Για τα εισιτήρια διαρκείας 2022-2023

Από το μεσημέρι της Κυριακής, όταν κυκλοφόρησε το νον-πέιπερ για τη διεξαγωγή των δύο πρώτων εντός έδρας αγώνων της ΑΕΚ στη Ριζούπολη των 14.000 θέσεων, παρά την πώληση ήδη άνω των 20.000 εισιτηρίων διαρκείας και ακόμα εντονότερα από το μεσημέρι της Δευτέρας, μετά τη χυδαία ανακοίνωση της ΠΑΕ ύφους «σε όποιον αρέσουμε», ζούμε για πολλοστή φορά τη μέρα της μαρμότας με τα σύννεφα να βρέχουν εξαπατημένους ΑΕΚτζήδες.

Η ανάγκη για «απομελισσανιδοποίηση» του «οργανισμού ΑΕΚ». Μέρος Α': Iδεολογήματα της εποχής

Εκ πρώτης όψεως ένας τέτοιος βαρύγδουπος τίτλος, στο δεδομένο χρονικό σημείο και συνυπολογισθέντος του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού πλαισίου, αναπόφευκτα θα προκαλέσει θυμηδία. Δικαίως. Η παραδοχή αυτή δεν υποκρύπτει κάποιο λογοτεχνικό τέχνασμα για να κερδηθεί εν συνεχεία η εύνοια του αναγνώστη. Πρόκειται για ειλικρινή πεποίθηση.

Ο μη ανήκων στην αυτοαποκαλούμενη «αριστεία» κάτοικος της χώρας δεν ξέρει αν αύριο θα είναι σε θέση να καλύψει τις εν γένει βιοτικές του ανάγκες, δεν ξέρει αν θα επιβιώσει εφόσον χρειαστεί νοσηλεία στο διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν διατηρεί ακόμα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, ταυτόχρονα δε πρέπει να προσεύχεται μην τύχει και αδικοπραγήσει σε βάρος του κάποιος «Άριστος» γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση όχι απλά δε θα βρει ποτέ το δίκιο του, αλλά πολύ πιθανόν να κυνηγηθεί ο ίδιος. Όλα αυτά μέσα σε ένα βόρβορο σκατοψυχιάς, μισανθρωπιάς, μισαλλοδοξίας και αποκτήνωσης, όπου η επικράτηση του ισχυρότερου, το πάτημα επί πτωμάτων και η απαξίωση όχι μόνο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής αποτελούν αποδεκτή νόρμα. Μέσα σε αυτόν το ζόφο λοιπόν ποιος ασχολείται με Μελισσανίδηδες, απομελισσανιδοποιήσεις και τέτοια κουραφέξαλα;