Δύο βδομάδες έχουν ήδη περάσει από την απομάκρυνση του Μανόλο Χιμένεθ από την ΑΕΚ και ένα κομμάτι του ενωσίτικου λαού συνεχίζει να θρηνεί για την «απώλεια», να εκτοξεύει κατάρες εναντίον προσώπων που υποτίθεται «ροκάνιζαν» την καρέκλα του προπονητή και να πλάθει την αγιογραφία του Σεβιγιάνου. Στις τάξεις της σκεπτόμενης πλειοψηφίας των Ενωσιτών δημιουργείται λοιπόν εύλογα το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ένας προπονητής, που υπηρέτησε το σύλλογο για κάτι λιγότερο από ένα χρόνο και απέτυχε παταγωδώς, να εξυψώνεται σε τέτοιο βαθμό και να ηρωοποιείται;
Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να τεκμηριώσω το χαρακτηρισμό του «αποτυχημένου». Ο κ. Χιμένεθ προσελήφθη από την ΑΕΚ ως ο άνθρωπος που σε μια δύσκολη χρονική περίοδο, περίοδο οικονομικής δυσπραγίας και αγωνιστικής κάμψης, θα έκανε τη διαφορά. Με τις ανώτερου επιπέδου προπονητικές του γνώσεις, τις οποίες ανέπτυξε σε ένα προηγμένο πρωτάθλημα, το ισπανικό. Με την εμπειρία του, την οποία αποκόμισε όντας προπονητής μιας ανταγωνιστικής ομάδας, της Σεβίλλης. Με την ικανότητά του να αναδεικνύει ταλέντα και να βελτιώνει τους νέους παίκτες, όπως φημιζόταν κατά την παρουσία του στις Ακαδημίες της Σεβίλλης. Με τις γνωριμίες του, χάρη στις οποίες θα μπορούσε να φέρει στο σύλλογο παίκτες υψηλού επιπέδου για να διευκολύνουν την ομάδα να εκπληρώσει τους στόχους της. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποτελούσε, βάσει συμβολαίου, το πιο ακριβοπληρωμένο πρόσωπο στο μισθολόγιο της ΠΑΕ.
Δυστυχώς ο κ. Χιμένεθ με τα πεπραγμένα του διέψευσε τις προσδοκίες. Στον ένα χρόνο παρουσίας του στο τιμόνι της ΑΕΚ δεν ανέδειξε ούτε ένα ταλέντο. Δεν κατόρθωσε να βελτιώσει τις αδυναμίες των παικτών που είχαμε διαπιστώσει προηγουμένως και εξακολουθούμε να παρατηρούμε. Οι τρεις στις τέσσερις εισηγήσεις του για μεταγραφική ενίσχυση, Μπαχά, Κάρλος, Κάλα (ο Μίτσελ είναι ο 4ος), αποδείχτηκαν πολύ «λίγοι» για τη φανέλα της ΑΕΚ. Όσο για τις ικανότητές του στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι; Ο Σεβιγιάνος αδυνατούσε να διαχειριστεί ένα παιχνίδι που «στράβωνε». Ένα παιχνίδι που η ΑΕΚ δεχόταν νωρίς το γκολ ή έμενε με παίκτη λιγότερο. Τα παραδείγματα πολλά: η ήττα από τη Στουρμ, η 3άρα από τη Ζενίτ μετά το χαμένο πέναλτι του Μπλάνκο, η ντροπιαστική 4άρα από την ομάδα του Μπέου, τα 3 γκολ στην Τούμπα από το πρώτο ημίχρονο. Το αποκορύφωμα ήταν η 6άρα στο Καραϊσκάκη. Δεκτό και κατανοητό να βρεθείς με εις βάρος σου σκορ 3-0 στο ημίχρονο. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Αντί όμως να συμμαζέψεις την τραγική κατάσταση στην άμυνα κλείνοντας τις τρύπες και τα κενά και να επιδιώξεις να μειώσεις με κάποιο έξυπνο τρόπο το σκορ (το παιχνίδι άλλωστε ήταν βαθμολογικά αδιάφορο), προτιμάς να παίξεις χωρίς συγκεκριμένο πλάνο φουλ επίθεση λες και θα γίνει ως δια μαγείας το 3-0 3-4!!! Και οι τυφλοί έβλεπαν την συντριβή να έρχεται, ο κ. Χιμένεθ όμως όχι. Σε όλα αυτά θα πρέπει επίσης να προσθέσουμε τις διάφορες εμμονές (π.χ. παραγκωνισμό Λεονάρντο) και τον άκρατο λαϊκισμό στις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις τύπου που προξένησε αλγεινή εντύπωση ακόμα και στο λιγότερο αντικειμενικά σκεπτόμενο οπαδό. Ακόμα και η κατάκτηση του Κυπέλλου πιστώνεται περισσότερο στην προσωπικότητα και τις αναλαμπές ορισμένων παικτών (Λύμπε, Δέλλας, Σκόκο) και στη Θεά Τύχη, που επιτέλους, μετά από χρόνια, χαμογέλασε για μια φορά και στην ΑΕΚ (στο γκολ του Μίτσελ).
Στο σημείο αυτό πολλοί θα εγείρουν ενστάσεις: «Μα δεν τον ευνόησαν οι συνθήκες», «Από πότε έχει η ΑΕΚ σοβαρό τμήμα σκάουτινγκ ή Ακαδημίες;», «Το ρόστερ αποδυναμώθηκε». Ο κ. Χιμένεθ δεν αρνήθηκε ποτέ τον χαρακτηρισμό του ανθρώπου που θα «έκανε τη διαφορά». Aντιθέτως, τον αποδέχτηκε συνειδητά και έμπρακτα. Ήταν γνώστης, κατά δική του ομολογία, όλων των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η ΠΑΕ και δεν έθεσε ποτέ θέμα παραίτησης μπροστά στα όποια εμπόδια. Δέχτηκε τη μείωση του μπάτζετ, έδωσε το «πράσινο φως» σε αποδεσμεύσεις ή πωλήσεις παικτών (Τζιμπούρ, Σκόκο, Μπλάνκο, Ντιόπ), έδωσε τη συγκατάθεσή του χωρίς παράπονα στις εισηγήσεις Γκρέταρσον. Μπήκε μπροστάρης, στηρίχθηκε στις δυνάμεις του, έπαιξε κι έχασε. Αποτελώντας, λοιπόν, πλέον μια περιττή πολυτέλεια, ορθώς -και αρκετά αργά μάλιστα- πάρθηκε η απόφαση να χωρίσουν οι δρόμοι μας.
Και επανέρχομαι εδώ στο ερώτημα: πώς κατόρθωσε να προκύψει ακόμα και στην περίπτωση αυτού του ανθρώπου, φαινόμενο προσωπολατρίας στους κόλπους των οπαδών; Να το πάρει το ποτάμι (εν προκειμένω ο Γουαδαλκιβίρ, ο ποταμός που διασχίζει τη Σεβίλλη); Η απάντηση στο γρίφο ακούει στο όνομα Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ναι, πολλοί θα το βρουν αστείο, άλλοι συνωμοσιολογικό σενάριο, όμως ο τέως «πρίγκιπας του Νερέτβα» και νυν «βάτραχος», φέρει την ευθύνη και εδώ!
Για το κομμάτι αυτό του λαού της ΑΕΚ που αυτοπροσδιορίζεται στα φόρουμ και στα ραδιόφωνα ως «Original» (αν και κανείς δεν είναι σίγουρος αν όντως ανήκουν στην Original τα πρόσωπα αυτά και κατά πόσο την εκπροσωπούν) και έχει αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι σε τζιχάντ ενάντια στον Σερβοέλληνα, ο Μανόλο Χιμένεθ αποτέλεσε τον «Αντι-Μπάγεβιτς», τον «Αντί-Βάτραχο», τον «Βατραχοκτόνο». Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να φέρει τίτλο στην ΑΕΚ μετά από 9 χρόνια, διαδεχόμενος τον «Ακατανόμαστο», ο οποίος ακριβώς πριν είχε αποτύχει! Για τον Μπάγεβιτς ήταν ό,τι η αγιαστούρα για τον Δράκουλα, ό,τι ο Σκιπίωνας για τον Αννίβα: ήταν η νέμεσή του. Με τη δική τους λογική λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός κατάφερε επιτέλους να ξορκίσει το φάντασμα του «πολυνίκη», κατέρριψε το μύθο του «ασυναγώνιστου», «κορυφαίου» προπονητή και επιβεβαίωσε την άποψή τους, την οποία εξέφραζαν τα προηγούμενα δύο χρόνια, ότι ο Μπάγεβιτς, πέρα από «προδότης» φυσικά, ήταν προπονητικά «τελειωμένος».
Το κομμάτι αυτό του λαού της ΑΕΚ με τον τρόπο σκέψης του αυτή η στιγμή, πράττει θανάσιμο σφάλμα, που μπορεί να οδηγήσει ξανά σε νέο εμφύλιο. Επαναλαμβάνω ότι δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα αν τα άτομα αυτά ανήκουν πραγματικά στην Original (η ...ορίτζιναλ «Original» άλλωστε έχει δημιουργηθεί για να υπηρετεί το μεγαλείο της Κιτρινόμαυρης Θεάς, και μόνον αυτό). Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Μπάγεβιτς πέσανε στην παγίδα της προσωπολατρίας και τον εξυψώσανε πάνω από την ίδια την ΑΕΚ, με αποτέλεσμα τον βαθύ πόνο και την πίκρα του καλοκαιριού του 1996. Δεκτό, όλοι κάνουμε λάθη. Πρέπει όμως να μαθαίνουμε από αυτά. Και το λάθος δεν έγινε μάθημα, αφού το 2002-04 και το 2008-10 τη θέση της λατρείας του Μπάγεβιτς πάνω από την λατρεία για την ΑΕΚ, πήρε αυτήν την φορά το μίσος κατά του Μπάγεβιτς. Και τώρα τη θέση του μίσους για τον Μπάγεβιτς αντικαθιστά η λατρεία για τον «Αντί-Μπάγεβιτς», τον Χιμένεθ δηλαδή!!! Και η ΑΕΚ σταθερά σε δεύτερο πλάνο...
Έξι χρόνια μετά έχεις την ίδια ή διαφορετική άποψη για τον Χιμένεθ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠωπώ φίλε, αυτό θα πει βουτιά στο χρόνο. Καταρχάς, όχι ότι δεν έχω ανοιχτό τον ανώνυμο σχολιασμό, αλλά αν μπορείς, άσε όταν δεις την απάντησή μου μια υπογραφή / ένα ψευδώνυμο. Το ζητάω και για στατιστικούς λόγους (πόσοι διαφορετικοί επισκέπτες του blog έχουν σχολιάσει) και για να διεξάγεται η όποια κουβέντα με παραπάνω αίσθηση οικειότητας.
ΔιαγραφήΣτο θέμα μας. Ο Χιμένεθ του 2017 εμφανίστηκε ώριμος, σοβαρότατος, μακριά από λαϊκισμoύς του παρελθόντος (βλ. χαριεντίσματα με ορίτζιναλ) και άλλα παπατζηλίκια (βλ. δηλώσεις "με σταματάνε οι ΑΕΚτζήδες στο δρόμο και με αποκαλούν Λεωνίδα επειδή νίκησα ΟΣΦΠ-ΠΑΟ"). Αυτομάτως λοιπόν βελτιώθηκε η γνώμη μου γι' αυτόν.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι είμαι ικανοποιημένος από τη γενικότερη διαχείρισή του. Το ότι το περσινό μπάχαλο κατάφερε να πάει τελικό κυπέλλου και να κερδίσει το εισιτήριο για το Champions' League είναι σε μεγάλο ποσοστό προσωπικό του επίτευγμα, πρέπει να το πιστωθεί. Ώρες ώρες βέβαια μου φαίνεται ότι παίρνει εντελώς λάθος αποφάσεις. Παραδείγματα: δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να ρισκάρει πέρσι στα τελευταία λεπτά του ΑΕΚ-ΠΑΟ 2-3. Δεν ήταν κυπελλικό νοκ-άουτ, δεν κυνηγούσαμε σκορ πρόκρισης, έτσι όπως είχε εξελιχτεί το ματς και με την εικόνα εξάντλησης που είχε αρχίσει να δείχνει η ομάδα, έπρεπε να "παγώσει" το παιχνίδι στο x, "επιτυχημένη" θα ήταν η έκβαση, για ντέρμπι επρόκειτο στο κάτω-κάτω. Χάσαμε τσάμπα εντέλει λόγω της αφελούς υπεραισιόδοξης προσέγγισης και ευτυχώς δεν μας κόστισαν οι χαμένοι αυτοί βαθμοί. Αντιθέτως, στο πρόσφατο εντός με την ΤΣΣΚΑ, νομίζω ότι είδαμε μια από τις πιο φοβικές προσεγγίσεις της νέας εποχής. Η χρησιμοποίηση του Μπακάκη στο αριστερό άκρο αντί του θεωρούμενου επιθετικογενούς Λόπες και η προτίμηση στην ομοιογένεια όσον αφορά τη στελέχωση της μεσοπιθετικής γραμμής, αντί να ξεκινήσουν οι νεοαποκτηθέντες που ταίραζαν περισσότερο στα χαρακτηριστικά των αντίπαλων αμυντικών, αυτό μου έδειξαν. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι χρειαζόταν παραπάνω ρίσκο, παραπάνω πρωτοβουλία. Δεν έχουμε την ποιότητα εκείνη που να μας επιτρέπει να βασιζόμαστε στο 0 στην άμυνα κόντρα σε τέτοιους αντιπάλους. Τέσπα, θα ξαναγράψω ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, θετικός είναι ο Χιμένεθ μέχρι σήμερα. Έξυπνο ροτέισον έκανε πέρσι προς το τέλος, ευελιξία επέδειξε ως προς τους σχηματισμούς ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, δεν κολλούσε στη θεωρία, καλές γενικά αλλαγές.
Δεδομένου ότι τα πάντα είναι σχετικά, εξακολουθώ να είμαι αυστηρός για την α' θητεία του, ενώ αποτιμώ θετικά ως τώρα την β'. Μην ξεχνάμε ότι η ΑΕΚ του 2011 δεν κουβαλούσε το στίγμα του υποβιβασμού, οι σαιζόν πραγματικού πρωταθλητισμού ήταν νωπές στη μνήμη, στόχος αυτονόητα εξακολουθούσε να είναι ο πρωταθλητισμός, το Κύπελλο, χωρίς να το υποτιμώ σαν θεσμό, το είχαν σηκώσει και ο Παθιακάκης και ο Ραβούσης και ο Τζανετής, παίκτες επιπέδου πρωταθληματικής ΑΕΚ υπήρχαν τουλάχιστον 6-7, απόλυτο αφεντικό ήταν ο ίδιος στο αγωνιστικό σκέλος του οργανισμού, περίμενα λοιπόν να δω να δώσει το κρίσιμο αυτό "κάτι παραπάνω" που είδα να δίνει ο Σάντος ή ο Φερέρ ή ακόμα και ο Πογέτ. Αλλά η ΑΕΚ του έδειχνε ικανή να νικήσει και να χάσει από τον οποιονδήποτε... Στην τωρινή ΑΕΚ του εθνάρχη φίλαθλου που περιστρέφεται γύρω από το γήπεδο, των "γνωστών στόχων που είναι γνωστοί", των μηδέν παικτών "διαφοράς" και σε ένα πρωτάθλημα με επίπεδο στα τάρταρα, μια χαρά είναι ο Χιμένεθ και από τη στιγμή που δεν υπάρχει πρόθεση να παραδοθεί ο οργανισμός στα χέρια ενός νέου Στάνκοβιτς, ενός νέου Φάντροκ, ενός νέου Μπάγεβιτς της α' του θητείας, δεν βλέπω να υπάρχει λόγος να θεωρείται ο Χιμένεθ πρόβλημα.