Πρώτα συμπεράσματα για την ΑΕΚ 2015-2016

Με το 1/5 του πρωταθλήματος συμπληρωμένο και εξαιτίας της διακοπής για τους αγώνες της Εθνικής, νομίζω πως παρουσιάζεται η κατάλληλη ευκαιρία για να καταγράψουμε κάποιες πρώιμες σκέψεις και συμπεράσματα για τη φετινή αγωνιστική προσπάθεια της ΑΕΚ. Πάντα βέβαια υπό την ιδιότητα του προπονητή/προέδρου του καναπέ και για χάρη της αγνής «καφενειακής» ποδοσφαιροκουβέντας.

Στόχοι

Ομάδα με την ιστορία και το «μέγεθος» της ΑΕΚ δεν μπορεί παρά να έχει ως στόχο την διεκδίκηση των δύο τίτλων (πρωτάθλημα + κύπελλο). Οτιδήποτε άλλο αποτελεί παρά φύσιν κατάσταση. Επισήμως η διοίκηση του συλλόγου δε φαίνεται να συμμερίζεται αυτήν την άποψη. «Μια ΑΕΚ ανταγωνιστική που θα πρωταγωνιστεί». Αυτή ήταν η ατάκα-προγραμματική εξαγγελία του επί διετία de facto προέδρου της. Η αοριστία νομίζω ότι είναι εξόφθαλμη. Ως προς ποιον να είναι ανταγωνιστική η ομάδα; Τον Ολυμπιακό; Τον Αστέρα Τρίπολης; Πώς ακριβώς ορίζεται ο «πρωταγωνιστής»; Γιατί και το 2012-13 π.χ. ήταν πρωταγωνίστρια η ΑΕΚ, αλλά αρνητικά. Εν μέσω λαϊκής δυσαρέσκειας ο «Διευθυντής Φέισμπουκ» της ΠΑΕ ψέλλισε την ταμπού λέξη «πρωταθλητισμός», για να την «ακυρώσει» όμως εσχάτως δηλώνοντας πως «ο προπονητής μας έχει στόχο να φτιάξουμε ομάδα»…

Κατά τη γνώμη μου μάλλον δεν έχει τεθεί κάποιος συγκεκριμένος στόχος. Το αγωνιστικό πλάνο, προσαρμοσμένο αφενός στα οικονομικά δεδομένα της νέας τάξης πραγμάτων της ΠΑΕ (έσοδα-έξοδα), αφετέρου στο συσχετισμό δυνάμεων στο ελληνικό ποδόσφαιρο (πλήρης κυριαρχία του γαυροσυστήματος), πιθανότατα εξαντλείται σε κυνική βαθμοθηρία αγώνα με τον αγώνα και «βλέπουμε» στην πορεία. Αν το Γενάρη η ομάδα είναι κοντά στην κορυφή (έως -6 ας πούμε), ίσως καταβληθεί προσπάθεια για την πρωτιά. Αν όχι, θα επικοινωνηθεί προς τα έξω πως στόχος είναι «η Ευρώπη». Εξετάζοντας υπό αυτό το πρίσμα τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της ΑΕΚ, το πρόσημο είναι θετικό: 3η θέση με ρεκόρ Ν-Ι-Η 4-1-1, -5 από την κορυφή και +3 από την τελευταία «ευρωπαϊκή» θέση (την 5η). Στα εντός 3/3, στα εκτός ισοπαλία στην Ξάνθη, όπου έτσι κι αλλιώς διαχρονικά το «x» είναι το κυρίαρχο σημείο, ήττα στην Τούμπα που ποτέ δεν μπορεί να θεωρηθεί «εκτός προγράμματος» και νίκη στη Βέροια. Εμβαθύνοντας βέβαια στα παιχνίδια, δεν γίνεται να μην μας προβληματίσει η απόδοση της ομάδας. Πλην της πρεμιέρας με τον Πλατανιά (3-0), οι άλλες τρεις νίκες ήρθαν αγχωτικά, στην Ξάνθη δεν πείσαμε ποτέ πως κατεβήκαμε για διπλό, ενώ η εμφάνιση της Τούμπας ήταν βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες. Τα βασικά αίτια για την κακή αυτή εικόνα είναι νομίζω δύο: α)δομικά λάθη στο ρόστερ, ειδικότερα στη στελέχωση της μεσοεπιθετικής γραμμής, β)κάποιες κρίσιμες μονάδες με περιορισμένη ατομική ποιότητα για το επίπεδο της Α’ Εθνικής.

Θεωρίες των άκρων

Στο σύνολο σχεδόν των αγώνων της προηγούμενης σαιζόν η ΑΕΚ παρατάχθηκε με σχηματισμό 4-2-3-1. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή συστήματα της εποχής μας, καθώς είναι ισορροπημένο ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση, αποδεικνύεται συνήθως αποτελεσματικό απέναντι στα διάφορα είδη του 4-4-2 (λόγω της υπεροχής στο χώρο του κέντρου με 5 παίκτες έναντι 4), ενώ εξουδετερώνει πλήρως το 3-5-2 (εκμεταλλευόμενο τα κενά που αναπόφευκτα δημιουργούνται στα πίσω άκρα του αντιπάλου λόγω της έλλειψης κλασικών πλάγιων οπισθοφυλάκων). Για να παιχτεί ικανοποιητικά πάντως το 4-2-3-1 πρέπει να πληρούνται απαραιτήτως δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, στη γραμμή των «3» οι δύο πλάγιοι μεσοεπιθετικοί (wingers η αγγλική ορολογία, εξτρέμ συνηθίζουμε να τους ονομάζουμε στην ελληνική ποδοσφαιρική διάλεκτο) να μπορούν από τη φύση τους να παίζουν κοντά στη γραμμή, να ξέρουν να σεντράρουν σωστά και να μπορούν να ντριμπλάρουν και να διεισδύσουν από το πλάι στην περιοχή, ενώ παράλληλα να έχουν τα πνευμόνια και τη θέληση να επιστρέφουν στην άμυνα και να καλύπτουν τον πλάγιο μπακ. Δεύτερον, το σέντερ φορ να έχει τα τεχνικά ή φυσικά (ή και τα δύο βεβαίως αν γίνεται) προσόντα, ώστε να καταφέρνει να μην απομονώνεται και βγαίνει έτσι εκτός παιχνιδιού.

Ομολογουμένως η ΑΕΚ εφάρμοσε σωστά αυτό το σύστημα πέρσι καθώς διέθετε τους κατάλληλους –τηρουμένων των αναλογιών πάντα, για Β’ Εθνική μιλάμε– παίκτες που έφεραν άνετα εις πέρας την αποστολή της ανόδου, ενώ παρά ένα λεπτό και ένα χέρι θα απέκλειαν και τον ΟΣΦΜ στα προημιτελικά του Κυπέλλου. Αυτή ήταν η εικόνα του ρόστερ στον περσινό β’ γύρο (με γαλάζιο οι βασικοί στο 4-2-3-1, με μαύρο οι εναλλακτικές τους).

ΤΦ: Ανέστης, Βούρας, Καραγκιολίδης, Ντούνης

ΚΑ: Κολοβέτσιος – Λαμπρόπουλος, Τζανετόπουλος, Σαρρής, Σβάρνας

ΔΑ: Μπακάκης, Γεωργέας

Ένα τυπικό 4-2-3-1

ΑΑ: Σοϊλέδης, Πεταυράκης

ΑΜ: Γιόχανσον, Ρόβας, Φαγιέ

ΚΜ: Ανάκογλου, Κορδέρο

ΕΜ: Μάνταλος, Ζόριτς, Γροντής

ΔΜΕ: Πλατέλλας, Ντούνης

ΑΜΕ: Μπαρμπόσα

ΚΕ: Αραβίδης, Κρισάντους, Ντακόλ, Μπρέσεβιτς

Έχοντας υπόψη πως το 4-2-3-1 θα αποτελούσε τη βάση και της σαιζόν 2015-16, σε ανάλογης υφής «καφενειακό» άρθρο του περασμένου Μαΐου, κατέγραφα το ιδεατό για μένα ρόστερ της νέας περιόδου. «Ξεσκαρτάρισμα» από τους παίκτες «μίας χρήσεως» και από τους εξόφθαλμα «άμπαλους», διατήρηση 4 συγκεκριμένων παικτών, κρινόμενων ως επαρκών, στη βασική 11άδα και άλλων 12 στον πάγκο και απαραίτητη για την Α’ Εθνική ποιοτική αναβάθμιση με μεταγραφές στις υπόλοιπες 7 θέσεις του 4-2-3-1, συν κάποια συμπληρώματα. Μεταφέρω αυτούσιο το σχέδιο:

ΤΦ: Μεταγραφή, Ανέστης, Βούρας

ΚΑ: Μεταγραφή – Κολοβέτσιος, Τζανετόπουλος, Λαμπρόπουλος

ΔΑ: Μπακάκης, Μεταγραφή, Μεταγραφή

ΑΑ: Μεταγραφή, Σοϊλέδης, Πεταυράκης

ΑΜ: Γιόχανσον, Μεταγραφή

ΚΜ: Μεταγραφή, Κορδέρο, Ανάκογλου

ΕΜ: Μάνταλος, Μεταγραφή

ΔΜΕ: Μεταγραφή, Πλατέλλας

ΑΜΕ: Μεταγραφή, Μπαρμπόσα

ΚΕ: Μεταγραφή, Αραβίδης, Μπρέσεβιτς

Πάνω-κάτω βέβαια όλοι οι Ενωσίτες που εκφράζονται στο διαδίκτυο τις ίδιες ανάγκες επεσήμαναν, δεν πρόκειται άλλωστε και για πυρηνική φυσική. Τις αντιλήφθηκαν ευτυχώς και οι υπεύθυνοι του μεταγραφικού σχεδιασμού και στο 90% των περιπτώσεων προχώρησαν σε σωστές προσθήκες όσον αφορά καταρχήν την ποσοτική πλήρωση των «κενών» (αναφορικά με την ποιοτική πληρότητα θα μιλήσουμε αργότερα). Πράγματι αποκτήθηκε τερματοφύλακας (Μπαρόχα), πράγματι αποκτήθηκαν δύο δεξιά μπακ για να καλυφθεί η απουσία του Μπακάκη το πρώτο 3μηνο (Γκάλο, Βασιλαντωνόπουλος), αποκτήθηκε αριστερό μπακ (Ντίντακ), στόπερ (Άρθο), εναλλακτικό 6άρι (Ανδρεόπουλος), 8άρι (Σιμόες), εναλλακτικό 10άρι (Βάργκας) και επιθετικός (Τζιμπούρ). Σε ποιες θέσεις δεν υπήρξε ενίσχυση; Δυστυχώς στις πιο κρίσιμες: αυτές των εξτρέμ. Αντί να αποκτηθούν δυο βασικοί παίκτες, έχοντας αλλαγές τους τους Μπαρμπόσα-Πλατέλλα, οι τελευταίοι προφανώς θεωρήθηκαν επαρκείς, ενώ κρίθηκαν εξίσου ικανοί να προσφέρουν στα άκρα άλλοι τρεις παίκτες:

-ο Μάνταλος, ίσως λόγω 2-3 επιτυχημένων εμφανίσεων ως αριστερό εξτρέμ που συνέκλινε με ανάποδο πόδι πέρσι στη Β’. Άλλο όμως το επίπεδο της Β’ και άλλο της Α’, συν το γεγονός ότι πρόκειται για το μακράν πιο προικισμένο ελληνικό 10άρι της εποχής μας και είναι κρίμα να χαραμιστεί εκτός της φυσικής του θέσης.

-ο Βάργκας, ίσως λόγω του γεγονότος ότι έπαιξε δεξί εξτρέμ στο Κόπα Αμέρικα με την Εθνική του. Αν και είναι τεχνίτης παίκτης, ο Βενεζουελάνος έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: δεν έχει καθόλου αντοχές για να βοηθάει και στο ανασταλτικό κομμάτι και αφήνει εντελώς ακάλυπτο το μπακ πίσω του. Είναι λοιπόν άκρως επικίνδυνος.

-ο Αραβίδης που όμως δεν έχει τα απαιτούμενα επιθετικά χαρίσματα για τη θέση: δεν έχει σέντρα, δεν έχει ντρίμπλα. Θα σκυλιάσει βέβαια στο αμυντικό κομμάτι, αλλά όπως και με τον Βάργκας πιο πάνω, δε γίνεται ομάδα που θέλει να λέγεται ΑΕΚ να αρκείται σε «μισές δουλειές».

Φυσικές θέσεις των παικτών μας

Την κατάσταση ήρθε να περιπλέξει ακόμα περισσότερο η απόκτηση ενός ακόμα μη ακραίου, του Ντιέγκο Μπουονανότε. Η εν λόγω μεταγραφή πιστεύω πως έγινε κυρίως για χάρη των εντυπώσεων. Η ομάδα χρειαζόταν ένα γνωστό «όνομα» για τη συνοδεύσει την επάνοδό της στην Α’ Εθνική και ο Ντιέγκο ήταν το πλησιέστερο οικονομικά. Δεν συνυπολογίστηκε έτσι πως πρόκειται για έναν κατεξοχήν παίκτη άξονα, αγωνιζόμενο είτε ως 10άρι στο 4-2-3-1, είτε ως δεύτερο φορ στα συστήματα με δύο επιθετικούς, έναν «τρεκαρτίστα» που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Managers, που ανοίγει με ντρίμπλα ρήγματα στα σέντερ μπακ ή χώνεται σε ήδη δημιουργημένα από το φορ.

Παρουσιάζονται στο Δέλλα λοιπόν φοβερά διλήμματα και τριλήμματα ως προς τη σωστή στελέχωση της γραμμής των «3» στο 4-2-3-1. Το πιο ορθολογικό είναι (από αριστερά προς τα δεξιά) Μπαρμπόσα-Μάνταλος-Πλατέλλας, με τις γνωστές όμως αδυναμίες (ο Μπαρμπόσα συνεχίζει τις εμφανίσεις μία κρύο-μία ζέστη, ο δε Πλατέλλας αν και «τίμιος» πάντα, ολοφάνερα δυσκολεύεται πια σ’ αυτό το επίπεδο, ήδη δε είχε ζοριστεί και στη Β’ σε σχέση με τη Γ’), συν το επικοινωνιακό ντεσαβαντάζ να μένει εκτός η ακριβότερη μεταγραφή, κάτι που φυσικά οι εξωνημένοι αρδ θα σπεύσουν να το χρεώσουν στον κόουτς και όχι στο «μεγάλο κεφάλι». Μπουονανότε-Μάνταλος-Βάργκας είναι καταστροφικό για τα πλάγια μπακ μας, αλλά και για τους Γιόχανσον-Σιμόες αφού δε θα μαρκάρει κανείς. Μπαρμπόσα-Μπουονανότε-Μάνταλος ή Μάνταλος-Μπουονανότε-Βάργκας είναι ίσως συμβιβαστικές λύσεις που παροπλίζουν όμως άδικα τον Πέτρο, την μεγαλύτερη ελπίδα μας για ανάδειξη Έλληνα παιχταρά-ηγέτη.

Οι υπόλοιποι

Εκτός από την «ανορθογραφία» αυτή με την λειψανδρία στα εξτρέμ και την υπερσυγκέντρωση 10αριών (έχει ξεμείνει και ο Γροντής που χρησιμοποιήθηκε πέρσι στο τέλος ως 10άρι, ενώ δόθηκε δανεικός ο Ζόριτς), είπαμε πρωτύτερα πως τουλάχιστον τα υπόλοιπα ορατά κενά στο ρόστερ πληρώθηκαν. Οι παίκτες που κλήθηκαν να καταλάβουν αυτές τις θέσεις όμως διαθέτουν την ατομική ποιότητα για να κάνουν τη διαφορά ή έστω να είναι αξιοπρεπείς, ή μόνο «στα λόγια» δείχνει πλήρες το υπόλοιπο ρόστερ;

Ας ξεκινήσουμε από αυτούς που θεωρώ ικανοποιητικούς ως τώρα. Μπαρόχα: σταθερός και χαμηλά και ψηλά, mvp με τις αποκρούσεις του στην Τούμπα. Σιμόες: μηχανάκι, έχει ταιριάξει καλά με τον Γιόχανσον. Ντίντακ: δύο ματς έχει παίξει, αμυντικά δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα. Γκάλο: έχει κάποια «θεματάκια» με τον αμυντικό προσανατολισμό, αλλά πλην ντέρμπι δεν νομίζω να μην δε μπορεί να ανταπεξέλθει, άλλωστε από Νοέμβριο και μετά θα μείνει πίσω από τον Μπακάκη. Ανδρεόπουλο και Βασιλαντωνόπουλο δε χρειάστηκε να τους δούμε ακόμα.

Πάμε τώρα στα «αγκάθια»… Υποτίθεται πως ο Άρθο θα ήταν ο ένας εκ των δύο βασικών στόπερ, αλλά σύμφωνα με τα ρεπορτάζ δεν θεωρείται επαρκής (προς το παρόν έστω;) ούτε για 3ο στόπερ… Αν είναι δυνατόν… Όσο για τον επιθετικό, η επιλογή του Τζιμπούρ εξαρχής ήταν επιλογή αυξημένου ρίσκου. Και για τις εκρήξεις παράνοιας του Αλγερινού, αλλά και για τα χρόνια που έχουν αρχίσει να τον βαραίνουν και την απουσία βασικής προετοιμασίας τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια, στοιχεία που εγκυμονούσαν ευπάθεια σε τραυματισμούς, κάτι που το διαπιστώσαμε δυστυχώς από τη θλάση ήδη από την πρώτη αγωνιστική… Ο παλιός, υγιής Τζιμπούρ δεν το συζητάμε πως ήταν ικανότατος να παίξει το ρόλο του σέντερ-φορ στο 4-2-3-1, καθώς και την περιοχή ήξερε να βρει τρόπο να τη «γεμίσει» και έξω μπορούσε να βγει για να τραβήξει παίκτη και να ανοίξει χώρο για τα εξτρέμ. Για τις δουλειές αυτές ιδανικός θα ήταν και ο Ιβάν Μπρέσεβιτς (αν υποθέσουμε βέβαια ότι είναι επιπέδου Α’ Εθνικής, στη Β’ και Γ’ ήταν σούπερ), αλλά δυστυχώς θα παραμείνει μέχρι το Μάρτιο(!) εκτός δράσης.

Με δύο φορ παροπλισμένα λοιπόν προέκυψε στα τέλη του Αυγούστου πέρα από πρόβλημα ποιότητας και επιπρόσθετο πρόβλημα ποσότητας. Αντί λοιπόν να ανοίξουν οι περιβόητοι κουμπαράδες της πλεονασματικής πια ΠΑΕ και να αποκτηθεί ένα εγνωσμένης αξίας βασικό φορ, η ομάδα έμεινε στη θέση με τον Αραβίδη και τον Κρισάντους. Ο «Άραβας» στάθηκε αξιοπρεπέστατος πέρσι ως σέντερ-φορ στη Β’, αλλά –για πολλοστή φορά θα το επαναλάβω– διαφορετική η κατηγορία πλέον, καλύτεροι οι αντίπαλοι, αυξημένες οι απαιτήσεις. Περισσότερο αξιόπιστος φαντάζει ως περιφερειακός επιθετικός σε σύστημα με δύο φορ. Ο «Χρύσανθος» πάλι ειλικρινά είναι απορίας άξιον πώς καταφέρνει και δηλώνει στην εφορία επαγγελματίας ποδοσφαιριστής: έχει προβλήματα ισορροπίας μεγαλύτερα κι από του Μπουγαΐδη. Αν και από πέρσι τον θεωρώ απλά comic relief για τα αγωνιώδη ματς, μακάρι να με διαψεύσει και να συνεχίσει να σκοράρει (τώρα που έβαλε το πρώτο), με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Μπροστά στο καλό της ΑΕΚ δε χωράνε ούτε προσωπικές εμμονές, ούτε εγωισμοί, ούτε μεσσιανισμοί τύπου «δικαιώθηκα, σας τα ‘λεγα» κλπ. Αν είναι να δει καλό η ομάδα, ας το δει και από τον πιο αλλοπρόσαλλο παίκτη.

Plan B & διαιτησία

Αφού δυσκολευόμαστε με το 4-2-3-1 γιατί δεν το εγκαταλείπουμε για κάποιο άλλο σχήμα που να προσαρμόζεται στους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές; Καταρχάς δεν είναι τόσο εύκολο να αφομοιώσουν οι παίκτες καινούριο σύστημα σε σαιζόν εν εξελίξει. Είναι πάντα κίνηση ρίσκου που χρειάζεται χρόνο, υπομονή και ανοσία στη γκρίνια. Κατά δεύτερον, ήδη δοκιμάστηκε σχήμα για να βολευτούν όλοι: το 4-3-2-1 (το γνωστό και ως «χριστουγεννιάτικο δέντρο»), στην Τούμπα. Με Σιμόες-Ανάκογλου-Γιόχανσον στα χαφ, 10άρια τους Βάργκας-Μπουονανότε και φορ τον Αραβίδη. Θυμόμαστε όλοι την απογοητευτική εικόνα της ομάδας που για 80 λεπτά, μέχρι να το γυρίσει σε 4-2-3-1, δεν έκανε ούτε μια καθαρή ευκαιρία και δεχόταν ασφυκτική πίεση αφού στην άμυνα έπαιζε με -2. Γενικά το 4-3-2-1 είναι σχήμα που επικεντρώνεται στο παιχνίδι από τον άξονα και αν δεν έχεις παίκτες μεγάλης ατομικής ποιότητας, μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί από ομάδες που θα αμυνθούν με περιορισμένο πλάτος και ηρωικό ταμπούρι. Ομοίως και το 4-4-2 με ρόμβο. Επί χάρτου μπορεί να προκύψει ένα πολύ όμορφο σχήμα με Γιόχανσον 6άρι, Σιμόες, Κορδέρο 8άρια, Μάνταλο 10άρι, Μπουονανότε δεύτερο φορ και Τζιμπούρ σέντερ φορ, στην πράξη όμως ίσως οδηγήσει σε αρκετά 0-0, αν υποθέσουμε ότι τουλάχιστον θα ξεπεράσουμε αναίμακτα την πίεση που θα δεχτούν τα εκτεθειμένα πλάγια μπακ μας από πιθανό 4-2-3-1 ή 4-3-3 του αντιπάλου.

Ένα πιθανό 4-4-2 με ρόμβο

Ένα πιθανό 4-3-2-1

Εν κατακλείδι Δέλλας και ποδοσφαιριστές έχουν, με ευθύνη της κιτρινόμαυρης διοίκησης, πολλά ζητήματα μπροστά τους να επιλύσουν. Για να επιβιώσουν σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο οι όποιες ελπίδες για πορεία πρωταθλητισμού, αυτές θα πρέπει να βασιστούν και σε μη αμιγώς τακτικές/τεχνικές πτυχές του αθλήματος: στην καλή ψυχολογική προετοιμασία πριν τον εκάστοτε αγώνα, στην πειθαρχία, στην ομοψυχία, στο πάθος, στην τύχη βεβαίως, αλλά και στην αποφυγή των καθιερωμένων εις βάρος μας διαιτητικών σφαγών. Ο αγώνας με τα Γιάννενα στο ΟΑΚΑ ήταν ενθαρρυντικό σημάδι για τους Ενωσίτες. Σε ένα ματς όπου ο διαιτητής δεν κιότεψε να σφυρίξει το καταφανέστατο πέναλτι που έκαναν οι άμπαλοι σέντερ μπακ του ΠΑΣ πάνω στον Μπουονανότε και στη συνέχεια να μοιράσει σωστά τις δεύτερες κίτρινες, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι επιτέλους η ΑΕΚ αυτό που δικαιούται από τον κανονισμό, θα το παίρνει. Στην επόμενη τριάδα αγώνων όμως, ασχέτως αποτελεσμάτων (1 ήττα, 2 νίκες), οι «γκρανκάσες» της ΕΠΟ και της ΚΕΔ μας «γλέντησαν» κανονικά, είτε με καραμπινάτα κόντρα σφυρίγματα (πέναλτι του Κάτσε στον Σιμόες, όσο το σκορ στην Τούμπα ήταν 1-1), είτε με «επιστημονικά» κόντρα-σπόρια σε όλο το μήκος και πλάτος (Βέροια) ή τέλος με τυφλούς επόπτες που παραλίγο στο 90’ να στερήσουν βαθμούς (Ατρόμητος). Και να φανταστεί κανείς ότι υπήρχαν τα προηγούμενα δύο χρόνια κάποιοι μεμονωμένοι κιτρινόμαυροι οπαδοί που προσδοκούσαν διαιτητική εύνοια και κάποιοι άλλοι που ντρέπονταν προκαταβολικά καθώς προεξοφλούσαν κυριαρχία Μελισσανίδη στο παρασκήνιο!!! Οι μεν πρώτοι καλό θα είναι να κατηφορίσουν μόνιμα προς Πειραιά μεριά, οι δε δεύτεροι να πάψουν να μπερδεύουν την διαφορετικότητα με το αυτομαστίγωμα και το μαζοχισμό. Γενικά όλοι μαζί να κάτσουν να μάθουν την Ιστορία της ΑΕΚ, με ένα απόσπασμα από την οποία θα κλείσει η σημερινή παρέμβαση του γράφοντος:

-τα τρία σερί πρωταθλήματα κατακτήθηκαν με τρεις διαφορετικούς προέδρους: το 1991-92 με Κώστα Γενεράκη ως διοίκηση πρωτοδικείου και με ιδιοκτήτη Ανδρέα Ζαφειρόπουλο –την ίδια εποχή ο Μελ είχε τόση σχέση με την ΑΕΚ όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο, το 1992-93 με πρόεδρο-συνιδιοκτήτη Μελ (αλληλούια!) και το 1993-94 με πρόεδρο-συνιδιοκτήτη Γιάννη Καρρά.

-στις δύο χρονιές που ήταν πρόεδρος ο Μελισσανίδης (1992-93 και 1994-95) μόνο στην πρώτη απέφυγε η ΑΕΚ τις σφαγές και κυρίως εντός έδρας, η δε αυτή «προστασία» ήταν παλαιολιθικής κοπής, με λεκτικούς τσαμπουκάδες και μανουριάσματα –εξού και το προσωνύμιο «Τίγρης». Τη δεύτερη χρονιά προεδρίας του (1994-95) στο πρωτάθλημα τερματίσαμε 5οι και το κύπελλο το χάσαμε στον αλήστου μνήμης τελικό του Μπάκα. Είναι αυτό δείγμα «παραγκάρχη»;