας να πιστέψουμε πώς αυτός ο «θεός» απέτυχε, τον μετατρέψαμε αυτόματα σε «λαμόγιο». Ένας χαρακτηρισμός που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία της ΑΕΚ και συνοδεύτηκε από έναν πικρό εμφύλιο στις τάξεις των οπαδών.
Αναγάγαμε τον Ντούσαν Μπάγεβιτς σε διάδοχο του Σπανούδη και του Νεγρεπόντη, στον απόλυτο εκφραστή της Ιδέας ΑΕΚ, στον κλειδοκράτορα της τύχης και του μέλλοντός μας. Όταν μας άφησε για τον Ολυμπιακό, η προσφορά του στην ομάδα διαγράφηκε εν μία νυκτί και οι ΑΕΚτζήδες επιδοθήκαμε σε έναν ανηλεή εμφύλιο «Αντιμπαγεβιτσικών» εναντίον «Βατραχολάγνων» που προκάλεσε εντονότατους κλυδωνισμούς στο οικοδόμημα του συλλόγου.
Αποθεώσαμε -και αποθεώνουμε- στο μέγιστο βαθμό τους προχωρημένης πλέον ηλικίας παλαίμαχους ποδοσφαιριστές των περασμένων δεκαετιών που συνέδεσαν τα ονόματά τους με κατακτήσεις τίτλων, ώστε να καλλιεργηθεί η νοοτροπία πως ό,τι λένε ή κάνουν αποτελεί αξίωμα, πράξη αναμφισβήτητα ορθή. Αδιαφορούμε για τη συναισθηματική κατάσταση του δηλώντα ή του πράττοντα, αν έχει προσωπικά κίνητρα ή όχι, αν έχει την απαιτούμενη μόρφωση γενικά ή αν γνωρίζει ειδικά συγκεκριμένες καταστάσεις, ώστε να μπορεί να κρίνει: «Αφού το είπε ο Μίμης με τα 292 γκολ και τους 8 τίτλους, δεν μπορεί παρά να είναι σωστό». Έτσι, όταν προβαίνουν σε μια αντικειμενικά και ξεκάθαρα ατυχή δήλωση ή ενέργεια οι μισοί επικροτούμε άβουλα και άκριτα, ενώ οι άλλοι μισοί καταλαμβανόμαστε και πάλι από το σύνδρομο του προδομένου από την ιδεατή ερωμένη εραστή και επιδιδόμαστε σε λασπολογία και άδικους χαρακτηρισμούς. Και αρχίζει πάλι ο φαύλος κύκλος της εμφύλιας διαμάχης, της πικρίας και της μιζέριας.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η ΑΕΚ έπαψε να χρειάζεται τους ήρωές της. Ούτε αντεδείκνυται η εξωτερίκευση συναισθημάτων για ένα άτομο που σου προσφέρει συγκινήσεις. Απεναντίας αποτελεί σημαντικότατο και αναπόσπαστο κομμάτι της ποδοσφαιρικής κουλτούρας. Υπάρχουν όμως και όρια, λεπτές κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να υπερκεραστούν. Οι Ενωσίτες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω από τους πάντες και τα πάντα βρίσκεται η ΑΕΚ, η Ιδέα ΑΕΚ. Άλλωστε στην υπηρεσία της και προς χάριν του μεγαλείου της συντελέστηκαν τα κατορθώματα για τα οποία τα στελέχη της περιβλήθηκαν τις δάφνες του ήρωα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου