Στο μέσον μιας φυσιολογικής σαιζόν

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία αγωνιστική σαιζόν που οι χειμερινές διακοπές και η αλλαγή ημερολογιακού έτους βρήκαν την ΑΕΚ στο κυνήγι τόσο των εγχώριων τίτλων, όσο και της ευρωπαϊκής διάκρισης. Ήταν η σημαδιακή σαιζόν 2007-2008, όταν η Ένωση του Ντέμη, του Φερέρ, του Ριβάλντο, του Λύμπε, του Δέλλα, του Ζήκου, του Παπασταθόπουλου, του Μπλάνκο και του Σέζαρ οδηγούσε την κούρσα του πρωταθλήματος, ενώ είχε προκριθεί ήδη στους «16» του κυπέλλου Ελλάδας και τους «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Σε ολόκληρη την επόμενη δεκαετία στο ίδιο χρονικό σημείο οι όποιες ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Ένωσης είχαν ήδη ολοκληρωθεί, η διαφορά από την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα ήταν συνήθως διψήφια με τον τίτλο να έχει «πετάξει», ενώ δύο φορές, τον Δεκέμβρη του 2013 και τον Δεκέμβρη του 2014, ο σύλλογος βρισκόταν εκτός Α’ Εθνικής... Μόνες αναλαμπές σ’ αυτό το μακρύ διάστημα οι κυπελλικές πορείες του 2008-09, του 2010-11, του 2015-16 και του 2016-17. Επιτέλους φέτος, ο Δικέφαλος φαίνεται να διανύει μια σαιζόν από τα παλιά.

Στατιστική απεικόνιση

Ας ξεκινήσουμε τον έως τώρα απολογισμό με μια σύντομη ματιά στους αριθμούς. Η ΑΕΚ έχει δώσει στο α’ μισό της σαιζόν 2017-2018 για όλες τις διοργανώσεις 29 αγώνες, μετρώντας 15 νίκες, 10 ισοπαλίες, 4 ήττες με 46 γκολ υπέρ, 18 γκολ κατά.

Ειδικότερα:

● στο πρωτάθλημα έκλεισε τον πρώτο γύρο στη 2η θέση, στο -1 από την κορυφή, με ρεκόρ Ν-Ι-Η 9–4–2 και τέρματα 22–8. Εντός έδρας το ρεκόρ Ν-Ι-Η της διαμορφώνεται σε 6–1–1 με τέρματα 16–4 και εκτός σε 3–3–1 με γκολ 6–4.

● στο κύπελλο βρίσκεται με το ένα πόδι στα προημιτελικά μετά το 0-4 επί του Παναιτωλικού στο Αγρίνιο, ενώ στη μέχρι τώρα πορεία της εμφανίζει το απόλυτο 4/4 με γκολ 16–2.

● στην Ευρώπη, τον καλοκαιρινό αποκλεισμό από το Champions’ League με 2 ήττες και συνολικό σκορ 0-3 ακολούθησε μια αήττητη πορεία 8 αγώνων (2 νίκες, 6 ισοπαλίες, τέρματα 9-5) στο Europa League, με την ομάδα να περιμένει πλέον στους «32» της διοργάνωσης την Ντιναμό Κιέβου.

Δέον να τονιστεί ότι η ΑΕΚ:

-μόλις για πρώτη φορά στην ιστορία της προκρίθηκε από όμιλο 4 ομάδων / 6 αγωνιστικών ευρωπαϊκής διοργάνωσης (είχε 0/7 ως τώρα, 0/4 στο Champions’ League, 0/3 στο Europa League)

-για δεύτερη φορά στην ιστορία της προκρίθηκε από όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης (όμιλος 5 ομάδων / 4 αγωνιστικών Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 2007-08 η προηγούμενη, 2/10 πλέον)

-μόλις για πρώτη φορά ολοκλήρωσε αήττητη την παρουσία της σε όμιλο Europa League (1-1-4, 2-1-3, 1-0-5 τα ρεκόρ Ν-Ι-Η της τις προηγούμενες φορές που συμμετείχε σε όμιλο Europa League)

-για δεύτερη φορά στην ιστορία της ολοκλήρωσε αήττητη όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης (όμιλος Champions’ League 2002-03 η προηγούμενη)

-το προαναφερθέν αήττητο σερί 8 αγώνων που διανύει στην Ευρώπη είναι το δεύτερο καλύτερο στην ιστορία της πίσω μόνο από το αήττητο σερί 12 αγώνων από τον Φεβρουάριο του 2002 μέχρι το Φεβρουάριο του 2003 που αποτελεί και την κορυφαία επίδοση για ελληνική ομάδα

Οι αριθμολάγνοι θα παρατηρήσουν επίσης ότι όσον αφορά τις εντός συνόρων υποθέσεις μας, το ρεκόρ Ν-Ι-Η 9-4-2 = 31 βαθμοί στον α’ γύρο είναι σίγουρα το καλύτερο της τελευταίας 10ετίας και πλησιάζει τις επιδόσεις α’ γύρων της τελευταίας «πρωταθληματικής» ή αξιοπρεπούς διεκδικήτριας ως ένα σημείο ΑΕΚ σε λίγκα 16 ομάδων / 30 αγωνιστικών. Εννοώ τις επιδόσεις 11-3-1 = 36 βαθμοί του α’ γύρου 2005-06 (είναι η καλύτερη επίδοση α’ γύρου σε 30άρι πρωτάθλημα όλων των εποχών για την ομάδα μας), 10-4-1 = 34 βαθμοί του α’ γύρου 2006-07, 11-0-4 = 33 βαθμοί του α’ γύρου 2007-08. Είναι δε καλύτερο από τα ρεκόρ των δύο «πρωταθληματικών» ΑΕΚ σε 30άρι πρωτάθλημα (8-6-1 το 1962-63, 9-3-3 το 1988-89 – τα άλλα 7 πρωταθλήματα Α’ Εθνικής έχουν κατακτηθεί σε 34άρα λίγκα).

Τα πάντα βεβαίως είναι σχετικά, κάθε εποχή και κάθε πρωτάθλημα έχουν τις ιδιαιτερότητές τους. Λ.χ. το 25-6-3 του 1978-79 δεν θα έφτανε να δώσει τον δεύτερο σερί τίτλο στην μεγάλη ΑΕΚ του Μπάρλου αν ίσχυε το σημερινό σύστημα βαθμολόγησης 3-1-0 και όχι το τότε 2-1-0. Η ΑΕΛ του 1988 πήρε τίτλο με το «φτωχό» 18-7-5. Οι κορυφαίες για την ιστορία μας επιδόσεις 22-2-6 του 2008 και 25-6-3 του 1996 δεν έφτασαν για να δώσουν τον τίτλο στο Δικέφαλο, την ίδια στιγμή που τον έχει πανηγυρίσει με 19-6-5 (1989) ή 22-6-6 (1968). Επιπλέον, ένας καλός α’ γύρος δεν προοικονομεί απαραίτητα έναν εξίσου καλό ή καλύτερο δεύτερο, και το αντίστροφο. Έχουμε δει την «πρωταθλήτρια χειμώνα» ΑΕΚ του 1997-98 με ρεκόρ 14-2-1 να καταρρέει στο β’ μισό υπό το βάρος των τραυματισμών και της «παράγκας» και να καταλήγει 3η. Οι παλιότεροι θα θυμούνται την αήττητη «πρωταθλήτρια χειμώνα» Ένωση του 1975-76 του Λουκά Μπάρλου να σημειώνει έπειτα 4 ήττες, με τον ΠΑΟΚ να εκμεταλλεύεται την συγκυρία και να παίρνει τον πρώτο του τίτλο. Αντιθέτως, το 7-5-3 του α’ γύρου του 2002-03 ακολούθησε ένα εξωπραγματικό 14-0-1 στο β’ μισό, με την ομάδα να διεκδικεί στο φινάλε στα ίσα το τρόπαιο.

Αυτό που ισχύει σε γενικές γραμμές πάντως είναι ότι διαχρονικά στο ελληνικό πρωτάθλημα, με τις όποιες παθογένειές του, σύμφωνοι, μακριά όμως από το μέγιστο σημείο εξευτελισμού που είχαμε φτάσει εσχάτως, τύπου 17-0-0 ξεκίνημα και 28-1-1 σύνολο για να το πάρει η ΕΟ με το ζόρι αήττητη ή με ρεκόρ πόντων, ο πρωταθλητής σε πρωτάθλημα 16 ομάδων κρίνεται περίπου στους 68-71 βαθμούς, στις 21-22 νίκες.

ΕΟ σε αναδίπλωση και επικοινωνιακός πόλεμος

Οι απλοί οπαδοί δεν μπορούμε να είμαστε μύστες του παρασκηνίου, φέτος όμως θα συμφωνήσουμε μάλλον ότι οι ενδείξεις τάσσονται σαφώς υπέρ μιας εκδοχής όπου η ομάδα-ΕΟ και το σύστημά της βρίσκονται σε θέση άμυνας. Δεν υπάρχουν 12 παραρτήματα που ανοιγοκλείνουν σαν βεντάλια τις άμυνες, δεν παίζεται κάθε ματς 90-10 υπέρ μίας και μόνο συγκεκριμένης ομάδας, δεν δίνεται κάθε μα κάθε παραμυθένια βουτιά πέναλτι. Εξακολουθεί βεβαίως ο Φαταούλ και το μισθοφορικό ασκέρι μανατζεροπροϊόντων που παρέταξε και φέτος στο χορτάρι να παίρνουν τα «σφυριγματάκια» τους (π.χ. πρώτοι παραμένουν στα κερδισμένα πέναλτι με 6 έναντι 3 και 2 των συνδιεκδικητών ΠΑΟΚ και ΑΕΚ αντίστοιχα) και προς το παρόν υπεραμύνονται σθεναρά των βρόμικων κεκτημένων τους.

Ταυτόχρονα ο ΠΑΟΚ που τα τελευταία χρόνια απολάμβανε έτσι κι αλλιώς της δεύτερης καλύτερης διαιτησίας στο πρωτάθλημα πίσω από την ΕΟ, εμφανίζει φέτος εντυπωσιακά εξωαγωνιστικά δείγματα, με κορυφαία τα 6 πονταλάκια με Ατρόμητο εντός, Πλατανιά εκτός, ενώ και κόντρα στην ΑΕΚ έκανε επίδειξη παρασκηνιακής ισχύος, πετώντας έξω με αποβολή τον Αραούχο στο 5λεπτο (φρόντισε ευτυχώς να κάνει μάγια το ραβδί του Λιβάγια μετά και να τους εκθέσουμε στο διάστημα που παίζαμε με παίκτη λιγότερο).

Η Ένωση την ίδια στιγμή έχει αναντίρρητα άδικα +2 πόντους στο σακούλι της από το «παπουτσέλειο» πέναλτι στο ματς με τη Λαμία, το οποίο όμως έκτοτε το έχει πληρώσει πανάκριβα. Ακόμα αγνοεί το στήσιμο της μπάλας στην άσπρη βούλα για λογαριασμό της, παρά τις ξεκάθαρες παραβάσεις αντιπάλων, με τελευταία περίπτωση το 0-0 με τον Απόλλωνα και το μη δοθέν πέναλτι σε βάρος του Λαμπρόπουλου. Απροσδιόριστο το πόσους βαθμούς έχει στερηθεί ο Δικέφαλος σε αντιστάθμισμα του καταραμένου αυτού σφυρίγματος με τη Λαμία, αφού κάθε οπαδός μας δίνει την δική του εκδοχή. Περισσότερο ανησυχητικό φαινόμενο αποτελεί η ασυλία αντιπάλων όσον αφορά μαρκαρίσματα σε βάρος των παικτών μας, σε σημείο να χρειάζεται να απειλείται η σωματική ακεραιότητα των κιτρινόμαυρων και να εξαντλείται η αγανάκτηση σύσσωμης της ενωσίτικης αποστολής για να βγει από το τσεπάκι του διαιτητή η κόκκινη. Σίγουρα ο σύλλογος έχει πάψει να σφαγιάζεται εν ψυχρώ όπως παλιά από τον κάθε «καμικάζι» της «παράγκας» και της ΕΟ (αν και υπάρχουν εξαιρέσεις, βλ. τελικό κυπέλλου), όμως το αυτονόητο δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να πανηγυρίζουμε κιόλας.

Το εκνευριστικό είναι ότι παρά αυτήν την ιδιόμορφη «ισορροπία τρόμου», με το γαύρο να χάνει την απόλυτη κυριαρχία του αλλά να διατηρεί ερείσματα, τον ΠΑΟΚ να προελαύνει αλώνοντας πρώην ερυθρόλευκα κάστρα χωρίς όμως να μπορεί να πετύχει ανάλογα «ανδραγαθήματα» και την ΑΕΚ να βγάζει προς τα έξω την εικόνα της «ήρεμης δύναμης» παρά τα «επιστημονικά» σκάγια που τρώει, επικοινωνιακά έχουμε ηττηθεί κατά κράτος και πολλές φορές παρουσιαζόμαστε σαν συνολικά ευνοημένοι(!), η ΕΟ σαν αδικοχτυπημένη(!!!), ο δε ΠΑΟΚ στην χειρότερη παρουσιάζεται κλασικά κατατρεγμένος Ξανθόπουλος από την κακιά Αθήνα (λολ), στην καλύτερη απλά «νορμάλ-πενηνταρίσιος».

Μολονότι τον επικοινωνιακό μηχανισμό και τα mainstream ΜΜΕ που «επηρεάζει» η ΕΟ τα έχει μάθει πλέον και από την καλή και την ανάποδη ο κόσμος και δεν καταπίνει εύκολα το σανό που μοιράζουν, το ίδιο δεν συμβαίνει με την ασπρόμαυρη επικοινωνιακή μηχανή η οποία φαίνεται έχει βρει την τέλεια συνταγή και καταφέρνει να περνάει τη «γραμμή» της. Εκμεταλλευόμενοι το απόλυτα δικαιολογημένο αντιγαύρικο μένος του 70% των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων και σε προσωρινή συνεργασία 50-50 με τον Τουίτι προτού ο τελευταίος περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι Θεσσαλονικείς κατάφεραν να στήσουν -και να διατηρούν μόνοι τους πλέον- προπαγανδιστικό όργανο πανελλαδικής εμβέλειας που πίσω από το μανδύα της αντικειμενικότητας και του αντιγαυρισμού, προβάλει την ασπρόμαυρη ατζέντα εις βάρος μεταξύ άλλων και της κιτρινόμαυρης. Δυστυχώς από τη μεγάλη μάζα ΑΕΚτζήδων, αλλά και Παναθηναϊκών δεν έχει γίνει αντιληπτή αυτή η εξέλιξη. Σε κάποια από τα καζάνια της κόλασης που σιγοβράζει ο Γκαίμπελς θα πρέπει να νιώθει ζήλεια για ορισμένα από τα επικοινωνιακά επιτεύγματα των ασπρόμαυρων. Κοτζάμ πρώην πρασινοφρουρό έχουν αλλαξοπιστήσει στο κάτω-κάτω. Ακόμα ένα δυστυχώς θα προσθέσω στην παράγραφο που εν προκειμένω αφορά την επίσημη στάση της κιτρινόμαυρης διοίκησης προς το συγκεκριμένο μόρφωμα, αφού εμφανίζεται υπέρ το δέον ανεκτική και καλοπροαίρετη απέναντί του, επενδύοντας μόνο στο αυτονόητο, στο αντί-ΕΟ προφίλ του δηλαδή. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι και η μηντιακή κιτρινόμαυρη ναυαρχίδα συνεργάζεται με το εν λόγω…

Όταν οι απλοί οπαδοί αναλαμβάνουν την "επικοινωνία" αντί των υποτιθέμενων "υπευθύνων"
credits στα μέλη του AΕΚ Internet Fan Club kardinalios και nd_21

Μανόλο Χιμένεθ και μεταγραφική πρόοδος

Ένας από τους βασικότερους λόγους για τη μέχρι τώρα ικανοποιητική εν γένει πορεία μας είναι ο προπονητής μας. Ο γράφων δεν ήταν φαν του Ανδαλουσιανού τεχνικού κατά την α’ θητεία του. Δεν ήταν μόνο τα παπατζηλίκια (βλ. δηλώσεις σε ισπανικά μήντια «οι οπαδοί της ΑΕΚ με σταματούν στο δρόμο και με αποκαλούν Λεωνίδα επειδή νίκησα τον Ολυμπιακό» ή τα μπλουζάκια της R), αλλά και η αλλοπρόσαλλη εικόνα της ομάδας που μπορούσε να κερδίσει οποιονδήποτε, ενώ μπορούσε να χάσει συνάμα και από οποιονδήποτε, ακόμα και με βαρύτατα σκορ (0-3 από Ζενίτ, 0-4 από Μπέο, 6-0 από ΟΣΦΜ, 3-0 από ΠΑΟΚ). Πέρα από τις βολιώτικες πορτοκαλάδες ή ό,τι ύποπτο κι αν έγινε στο περιβόητο ματς στο Καραϊσκάκη π.χ., αν τις αλλαγές που είχε κάνει τότε στο β’ ημίχρονο (αδειάζοντας τα χαφ για να βάλει Λύμπε και Μπερνς, λες και θα το γυρίζαμε, αντί να παγώσει το ρυθμό και να γραφτεί μια περιορισμένη ανώδυνη ήττα) τις είχε κάνει κάνας Δέλλας, ακόμα θα τα «άκουγε» -και δικαίως. Εν πάση περιπτώσει, στη β’ θητεία του ο Ισπανός είναι θεαματικά βελτιωμένος. Σοβαρός, μετρημένος, περισσότερο ρεαλιστής, μετέτρεψε το απόλυτο σκορποχώρι επί Κετσπάγια-Μοράις σε ένα σφιχτοδεμένο σύνολο που δύσκολα χάνει, ενώ ταυτόχρονα ξέρει να κυλά την μπάλα και να παίζει επίθεση.

Το μεγαλύτερο προσόν του Χιμένεθ -και αυτό ομολογουμένως είχε ξεχωρίσει και από την προηγούμενη θητεία του- είναι η εύστοχη αξιολόγηση του ρόστερ, η σωστή προσέγγιση  για το ποιοι σχηματισμοί μπορούν να αποδώσουν και η απαλλαγή του οργανισμού ΑΕΚ από τον μπαγεβιτσισμό της γ’ προπονητικής θητείας του Γιουγκοσλάβου και της μάστιγας του 4-2-3-1 βρέξει-χιονίσει, έχεις-δεν έχεις κατάλληλους παίκτες να παίξουν εξτρέμ, τον κατάλληλο φορ να μπορεί να σταθεί μόνος του μπροστά και το επαρκές ποιοτικά δεκάρι. Το είχαμε δει και στο β΄ μισό του 2010-11 με το 4-4-2 ρόμβο του, το είδαμε και πέρσι όταν ο Ισπανός ελισσόταν συνεχώς τακτικά μεταξύ διάφορων σχημάτων, το βλέπουμε και φέτος που έχει κατασταλάξει σε δύο κυρίως σχήματα, προσπαθώντας να καμουφλάρει τις ελλείψεις του ρόστερ, να εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν καλύτερα τα χαρακτηριστικά του υπάρχοντος δυναμικού και να παρουσιάσει εν μέρει και τη δική του αγαπημένη εκδοχή παιχνιδιού (π.χ. ύπαρξη πάντα διδύμου στην επίθεση). Αφενός λοιπόν έχει καταλήξει σε ένα ιδιόμορφο 4-2-2-2 με δύο αμυντικογενή χαφ, δύο ελεύθερους μεσοεπιθετικούς που αλλάζουν θέσεις, άλλοτε επιτίθενται από άξονα, άλλοτε από το πλάι, αναλόγως τις συνθήκες του ματς και δύο ελεύθερους επιθετικούς, με τον έναν συνήθως να κινείται περιφερειακά και τον άλλον περισσότερο εντός περιοχής. Αφετέρου παρουσιάζει ένα κλασικό 3-5-2 με μπακ-χαφ που παίρνουν όλη την πλευρά, εντελώς ελεύθερο μεσοπιθετικό να «πλαγιάζει» όπου απαιτείται και επιθετικό δίδυμο ομοίως με τα ανωτέρω. Είναι απορίας άξιον πως ο διευθυντής facebook της ΠΑΕ και οι κιτρινόμαυροι ΑΡΔ βλέπουν τον σχηματισμό 4-2-2-2 σαν 4-2-3-1 ή σαν 4-3-3 όταν και η εικόνα στο γήπεδο δείχνει άλλο πράγμα και ο ίδιος ο Χιμένεθ συνεχώς, από την προετοιμασία κιόλας, δηλώνει ότι προσπαθεί να παίζει πάντα με δίδυμο μπροστά.

Φυσικά ο Ισπανός δεν έχει το αλάθητο. Υπήρξαν ματς όπου πήρε εξαρχής λάθος αποφάσεις και στράβωσαν ανεπανόρθωτα, ευτυχώς όμως είναι λίγες τέτοιες περιπτώσεις στη β’ θητεία του (π.χ. τα φετινά ΑΕΚ-ΤΣΣΚΑ 0-2 με την υπερσυντηρητική και φοβική προσέγγιση και την ακύρωση επιθετικά ειδικά της αριστερής πλευράς μας και Αστέρας Τρίπολης-ΑΕΚ 2-0 με το υπερβολικά εκτεταμένο ροτέισον). Εφόσον η διοίκηση ποτέ δεν επέλεξε να αναζητήσει έναν νέο Φάντροκ, έναν νέο Στάνκοβιτς, ο Ανδαλουσιανός παραμένει σταθερά ο πιο κατάλληλος. Προσοχή μόνο σε ένα ζήτημα: όποιος οπαδός κάνει καλοπροαίρετα κριτική στον Χιμένεθ, ακόμα και σκληρή, ακόμα και άδικη ίσως (ποιος είπε άλλωστε ότι οι οπαδοί είμαστε γνώστες του αντικειμένου;) δε σημαίνει ότι ταυτίζεται με τους σιχαμένους ΑΡΔ που από την α’ θητεία του Ισπανού έχουν ανοίξει βεντέτα μαζί του ή τον θεωρούν εξιλαστήριο θύμα για να μην καταλογίζονται καθόλου ευθύνες στη διοίκηση. Θυμάμαι και τον Οκτώβριο του 2011 μια αρρωστημένη κατάσταση, όταν από μερίδα οπαδών, όποιος δεν αποτιμούσε με + τα πεπραγμένα του Μανόλο στην ΑΕΚ, τσουβαλιάζονταν με τα πρωτοσέλιδα του νυν διευθυντή facebook ή θεωρούνταν βατραχολάγνος(!).

Η άλλη βασική αιτία για το μέχρι τώρα 3/3 σε πρωτάθλημα-κύπελλο-Ευρώπη είναι ότι στους ήδη υπάρχοντες αξιοπρεπέστατους για το σημερινό ελληνικό πρωτάθλημα Ενωσίτες παίκτες (Μάνταλος, Γιόχανσον, Σιμόες, Αραούχο, Λάζαρος, Τσιγκρίνσκι, Βράνιες) ήρθαν να προστεθούν μερικοί τέτοιοι ακόμα σε κρίσιμες θέσεις (Λιβάγια, Τσόσιτς, Λόπεζ). Γενικά οι φετινές καλοκαιρινές μεταγραφές ήταν ένα μικρό βήμα προς τα εμπρός για την πολυπόθητη εναρμόνιση με τις ανάγκες πρωταθλητισμού. Αποκτήθηκαν παίκτες με υπαρκτά βιογραφικά πίσω τους και όχι τυχάρπαστοι «από τα πανέρια» μόνο και μόνο για να γεμίσει ποσοτικά το ρόστερ, ενώ χρειάστηκε να καταβληθούν περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά χρήματα, τόσο για να καλυφθούν συμβόλαια παικτών, όσο και για να έρθουν από τις ομάδες τους (400 χιλ. στην Έμπολι για τον Τσόσιτς, προκαταβολή 200 χιλ. στην Λας Πάλμας για Λιβάγια με οψιόν αγοράς, 500 χιλ. ξανά στην Λας Πάλμας για ανανέωση δανεισμού του Αραούχο). Η ποιότητα κοστίζει και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εμπεδωθεί πάση θυσία. Παρά την προσπάθεια των ΑΡΔ να παρουσιάσουν τους οπαδούς της ΑΕΚ σαν ανεγκέφαλα λουμπεναριά ή αχάριστα παιδάκια που κραυγάζουν «να ρίξει λεφτά» ο μπαμπάκας-πρόεδρας ώστε να καυχιούνται μετά στους καφενέδες, κάτι τέτοιο απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο κόσμος βλέπει ένα σύλλογο απαλλαγμένο από τα χρέη του παρελθόντος που ειδικά φέτος έχει εξασφαλίσει περίπου 10 εκατομμύρια από τις ευρωπαϊκές του επιδόσεις και είναι απόλυτα δικαιολογημένο να προσδοκεί σοβαρή ενίσχυση από τα ίδια τα έσοδα της ομάδας. Εδώ βέβαια μπορεί κανείς να αντιτάξει πως καταστατικός σκοπός των ΠΑΕ η κερδοφορία είναι, όχι να δίνονται χρήματα για καλή μπάλα και νίκες, ας «ψαχτεί» λοιπόν όποιος θέλει να βρει με τι τρόπο μπορεί να ανατρέψει αυτό το δεδομένο.

Σκόπελοι στην προσπάθεια πρωταθλητισμού

Τέσσερα είναι τα κυριότερα αγωνιστικά προβλήματα που αποτελούν τροχοπέδη στις πρωταθληματικές φιλοδοξίες της ΑΕΚ:

α) πλήρης ανικανότητα να εκμεταλλευτεί στημένες φάσεις. Ούτε ένα γκολ δεν έχει σκοράρει η ομάδα με ασίστ από κόρνερ ή από έμμεσο χτύπημα φάουλ σε πρωτάθλημα και Ευρώπη. Μόνο στο κύπελλο κόντρα σε ομάδες Β’ Εθνικής (Απόλλωνα Λάρισας και Καλλιθέα) είδαμε τέτοια γκολ. Στον αντίποδα δέχτηκε αρκετά εύκολα τέρματα στον ίδιο τομέα, ειδικά στο ξεκίνημα της σαιζόν. Τις πταίει; Κακοί εκτελεστές; Κακοί κεφαλοσφαιριστές; Δεν έχει δουλέψει όσο θα ‘πρεπε το συγκεκριμένο κομμάτι ο προπονητής; Ο καθένας μας δίνει την δική του ερμηνεία. Προσωπικά νομίζω ότι είναι μάλλον ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Όπως και να ‘χει, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να λυθεί το συντομότερο. Τα γκολ από στημένα είναι άκρως απαραίτητα στο ελληνικό πρωτάθλημα των μικρομεσαίων ομάδων που ταμπουρώνονται με 11 πίσω από τη σέντρα για το 0-0. Ξεκλειδώνουν άμυνες, αναγκάζουν τον αντίπαλο να ανοιχτεί, φέρνουν πιο κοντά το 2-0 και το 3ποντο στο σακούλι.

β) αδυναμία να βρει το «εύκολο» γκολ. Για τρεις λόγους: πρώτον λόγω των άθλιων στημένων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Δεύτερον εξαιτίας της έλλειψης ενός δημιουργικού κεντρικού μεσοεπιθετικού, ικανού να τροφοδοτεί κάθετα τα φορ (ώστε να μην χρειάζεται να γυρνάνε οι ίδιοι πίσω για να παράξουν παιχνίδι), ικανού να συνεισφέρει και στο σκοράρισμα με σουτ και γενικά με καλά τελειώματα. Ένας τέτοιος παικταράς ολκής ήταν αναγκαίος από το καλοκαίρι (απόκτησή του θα σήμαινε την καλύτερη μεταγραφική θερινή περίοδο από το 2008), καθώς ο Μάνταλος μπορεί να είναι πανάξιος για βασικός της ΑΕΚ, δεν έχει όμως ούτε τα τόσο καλά τελειώματα, ούτε τα διψήφια νούμερα σε γκολ και ασίστ που είχαν 10άρια του παρελθόντος (βλ. Ριβάλντο, Τσάρτας, Οκόνσκι κ.α.) για να μπορεί μόνος του να επωμίζεται τη θέση. Με έναν τέτοιο παίκτη στο ρόστερ ο Πέτρος και θα μοιραζόταν το βάρος σε ένα 4-2-2-2 και θα μπορούσε να παίξει και λίγο πιο πίσω στο 3-5-2. Μετά δε τον τραυματισμό του αρχηγού μας και την αποστράτευσή του για το υπόλοιπο της σαιζόν, η ανάγκη αυτής της μεταγραφής έγινε κατά τη γνώμη μου ακόμα πιο επιτακτική. Ο τρίτος λόγος είναι ότι από τους τρεις φορ μας ο Αραούχο βρέθηκε σε αρκετά παιχνίδια σε κακή κατάσταση, ο ποιοτικότατος Λιβάγια δεν είναι έτσι κι αλλιώς ο φύσει τοπ σκόρερ (ήδη έχει υπερβάλει ευατόν με τα 7 γκολ του, για ρεκόρ καριέρας πρόκειται), ο δε περσινός πρώτος Έλληνας σκόρερ (11 γκολ) Γιακουμάκης στάθηκε τόσο άτυχος με τη θλάση και ακολούθως με την εγχείρηση για σκωληκοειδίτιδα που καλά-καλά δεν έχει βγάλει πάνω από 90λεπτο στη λίγκα για να συνεισφέρει ουσιαστικά το οτιδήποτε.

γ) τραυματισμοί Μάνταλου και Γιόχανσον, εκ των στυλοβατών του φετινού οικοδομήματος. Ίσως μάλιστα η απώλεια του Γιάκομπ να είναι πιο σημαντική από αυτή του Μάνταλου. Μετά την περσινή μάλλον μέτρια σαιζόν του (πράγμα φυσιολογικό καθώς ο Σουηδός είναι περισσότερο «παίκτης ομάδας» και η ομάδα μόνο τέτοια δεν ήταν μέχρι τον Γενάρη-Φλεβάρη) επέστρεψε με την φετινή «κανονικότητα» και στα δικά του υψηλά προπέρσινα στάνταρ. Ανίκητος στις προσωπικές μονομαχίες, στεκόταν επάξια σαν μοναδικό 6άρι αν έλειπε ο Σιμόες, έμπαινε ως αλλαγή πολυτελείας αδιαμαρτύρητα, μέχρι και σέντερ μπακ έπαιξε με επιτυχία. Μακάρι να παραμείνει στην ομάδα και μετά το καλοκαίρι, αν και φαντάζει πολύ δύσκολο. Και δεν νομίζω ότι πρέπει να κατηγορηθεί κανείς για μια τέτοια εξέλιξη. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι σκλάβοι των προέδρων όπως θα ‘θελαν οι αυλοκόλακες ΑΡΔ, ούτε οι ομάδες μπορούν να παρακαλάνε έναν συγκεκριμένο παίκτη διαρκώς. Από τη στιγμή που ο Γιόχανσον αποδείχτηκε εξαίρετος επαγγελματίας χωρίς να μειώσει την απόδοσή του, ορθώς στηρίχτηκε μέχρι τώρα η ομάδα στις υπηρεσίες του, παρά τα άθλια κεφτεδογραφήματα περί καρφωμάτων των δελτίων στο ταβάνι. Αν η τελευταία φορά που έμελλε να δούμε τον Ιάκωβο στα κιτρινόμαυρα ήταν το ντέρμπι κορυφής με τον ΠΑΟΚ, τότε ήταν ένα αντάξιο της προσφοράς του φινάλε. Τα εκμηδένισε τα πολυδιαφημισμένα και ακριβοπληρωμένα χαφ του Ιβάν, τα κονιορτοποίησε, τα πρόσφερε θυσία στον Όντιν. Σέβας.

δ) ποιοτικά μικρό βάθος πάγκου. Ενώ ποσοτικά το ρόστερ είναι πλήρες, στην πράξη οι εναλλακτικές από την εφεδρεία σε αρκετές θέσεις του τεραίν αποδεικνύονται προς το παρόν «λίγες» για να γεμίσουν τα παπούτσια των βασικότερων συναδέλφων τους. Βινίσιους και Γιαννούτσος δεν έχουν πείσει ότι μπορούν να πλαισιώσουν τον Λόπες, ο Άνταμ Τζανετόπουλος μάλλον έχει «χαθεί» οριστικά για την ΑΕΚ ακόμα και ως 5ο σέντερ μπακ, ο Γαλανόπουλος δεν φαίνεται να έχει βελτιωθεί τεχνικά για να μπορεί να κουβαλήσει μπάλα και δεν είναι τόσο καλός στην ανάσχεση όπως ήταν ο Γιόχανσον, ο Αϊντάρεβιτς αν και έχει αποδειχτεί χρήσιμος σε κάποιες περιπτώσεις ανήκει δυστυχώς σε ένα ποδόσφαιρο άλλης εποχής, πιο χαλαρό και αργό, ο Κλωναρίδης απογοητεύει πλήρως, ενώ οι Πατίτο-Τρίστασον κρινόμενοι ως ανεπαρκείς έχουν αποχωρήσει ήδη. Όλες οι ελπίδες μας κοιτώντας τον πάγκο πέφτουν σε Μπακασέτα και Κονέ. Ο πρώτος να κάνει το «βήμα παραπάνω», ο δεύτερος να αποδειχτεί ότι μπορεί να παίξει σαν ένας σοβαρός ρολίστας που ήταν στην Μπολόνια, πριν η ολοένα αυξανόμενη αφοσίωσή του στον κλαρινογαμπρισμό τον ρίξει στην παρακμή.

Σε αντίθεση με μια άποψη, η ευρωπαϊκή πορεία μόνο πρόβλημα δεν αποτελεί για την Ένωση. Το αντίθετο, ευλογία είναι. Δεν αλλάζω σημείο στίξης από το σχετικό απόσπασμα για τα πλεονεκτήματα της ευρωπαϊκής παρουσίας από προηγούμενη παρέμβαση. Όσον αφορά την περιβόητη κούραση, δεν είναι τα ευρωπαϊκά παιχνίδια αυτά που την δημιουργούν. Αλίμονο, αυτονόητη ήταν κάποτε η ταυτόχρονη προσπάθεια διάκρισης στις διοργανώσεις της UEFA με τις εγχώριες υποχρεώσεις, οι δε Ενωσίτες παίκτες που λογίζονταν ως βασικοί, ζήτημα ήταν να έχαναν παραπάνω από 3-4 ματς σε πρωτάθλημα-Ευρώπη και δεν γινόταν κάποια σχετική νύξη για το θέμα. Δεν μιλάμε για τις εποχές των Νεστορίδη-Παπαϊωάννου και τους τότε ρυθμούς, αλλά για 10-15 χρόνια πίσω, για τον Ριβάλντο, τον Λύμπε, τον Μπλάνκο, τον Κατσουράνη, τον Ζαγοράκη, τον Τσάρτα, τον Ντέμη. Πρώτη φορά, από όσο θυμάμαι, δημιουργείται τέτοια παραφιλολογία για κούραση και βασικούς που πρέπει να παίζουν μια φορά στις δυο εβδομάδες, με την αντίθετη άποψη να κρίνεται παράλογη και «άμπαλη». Αν πάλι υπονοείται ότι όλοι οι παίκτες μας είναι ανίκανοι βιολογικά να παίξουν για τους 4 αρχικούς μήνες της σαιζόν Τετάρτη-Κυριακή και οι γυμναστές και φυσιοθεραπευτές μας ανίκανοι να κάνουν τη δουλειά τους και να τους προετοιμάσουν σωστά, πάλι δεν είναι ο οπαδός που πρέπει να απολογηθεί για εξαλλοσύνες, αλλά η διοίκηση που δεν έχει φροντίσει να παρουσιάσει κάτι καλύτερο και στους δύο αυτούς τομείς.

Τελοσπάντων νομίζω ότι αν κάτι είναι που επιβαρύνει με έξτρα κούραση τη φετινή ΑΕΚ δεν είναι το αγωνιστικό καλεντάρι, αλλά ακριβώς η προαναφερθείσα αδυναμία της να καθαρίσει εύκολα τα ματς, τα «μπλακ-άουτ» στις αρχές των ημιχρόνων που την αφήνουν πολλές φορές πίσω στο σκορ, το γεγονός γενικά ότι αναγκάζεται να παίζει πολλές φορές «στα κόκκινα» μέχρι το 90’+5’, αντί να έχει την ευχέρεια μετά το 60’ λ.χ. να ρίξει το ρυθμό ή να αποσύρει τα βασικά της στελέχη από το γρασίδι. Συν την έλλειψη -δικαιολογημένα- εμπιστοσύνης σε περισσότερους από 15-16 παίκτες για να αναλάβουν ουσιαστική δράση. Κατά τη γνώμη μου ως οπαδού και μόνο -και ουχί ειδικού βεβαίως- η κούραση «διαχειρίζεται» όχι με το να παίζουν ένα στα δύο ματς οι στυλοβάτες της ομάδας, αλλά με τη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα δώσουν λύση και στα αγωνιστικά προβλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Στο σημείο αυτό απαραίτητη δεν είναι άλλη από την μεταγραφική ενίσχυση.

Ενίσχυση και τελική εκτίμηση

Τέσσερις τουλάχιστον νομίζω ότι είναι οι αναγκαίες κινήσεις για κρατήσουν το σύλλογο σε τροχιά πρωταθλητισμού. Αντί για το 10άρι που είχε περιγραφεί πρωτύτερα ήρθε εντέλει ο Μασούντ. Δεν ανταποκρίνεται ο Ιρανός στο προφίλ που σκιαγραφήθηκε, τουλάχιστον όμως πρόκειται για παίκτη μιας κάποιας εγνωσμένης αξίας, με αρκετά χρόνια καλής μπάλας στην Ισπανία και συμμετοχές σε δύο Μουντιάλ. Στον Πανιώνιο έκανε άνετα τη διαφορά, αυτό που μπορούμε να περιμένουμε για αρχή στην ΑΕΚ είναι να περνάει κάποιες κάθετες, να απελευθερώσει έστω τον Λιβάγια από την ανάγκη να ξεκινά από ή να γυρίζει μέχρι το κέντρο. Απαραίτητη είναι βεβαίως η αναπλήρωση του τεράστιου κενού που άφησε πίσω του ο Γιόχανσον και εδώ πρόκειται για κίνηση που και χρήματα θα απαιτήσει και προσεγμένη πρέπει να είναι, με ορίζοντα περισσότερο από το επόμενο 6μηνο, δεδομένου ότι ο Γιόχανσον το πιθανότερο είναι να επιλέξει να αποχωρήσει με τη λήξη του συμβολαίου του. Μετά την απομάκρυνση Πατίτο-Τρίστασον προκύπτει πλέον όχι μόνο ποιοτικό αλλά και ποσοτικό έλλειμμα σε πλάγιους μεσοεπιθετικούς και ένας ποδοσφαιριστής σ’ αυτή τη θέση κρίνεται υπερπολύτιμος. Μακάρι να μην χρειαζόταν μια τέτοια κίνηση και να εξασφάλιζε τη θέση μια «ενεργοποίηση» του Γιούση μετά το ελπιδοφόρο ντεμπούτο του (επαναλαμβάνω πως ο οπαδός της ΑΕΚ ούτε καν πλησιάζει σ’ αυτό για το οποίον τον κατηγορούν οι ΑΡΔ), αλλά όλοι καταλαβαίνουμε πως κάτι τέτοιο αποτελεί ευχολόγιο. Τέλος, για να αποδεσμευτεί ο Μπακάκης από το αριστερό άκρο της άμυνας σαν στήριγμα του Λόπες, μονόδρομος είναι  η πλαισίωση του Πορτογάλου με έναν ανάλογο Ντίντακ.

Κλείνοντας, μπορεί η ΑΕΚ να πάρει το πρωτάθλημα; Φυσικά και είναι μέσα στις δυνατότητές της, με την κατάλληλη ενίσχυση, παρά τα προβλήματά της, άλλωστε, καθώς τα πάντα όπως προείπαμε είναι σχετικά, ούτε οι ανταγωνιστές της πείθουν ότι είναι ικανοί να ξεμακρύνουν. Αν μείνουμε ως έχουμε φοβάμαι ότι είναι τόσα πολλά τα χρόνια μακριά από τον πρωταθλητισμό (10 - από το 2008) και τόσα πολλά από την τελευταία κατάκτηση (24 - από το 1994) που για να αντιμετωπιστεί και το όποιο ψυχολογικό άχθος μετά από άσχημα αποτελέσματα, η ΑΕΚ θα πρέπει να διαθέτει ομάδα μία και δύο φορές καλύτερη από τους ανταγωνιστές της. Δεν είμαι αισιόδοξος για ένα νέο 1989 μετά από τα τόσα ισχυρά πλήγματα που έχει δεχτεί ο σύλλογος από την «παράγκα»/ΕΟ και τη διετία σε Γ’/Β’. Να επαναληφθεί δηλαδή μια επικράτηση μετά από σκληρό μπραντεφερ, πολλώ δε μάλλον όχι με έναν αντίπαλο όπως ο τότε γαύρος, αλλά με έναν που έχει την κατάλληλη «τεχνογνωσία» να επανέρχεται και έναν άλλον που δεν είναι καταδικασμένος ιστορικά να πρωταγωνιστεί και δεν έχει το άγχος της αποτυχίας, όσο κι αν διατείνονται το αντίθετο οι επικοινωνιολόγοι που έχει προσλάβει για να δημιουργήσουν το προφίλ «μεγάλης ομάδας».

Τέλος οι καφενειακές αναλύσεις, καλό 2018 να έχουμε, με υγεία και νταμπλ.