Quo vadis Regina?

Ο β’ γύρος της Basketleague 2015-2016 ξεκίνησε για την ΑΕΚ με μια από τις πιο ντροπιαστικές ήττες της σύγχρονης ιστορίας της. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς το τελικό 79-75 από τον ΠΑΟΚ στην Πυλαία, όταν στα μέσα του παιχνιδιού είχαμε προηγηθεί έως και με 24 πόντους διαφορά; Κι αυτή δυστυχώς δεν ήταν η μοναδική «μαύρη» στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία της ομάδας στη φετινή σαιζόν. Ο άκρως γκαφατζήδικος αποκλεισμός μας στην πρώτη μόλις φάση του Eurocup ακόμα στοιχειώνει όσους αγαπούν το κιτρινόμαυρο τμήμα μπάσκετ.

Τι φταίει; - Μέρος Α’

«Μπασκετικός» δεν είμαι, η τελευταία φορά που κράτησα με σοβαρές προθέσεις την «σπυριάρα» στα χέρια μου ήταν πριν 11 χρόνια, στους σχολικούς αγώνες της γ’ γυμνασίου (κι αυτό από σπόντα, αφού με άνωθεν γυμνασιαρχική εντολή βρέθηκα από σέντερφορ της ομάδας ποδοσφαίρου, 5άρι στο μπάσκετ, με αιτιολογία πως ήμουν ο ψηλότερος του σχολείου). Θα ήταν κωμικό λοιπόν να υπεισέλθω σε ακραιφνώς τεχνικές και τακτικές πτυχές του αθλήματος, γράφοντας για το αν παίζουμε καλά την horns offense, αν μας βγαίνουν ή όχι τα pick n’ roll και τα συναφή. Αυτά που θέλω να θίξω είναι θέματα ευρύτερης μπασκετοκουβέντας και περισσότερο (αμπελο)φιλοσοφικής χροιάς.

Κατά τη γνώμη μου, το ένα από τα βασικά αίτια, όχι μόνο για τη χτεσινή, αλλά και για τις περισσότερες έως σήμερα ήττες μας, είναι το γεγονός πως η Ένωση είναι μια άναρχα χτισμένη ομάδα, εντελώς λάθος δομημένη, ένα άθροισμα κάποιων ταλαντούχων παικτών με κάποιους επιεικώς μέτριους και σε καμία περίπτωση πάντως ένα καλοδουλεμένο σύνολο με τα καλά του και τα όποια (αναπόφευκτα) στραβά του. Πώς θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί αυτό το τελευταίο, όταν από την αρχή της σαιζόν αλλάζουμε τους ξένους παίκτες μας σαν τα πουκάμισα; Ήρθε ο Όρτον σαν 4ο-5άρι πρώτης γραμμής, αποδείχτηκε ημίτρελος (ωραίο scouting) και έφυγε πριν καν παίξει ματς. Αντικαταστάθηκε άρον-άρον από κάποιον Ανοσίκε (που αδυνατούσε να πραγματοποιήσει ένα απλό λέι-απ, αν είναι δυνατόν) και αυτός με τη σειρά του, μετά από μόλις 10 παιχνίδια, από τον Μαυροειδή. Στον άσο, ο Γουόρεν που αποκτήθηκε ως βασικός αποπέμφθηκε χωρίς κανένα λόγο μεσούσης της φάσης των ομίλων του Eurocup για να αντικατασταθεί από δύο πανομοιότυπους στο στυλ παίκτες(!) που δεν είχαν καν δικαίωμα συμμετοχής στη διοργάνωση(!!!), τους Κούπερ και Άρμστεντ. Το αποτέλεσμα ήταν να αγωνιστούμε στα τελευταία 3 κρίσιμα για την πρόκριση παιχνίδια με point guard τον 38χρονο Καλαμπόκη (που αρχικά είχε βρεθεί στην ΑΕΚ με συμβόλαιο ένα μήνα για να συμπληρώνει τις προπονήσεις!) και τον Κατσίβελη, έναν παίκτη που επί 5 χρόνια στον Ολυμπιακό εργαζόταν ως νεροκουβαλητής – πετσετοστριφογυριστής και έχει λησμονήσει ακόμα και τα βασικά του αθλήματος (2/32 τρίποντα μετρά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές). Το φυσιολογικό επακόλουθο ήταν ένας αυτοκτονικός αποκλεισμός: η μόνη ομάδα του Eurocup που αποκλείστηκε με ρεκόρ Ν-Η 5-5 ήμασταν εμείς.

Η παράνοια όμως δεν σταμάτησε εδώ. Ο Άρμστεντ θεωρήθηκε τραυματίας(!) και αποδεσμεύτηκε μετά από 3 ματς, την ίδια ώρα που ο Κούπερ φλερτάρει κάθε μέρα με την έξοδο, υποπίπτοντας σε σωρεία πειθαρχικών παραπτωμάτων. Το τελευταίο επεισόδιο στον κύκλο των αέναων «πήγαινε-έλα» παίχτηκε πριν μια βδομάδα με την αλλαγή στη θέση του shooting guard: ο Σκραμπ έφυγε δανεικός για την Φρανκφούρτη και ήρθε ο Κρίστμας από την Χαποέλ Χολόν του Ισραήλ. Με όλο αυτό το μπάχαλο, η ομάδα δεν κατάφερε να αποκτήσει ποτέ «χημεία» και να δουλέψει πάνω σε ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Άρχισε λοιπόν να εξαρτάται επικίνδυνα πολύ από ατομικές εξάρσεις ορισμένων ταλαντούχων παικτών, κυρίως του Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο, ο Λουκάς υστερήσει, η μηχανή της ΑΕΚ ρετάρει. Ποιος είναι ο υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή; Το ψάρι βρομάει πάντα από το κεφάλι, επομένως η απάντηση ακούει στο όνομα Ντράγκαν Σάκοτα που είχε άλλωστε και το γενικό κουμάντο για το στήσιμο της φετινής ομάδας. Ισόποσο μερίδιο ευθύνης φέρει βέβαια και ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, Μάκης Αγγελόπουλος, καθώς όχι μόνο δεν έθεσε εκτός συλλόγου τον προπονητή, αλλά τον αναβάθμισε στην ιεραρχία(!), χρίζοντας τον Γενικό Διευθυντή, δίνοντας στη συνέχεια τον πάγκο στον Σλοβένο Γιούρι Ζντοβτς.

Τι φταίει; - Μέρος Β’

Ο έτερος βασικός λόγος κατά τη γνώμη μου για στραπάτσα σαν αυτό χτες από τον ΠΑΟΚ, αλλά και σαν τα δύο περσινά στα πλέι-οφ από τον Άρη, είναι δυστυχώς το βαρύτατο πλήγμα που έχει υποστεί το «μέγεθος», η «φανέλα», το «dna» του συλλόγου από την τριετή εξορία του σε Α2 και Β’ Εθνική (2011-2014). Κάποιοι μέσα στον «οργανισμό ΑΕΚ» ίσως πίστευαν πως η παρακμιακή αυτή περίοδος και ο εθελούσιος υποβιβασμός στις στρούγκες της Β’ για χάρη μιας αβέβαιης διαγραφής χρεών, θα περνούσαν αβρόχοις ποσί για την πάλαι ποτέ Βασίλισσα του ελληνικού μπάσκετ. Φευ… Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς διαφορετική. Οι ανταγωνιστές μας έχουν πάψει πλέον προ πολλού να μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Μας θεωρούν πια «του χεριού τους», όση ποιότητα ή οικονομική ευχέρεια κι αν διαθέτουμε. Οι ομοσπονδίες και η διαιτησία δε μας λογαριάζουν καν. Οντότητα ανυπόληπτη εντελώς. Το χειρότερο μάλλον είναι ότι και οι απαιτήσεις του κόσμου μας μειώθηκαν στο ελάχιστο. Δεν ασκείται πλέον η ίδια κριτική στις αποτυχίες όπως παλιά, ούτε και η ίδια πίεση για επιτυχίες αντάξιες της ιστορίας μας. Ασυναίσθητα δημιουργείται στο μυαλό πολλών η σκέψη «έλα μωρέ υπάρχουν και χειρότερα, δεν τα ζήσαμε μόλις;». Νοοτροπία η οποία φαίνεται πως μπολιάζει και το αγωνιστικό τμήμα σιγά-σιγά το οποίο σε κρίσιμες καμπές κιοτεύει, άμαθο γαρ στο στρες και επαναπαύεται από τη χλιαρότατη δυσαρέσκεια που ξέρει ότι θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Το κακό αυτό ίσως είχε ξεκινήσει και πριν την πτώση στα μπασκετικά τάρταρα, ίσως οι ρίζες του φτάνουν στην περίοδο των «ορίτζιναλ διοικήσεων» (2008-2011), τότε που το αντικείμενο του τμήματος μπάσκετ δεν ήταν …το μπάσκετ, αλλά η επίδειξη «οπαδικού μεγαλείου». Τότε που ερχόταν ο Ολυμπιακός λ.χ. στη στρούγκα του Σπόρτινγκ και δεν ένοιαζε κανέναν αν μας έριχνε 15 και 20 πόντους στο κεφάλι, αρκεί να γινόταν «καλή εξέδρα», να γύριζαν οι μπάφοι, να ανέβαιναν τα βιντεάκια με τις καφρίλες στο YouTube και να παίρναμε τα likes από τους πεταμένους χουλιγκάνους όπου γης: «Respect from Ultras της τάδε ομάδας», «Greetings from τάδε βλαχοχώρι της Πολωνίας» και πάει λέγοντας…

Όλα τα παραπάνω υλικά λοιπόν δημιούργησαν στο σήμερα την τέλεια συνταγή για ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ ή ο Άρης για να υπερκεράσουν την όποια ποιοτική υπεροχή μας σε μονάδες και να μας νικήσουν στις έδρες τους. Αρκούν δυο πράγματα:

α) εκτός παρκέ καλλιέργεια συνθηκών Μόρντορ με «πεσίματα» όπως χτες στο ημίχρονο στο Δουβή ή πέρσι στο Αλεξάνδρειο στον 3ο προημιτελικό σε ολόκληρη την αποστολή μας(!) και ταυτόχρονα άσκηση ψυχολογικής πίεσης στους διαιτητές με μαζικά οργανωμένη ψευτογκρίνια για δήθεν αδικία, από τον προπονητή τους έως και τον τελευταίο οπαδό τους

β) εντός παρκέ, παιχνίδι βασισμένο καθαρά και μόνο στην επαφή και στον τσαμπουκά

Αποδεδειγμένα μ’ αυτό το τροπάρι, οι διαιτητές αρχίζουν να μας παίζουν 100-0 κατά (χτες σε ολόκληρο το β’ ημίχρονο μας άφησαν χωρίς δικαίωμα βολής!), οι δε παίκτες μας, όση διαφορά κι αν έχουν προλάβει να χτίσουν, βάφουν στο τέλος καφέ τα σωβρακάκια τους και λυγίζουν. Έγινε και πέρσι στον α’ γύρο στην Πυλαία, έγινε στα δύο ματς με τον Άρη στα πλέι-οφ, έγινε και χτες: σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να αποτελεί σύμπτωση. Θα χρειαστεί δυστυχώς πολύς χρόνος και πολύς κόπος για να εξασφαλίσουμε την αντιμετώπιση που έχουν οι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στις έδρες των ΠΑΟΚ-Άρη, εκεί όπου αμφότεροι οι Θεσσαλονικείς μπροστά στο πρεστίζ των δύο «απαταιώνιων» το γυρίζουν στον «μπασκετικό πολιτισμό», στο «γιορτινό κλίμα» και στις αβροφροσύνες τύπου «ας κερδίσει ο καλύτερος».

Πού βαδίζουμε τώρα;

Από εδώ και πέρα, στο υπόλοιπο της σαιζόν, σε τι μπορεί να στοχεύσει η ομάδα; Νομίζω ότι και μπορεί και πρέπει να συνεχίσει να στοχεύει στον μικρό τελικό του πρωταθλήματος και εκεί στη διεκδίκηση της 3ης θέσης. Εξηγούμαι όσον αφορά το μπορεί: τόσο ο Άρης, όσο και ο ΠΑΟΚ έχουν δείξει επιρρεπείς σε «γκέλες» με ομάδες από τη θέση 6 και χαμηλότερα. Στον αντίποδα η ΑΕΚ, παρά τις μύριες κακοτεχνίες της «καθαρίζει» εύκολα ή δύσκολα όλους τους «μικρούς». Είναι πολύ δύσκολο επομένως να την προλάβει ο ΠΑΟΚ και να χάσει την 4η θέση στην κανονική περίοδο (άρα και το πλεονέκτημα έδρας στον προημιτελικό), ενώ αναφορικά με την 3η (άρα και το πλεονέκτημα στον μικρό τελικό) θα παίξουμε τα ρέστα μας την 21η αγωνιστική στο Αλεξάνδρειο. Το προσεχές πρόγραμμα της Α1 μας δίνει την ευκαιρία για ένα πιθανό σερί 6-0 κατά το οποίο η ομάδα μπορεί να δουλέψει στην ομοιογένεια που τόσο της λείπει (πλέον άλλωστε έχει απομείνει με δικαίωμα μίας μόνο επιπλέον μεταγραφής). Η τύχη λοιπόν της Ένωσης παραμένει -ακόμα κι έτσι- στα χέρια της. Αλίμονο αν ενδώσουμε στη μοιρολατρία.

Όσον αφορά το πρέπει: ο τερματισμός στην 3η θέση του πρωταθλήματος ούτε κάποιον τίτλο δίνει, ούτε κατόρθωμα είναι, ούτε επιτυχία μπορεί να θεωρηθεί για μια ομάδα που λέγεται ΑΕΚ και κουβαλά πίσω της 2 ευρωπαϊκούς και 11 πανελλήνιους τίτλους. Είναι όμως, κατά την άποψή μου, το μίνιμουμ που απαιτείται στην παρούσα φάση, αν θέλει να αρχίσει να αποκαθιστά σταδιακά το χαμένο πρεστίζ που έγραφα παραπάνω και να επαναπροσδιορίζει τη θέση της στον ελληνικό μπασκετικό χάρτη. Πέρσι, στην επιστροφή της στην Α1, παρά τον βιαστικό σχεδιασμό της και τη γενικότερη αίσθηση αποτυχίας της, πέτυχε τουλάχιστον αυτό που τότε θεωρούσα το μίνιμουμ: την 5η θέση, την ανάγκη δηλαδή να «ξανακολλήσει» αμέσως στον πίνακα με τους άλλους 4 «μεγάλους» του ελληνικού μπάσκετ. Αντιστοίχως φέτος, από τη δεύτερη κιόλας χρονιά μετά την επάνοδο, θα ήταν ιδιαίτερης σημασίας το γεγονός να βάλει από «κάτω» το δίδυμο της Θεσσαλονίκης, μένοντας πίσω μόνο από το «απαταιώνιο» ντουέτο. Θα βύθιζε τους δύο Θεσσαλονικείς στην εσωστρέφεια, ενώ θα έδινε μια νότα αισιοδοξίας στους Ενωσίτες και ένα μήνυμα στον ουδέτερο παρατηρητή πως από το σημείο αυτό και μετά υπάρχει μόνο το μπροστά.

Ας κυλήσει με το καλό η υπόλοιπη χρονιά, ας καταφέρει το τμήμα να τερματίσει τουλάχιστον 3ο και για το μέλλον, την περαιτέρω ανέλιξη της ομάδας στην ιεραρχία του ελληνικού μπάσκετ και τους προβληματισμούς για το ποιος είναι και τι μπορεί ο Αγγελόπουλος, τα συζητάμε από το καλοκαίρι. Αν και δεν θέλω να προτρέχω, δε γίνεται να μη μοιραστώ στα γρήγορα, έτσι για το κλείσιμο, μια σκέψη. Ζώντας για αρκετά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, έχει τύχει πολλές φορές να ακούσω από Αρειανούς (αναφέρω αυτούς ειδικά επειδή υποτίθεται έχουν σε μεγάλη εκτίμηση την ομάδα μπάσκετ τους) μετά από κάποια ήττα τους από τους ΠΑΟ-ΟΣΦΠ ατάκες του στυλ: «ο Ολυμπιακός έβαλε και Σπανούλη μέσα, άρα έδειξε ότι υπολογίζει ακόμα τον μεγάλο Αυτοκράτορα». Εύχομαι ως ΑΕΚτζής να μην ακούσω ποτέ από ομοϊδεάτη τέτοιες φρικτές ανοησίες. Αλίμονο αν ο σύλλογος θεωρήσει την 3η θέση και τις «τιμητικές» ήττες ταβάνι και όχι μεταβατικό στάδιο. Μια τέτοια αντίληψη θα είναι η ταφόπλακα και της ίδιας της ομάδας και του κιτρινόμαυρου μπασκετικού κόσμου. Ο επόμενος στόχος δε γίνεται να είναι άλλος παρά η επάνοδος στους τίτλους. Προφανώς θα είναι δύσκολο, μακριά από αλαζονεία και αρχοντοχωριατισμό, θα χρειαστεί υπομονή, χρόνο, (πολύ) χρήμα, ελαχιστοποίηση λαθών, μεθοδικότητα, μα πρόκειται για μονόδρομο αν θέλουμε η Βασίλισσα να είναι τέτοια στην πράξη και όχι στο μιλητό.