«Εκτιμώ ότι η ΑΕΚ
χρειάζεται ριζικές λύσεις και γενναία χρηματοδότηση προκειμένου να δημιουργήσει
τις απαραίτητες για την ιστορία της προϋποθέσεις πρωταθλητισμού και ότι δεν της
είναι αρκετή ακόμη και η ορθολογική διαχείριση των εσόδων της, όταν
μάλιστα με τις σημερινές συνθήκες θα υπολείπονται σταθερά των αντίστοιχων
εσόδων των ανταγωνιστών της».
Πρόκειται για δήλωση του Δημήτρη Μελισσανίδη το καλοκαίρι του 2009, όταν
μεγαλομέτοχος στην ΠΑΕ ήταν ο Νίκος Νοτιάς και πρόεδρος ο Νίκος Θανόπουλος. Μια
εποχή κατά την οποία το συνολικό ποσό που είχαν βάλει στην ΠΑΕ οι «μέτοχοι του
2004» «από την τσέπη τους» ανερχόταν ήδη σε περίπου 30 εκατομμύρια ευρώ. Ενόψει
μιας σαιζόν που ο σύλλογος με γενικό κουμανταδόρο στον αγωνιστικό σχεδιασμό τον
Ντούσαν Μπάγεβιτς έμελλε να ξοδέψει 3 εκατομμύρια ευρώ για αγορές παικτών μόνο
και να δώσει για μπάτζετ συμβολαίων άλλα 13,5 εκατομμύρια. Αν όλα τα παραπάνω
κρίνονταν ανεπαρκή για τη δημιουργία «προϋποθέσεων πρωταθλητισμού», τότε
πώς θα έπρεπε να κριθούν τα σημερινά νούμερα; Τα μπάτζετ των τεσσάρων,
τεσσεράμισι και πέντε εκατομμυρίων, σε μια ΠΑΕ «καθαρή» από τα χρέη του
παρελθόντος μετά την ταπείνωση της Γ’ και της Β’ κατηγορίας; Έχουμε μπροστά μας
μια από τις βασικές αιτίες για τις χαμηλές πτήσεις του Δικεφάλου. Η ποιότητα ως
γνωστόν κοστίζει. Όταν επιλέγεις «διαχείριση», το πιθανότερο είναι να
καταλήξεις με προπονητές τύπου Κετσπάγια, Μοράις και με μεταγραφές «παλαίμαχους»,
ανέτοιμους και τραυματίες. Ένα ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι για
ποιο λόγο έχει προκριθεί αυτή η «οικονομική στενότητα» με την οποία
πορευόμαστε;
