Εντός, εκτός και επί τα αυτά

Αυτό που κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί μέχρι πέρσι, η ΑΕΚ να δίνει αγώνες στα πλαίσια της Γ’ Εθνικής Κατηγορίας, είναι πλέον και επίσημα γεγονός. Μετά από δύο παιχνίδια, ένα εκτός έδρας και ένα στο Ολυμπιακό Στάδιο, νομίζω πως έχουμε ένα πρώτο ικανοποιητικό δείγμα για να εξάγουμε κάποια ποδοσφαιρικά συμπεράσματα. Παράλληλα η επικαιρότητα τρέχει, με το γηπεδικό να βρίσκεται όπως πάντα στις επάλξεις (αυτή τη φορά ίσως και κάτι παραπάνω από μεταφορικά!).

Γενική εικόνα

Η ομάδα παρά το 2/2 στις νίκες δεν ικανοποίησε. Μεσοεπιθετικά υπάρχει ποιότητα, «βγήκαν» κάποιοι αυτοματισμοί και στο κομμάτι της παραγωγής φάσεων, ο βαθμός που πρέπει να πάρει είναι άνω του μετρίου. Στην μετατροπή αυτών των φάσεων σε γκολ όμως, υπήρξε απογοητευτική. Πρώτη φορά είδα να σπαταλούνται τόσες κραυγαλέες ευκαιρίες και τελικά η ομάδα να σκοράρει από τύχη, χάρη σε γκάφες των αντιπάλων. Θέλω να πιστεύω πως η δυστοκία οφείλεται σε επιπολαιότητα και στην κακή νοοτροπία «ΑΕΚ είσαι, η φανέλα θα κερδίσει», πράγματα δηλαδή τα οποία μπορούν να διορθωθούν σύντομα, με δουλειά στον ψυχολογικό τομέα. Στον αντίποδα, στο αμυντικό κομμάτι, η κατάσταση μοιάζει περισσότερο δυσοίωνη. Υπάρχει ξεκάθαρα ποιοτικό έλλειμμα στα κεντρικά μπακ (το γεγονός ότι περιμένουμε τον 37χρονο Τσιρίλο ως αναμορφωτή της άμυνας τα λέει όλα), ενώ και οι δύο πλάγιοι, Τσουμάγκας και Τσουκαλάς, εμφανίζονται προς το παρόν χειρότεροι από πέρσι. Αυτό που μάλλον σώζει την Ένωση είναι το τραγικό επίπεδο της φετινής Γ’ Εθνικής, καθώς η πλειοψηφία των αντιπάλων αποτελείται από ομάδες τοπικών πρωταθλημάτων, που προβιβάστηκαν αναπάντεχα μέσα σε ένα καλοκαίρι δύο κατηγορίες, εξαιτίας της κατάργησης της Δ’.

Επαναλαμβάνω πάντως την πεποίθησή μου ότι η ομάδα δεν πρέπει να επαναπαυτεί, οφείλει να βρει λύσεις για να βελτιωθεί και να παίξει -τηρουμένων των αναλογιών- καλό ποδόσφαιρο και να κυνηγήσει το απόλυτο των νικών με μεγάλα, αν γίνεται, σκορ. Οι ΑΕΚτζήδες πρέπει να εθιστούν εκ νέου στα γκολ, το θέαμα, τις νίκες, ώστε να διατηρήσουν υψηλό το φρόνημά τους και να απαλύνουν τον πόνο του υποβιβασμού. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επικρατήσει η ψευτοκουλτουριάρικη άποψη ότι η ΑΕΚ δεν πρέπει να πετυχαίνει πολλά γκολ γιατί είναι «διαφορετική» και πρέπει να σεβαστεί τους «άτυχους» που κληρώθηκαν μαζί της. Η ΑΕΚ πάνω από όλους και από όλα πρέπει να σέβεται τους οπαδούς της και το άθλημα το οποίο παίζει. Αλίμονο αν σκεφτόμαστε μήπως θα στενοχωρήσουμε τους 5-10 οπαδούς (και αν υπάρχουν κι αυτοί) σωματείων-σφραγίδων που αύριο μπορεί να μην υπάρχουν καν. Όσοι μιλάνε για «ασέβεια», ας πάνε και ας χαρακτηρίσουν «ασεβείς» το Μαρόπουλο, τον Τζανετή, το Νεστορίδη, τον Παπαϊωάννου και τους άλλους Ενωσίτες θρύλους που κονιορτοποιούσαν τις Κηπουπόλεις, τις Αγίες Ελεούσες, τους Αμπελοκήπους και λοιπά «καφενεία» με 20άρες, 12άρες και 10άρες. Επιτέλους, διαφορετικότητα δε σημαίνει αυτομαστίγωμα.

Σύστημα

Οι σχηματισμοί με τους οποίους θα παρατάσσεται η ΑΕΚ στο γήπεδο φαίνεται πως θα είναι και πάλι (για έκτη σερί σεζόν!) το 4-2-3-1 (όπως στην πρεμιέρα) και το 4-3-3 (όπως στο ματς στο ΟΑΚΑ). Αν και δεν είμαι φαν των εν λόγω συστημάτων, ομολογώ πως επιτέλους, για πρώτη φορά αυτά τα έξι χρόνια, είναι οι καταλληλότεροι με βάση το ρόστερ. Στο δυναμικό της Ένωσης υπάρχουν πλέον τουλάχιστον τέσσερις καθαρόαιμοι εξτρέμ (Πλατέλλας, Ράμα, Μούργκα, Πόποβιτς), επομένως ελπίζω πως δε θα χρειαστεί να ξαναδούμε τις αλχημείες των προηγούμενων χρόνων, με κεντρικούς χαφ, σέντερ φορ και δεκάρια να ταλαιπωρούνται πάνω στους ασβέστες, παριστάνοντας τους ακραίους. Προσωπικό μου αγαπημένο είναι το 4-4-2 (ίσως επειδή την εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω το ποδόσφαιρο, όλοι αυτό έπαιζαν, βλ. Μάντσεστερ με Γιορκ-Κόουλ, Ρεάλ με Ραούλ-Μοριέντες, Μπάγιερν με Έλμπερ-Γιάνκερ, Άρσεναλ με Ανρί-Μπέργκαμπ, Μίλαν με Ιντσάγκι-Σεφτσένκο κλπ.), δεν βλέπω όμως πώς μπορεί να βρει εφαρμογή στην τωρινή ΑΕΚ. Μπρέσεβιτς και Ντακόλ δεν δείχνουν να αλληλοσυμπληρώνονται για να παίξουν μπροστά ως δίδυμο, Πλατέλλας-Ράμα θα παροπλιστούν εν μέρει ως πλάγιοι χαφ στην ευθεία, ενώ σε ρόμβο δε θα χωράνε καν. Όλα αυτά βέβαια με σκοπό την ποδοσφαιροκουβέντα. Ο προπονητής ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε καναπεδάτο «συνάδελφό» του.

Μονάδες

-Κορδέρο: Σαν τη μύγα μες στο γάλα φαντάζει ο Ισπανός. Παίκτης επιπέδου ισπανικής Segunda στέκεται άνετα στην ελληνική Α’, οπότε είναι περιττό το ερώτημα αν μπορεί να κάνει τη διαφορά στην ερασιτεχνική Γ’. Κόβει, μοιράζει, κρατά μπάλα, περνά κάθετες, δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να κάνει κόντρα σε τέτοιας δυναμικότητας αντιπάλους. Στα θετικά της νέας διοίκησης που κράτησε αυτόν τον παίκτη.

-Πλατέλλας: Με εντυπωσίασε ο 24χρονος μεσοεπιθετικός. Διεμβολιστής, καλός ντριμπλέρ, με έφεση στο σκοράρισμα, γρήγορος, εκρηκτικός, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένας καλός εξτρέμ. Δεν έχω κάτι αρνητικό να του προσάψω. Ίσως μόνο το μαλλί κλαρίνο, αλλά αυτό είναι άσχετο με τα ποδοσφαιρικά (εκτός αν ανακαλυφθεί ότι βοηθάει αεροδυναμικά τον παίκτη, οπότε πάω πάσο).

-Σταθάκης: Ο συντοπίτης μου πέτυχε ένα εντυπωσιακό γκολ στην πρεμιέρα και γενικά ήταν καλός στα αμυντικά του καθήκοντα. Στο δεύτερο ματς όμως εκτέθηκε σε μεγάλο βαθμό στη φάση του τέρματος που δεχόμαστε. Δεν στέκομαι στη λάθος θέση του (όλη η άμυνα είχε ανεβεί στο κέντρο και πιάστηκε στον ύπνο - σφάλμα του προπονητή ήταν αυτό), αλλά στο γεγονός ότι δεν κατάφερε ποτέ να προλάβει τον σκόρερ των αντιπάλων, παρόλο που ο δεύτερος δεν ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και μάλιστα «έκοψε» λίγο πριν μπει στην περιοχή για να πλασάρει. Αν δεν πρόλαβε λόγω κάποιας ενόχλησης (έγινε αλλαγή μετά από αυτήν τη φάση), τότε απαλλάσσεται. Εάν όμως υστερεί πράγματι στην ταχύτητα, τότε ίσως θα πρέπει να παίζει το ρόλο του σέντερ μπακ που θα δίνει βάθος και ο παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας να είναι αυτός που θα πηγαίνει πρώτος στην μπάλα. Ίδωμεν.

-Μπρέσεβιτς: Απογοητευτικός ο Κροάτης. Ράθυμος και δυσκίνητος, σπατάλησε κάθε ευκαιρία που του παρουσιάστηκε για να σκοράρει. Εικόνα εντελώς αντίθετη με αυτήν των φιλικών, όπου έδειχνε ο μοναδικός παίκτης με έφεση στο σκοράρισμα. Κακή φυσική κατάσταση τη δεδομένη στιγμή ή επιπολαιότητα; Παίκτης για επίπεδο ελληνικής Γ’ είναι πάντως (από τη σλοβένικη Α’ προέρχεται).

Πέναλτι

Δύο ματς, ισάριθμα κερδισμένα πέναλτι, μηδενικό ποσοστό ευστοχίας. Θυμάμαι, πριν από μια δεκαετία περίπου, όταν παρακολουθούσα μαθήματα ποδοσφαίρου, η προπονήτρια (ω ναι, γυναίκα), μάς τόνιζε πως μόνο οι παίκτες με υψηλού επιπέδου τεχνική επιτρέπεται να «ψάχνουν» το «Γ» της εστίας ή να σουτάρουν δυνατά στις εκτελέσεις πέναλτι. Όλοι οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως αυτοπεποίθησης, συνετό θα ήταν απλά να διαλέγουν γωνία και να εκτελούν χαμηλά (η μπάλα σε ύψος 30 εκ. περίπου) και με μέση δύναμη. Ελαχιστοποιείται έτσι η πιθανότητα να φύγει η μπάλα άουτ και απομένει μόνο το ενδεχόμενο να μαντέψει σωστά ο γκολκίπερ. Κάτι που είναι προτιμότερο από το άουτ βεβαίως, καθώς μπορεί να έχεις ευκαιρία για «ριμπάουντ». Δεν ξέρω σε ποια από τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες ανήκουν οι Ντακόλ και Ανάκογλου. Πιθανολογώ στη δεύτερη, οπότε ως γνήσιος Ελληνάρας προπονητής της εξέδρας, θεωρώ απαράδεκτο τον τρόπο με τον οποίο εκτέλεσαν. Ας ελπίσουμε από εδώ και πέρα να μην πάνε χαμένες άλλες ευκαιρίες για εύκολο σκοράρισμα.

Τσιώλης

Αρκετοί είναι οι συνοπαδοί μας που ενθουσιάστηκαν χτες, πληροφορούμενοι το διαζύγιο Σάκη Τσιώλη-Αστέρα Τρίπολης, καθώς θεωρούν ότι παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία για την ΑΕΚ να εντάξει στο δυναμικό της τον θεωρούμενο «καλύτερο Έλληνα προπονητή». Δεν ξέρω πόσο καλός προπονητής είναι ο Τσιώλης, δεν παρακολουθούσα τα παιχνίδια των ομάδων του. Είναι αξιοπρόσεκτο πάντως ότι σε 17 χρόνια προπονητικής καριέρας, ο Καρδιτσιώτης τεχνικός πέτυχε μόνο σε ομάδες που τις συνόδευε το εξής τρίπτυχο: α)πλήρης υποταγή στο κατεστημένο του ΟΣΦΠ, β)παράγοντες με εμπλοκή στις κατηγορίες για τα στημένα, γ)φημολογία για ένταξη στο διατροφολόγιο των παικτών της δίαιτας του Μάικλ Φελπς, αυτής με τα κοκορέτσια και τις ομελέτες. Η μοναδική φορά δε, που ο Τσιώλης εργάστηκε σε σύλλογο του ελληνικού top-5, στον Άρη, κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, αλά Γιώργος Δώνης. Εν πάση περιπτώσει, αυτή τη στιγμή η ομάδα διαθέτει προπονητή, τον Τραϊανό Δέλλα. Ούτε και για τις δικές του προπονητικές ικανότητες μπορούμε να είμαστε σίγουροι, η νέα διοίκηση όμως, η οποία δεν είναι άσχετη με το άθλημα, δείχνει να τον πιστεύει. Δεδομένου ότι το επίπεδο της Γ’ Εθνικής είναι τραγικό και η ομάδα εύκολα ή δύσκολα θα ανεβεί, πιστεύω πως υπάρχει το περιθώριο να δοκιμάσει ο σύλλογος να «βγάλει» έναν δικό του προπονητή. Σιγά σιγά, με το πέρας των αγώνων, θα διαπιστώσουμε αν και κατά πόσο ο Δέλλας «κατέχει» την προπονητική και στο τέλος της σεζόν θα κριθεί αν είναι ικανός να συνεχίσει και παραπέρα. Νομίζω ότι αξίζει αυτή τη στιγμή τη στήριξή μας.

In other news

Ας πάρουμε και ένα άρωμα από τη δυσοσμία της ΣούπερΛιγδ, έτσι για να κρατάμε μια επαφή. Μετά τη μη αδειοδότηση του Παναθηναϊκού από την Ουέφα και την άθλια εικόνα του στα φιλικά του καλοκαιριού, βιαστήκαμε να προεξοφλήσουμε το μέλλον του: «ο φετινός Παναθηναϊκός, θα είναι η περσινή ΑΕΚ». Ξεχνάμε όμως μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: η διοίκηση/ιδιοκτησία του ΠΑΟ δεν θέλει ή τουλάχιστον προς το παρόν δεν φαίνεται να θέλει να τον ρίξει. Προέβη στις απαιτούμενες παρασκηνιακές κινήσεις για να εξασφαλίσει την εγχώρια αδειοδότηση, ώστε να μην του επιβληθεί περιορισμός μεταγραφών, ενώ μετέφερε την ομάδα σε ένα γήπεδο πραγματική έδρα, όπου σε σχέση με το «ουδέτερο» ΟΑΚΑ θα πάρει ευκολότερα βαθμούς. Την ίδια στιγμή, ο Άρης είναι κολλημένος στην τελευταία θέση και με τα τωρινά δεδομένα δύσκολα θα ξεκολλήσει. Πέρσι όταν υποβιβαστήκαμε έγραφα: «Τι ακριβώς να μας πούνε οι αρειανοί, που πουλήσανε την ψυχή τους στο Διάολο για να σωθούνε… Σύντομα θα έχουν την τύχη της Λάρισας. Το 2009 η ΑΕΛ προσκύνησε το Διάολο για να βγει Ευρώπη και δύο σαιζόν αργότερα, ο ίδιος Διάολος τη διαολόστειλε στη Β Εθνική. Αφήστε τους στην αυταπάτη τους.» Πέρσι μπορεί το σύστημα να ευνόησε τον Άρη, διατάσσοντας τα παραρτήματα να στηθούν, φέτος όμως τον σφάζει στο γόνατο, με τουλάχιστον 3 πέναλτι να μην του έχουν δοθεί. Πολλοί ΑΕΚτζήδες, εμφορούμενοι από πνεύμα εκδίκησης, επιχαίρουν. Δεν είναι όμως ο Άρης αυτός που μας έριξε, αλλά η Πέμπτη Φάλαγγα. Εντελώς κυνικά, ίσως να μας συμφέρει να παραμείνει ο Άρης ζωντανός, ώστε να υπάρχει εσωτερική αντιπολίτευση στον ΠΑΟΚ και να μην ξεφύγουν οι φιλόδοξοι νεόπλουτοι ασπρόμαυροι από την κομπλεξική νοοτροπία «πρώτος στην πόλη».

Μελισσανίδης και Αγιά-Σοφιά

Αφήνω για το τέλος το μεγάλο θέμα της σημερινής ημέρας. Στις 7 το απόγευμα θα έχουμε τα αποκαλυπτήρια της μακέτας του νέου γηπέδου. Ένα σχόλιο εδώ για τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Η ανέγερση γηπέδου θα επισκιάσει όλες τις αρνητικές στιγμές του στην ιστορία της ΑΕΚ (την πώληση της ΠΑΕ στον Τροχανά χωρίς να ελέγξει το ποιόν του, την αποτυχία του ως διαχειριστή της Enic το 1998-99, την προσπάθεια να μπει πλαγίως στην ΠΑΕ το 2005, αντί ευθέως το 2004, την αναμονή της πτώχευσης για να εμπλακεί). Θα τοποθετηθεί αναμφίβολα μέσα στη λίστα των ευεργετών του συλλόγου, όχι στην κορυφή, όπου θα δεσπόζει εσαεί ο Λουκάς Μπάρλος, αλλά τουλάχιστον στην ίδια θέση με το Νίκο Γκούμα που ανακαίνισε τη Νέα Φιλαδέλφεια το 1962. Το κίνητρο για τον ίδιο λοιπόν είναι τεράστιο και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, πιστεύω πως αυτή τη φορά δε θα μείνουμε στα λόγια, αλλά θα δούμε σύντομα και έργα. Επιθυμώντας να κλείσω με μια νότα χιούμορ, παραθέτω δύο από τις καλύτερες ατάκες που διάβασα στο facebook, αναφορικά με το σχέδιο του νέου γηπέδου:

Σχετικά με τη φήμη ότι το γήπεδο θα διαθέτει σήμαντρα, όπως η Αγία Σοφία, τα οποία θα ηχούν μετά από κάθε γκολ: «Όταν η ομάδα δε θα μπορεί να σκοράρει, οι οπαδοί στο πέταλο για να εμψυχώσουν τους παίκτες, θα τραγουδάνε Θεοδωράκη: Σώπα ‘που να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες!»

Όσον αφορά τη φήμη ότι το γήπεδο θα είναι δομημένο σαν βυζαντινό κάστρο:

-Οι θύρες που θα μπαίνουν οι οπαδοί να ονομαστούν όπως οι πύλες στα τείχη της Πόλης: Χρυσόπορτα, Πύλη του Ρωμανού, Πύλη Χαρισία…

-Και από την Κερκόπορτα ποιος θα μπαίνει, ο Ντούσαν;